Μοναχοί και μεταμοσχεύσεις

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

“Άγιον Όρος, 22/02/1999

Αγαπητέ ιατρέ κύριε Κυπριανέ Χριστοδουλίδη, Χαίρετε πάντοτε εν Κυρίω Ιησού !
Μελέτησα κάποιες από τις γραφές σας για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και σκέφθηκα να σας γράψω δυο γραμμές και να σας ζητήσω συγχώρεση που ζω,γιατί δεν μου το επιτρέπετε σεις επ΄ ουδενί κάτι τέτοιο, ορίζοντας με πάθος τα όρια της ζωής, της επιστήμης, της θεολογίας, της αγάπης. Ως μεταμοσχευμένος από διετίας με ήπαρ συνεχίζω να ζω κι έτσι να μπορώ να σας γράφω, να κλαίω τις αμαρτίες μου, να προσεύχομαι για τον αδελφό μου, που μούδωσε ζωή, αφού ο Θεός δεν θέλησε να του την παρατείνει. Συγχωρέστε με που ζω και σας ενοχλώ και προσπεράστε με. Καλή Σαρακοστή. Καλό Πάσχα. ” 
Μοναχός Μωυσής

Ήταν η δεύτερη φορά που το Άγιον Όρος με επισκεπτόταν. Η πρώτη ήταν το 1988, αν θυμάμαι καλά. Το γράμμα είχε έλθει από την Καψάλα και μου ζητούσαν μια “εξ επαφής” ενημέρωση. Είχαν προηγηθεί μερικά δημοσιεύματα δικά μου που προκάλεσαν αναστάτωση και ήθελαν περισσότερες διευκρινίσεις. Και πήγα. Με άκουσαν, αλλά άλλοι δεν με άκουγαν. Οι σχισματικοί, έτσι τους λένε, της Καψάλας ίσως έχουν περισσότερο οξυμένη ακοή. Είναι όμως άλλο θέμα αυτό …
Την απάντηση που δίνω τώρα στη δημοσιότητα, την οφείλω στην παραπλάνηση που όλοι υποστήκαμε, με το ταξίδι για μεταμόσχευση του μακαρίτη πλέον αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και με τον Έλληνα διαπρεπή επιστήμονα. Πολλά μας δίδαξαν για την αγάπη που κρύβεται στις δωρεές οργάνων.

“ Σεβαστέ Γέροντα,
Η συνείδηση μου υπαγορεύει να προσπεράσω τον μεστό ειρωνείας σύντομο χαιρετισμό σας.Όχι όμως και το θέμα που θίγετε. Εδώ,συγχωρέστε με, δεν μπορώ να κάνω υπακοή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε το παράδειγμα του ιερέα και του Λευΐτη, στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, που δεν είναι προς μίμηση αλλά προς αποφυγή.“ Ελθών και ιδών” δεν σας αντιπαρέρχομαι.

Κατ΄ αρχάς θα έλεγα ότι δεν με παραξενεύει να συγκαταλέγονται σήμερα στις τάξεις των Μοναχών ασκητές που αθλούνται επειδή του έσωσε το ζωτικό όργανο ενός άλλου ασθενούς συνανθρώπου και βεβαίως αδελφού. Είμαι προετοιμασμένος για πολύ πιο προχωρημένες καταστάσεις. Οι συμμοναστές και συναθλητές σας, ας περιμένουν τα αμέσως επόμενα χρόνια μοναχούς του “σωλήνα”, ή “κλωνοποιημένους” (μπορεί γεννημένους από τεχνητό σπέρμα, τεχνητό ωάριο και τεχνητή μήτρα). Και αυτοί θα προσεύχονται για τις αμαρτίες τους, για τους αδελφούς τους, για όλο τον κόσμο και για τη φώτιση που θα μας δίνει ο θεός της επιστήμης.

