"Ορθόδοξος Τύπος" : Ἡ σιωπὴ τῶν Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ τῶν ἐκκλησιολογικῶν παρεκτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ ΩΣ ΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ, ΟΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΗΡΗΜΕΝΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΩΣ ΔΙΕΚΗΡΥΧΘΗ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;

Ὕστερα ἀπ᾽ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντικανονικὰ ἐσημειώθησαν κατὰ τὸ Συλλείτουργον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν παναιρετικὸν Πάπαν, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίσθη ὡς κανονικὸς ἐπίσκοπος καὶ Ἀρχιερεὺς – συλλειτουργὸς ἀναμένομεν τὴν θέσιν τῶν Καθηγουμένων (ὄχι τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας) τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἰς τὸ Φανάριον ἰσοπεδώθησαν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὰ δόγματα τῆς Πίστεως καὶ ἀνεκηρύχθη ὡς κανονικὸς Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πάπας μὲ ἀνταλλαγὴν ἀσπασμοῦ πρὸ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ παρηκολούθει ἀπὸ τηλεοράσεως τὸ Συλλείτουργον διερωτήθη «τί συμβαίνει» καὶ εἰς τὰς συζητήσεις ἔλεγον:

«Μετὰ τοὺς πολιτικοὺς καὶ αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ξεπωλοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια “τῆς Πίστεως”».

Μόνον ἕν ἐλάχιστον τμῆμα τοῦ λαοῦ καὶ οἱ πολῖται, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄθεοι ἢ εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ κατ᾽ ὄνομα καὶ ἔχουν τυπικὰς σχέσεις μὲ τὴν Ἐκκλησίαν συνεφώνησαν μὲ τὴν ἰσοπέδωσιν τῶν πάντων εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Ἱ. Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μὲ σκοπὸν τὴν ψευδοένωσιν. Ὁ δὲ προβληματισμὸς τῶν ἐντίμων κληρικῶν ἦτο μεγάλος. Τὸ ἴδιο καὶ πολλῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἐπληροφορήθησαν τὰ ὅσα συνέβησαν εἰς τὸ Φανάριον μὲ τὸν «Ἁγιώτατον» – αἱρεσιάρχην Πάπαν, εἶπον:                             

