Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως επί Νεστορίου

Μόλις διαπιστώθηκε πως ο Νεστόριος δεν δεχόταν την υποστατική ένωση των δύο φύσεων του Χριστού μας (και ως εκ τούτου απέρριπτε τον όρο "Θεοτόκος" για την Παναγία μας), οι Ορθόδοξοι εξεγέρθηκαν και εγκατέλειψαν τους ναούς που μνημονευόταν το όνομά του. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει σε επιστολή του προς τον Άγιο Κελεστίνο, Πάπα Ρώμης, πως το μεγάλο πλήθος των πιστών έχει εγκαταλείψει τους ναούς της Κωνσταντινουπόλεως, εκτός από λίγους αδιάφορους και κόλακες! Και όχι μόνο ο λαός, αλλά και οι μοναχοί και οι αρχιμανδρίτες! Συγκεκριμένα γράφει:
------------------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

«Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν, ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν».

Σχόλιον: Ὄπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἅγιος Κύριλλος μέ τό ἐξαίσιον αὐτό κείμενον, τότε οἱ κόλακες καί οἱ ἀδιάφοροι (οἱ τοῦ «τρίτου εἴδους ἀθεΐας», κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν) ἦσαν ὀλίγοι. Σήμερον, οἱ κατηγορίες αὐτές τῶν «πιστῶν» ἔχουν πλεονάσει, γεγονός πού ἐξηγεῖ τόν καλπασμόν τῆς αἱρέσεως, ἀντιδράσεως μή οὔσης, πλήν τοῦ «χαρτοπολέμου» τῶν «συντηρητικῶν», βεβαίως! Ἱεροκήρυκες τῆς πνευματικῆς ἀποκοιμήσεως τοῦ ποιμνίου τοῦ τύπου τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου δέν εἶχον προφανῶς πέρασιν ἐκεῖνα τά χρόνια, μέ τίς γνωστές αἱρετικές παραινέσεις, ὅπως οἱ ἑξῆς (ἀκολουθοῦν ἀπό μνήμης παραφράσεις τοῦ ἀρχικοῦ κειμένου): «ποῖοι εἴμεθα ἐσύ κι ἐγώ πού θ' ἀντιδράσουμε, τήν ἀποτείχισιν πρέπει νά τήν ἀποφασίσουν οἱ ἀξιωματικοί καί ὄχι οἱ στρατιῶται» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 59), «θά παραμείνουμε εἰς κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν ἄχρι καιροῦ» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 59), «θά παραμείνουμε στενάζοντες» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 69), «διαμαρτυρίες ναί, σχίσματα ὄχι» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 73-74) κ.λπ.

"῏Ην ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τὰ αὐτὰ φρονῶν αὐτῷ (τῷ Νεστορίῳ), ἀνὴρ χρειοκόλαξ, καὶ προπετὴς χείλεσι, καθὼς γέγραπται· ὃς ἐν συνάξει, καθεζομένου ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου (σ. ημ. επειδή δεν είχε καθαιρεθεί ακόμη τον προσφωνεί με τον τίτλο "ευλαβέστατο", όπως λέμε σήμερα "σεβασμιώτατος", "παναγιώτατος" κ.τ.ο.) Νεστορίου, ἀναστὰς μεγάλῃ τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· Εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τὴν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ γέγονε μὲν κραυγὴ μεγάλη παρὰ παντός τοῦ λαοῦ καὶ εκδρομή (ἔξοδος). Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν, ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τὰ δὲ μοναστήρια σχεδὸν ἅπαντα καὶ οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται καὶ τῆς συγκλήτου πολλοὶ οὐ συνάγονται, δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ οὓς ἀπὸ τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε, πάντων λαλούντων τὰ διεστραμμένα" (P.G. 77, 81).