Μη με ρωτήσετε τώρα τι είδους θεός θα είναι αυτός. Θα είναι για τα μέτρα του καθένα, όπως ο καθένας τον θέλει, και ο κάθε μοναχός του εργαστηρίου θα δοξάζει και θα προσεύχεται στον χορηγό της εφήμερης ζωής και τίποτα πιο πέρα. Με άλλες λέξεις, μόνο στον θεό των ορατών θα γίνεται αναφορά. Ο θεός των αοράτων θα τίθεται στο περιθώριο, ή για να τηρούνται τα προσχήματα, θα προσφέρεται για συζητήσεις ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος. Που ως συνήθως ελάχιστα απασχολούν τον απλό άνθρωπο.΄Έτσι, το ορατό θαύμα θα μένει και η αόρατη ύβρις θα χάνεται. Δεν θα υπάρχει. Διότι βεβαίως συνιστά βλασφημία και ύβρι, η απονομή ευχαριστιών προς τον χορηγό της ζωής, αν σε Εκείνον οφείλεται αυτού του είδους η πάρα φύσιν ζωή.

Νομίζω, αυτή η μεταστροφή της δυναμικής φοράς του κατά φύσιν, από το υπέρ φύσιν στο παρά φύσιν, αποτελεί την αψευδέστατη μαρτυρία του προπατορικού αμαρτήματος, που ως μη όφειλε, βιώνουμε σήμερα στον λεγόμενο χριστιανικό κόσμο.

Είναι όμως κι ένας άλλος λόγος, ιστορικός θα έλεγα, που ελαφρύνει το βάρος της χαιρετιστήριας κάρτας που μου στείλατε. Σκέπτομαι λοιπόν ότι στο παρελθόν το ιερό τάγμα των Μοναχών είχε αναδείξει εξέχουσες προσωπικότητες, οι οποίες θα είχαν συνταχθεί με τις απόψεις των διαφόρων Αρειανών, Νεστοριανών, Μονοθελητών και άλλων αιρετικών. Πολλοί δε από αυτούς κλαίοντες και προσευχόμενοι, θα παρακαλούσαν τους αντιτιθέμενους αδελφούς να ανανήψουν, να έλθουν εις επίγνωση αληθείας και να σταματήσουν την πολεμική εναντίον τους. Εκείνοι όμως παρέμεναν απτόητοι και δεν δέχονταν ετεροδιδασκαλίες, καινοτομίες και τα όμοια. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα προτίμησαν κι αυτόν ακόμη το θάνατο, παρά την προδοσία της πίστης.

Αντιλαμβανόσαστε ότι ούτε το μοναχικό σχήμα – πρόκριμα της ερημικής ζωής, δεν αποτελεί εχέγγυο της όντως κατά Χριστόν ζωής. Κατά προέκταση δε, η επί των ημερών καλά συντηρούμενη και διασωζόμενη δυτική εκδοχή του χριστιανισμού και του τρόπου ζωής που αυτός συνεπάγεται, καθόλου δεν αποδεικνύει θεία ευδόκηση και συνέργεια Θεού, στα έργα της εθελοθρησκείας και της ετεροδοξίας. Τα οποία σημειωτέον χρονολογούνται από καταβολής κόσμου.

Θα ήταν επομένως βάσιμος ο ισχυρισμός, ότι κι αυτό ακόμη το επιχείρημα της ζωής που διαιωνίζεται μέσα στα σκοτάδια της πλάνης ή της κακοδοξίας, στερείται πειστικότητας όταν ο άνθρωπος – φορέας της ζωής, αδυνατεί να ξεπεράσει το ίδιον θέλημα και το νόημα της φθαρτής ετούτης ζωής, που δεν είναι άλλο από την μετά θανάτου και μετά θάνατον, μετοχή στην όντως ζωή του ενανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος, αναστηθέντος και αναληφθέντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Όπως προανέφερα, σε άλλες εποχές οι άνθρωποι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να προδώσουν την πίστη τους. Έδιναν προτεραιότητα στην πίστη έναντι της επίγειας και κοσμικής ζωής. Η μάχη τότε δινόταν σε θεωρητικό επίπεδο χωρίς να είναι πλήρως γνωστές οι πρακτικές συνέπειες της αίρεσης - εκτός φυσικά ότι οι αποσκιρτήσαντες πλήθυναν τις ορδές των αλλόδοξων και των αλλόθρησκων. Ύστερα και αφού η αίρεση απέκτησε σταθερό προς Δυσμάς έδαφος, οι θεωρητικές διενέξεις σιγά-σιγά σταμάτησαν, για να διολισθήσουμε στην τελική φάση του σήμερα, όπου πλέον δεν υπάρχουν αιρέσεις!

