ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗΝ ΜΑΣ ΠΟΡΕΙΑΝ -- Τοῦ κ. Δημ. Κ. Κουτσουλέλου Ἐπιτίμου Ἐπόπτου Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως

«Ὅσο νὰ σὲ λυπηθεῖ τῆς ἀγάπης ὁ Θεός καὶ νὰ ξημερώσει μιάν αὐγὴ καὶ νὰ σὲ καλέσει ὁ λυτρωμός, ὦ ψυχὴ παραδαρμένη ἀπὸ τὸ κρίμα...». Κωστῆς Παλαμᾶς

Εἶναι ἀναμφισβήτητο ὅτι ἡ σημερινὴ φοβερὴ οἰκονομικὴ κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ καρπὸς τῆς ἠθικῆς, πνευματικῆς καὶ κοινωνικῆς κρίσεως. Προηγήθηκαν καὶ παραμένουν ἡ κατάπτωση καὶ ἡ διαφθορά, ἡ σύγχυση καὶ ἡ νοθεία, ἡ παρακμὴ καὶ ἡ ὑποβάθμιση τῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς Κοινωνίας, μὲ ὅλα τὰ δυσάρεστα καὶ ἐκφυλιστικὰ φαινόμενα. Ὅλοι μας διαπιστώνουμε, μὲ λύπη ὅτι ἡ Πατρίδα μας ἔχει ὑποστεῖ, τὰ τελευταῖα ἰδιαίτερα χρόνια, μιὰ λεηλασία. Χιλιάδες τερμίτες ροκανίζουν τὰ θεμέλια τῶν θεσμῶν γιὰ τὴν κατάρρευση τῶν ἰδανικῶν μας, τὴ θεοποίηση τοῦ ἀμοραλισμοῦ, τὴ διαστροφὴ τῆς Ἱστορίας, τὴν καταδημαγώγηση τῶν συνειδήσεων, τὸ βαρβαρισμὸ τῆς γλώσσας, τὴν ἐπικράτηση τῆς χαμέρπειας, τὴν ἀποκοπὴ ἀπ᾽ τὴν παράδοση, τὴν προβολὴ τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τὴν καθιέρωση τῆς ἀναξιοκρατίας, τὸν ἐκτραχηλισμὸ τῆς νεότητας καὶ τὴν ἀποδυνάμωση ἑνὸς Λαοῦ, ποὺ ἡ ἱστορική του μνήμη εἶναι αἱματηρὸς θησαυρός, περηφάνεια καὶ εὐθύνη.

Τὸ πνεῦμα ἀργοπεθαίνει, ὑπὸ τὶς λοιδορίες τῶν ἀμαθῶν καὶ τῶν ἀναξίων, τῶν ἐπιτηδείων καὶ τῶν καιροσκόπων καὶ μέσα στὸ πανδαιμόνιο τῶν κορυβαντιώντων στοιχείων τῆς πλάνης, τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς καταπτώσεως. Ἕνας ἐπαίσχυντος καὶ ἀπαίσιος Μιθριδατισμὸς ἀποκοιμίζει τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας. «Οἱ μέρες μας -ἔγραφε ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος- εἶναι δύσκολες. Ἡ Ἱστορία φυλλορροεῖ. Ποτὲ δὲν εἶχαν γυμνωθεῖ τὰ δέντρα της... Καὶ φοβοῦμαι ὅτι ποτὲ δὲν ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τόσο ἀπροετοίμαστη, ὅσο εἶναι στὶς μέρες μας. Στὴν ἐποχή μας ὅλα κλονίστηκαν. Ἡ ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων ἔχει πολὺ ἀδειάσει».

