Θεία Χάρις και προσευχή.

Του αγίου Ισαάκ του Σύρου (Ασκητικά, λβ΄ 168, 171).

Η θεία Χάρη δίνεται στους άξιους κατά τον καιρό της προσευχής. Παίρνει αφορμή από την προσευχή. Διότι δεν υπάρχει σ΄ αυτή την ένδοξη χάρη άλλος καιρός επιφοιτήσεως, παρά μόνο ο καιρός της προσευχής σύμφωνα με την μαρτυρία των Πατέρων. Και γι΄ αυτό προσκαλείται με την προσευχή. Διότι ο νους οδηγείται σ΄ εκείνη την μακαριότητα από την προσευχή και διότι η αιτία της Θείας Χάριτος είναι η προσευχή. Στον καιρό της προσευχής, όταν ο νους ξεντύνεται τον παλαιό άνθρωπο και ντύνεται τον νέο της Χάριτος, τότε βλέπει την δική Του καθαρότητα, που μοιάζει με το ουράνιο χρώμα, το οποίο ωνομάσθηκε τόπος Θεού από την γερουσία των υιών Ισραήλ, όταν φανερώθηκε πάνω στο όρος Σινά. Λοιπόν, όπως προείπα, δεν πρέπει να ονομάζουμε την δωρεά αυτή και χάρη πνευματική προσευχή, αλλά γέννημα της καθαράς προσευχής, που κατέρχεται με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τότε ο νους γίνεται πάνω από την προσευχή και τότε δεν προσεύχεται προσευχή, αλλά βρίσκεται εκστατικός στα ακατάληπτα εκείνα πράγματα, τα οποία είναι ανώτερα από τον παρερχόμενο τούτον κόσμο. Μόλις και μετά βίας βρίσκεται ένας ανάμεσα σε μυριάδες ανθρώπους που να εξεπλήρωσε ανελλιπώς τις εντολές και τα νόμιμα και να έφθασε στην καθαρότητα ψυχής. Έτσι μόλις και μετά βίας βρίσκεται ένας στους χίλιους που αξιώθηκε να φτάση με άπειρη προφύλαξη στην καθαρή προσευχή.