Ωστόσο, η επίτευξη συμφωνίας με τα των αδελφών “εκκλησιών” δεν εξουδετέρωσε και την εσωτερική αντινομία που σιωπηλά καιροφυλακτεί στο μωσαϊκό της αλήθειας, που κτίζουν επιμελώς οι κεφαλές των θρησκευτικών δογμάτων. Φαινόμενα του τύπου των μεταμοσχεύσεων, των εργαστηριακών γονιμοποιήσεων και πλήθος άλλων, αποτελούν αψευδή γεγονότα τα οποία καλούμαστε να επιλύσουμε, σαν θιασώτες της θεωρίας των κλάδων, συναινετικά, με αμοιβαίο σεβασμό και οπωσδήποτε με πνεύμα αγάπης. Τον οποίο όμως δεν είχαν οι διδάσκαλοι του ελέους : ο ιερέας και ο Λευΐτης, για να θυμηθούμε ξανά την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Η μαχητική κατά των αιρέσεων δεν είναι σήμερα επιθυμητή. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχόμαστε ανεξέλεγκτα τα εν αφθονία αγάπης προσφερόμενα αγαθά ζωής ή ακόμη κι αυτή την ίδια τη ζωή, αν πρόκειται για τις μεταμοσχεύσεις. Γι΄ αυτό, έχω τη γνώμη, όση αξία είχαν στο παρελθόν όλοι εκείνοι που έδωσαν τη ζωή τους για το ομοούσιο, το εν δύο φύσεσι, την Θεοτόκο, τις Εικόνες και το αναλλοίωτο του Συμβόλου της Πίστεως, την ίδια τιμή οφείλουμε να αποδίδουμε προς εκείνους, που με την προσωπική τους ευθύνη αρνούνται να βιαιοπραγήσουν, ή ασελγήσουν, κατά ασθενών συνανθρώπων τους χάριν της ζωής.

Αναφέρομαι ειδικότερα στους ασθενείς, που μολονότι γνωρίζουν ότι μπορούν να ζήσουν περισσότερο και με λιγότερες ταλαιπωρίες, απορρίπτουν μετά λόγου γνώσεως αυτή την προσφερόμενη θεραπεία. Φυσικά, αυτό σε τίποτα δεν έχει να κάνει με γιεχωβίτικες δοξασίες και μη μου αποδώσετε προεκτάσεις εκεί όπου δεν υπάρχουν. Μιλώ για τις μεταμοσχεύσεις και την πλήρη απουσία ενημέρωσης για περιπτώσεις ασθενών που προτίμησαν να μη δεχθούν θεραπεία με μεταμόσχευση. Ποτέ δεν μαθαίνουμε πόσοι αρνήθηκαν να ζήσουν δεχόμενοι όργανο από άλλο άρρωστο συνάνθρωπο. Θα έβλαπτε ανεπανόρθωτα την διαφημιζόμενη αγάπη προς τον πλησίον και το δώρο της ζωής,κάθε είδηση που θα μας έλεγε αυτό το πράγμα. Μαθαίνουμε μόνο πόσοι έζησαν μετά από λήψη οργάνων από κλινικά νεκρούς, ή εγκεφαλικά, και τίποτα περισσότερο.

Εν πάση περιπτώσει σεβαστέ μου γέροντα, επειδή δεν γνωρίζω ποιες από τις “κάποιες γραφές” μου έχετε μελετήσει, σας πληροφορώ ότι στον πρόλογο του βιβλίου “Μεταμοσχεύσεις, λύση ή πρόβλημα”, γράφω : “ Απλά κατέθεσα μερικές επιστημονικές πληροφορίες που συστηματικά αποσιωπήθηκαν και σκόπιμα διαστρεβλώθηκαν από τους “αποστόλους” της Επιστήμης και δη της Ιατρικής”. Η είδηση που έδωσα, και είχε σαν αποτέλεσμα τη ραγδαία επιστροφή των δελτίων εγγραφής στις λίστες δωρητών όλων των ανυποψίαστων, ήταν ότι η λήψη οργάνων δεν γίνεται μετά θάνατον και από πτωματικούς δότες. Γίνεται προ του θανάτου από ασθενείς. Δεν σας κρύβω ότι πολλοί, που είτε μου έγραψαν είτε μου τηλεφώνησαν, είχαν τη διαβεβαίωση από τους “αλιείς” των οργάνων ότι “φυσικά τα όργανα λαμβάνονται μετά θάνατον”.

