ΖΗΛΟΣ ΟΥ ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΥΧΝΑ ἐμφανίζονται στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι, ποὺ ὑπερβάλλουν στὴν τήρηση διαφόρων τύπων τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς. Μὲ ἄγρυπνα μάτια παρακολουθοῦν τοὺς πάντες, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, καὶ εὔκολα βγάζουν συμπεράσματα καὶ προβαίνουν σὲ ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας, οἱ ὁποῖες μερικὲς φορὲς εἶναι θυελλώδεις καὶ δυναμικές. Ὁ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλος τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, προκαλεῖ δυσάρεστες καταστάσεις, οἱ ὁποῖες κουράζουν τοὺς ἄλλους, ποὺ βρίσκονται στὸν Ἱερὸ Ναὸ γιὰ νὰ λατρέψουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ βροῦν παρηγορία. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ πολὺ δύσκολα συμφωνοῦν μὲ κάτι τὸ διαφορετικό. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσεις, αὐτοὶ ἐμμένουν στὶς ἐσφαλμένες τους ἐντυπώσεις καὶ βιώνουν μία συνεχὴ διαταραχὴ στὴν ψυχή τους. Θέλουν ὅλοι οἱ ἄλλοι νὰ συμφωνοῦν μαζί τους, κάτι ποὺ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ συμβεῖ.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ οὐσιαστικὰ τοὺς ἀποξενώνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία παρόλο, ποὺ ἐκκλησιάζονται ἀνελλιπῶς. Δὲν τὴν θεωροῦν δική τους, ὅπως δὲν θεωροῦν ἀδελφούς τους καὶ ὅλους ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ἐντός. Προτιμοῦν νὰ διαφοροποιοῦνται, νὰ κρίνουν καὶ νὰ κατακρίνουν, πιστεύοντας ὅτι ὅλοι γύρω τους εἶναι ἀσεβεῖς καὶ καταπατητὲς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὅταν πλησιάζουν τοὺς ἄλλους, ἔχουν ἕνα σκοπό. Νὰ ὑποδείξουν, νὰ ἐλέγξουν καὶ νὰ ἐκφοβίσουν. Ὄχι νὰ γίνουν φίλοι, νὰ ἐπικοινωνήσουν καὶ νὰ συμμετάσχουν στὰ διάφορα προβλήματα, ποὺ ἀντιμετωπίζουν. Τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἔχουν καὶ ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς. Τοὺς ζητοῦν μὲ ἐπιμονὴ νὰ συμμορφωθοῦν στὶς ὑποδείξεις τους, γιατὶ μόνο αὐτοὶ διαθέτουν τὸ ἀκραιφνὲς ὀρθόδοξο κριτήριο. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ ἐπισήμανση ἑνὸς Ἐπισκόπου, ἡ ὁποία συγχρόνως εἶναι καὶ συμβουλή: «Μὴν ἔχῃς ἐμπιστοσύνην πάντοτε εἰς ἐκεῖνον, ποὺ εἰς κάθε στιγμὴν ξιππάζεται ἂν ἀκούσῃ τάχα καμμίαν λέξιν ἀπρεπῆ, εἰς ἐκεῖνον ποὺ δὲν παραλείπει νὰ κάμῃ ἑκατὸ σταυρούς, διερχόμενος ἔξω ἀπὸ καμμίαν ἐκκλησίαν, εἰς ἐκεῖνον τέλος ποὺ εἶναι ἱκανὸς καὶ τὴν Κυριακὴν ἀκόμη νὰ νηστεύῃ. Συνήθως αὐτοὶ δὲν εἶναι παρὰ λύκοι, ποὺ ἀπ᾽ ἔξω ἔχουν περιβληθῇ τὴν ἀθώαν φορεσιὰν τοῦ προβάτου». Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτὲς δὲν θὰ ὑπῆρχαν, ἐὰν οἱ ἀδελφοὶ ἔκαναν πνευματικὸ ἀγώνα καὶ ἦταν ταπεινοί. Δυστυχῶς τὸ ἐνδιαφέρον τους εἶναι στραμμένο στοὺς ἄλλους καὶ ὄχι στὸν ἑαυτό τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ μένουν ἀνικανοποίητοι. Ἀνησυχοῦν γιὰ τὰ δευτερεύοντα, ἐπουσιώδη καὶ μεταβαλλόμενα, ἐνῶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ σημαντικά, τὰ ἀναγκαῖα καὶ σωτηριώδη. Χρειάζεται ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ ἡ κατὰ Θεὸν σοφία, ἡ ὁποία συνήθως λείπει ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς, ποὺ θορυβοποιοῦν καὶ ἀνησυχοῦν ματαίως.