ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – Ο ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ…

Συνεχίζονται τα αποκαλυπτήρια που ξεκίνησε από πέρσι η λεγόμενη πανδημία. Που δεν είναι μάλιστα απλώς αποκαλυπτήρια, αλλά μία σαρωτική, αλυσιδωτή κατάρρευση από κάθε λογής μάσκες και παραπετάσματα. Και κατάρρευση βεβαίως κυρίως για τον εκκλησιαστικό χώρο, γιατί σε εκείνον της πολιτικής εξουσίας τα πράγματα ήταν δεδομένα και μόνο ασύγγνωστα αφελείς μπορούσαν πια να περιμένουν κάτι άλλο πέρα από την τόση συνειδητή (και πολυκομματικά ομόφωνη) αθλιότητα και συνεπώς να εκπλαγούν. Στον εκκλησιαστικό χώρο όμως, ακόμη και οι γνώστες του τι πραγματικά κρύβεται εδώ και πολλά χρόνια στα διαβρωμένα από την εκκοσμίκευση, τον οικουμενισμό και τις άλλες παθογενείς αιτίες νοσηρά του υπόγεια, θεωρώ πως τέτοια συντριπτική αποκαθήλωση προσώπων, τόσο συνεχή και κυρίως απροσχημάτιστο κατήφορο, όλα αυτά – σε τέτοια τουλάχιστον έκταση και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα – ούτε και οι ίδιοι οι γνώστες μπορούσαν να τα φανταστούν.

-----------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ν. Δαπέργολας: «ὁ βασιλιᾶς εἶναι θεόγυμνος».

Σχόλιον: Πρό ἐτῶν, ὅταν εἶπα κάτι παρόμοιον, νομίζω εἶπα τήν λέξιν «θεότρελλος», ἕνας Πνευματικός μέ διώρθωσεν, εἰπών κάτι σάν αὐτό: «τί σχέσιν ἔχει ὁ Θεός μέ τήν τρέλλαν;»

Γιατί φυσικά δεν ήταν μόνο το όνειδος των κλειδαμπαρωμένων εκκλησιών πέρσι, που μετά απολυμάνθηκαν και οσονούπω θα είναι προσιτές μόνο με πιστοποιητικά εμβολιασμού. Σε μία πτωτική εξέλιξη, για την οποία η ευθύνη της λεγόμενης διοικούσας Εκκλησίας ήταν και παραμένει καθοριστική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι παράλληλα προς όλα αυτά, επινοήθηκε από ευφάνταστους (μέσα στην πλάνη τους) αρχιερατικούς νόες μία ολόκληρη ψευδοθεολογία για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα και για να καλυφθεί με αστειότητες ο νεοσεργιανικός τους εναγκαλισμός με το αμφιφανώς αντίχριστο καθεστώς.

Μια ψευδοθεολογία της μάσκας και του…dettol, που μάλιστα σύντομα διευρύνθηκε και με άλλα καινά «δόγματα», όπως εκείνο της…διημέρου Αναστάσεως το περασμένο Πάσχα και τόσες ακόμη εκτροπές. Σε μία εποχή μάλιστα που επιβλήθηκαν υποχρεωτικά κορωνοτεστ για τους ιερείς, προκειμένου να επιτελέσουν τις μεγαλοβδομαδιάτικες ακολουθίες, και ακολούθησε διωγμός όσων αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη συνολική παρωδία. Για να φτάσουμε ως το σήμερα, όπου συνεχίζονται οι εκβιαστικές πιέσεις αρκετών επισκόπων προς ιερείς, για να υποταχτούν στο καθεστωτικό αφήγημα, να μην αντιδράσουν στην εμβολιαστική προπαγάνδα που κάνει πλέον θραύση μέσα στους ναούς, αλλά και να εμβολιαστούν και οι ίδιοι.

Δεν ήταν λοιπόν μόνο αυτά. Πρόσφατα βιώσαμε το τελευταίο (αλλά φοβάμαι όχι και στερνό) αποκαθηλωτικό συμβάν. Τότε που ζήσαμε και πάλι τον καθεστωτικό διωγμό της πίστης μας, την ώρα που κάποιοι άλλοι βρίσκονταν σε επίσημη ασυλία. Την ώρα που τα ισλαμικά στίφη οργίαζαν στους δρόμους της πρωτεύουσας για την εθνική ημέρα του Πακιστάν ή τη σιιτική ασούρα, ενώ κάποιοι άλλοι ανόητοι ελληνόφωνοι ξεκινούσαν τη «λιτανεία» ανά το πανελλήνιον της τερατώδους μαριονέτας των δικαιωματάδων του Σόρος. Οι λιτανείες όμως για τη Μεγαλόχαρη ήταν απαγορευμένες, οι περιφορές ποινικοποιημένες, ενώ μέχρι και βαριά πρόστιμα είδαμε σε ιερείς που αποτόλμησαν (οι θρασύτατοι) το…μέγα παράπτωμα.