Πικρόχολα λέτε, ότι γράφετε για να μου ζητήσετε συγχώρεση που ζήτε μεταμοσχευμένος. Εγώ, λέτε, δεν σας το επιτρέπω, αφού με πάθος ορίζω τα όρια της ζωής, της επιστήμης, της θεολογίας, της αγάπης.

Γέροντα με αδικείτε. Αδικείται όμως τον εαυτό σας, αλλά και το σχήμα που φέρετε. Τις “κάποιες γραφές” δεν τις έγραψα για να κρίνω ανθρώπους. Ούτε, το περισσότερο, για να δίνω συγχώρεση σε αυτούς που ζουν με ένα μόσχευμα. Κατήγγειλα ένα καλοστημένο ψέμα, μια εξωραϊσμένη απάτη, μια απίστευτη υποκρισία, που παρέσυρε στη δίνη της κλήρο και λαό. Δηλαδή, την Εκκλησία. Κανείς δεν γνώριζε τίποτα, παρά μόνο όταν η δημοσιότητα άνοιξε μια χαραμάδα, μπόρεσε το κοινό να μάθει ότι οι πολλά υποσχόμενες μεταμοσχεύσεις προϋπέθεταν αφαίρεση οργάνων από ημιθανείς, και άρρωστους, ανθρώπους.

Από ιερή αγανάκτηση, όταν άκουσα ότι “ο μακαριότατος αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ πρόσφερε μετά θάνατον (!) τα όργανά του και έγινε δωρητής οργάνων”, έπιασα χαρτί και μολύβι και άρχισα να σκορπώ εδώ κι εκεί τις “κάποιες γραφές” μου. Το λέω πάλι, όχι για να κρίνω ανθρώπους, αλλά πράξεις που παρέπεμπαν σε μια δήθεν αγαπητική, αλλά εξόχως διεστραμμένη θεωρία.

Σχετικά τώρα με το “συγχώρεση που ζω”, που μου ζητήσατε, αυτή την έχετε από εμένα.Όχι όμως όπως θέσατε το αίτημα. Διότι συνηθίζουμε να ευχαριστούμε τον Θεό για τη ζωή που μας χάρισε και να του ζητάμε συγχώρεση για τις αμαρτίες που κάνουμε. Εσείς δεν θέλετε κάτι τέτοιο. Ειρωνικά μου ζητάτε να σας συγχωρέσω που ζείτε, εγκαλώντας εν αγνοία σας τον Ζωοδότη. Η ζωή που μας χαρίζει δεν είναι αμαρτωλή, φθαρτή και θνητή, για να ζητάμε συγχώρεση. Τούτο σημαίνει ενοχοποίηση του Θεού και δεν απέχει από την κατά του Πνεύματος βλασφημία.

Βεβαίως η μομφή δεν στρέφεται κατά του Θεού αλλά εναντίον μου με το αιτιολογικό: “ Δεν μου το επιτρέπετε σεις επ΄ ουδενί, ορίζοντας με πάθος τα όρια της ζωής, της επιστήμης, της θεολογίας, της αγάπης”.

Θα πρέπει λοιπόν να σας απαντήσω ότι τα όρια αυτά έχουν από άλλους καθοριστεί εδώ και πολλά χρόνια. Στόχος μου ήταν να επαναφέρω και καθορίσω εκ νέου τα όρια αυτά που τα γκρέμισε η διακηρυχθείσα “άνευ όρων και ορίων αγάπη”. Αν όμως ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να τηρούμε με ευλάβεια αυτά όλα που διδαχθήκαμε και εξακολουθεί να τηρεί η Εκκλησία. Ποιος  λόγος να είμαστε αντίθετοι με τις εκτρώσεις; Ποιος λόγος να είμαστε αντίθετοι με την ιεροσύνη των γυναικών και πολλά άλλα; Ποιος λόγος να είμαστε αντίθετοι με την ευθανασία; Αυτή η “άνευ όρων και ορίων αγάπη” είναι που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Ακολούθησε η άνευ όρων και ορίων θεολογία, μετά σειρά είχε η άνευ όρων και ορίων επιστήμη και τώρα έχουμε την άνευ όρων και ορίων ζωή. Μάλλον όμως πρόκειται για την άνευ όρων και ορίων αμαρτία.

