Περί εγκύρων ή ακύρων μυστηρίων υπο αιρετικών και μασσώνων αρχιερέων. -- Γράφει ο αδελφός μας Ιουστίνος

«Βλέπεις πόση εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀρχιερατικῆς ἐξουσίας; Διότι, ἐπειδὴ εἶχεν ἀξιωθεῖ τῆς ἀρχιερωσύνης ἐν γένει, ἂν καὶ ἦτο ἀνάξιος αὐτῆς, προεφήτευσε, χωρὶς νὰ γνωρίζει αὐτὰ ποὺ ἔλεγε· ἡ χάρις ἐχρησιμοποίησεν μόνο τὸ στόμα, χωρὶς νὰ ἐγγίσει τὴν μιαρᾶν καρδίαν» (Χρυσοστόμου, Ὁμιλία 65, Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην). Καὶ σὲ ἄλλη ὁμιλία: «Καὶ αὐτὰ τὰ λέγω ὄχι ἐπιδοκιμάζων ἐκείνους ποὺ ἀσκοῦν ἀνάξια τὴν ἱερωσύνην… Ἐὰν ἔκαμε (ὁ Θεός) τὴν ὄνον νὰ ὁμιλήσει, καὶ ἐχάρισε μέσῳ τοῦ μάντεως πνευματικὲς εὐλογίες, καὶ ἐνήργησε χάριν τῶν Ἰουδαίων ποὺ ἐξέκλινον μὲ τὸ ἀνόητον στόμα καὶ τὴν ἀκάθαρτον γλώσσαν τοῦ Βαλαάμ, πολὺ περισσότερο διὰ σᾶς ποὺ εἶσθε εὐγνώμονες ἀπέναντί του, καὶ ἂν ἀκόμη οἱ ἱερεῖς εἶναι πάρα πολὺ φαῦλοι, θὰ κάμη ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θέλει καὶ θὰ στείλει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα· διότι οὔτε ὁ καθαρὸς προσελκύει τὸ Πνεῦμα ἐξ αἰτίας τῆς καθαρότητός του, ἀλλὰ ἡ χάρις εἶναι ἐκείνη ποὺ ἐπιτελεῖ τὸ πᾶν… Ὁ δὲ ἱερεὺς δανείζει τὴν γλώσσαν του καὶ δίδει τὸ χέρι του· καθόσον δὲν θὰ ἦτο δίκαιον ἐξ αἰτίας τῆς κακίας τοῦ ἄλλου νὰ παραβλάπτονται ἐκεῖνοι ποὺ προσέρχονται μὲ πίστιν εἰς τὰ σύμβολα τῆς σωτηρίας μας» (Χρυσοστόμου, Ὁμιλία 86, Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην).