* * *

Εἴμαστε στὴν ἀποκορύφωση τῆς σήψεως, μὲ ἀποτέλεσμα τὴ βαθιὰ οἰκονομικὴ κρίση. Πρὶν ἀπὸ διακόσια χρόνια, ἡ Ἑλλάδα ζοῦσε, κάτω ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ τυραννία. Πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια, ἀνασυντασσόταν, ἀπ᾽ τὶς πληγές της, ὕστερα καὶ ἀπὸ ἕνα ἄτυχο πόλεμο. Σήμερα ἀντιμετωπίζει τὸ φάσμα τῆς ἐπιβιώσεως, μέσα σὲ πλῆθος προβλημάτων. Στὰ χείλη ὅλων φθάνουν ἀμείλικτα καὶ ἀγωνιώδη, ἐρωτήματα: Ποῦ πᾶμε; Ποιὲς θὰ εἶναι οἱ προεκτάσεις καὶ τὰ ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς καταστρεπτικῆς πορείας; Ποῦ καὶ πῶς θὰ σταδιοδρομήσουν οἱ νέοι μας, γιὰ νὰ συνεχίσουν, παίρνοντας τὴ σκυτάλη, τὸν ἔνδοξο δρόμο τους, στὸ ὕψος τῶν μεγάλων ἱστορικῶν πεπρωμένων τῆς Ἑλλάδας; Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ πολύπαθου τόπου; Οἱ φωνὲς τῆς Ἱστορίας ἐπιτάσσουν. Φθάνει πιὰ τὸ κακό. Εἶναι ἡ ὥρα τῆς περισυλλογῆς καὶ τῆς εὐθύνης, τῆς πίστεως, τῶν στοχασμῶν καὶ τῶν ἀνατάσεων ὅλων τῶν Ἑλλήνων. «Μέσα μας, μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο -ὑπογράμμιζε ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος-, ἀκόμη καὶ στὸν πιὸ ἀφώτιστο καὶ στὸν πιὸ δυστυχισμένο, ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ἑστία ἀναλαμπῆς, τὸ φῶς, ποὺ ὕμνησε ὁ Σολωμός, «ὀλίγο φῶς καὶ μακρινό, σὲ μέγα σκότος κι ἔρμο”, μιὰ ἐλπίδα καὶ μιὰ ἀπαντοχή, ποὺ σιγοκαίει στὰ ἔγκατα καὶ ποὺ ὁδηγεῖ στὶς γόνιμες ἀποδράσεις...». Ὑπάρχει δυνατότητα ἀνορθώσεως. Ὁ κλυδωνισμὸς εἶναι παγκόσμιος. Ἀπαιτεῖται αὐτοέλεγχος. Ἐπιβάλλεται ἐκπλήρωση τοῦ χρέους ὅλων μας. Ὀφείλουμε νὰ ὑψώσουμε τὶς σημαῖες καὶ τὶς καρδιὲς μας ψηλά, στὸ φῶς καὶ στὴν ἀλήθεια. Νὰ φθάσουμε στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ καὶ ἀπ᾽ ἐκεῖ νὰ ὁραματισθοῦμε. Νὰ πιστέψουμε στὴν ἀποστολή μας. Νὰ γιγαντωθοῦμε καὶ ν᾽ ἀγωνισθοῦμε, μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις μας, γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς καὶ τὴν ὑπόσταση τῆς ἱστορικῆς Πατρίδας μας. Νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴ μοίρα μας καὶ νὰ ξαναβροῦμε τὸν ἀληθινὸ ἑαυτό μας. Ὁ Λαός μας, ἑνωμένος καὶ ἀγαπημένος, ἀντιδρώντας ὀρθά, ν᾽ ἀξιοποιήσει τὶς κρίσιμες νέες συνθῆκες, ἀπορρίπτοντας ὅσα ἀπειλοῦν τὴν ἐθνική, πνευματικὴ καὶ πολιτιστική μας κληρονομιά. Ν᾽ ἀποφασίσουμε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, φυλάγοντας Θερμοπύλες. Γνωρίζοντας τὴν παθολογία τῆς σημερινῆς κοινωνίας, πρέπει νὰ μιλήσουμε πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις καὶ σ᾽ὅλους τοὺς παράγοντες, ποὺ ἐπιδροῦν στὴ ζωή μας. Πίσω ὁλαταχῶς στὶς ρίζες μας, στὰ ἰδανικά μας, στὴν ἐθνική καὶ ἱστορικὴ πορεία μας. Ἔτσι θὰ σωθοῦμε. Διὰ νὰ μὴ γίνει θρύψαλα η ζωή μας καὶ νὰ μὴ σβήσει τὸ ὑπέρλαμπρο φῶς τοῦ πνεύματος. Φθάνει πιὰ ὁ κατήφορος. Φθάνουν πιὰ οἱ παραφωνίες, οἱ πειραματισμοί, οἱ διαφθορές, οἱ παλινδρομήσεις. Ἡ Πατρίδα μας θέλει νὰ ζήσει. Καὶ θὰ ζήσει. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι τὰ δυὸ μεγάλα ἐρείσματά μας καὶ οἱ διέξοδοι στὰ ἀδιέξοδά μας, ὥστε νὰ ξαναλάμψει τὸ ἑλληνικὸ φῶς καὶ νὰ μεγαλουργήσει τὸ αἰώνιο ἑλληνικὸ πνεῦμα. Δυνατὴ καὶ ἐπίκαιρη ἀκούεται ἡ φωνὴ τοῦ ποιητῆ μας: «Κι ἄν πέσαμε σὲ πέσιμο πρωτάκουστο καὶ σὲ γκρεμὸ κατρακυλήσαμε, ποὺ πιὸ βαθὺ καμμιὰ φυλὴ δὲν εἶδε ὡς τώρα, εἶναι γιατί, μὲ τῶν καιρῶν τὸ πλήρωμα, ὅμοια βαθὺ ἕν ἀνέβασμα μᾶς μέλλεται πρὸς ὕψη οὐρανοφόρα».