«Ὁ Βαρθολομαῖος τὸ παρατραβάει, σκανδαλίζει κλῆρο καὶ λαὸ καὶ κλονίζει τὰ θεμέλια τῆς Πίστεως». Προσφάτως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάσισε νὰ διακόψη τὰς συμπροσευχάς, εἰς τὸ πλαίσιον τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ Αἱρέσεων καὶ νὰ καταγγείλη τὰ ἀδιέξοδα μὲ τοὺς διεξαγομένους θεολογικοὺς διαλόγους, μὲ ὅλους τοὺς ἑτεροδόξους. Μόνον ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος συμπλέουν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν βλέπουν τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ σιωποῦν ἐπὶ τῶν ἐκκλησιολογικῶν παρεκτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ πιστὸς λαός, ὁ ὁποῖος δὲν ἀντιμετωπίζει τὸ Ἅγιον Ὄρος ὡς τουριστικὸν θέρετρον, εἶχε τὴν ἐλπίδα ὅτι οὗτο, ὡς ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας, θὰ ὡμίλει. Δυστυχῶς οἱ Καθηγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἴτε ἀπειλοῦνται εἴτε τρομοκρατοῦνται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, δὲν ἀποφασίζουν νὰ ἐκδώσουν ἕν προσεκτικὸν κείμενον (διακήρυξιν), μὲ τὴν ὁποίαν νὰ καλοῦν τὸν πνευματικὸν πατέρα, τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, νὰ παύση τὰς Ἐκκλησιολογικὰς παρεκτροπάς, τὰς συμπροσευχὰς καὶ τὰ συλλείτουργα μὲ τὸν Πάπαν. Ἀποδέχονται οἱ Καθηγούμενοι τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας εἶναι: 1ον) Ἁγιώτατος; 2ον) Κανονικὸς Ἐπίσκοπος καὶ Συλλειτουργός; Ἀποδέχονται ἐπίσης ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι διηρημένη (ἁπλῶς) μὲ τὸν Παπισμόν, ὅταν ἀκόμη καὶ εἰς τὰ σχολικὰ βιβλία ἐδιδάσκετο ὅτι ὑπῆρξε Σχίσμα καὶ Αἵρεσις; Ἀποδέχονται ὅτι οἱ Παπικοὶ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἑτερόδοξοι ἔχουν κανονικὸν τό μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἄρα ὅσοι ἐξ αὐτῶν ἐπανέρχονται εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν νὰ ἐπανέρχωνται ἄνευ Βαπτίσματος καὶ διὰ ἁπλοῦ Χρίσματος. Ἀποδέχονται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει ἕν τμῆμα τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ὡς διεκήρυξαν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ Πάπας εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα; Γνωρίζουν ὅτι διὰ τῆς προαναφερομένης θεωρίας ὅτι λεηλατεῖται τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως καὶ ἐνισχύεται ἡ παναιρετικὴ θεωρία τῶν κλάδων; Εἰς τὸ ὄνομα τῶν λατινοφρόνων ἔγιναν σφαγαὶ Ἁγιορειτῶν ἐπὶ Πατριάρχου Βέκκου. Τὸ αἷμα των, τὸ μαρτύριόν των, ἡ θυσία των, διότι ἠρνήθησαν νὰ ὑποταχθοῦν, εἶναι γνωστὴ εἰς τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ εἰς τὸν πιστὸν λαὸν. Πῶς τιμᾶ τὸ Ἅγιον Ὄρος τοὺς σφαγιασθέντας μοναχούς, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων ἀνῆκον εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ζωγράφου; Ἡ σιωπὴ τῶν Καθηγουμένων τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν ὁμοιάζει μὲ τὴν σιωπὴν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ Σταυροῦ. Τότε τὸ ποίμνιον ἐλάχιστον καὶ οἱ ἐχθροὶ πολλοί. Σήμερον τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὑπάρχει σταύρωσις τῆς Ἑλληνορθοδοξίας: Τὰ δόγματα νοθεύονται, τὸ Ἰσλὰμ «καλπάζει» εἰς τὴν Ἑλλάδα, ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ὁμιλεῖ καὶ διὰ πολιτιστικὴν κληρονομίαν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἱδρύεται τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν Θεσσαλονίκης, ὁ Αἱρεσιάρχης Πάπας ἀποκαλεῖται «Ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος», ἡ «Ἐκκλησία» του «ἔγινε» κανονική, σώζουσα καὶ Ἀποστολική. «Ἁγιώτατος» ὁ Πάπας, ὁ ὁποῖος διακηρύσσει τὸ «ἀλάθητον», τὸ ὁποῖον εἶναι «προνόμιον» τοῦ πραγματικοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλπὶς τῆς Ἀναστάσεως διὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν Ἑλληνορθοδοξίαν δὲν φαίνεται εἰς τὸ «βάθος τοῦ τοῦνελ». Εἰς αὐτὰς τὰς δυσκόλους στιγμὰς ἔχουν δικαίωμα οἱ Καθηγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους νὰ σιωποῦν; Εὑρίσκονται τόσον μακρυὰ ἀπὸ τὴν ἀγωνίαν τῶν Ἑλληνορθοδόξων; Ἔχομεν πολλὰς ἐνδείξεις ὅτι ἀρκετοὶ Καθηγούμενοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους θέλουν νὰ ἀντιδράσουν δυναμικῶς καὶ νὰ ἐκφράσουν τὰς διαμαρτυρίας των γραπτῶς, ἀλλὰ τρέμουν τὴν «ὀργὴν» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὀφείλομεν νὰ τοὺς ὑπενθυμίσωμεν ὅτι διοικητικῶς ὑπάγονται αἱ Ἱ. Μοναί των εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Αὐτὸ συνέβαινε πάντοτε. Ἀλλὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἦτο ταυτισμένον μὲ τὴν ἄσκησιν, τὴν ὁμολογίαν, τὴν ὑπεράσπισιν τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Σήμερον ἐμφανίζεται ὡς «αἰχμάλωτον» εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ κάποιους ἐκπροσώπους του εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Οἱ Καθηγούμενοι ὅμως καὶ οἱ μοναχοὶ δὲν εὑρίσκονται εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, διὰ νὰ κάνουν ὑπακοὴν εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Εὑρίσκονται ἐκεῖ διὰ νὰ κάνουν ἄσκησιν, νὰ κάνουν Ὁμολογίαν Πίστεως, νὰ σώσουν τὴν ψυχήν των καὶ τὰς ψυχὰς τῶν εὑρισκομένων ἐκτὸς Ἁγίου Ὄρους, νὰ ὑπερασπίζωνται τὴν Πίστιν καὶ νὰ κάνουν ἀντιαιρετικὸν ἀγῶνα, ὡς διὰ παράδειγμα εἶναι ἡ παναίρεσις τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποίαν πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ κινήματα ἀθεΐας. Οἱ καθηγούμενοι, οἱ ὁποῖοι διαφωνοῦν μὲ τὰς ἐκκλησιολογικὰς παρεκτροπὰς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὀφείλουν εἴτε μεμονωμένως εἴτε «μαζικῶς» νὰ καταθέσουν τὰς διαφορετικὰς θέσεις των. Ὁ «θρόνος» εἰς τὸ ἡγουμενοσυμβούλιον δὲν ἔχει οὐδεμίαν ἀξίαν, ὅταν διὰ τῆς σιωπῆς συγκαλύπτονται ἐγκλήματα κατὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας. Προέχει ἡ ὑπεράσπισις τῆς Πίστεως, τῶν δογμάτων, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἔχουν ἀντιληφθῆ ὅτι συμπλέουν σιωπηρῶς μὲ τὴν φιλοπαπικὴν καὶ φιλοοικουμενιστικὴν «γραμμὴν» τοῦ Φαναρίου, διὰ τῆς ἀφωνίας των;

Γ. ΖΕΡΒΟΣ