Πού ήταν και πάλι οι ιεράρχες μας, πού ήταν και οι παρατρεχάμενοι κληρικοί και λαϊκοί τους κύκλοι; Πού ήταν για να διαμαρτυρηθούν για το νέο άγος, να αντιδράσουν για την καινούργια πρόκληση, να φωνάξουν για τον διωγμό, ενώ οι αλλόπιστοι κυριολεκτικά ξεσαλώνουν και δη με επίσημη άδεια; Απόντες και πάλι βεβαίως (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων). Χαμένοι στην εκκωφαντική σιωπή της χιλιοδιαπιστωμένης απουσίας τους, του ξεκάθαρου ρόλου τους ως παραμάγαζου του κοσμικού καθεστώτος, της πασιφανούς αποστασίας τους. Όπως χαμένοι ήταν ασφαλώς και όταν λίγες εβδομάδες πριν είχε καεί η μισή Ελλάδα, καθώς ούτε και τότε κατόρθωσαν να αρθρώσουν ένα πραγματικά πνευματικό λόγο, πέρα από τις γνωστές δηλώσεις και δράσεις που υποβιβάζουν την Εκκλησία του Χριστού σε βήτα κατηγορίας φιλανθρωπικό σωματείο. Ανίδεοι και ολίγιστοι πάντοτε. Ανήμποροι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και των κρίσιμων χρόνων. Ανένδοτοι και ανεπίστροφοι.

Ίσως όμως και να είναι χρήσιμα αυτά, παρά τη θλίψη και την οδύνη που προκαλούν. Ας το πιούμε με άλλα λόγια όλο το πικρό ποτήρι. Για να πάψουμε οριστικά να έχουμε αυταπάτες και να προσδοκούμε οτιδήποτε πια από αυτούς. Τι να περιμένεις δηλαδή από ανθρώπους που ούτε και μέσα σε τόσο κραυγαλέες εξελίξεις δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να διακρίνουν τα «σημεία των καιρών»; Στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν δυστυχώς καταντήσει οδηγοί μωροί και τυφλοί, που «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Και αντί για κήρυκες μετανοίας και σωτηρίας, γίνονται έτι περαιτέρω διαφθορείς και ολετήρες ψυχών, επάνω στις πιο κρίσιμες στιγμές μάλιστα της Ιστορίας αυτού του τόπου. Και αυτόν τον τραγικό ρόλο τους τον επιβεβαιώνουν μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο εκκωφαντικά.

Για να μην είμαστε όμως μονόπλευροι, οφείλουμε να επισημάνουμε τις τραγικές ευθύνες και του ίδιου του ποιμνίου. Και οι δικές του μάσκες είναι ξεκάθαρο ότι έχουν πέσει με πάταγο. Ενός ποιμνίου που τα ανέχεται όλα αυτά και εμμέσως λοιπόν τα αποδέχεται. Και όχι μόνο δεν αντιδρά, αλλά και εν πολλοίς τα βρίσκει και φυσιολογικά, υπό το κράτος της τεχνητής τρομοϋστερίας του καθεστώτος και κυρίως υπό την επήρεια των πνευματικών ναρκωτικών ουσιών με τις οποίες τον διαποτίζουν εδώ και χρόνια οι νανουριστές ταγοί του. Και έτσι, ενώ συμβαίνουν γύρω μας όλα αυτά τα ανεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν κι αυτοί τον δικό τους κατήφορο της μακάριας αμεριμνησίας, του άκριτου εφησυχασμού και της τυφλής υπακοής, αποδεχόμενοι την κάθε κακοδοξία ως φυσιολογική κατάσταση. Και γίνονται συχνά και «βασιλικότεροι του βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ως ακραίους και φανατικούς όσους απλώς αποτολμούν να διαπιστώσουν το πασιφανές: ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος.

Και ασφαλώς δεν έχουν κανένα άλλοθι ούτε και αυτοί. Φυσικά η ευθύνη είναι πρωτίστως των ποιμένων και αυτοί θα δώσουν τον κύριο λόγο για το ότι άφησαν εδώ και δεκαετίες τον λαό ακατήχητο και εκτεθειμένο. Όπως εξάλλου και για την εθνική κατάρρευση της πατρίδας, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά. Όπως όμως και εκεί είναι καθοριστική η ευθύνη των πολιτών (για όσα ψηφίζουν, για όσα πιστεύουν, για όσα παραβλέπουν, για όσα ανέχονται παθητικά), ακριβώς κατ’ ανάλογο τρόπο η καραμέλα της «μειωμένης ευθύνης» έχει τελειώσει προ πολλού και για τους απλούς πιστούς. Γιατί εδώ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα και πρωτοφανή πράγματα, που κανείς πια δεν δικαιούται να επικαλείται άγνοια ή ελλιπή θεολογική κατάρτιση. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα δεν μπορεί να είναι άβουλο και ανοϊκό κοπάδι. Και όσοι συμπεριφέρονται ως τέτοιοι έχουν τεράστια συνευθύνη για τον κατήφορο στον οποίο κατρακυλάμε εδώ και πολύ καιρό.

Να το ξεκαθαρίσουμε συνεπώς: «Qui tacet consentire videtur». Ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν. Και για να θυμηθούμε και τον Αριστοτέλη, «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦσιν εἶναι». Δεν υπάρχει πια εδώ και καιρό κανένα απολύτως άλλοθι. Οι δικαιολογίες τελείωσαν. Για όλους…

Καί πάλι γιά τίς εὐθύνες τῶν ποιμένων, ἀλλά καί τῶν ποιμενομένων. Ἄρθρο μου, πού δημοσιεύτηκε στην ἐφημερίδα «Δημοκρατία» τῆς περασμένης Κυριακῆς…

Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας του Α.Π.Θ.