Ο Άγιος ομιλεί για ιερείς με μιαράν καρδίαν. Ο Καϊάφας όταν προφήτευσε, είχε μιαράν καρδίαν διότι συνομώτησε να φονεύσει τον Κύριον. Είχε βέβαια  ακόμη την ιερωσύνη, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε πότε την έχασε.
Ο π. Αθανάσιος Μυτηλιναίος όμως μας πληροφορεί, ότι ο Καϊάφας έχασε την αρχιερωσύνη, «όταν έσχισε τα ρούχα του», όταν δηλαδή αρνήθηκε δημοσίως  την θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αναγωγικά λοιπόν ο κάθε αρχιερεύς που αρνείται τον Κύριον δημοσίως, όπως ο Καϊάφας, τότε χάνει την αρχιερωσύνη του αυτομάτως, χωρίς να απαιτείται καμμία συνοδική καθαίρεσή του, διότι απλούστατα το Άγιον Πνεύμα δεν ενεργεί πλέον την αρχιερωσύνη. Το ίδιο βλέπουμε και στην δημόσια άρνηση του Πέτρου. Όταν λάλησε ο πετεινός ο Πέτρος κατάλαβε στη καρδία του αμέσως ότι έφυγε η χάρις, ότι εξέπεσε του αποστολικού, ήτοι αρχιερατικού, αξιώματος και έκλαυσεν πικρώς. Χρειάστηκε μετά την Ανάστασιν, να δώσει  ο Κύριος  την εξουσία της αφέσεως των αμαρτιών στους μαθητάς του, ώστε αυτοί να   συγχωρήσουν τον Πέτρον, δηλαδή απαιτείται δημόσια μετάνοια, και, επι πλέον, χρειάστηκε να ειπωθεί, δημοσίως  ενώπιον όλων των μαθητών, τρείς φορές  η ομολογία του ιδίου του Πέτρου   ότι Τον «φιλούσε» τον Κύριον, ώστε να αποκατασταθεί στο αποστολικό, ήτοι αρχιερατικό αξίωμα. Ο Ιούδας  όμως  εξέπεσε του αποστολικού, ήτοι αρχιερατικού, αξιώματος, ακριβώς όταν έφυγε από το μυστικό δείπνο με κρυφό σκοπό να προδώσει. Ο Ιούδας δεν είχε αρνηθεί τον Κύριον δημόσια, μπροστά στον λαό και στους μαθητές, αλλά κρυφά. Οι άλλοι μαθητές, πλήν του Ιωάννου του Ευαγγελιστού, δεν ήξεραν τίποτε. Τότε βλέπουμε ότι  η θεία Χάρις αναχώρησε μόλις ο Ιούδας αρνήθηκε τον Κύριον  τελείως στα κρυφά από τους άλλους μαθητές, όχι δημόσια, και σαν αποτέλεσμα έχασε το αποστολικό, ήτοι αρχιερατικό,  αξίωμα,  επειδή  ο διάβολος εισήλθεν,  μπήκε  μέσα του. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και όταν ο Ιούδας δίνει το φίλημα της προδοσίας στον κήπο της Γεσθημανή, ο  Κύριος τον αποκαλεί «εταίρο», δηλαδή φίλο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ιούδας είναι ακόμη στη τάξη των Αποστόλων, ήτοι αρχιερέων, διότι ο Κύριος εγνώριζε ότι ο Ιούδας ήταν πιά εταίρος του διαβόλου, εγνώριζε την αμετανοησία του τέως μαθητού του.  Δίνει όμως ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος έστω και την τελευταία στιγμή την ευκαιρία να μετανοήσει ο προδότης υπενθυμίζοντας στον Ιούδα, με την προσφώνηση «εταίρε», το αποστολικό αξίωμα που είχε ήδη χάσει και που θα το ξαναέπαιρνε, εάν μετανοούσε δημοσίως.  Σε περίπτωση   όμως που δεχθούμε, ότι ο Ιούδας ανήκε ακόμη στη τάξη των Αποστόλων, ήτοι Αρχιερέων, μέχρι και  την στιγμή που κρεμάστηκε, τότε αυτομάτως είναι σαν να δεχόμαστε ότι η προδοσία και η άρνηση του Κυρίου, είτε δημοσίως είτε στα κρυφά, δεν  αποτελεί βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος . Πρόκειται ασφαλώς για παραλογισμό και μεγίστη πλάνη. Βεβαίως δίδεται η τελευταία  ευκαιρία στον προδότη και αρνητή του Κυρίου να μετανοήσει και να σωθεί, αλλά μέχρι τότε ό  προδότης  τα άμφια του αρχιερέως τα έχει σκίσει, ως ενυβρίσας το Άγιον Πνεύμα, όπως ο Καϊάφας, και ως εκ τούτου, λογικόν να δεχθούμε, ότι  ουδεμία ιεροπραξία τελουμένη άνευ των ιερών αμφίων, ήτοι συμβόλων του αρχιερατικού αξιώματος, είναι έγκυρος.

Κατά τα ανωτέρω λοιπόν ουδέν   μυστήριον τελούμενον υπό προδότου και αρνητού του Κυρίου αρχιερέως  είναι έγκυρον, διότι τελούνται  άνευ της καθιαγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. 

Γνωρίζουμε βέβαια  από την ιερά παράδοσιν ότι σε περίπτωση φαύλου ιερέως, το ιερόν μυστήριον πχ της θείας ευχαριστίας τελείται από Άγγελον Κυρίου, ο οποίος παίρνει την μορφή του φαύλου ιερέως και κοινωνεί τους πιστούς, ενώ ο ιερεύς δένεται πισθάγκωνα και απομακρύνεται της Αγίας Τραπέζης. Τούτο όμως επί αμαρτημάτων, όπου η θεία Χάρις απομακρύνεται μεν, αλλά δεν εγκαταλείπει τελείως  τον ιερέα. Τούτο λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος και για την προφητεία που έκανε ο Καϊάφας πριν όμως σκίσει τα άμφιά του  :  « ἡ χάρις ἐχρησιμοποίησεν μόνο τὸ στόμα, χωρὶς νὰ ἐγγίσει τὴν μιαρᾶν καρδίαν» (Χρυσοστόμου, Ὁμιλία 65, Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην). Η βλασφημία όμως κατά του Αγίου Πνεύματος, όπως  η άρνησις και η προδοσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συντελεί σε πλήρη  εγκατάλειψιν του ανθρώπου στα χέρια του διαβόλου. Ως εκ τούτου οι είτε   δημόσια είτε κρυφά προδότες αιρετικοί  ή    μασσώνοι αρχιερείς, έχουν ήδη «σκίσει τα άμφιά τους» και   όλα τα μυστήρια που τελούν προ της συνοδικής καταδίκης τους είναι άκυρα. Η ιερά  σύνοδος που θα τους καθαιρέσει απλώς θα επισημοποιήσει την διαγραφή τους από τα δίπτυχα προς προστασία πλέον  του  λογικού ποιμνίου.