Μὲ μεγάλην καθυστέρησιν ἔλαβον γνῶσιν τῶν διατρεξάντων κατὰ τὴν λεγομένην θρονικὴν ἑορτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (30 Νοεμβρίου 2009).
Κατὰ τὴν ἐπίσημον ἀνακοίνωσιν τοῦ Πατριαρχείου, ὁ Πατριάρχης π. Βαρθολομαῖος προέστη τῆς καθιερωμένης Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς θείας Λειτουργίας, «ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς ἐπισήμου Ἀντιπροσωπίας τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης», ὡς νὰ ἦτο κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας αὐτὴ ἡ πολυαιρετικὴ ἕδρα τοῦ ἀντιΧρίστου Παπισμοῦ.
Ἐλεγκτικαὶ παρατηρήσεις ἐπὶ τῆς ἐπισήμου ὁμιλίας τοῦ π. Βαρθολομαίου:
1) Ὁ Πατριάρχης ἀρχίζει τὴν ὁμιλίαν του μόνον μὲ τὴν προσφώνησιν τοῦ ἐκπροσώπου Πάπα Καρδιναλίου Walter Kasper, τὸν ὁποῖον ἀποκαλεῖ «Σεβασμιώτατον», ἕνα ἐκπρόσωπον πολλῶν αἱρέσεων. Ἔναντι αὐτοῦ, διὰ τῆς πατριαρχικῆς σιωπῆς, ὑποβιβάζονται πάντες οἱ ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοὶ καὶ οἱ πολλοὶ ἄλλοι ἐπίσημοι.
2) Ὁ Πατριάρχης ἀποκαλεῖ τὸν Πάπαν «Ἐπίσκοπον Ρώμης». Μετὰ τὴν ἐπισημοποίησιν τοῦ σχίσματος, δὲν ὑπάρχει τοιοῦτος Ἐπίσκοπος.
3) Ἐπίσης, ἀποκαλεῖ τὸν αἱρεσιάρχην καὶ ἐχθρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας Πάπαν «ἀγαπητὸν καὶ ἁγιώτατον ἀδελφόν». Φαίνεται ὅτι δὲν ἔχει συναίσθησιν τῶν ὅσων λέγει ὁ Πατριάρχης καὶ γράφει πολλὰς φοράς.
4) Ὁ Πατριάρχης διατυπώνει κοινὸν χαρακτηρισμὸν τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ὅτι εἶναι «παλαίφατοι καὶ ἀποστολικαὶ Ἐκκλησίαι». Δηλαδή, κατὰ τὸν Πατριάρχην, δὲν ὑπάρχει οὐδεμία διαφορὰ ἐν προκειμένῳ. Ὁ Πατριάρχης μας λοιπὸν δὲν εἶναι ἁπλῶς φιλοπαπικός, ἀλλὰ παπικός, κατὰ κυριολεξίαν.
5) Αἱ δύο αὐταί, κατὰ πάντα ὅμοιαι Ἐκκλησίαι, ὅπως ἀποφαίνεται ὁ Πατριάρχης, πρέπει «νὰ ἄρουν τὰ ἐπὶ χιλιετίαν συσσωρευθέντα ἐμπόδια εἰς τὴν μετ’ ἀλλήλων πλήρη κοινωνίαν». Ὁ ἀνεκδιήγητος Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δηλώνει ἐπισήμως ὅτι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία σφάλλει ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ πρέπει νὰ διορθώσῃ τὰ λάθη της. Συνεπῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀκεραία καὶ ἀλάθητος. Ἔχει νικηθῆ ἡ θεία ὑπόστασις αὐτῆς. Διαψεύδεται λοιπὸν καὶ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶπε διὰ τὴν Ἐκκλησίαν: «Πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»(Ματθ. ις΄ 18).
6) Ὁ Πατριάρχης διδάσκει εἰς τὴν ἐν λόγῳ ὁμιλίαν του ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι πραγματικὴ Ἐκκλησία καὶ μάλιστα «ἁγιωτάτη». Σχολιάσατε καὶ σεῖς, ἀδελφοὶ ἀναγνῶσται.
7) Τὴν κοινὴν πίστιν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς πρώτης χιλιετίας «καλούμεθα καὶ πάλιν νὰ θέσωμεν ὡς βάσιν τῆς ἑνότητος ἡμῶν, ἀποκαθαίροντες αὐτὴν ἐκ πάσης τυχὸν προσθήκης ἢ ἀλλοιώσεως». Ἐδῶ ὁ Πατριάρχης ὁμιλεῖ εἰς πληθυντικὸν καὶ συνεπῶς ἐννοεῖ ὅτι καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ὀφείλει νὰ προβῆ εἰς ἀποκάθαρσιν τῆς κοινῆς αὐτῆς πίστεως, τὴν ὁποίαν δῆθεν ἐνόθευσε κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν.
8) «Ὁ διαθρησκειακὸς διάλογος ἐπιβάλλεται ὅλως ἰδιαιτέρως εἰς τὰς ἡμέρας μας, χωρὶς τοῦτο νὰ συνεπάγεται οἱονδήποτε συμβιβασμὸν εἰς τὰς θρησκευτικὰς ἑκάστου πεποιθήσεις». Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ὁ διάλογος αὐτὸς οὐδένα σκοπὸν ἔχει.
9) «Ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως πολύτιμον πάντοτε ἡγεῖται τὴν συμπαράστασιν τῆς ἐν τῇ Παλαιᾷ Ρώμῃ Ἐκκλησίας». Ποίαν συμπαράστασιν ἀναμένει ὁ Πατριάρχης ἀπὸ ἕν κέντρον αἱρέσεων καὶ ἐχθρικὸν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας;
10) «Ἡ μισαλλοδοξία καὶ ὁ φανατισμὸς προκαλοῦν τὴν ἀμυντικὴν περιχαράκωσιν ἑκάστης πλευρᾶς εἰς τυφλὴν ἐμμονὴν εἰς τὰς ἰδίας αὐτῆς θέσεις καὶ ἀπόψεις».
Φρίκη καὶ ἀποτροπιασμός! Συκοφαντεῖ βαναύσως τὴν Ὀρθοδοξίαν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ἀποδίδει καὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν «μισαλλοδοξίαν καὶ φανατισμόν». Οὐδείς αἱρετικὸς καὶ οὐδείς ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας διέσυρε τὴν Ὀρθοδοξίαν κατὰ τοιοῦτον ἐλεεινὸν καὶ πανάθλιον προσβλητικὸν τρόπον. Παναγιώτατε, ἐλθὲ «εἰς ἑαυτὸν» (Λουκ. ιε΄ 17).
Ἡ παροῦσα πατριαρχικὴ ὁμιλία ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ περιοδικὸν «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» (Ὀκτώβριος – Δεκέμβριος 2009) τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου (σελ. 863 – 867).
"O.T."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου