Κι’ αν θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, η Αποτείχιση θέλει θεολογικό Ανδρισμό και Αγιοπατερική Ευσυνειδησία! -- του Ν. Πανταζή, θεολόγου

..  Ο άνθρωπος (ηγέτης εκκλησιαστικός) που, καθώς ελέγχεται, σκληρύνει τον τράχηλό του, (που δεν έρχεται σε καμία διαίσθηση των τραγικών παραβάσεών του, που δεν έρχεται σε μετάνοια) θα αφανιστεί ξαφνικά, (με πνευματικό απαγχονισμό του Ιούδα) και χωρίς γιατρειά. 2 Όταν οι δίκαιοι μεγαλυνθούν, (μεγαλύνθητι και συ νυμφίε της κάθε Μητροπόλεως και τέλεσον δικαίαν Μνημονεύσεως Διακοπήν), τότε ευφραίνεται ο  (πιστός) Λαός· όταν, όμως, ο ασεβής (αιρετικός εκκλησιαστικός άρχων) εξουσιάζει, στενάζει ο (Ορθόδοξος) Λαός. 3 Όποιος αγαπάει τη σοφία (των Σοφών Αγίων Πατέρων της Αγίας Σιών) ευφραίνει τον (πνευματικό) του πατέρα· όποιος, όμως, συναναστρέφεται και διαφεντεύει πόρνες, (Διαθρησκειακές ομολογίες του Π.Σ.”ε”) τότε (δια)φθείρει την περιουσία του (μολύνει την αγία κληρονομία του, την Ορθοδοξία του).
4 Ο (Μαρμαρωμένος επί ταύτη τη πέτρα της Πίστεως) βασιλιάς (Ορθοδοξόφιλος Πατριάρχης) στερεώνει τον τόπο με την (εκκλησιαστική) δικαιοσύνη, ενώ ο δωρολήπτης (Παπόφιλος Πατριάρχης) τον καταστρέφει. 5 Ο άνθρωπος, που κολακεύει τον πλησίον του, (που μνημονεύει Αιρεσιάρχη ως “παναγιώτατο” και βαφτίζει ως “ιερό” το δαιμονικό Κοράνι) απλώνει δίχτυ (παναιρέσεως του Οικουμενισμού) μπροστά από τα βήματά του (τα απατηλά και παραβατικά).
Αυτά σε ελεύθερη απόδοση. Κι’ αν θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, η Αποτείχιση θέλει θεολογικό Ανδρισμό και Αγιοπατερική Ευσυνειδησία! “Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των Θεολόγων σήμερον…” (α’ Τροπάριον Β’ Κανόνος Ε’ Ωδής του Όρθρου). Εκείνοι, Θεολόγοι με “Θ” Κεφαλαίο. “Θεολόγοι αληθείς, οι τον Θεόν ορώντες! (Μέγας Βασίλειος). Προσηύχοντο αληθώς και θεόπται γεγόνασι.

Εμείς όμως, οι μικροί και μηδαμινοί, με “θ” μικρό, και φρόνημα γενναίο, ανδροπρεπές και παρρησιακό, διατρανώνουμε και υψώνουμε Τείχος Ομολογιακό. Τείχος προστατευτικό γύρω από την Πίστη…..