Αυτή είναι η κατάληξη της αίρεσης. Καθόλου απίθανο, άνθρωποι με αλλοτριωμένο θρησκευτικό συναίσθημα να στρέφονται προς τον Ύψιστο λέγοντας “ συγχώρα μας Κύριε που ζούμε” ! Μα, ο Κύριος δεν λέει τίποτα. Όλα τα έχει πει κι αυτοί βουτάνε ακόμη πιο βαθιά στο βούρκο της ακολασίας, αναπαυμένοι ίσως επειδή έχουν ζητήσει συγγνώμη.

Αλλά ξεχάστηκα. Τη συγχώρεση τη θέλετε από εμένα επειδή κάνατε το λάθος της μεταμόσχευσης. Με αδικείτε και πάλι. Δεν είναι δικά μου αυτά που διαβάσατε. Είναι του Κυρίου μας, των πατέρων της Εκκλησίας και αρκετών διακεκριμένων καθηγητών της Ιατρικής. Προς τιμήν τους, αν και αμυδρή έστω έχοντας αίσθηση των ορίων αυτών, σεβάστηκαν τη ζωή, την επιστήμη, τη θεολογία, την αγάπη. Κανείς από αυτούς δεν διανοήθηκε ποτέ να διδάξει ότι η ευθανασία των ημιθανών αρρώστων εξαγιάζεται, προκειμένου να σώσουμε άλλους ασθενείς. Αυτά αντέγραψα με την μεγαλύτερη προσοχή που μπορούσα.

Συνεπώς το της αφέσεως αίτημα που θέλετε, αυτούς έχει παραλήπτες και μετά έρχεται σε μένα. Ο οποίος σημειωτέον δεν αποσκοπώ στην απαγόρευση των μεταμοσχεύσεων. Εμπεριστατωμένη και όσο το δυνατόν έγκυρη επιστημονική ενημέρωση έκανα, για να γνωρίζουν οι ενδιαφερόμενοι και έκαστος να αναλάβει τις ευθύνες του, πριν αρχίσουν να φαίνονται στον ορίζοντα τα πρώτα δυσοίωνα σημάδια: Η δια νόμου εφαρμογή υπεξαίρεσης των οργάνων από ετοιμοθάνατους.

Η λαμπηδών της εκούσιας προσφοράς σβήνει και κάτι πρέπει να κάνουμε.

Αν συνέβαλα κι εγώ σ΄ αυτό δεν το γνωρίζω. Θα ήθελα όμως όποιος συνεχίζει να ζει με ένα ξένο όργανο να μην προσεύχεται μόνο για τον αδελφό, που του έδωσε ζωή, αφού ο Θεός δεν θέλησε να του την παρατείνει. Να προσεύχεται και για όλους εκείνους, που ως άνθρωποι, και γιατροί, τους θανάτωσαν πάνω στο χειρουργικό τραπέζι - αφού εισακούστηκαν οι προσευχές όσων ζητούσαν επειγόντως (από τον Θεό ;) όργανο για να ζήσουν.

Αυτοί που έδωσαν τελικά τα όργανα ήταν άσκοπο να ζουν με τα μηχανήματα. Μηχανήματα, όμως, με σκοπό τη θεραπεία τους, αλλά στο τέλος τους έκαναν κακό! Τους έκαναν να ζουν αναξιοπρεπώς, ενώ εμείς επιδιώκουμε με κάθε τρόπο την αξιοπρέπεια. Αυτό γίνεται όταν στην κλίμακα των αξιών μας θέτουμε πρώτα τη ζωή και κάτω, πολύ πιο κάτω, την πίστη. Σκέφτομαι, τι, άραγε, μπορώ να πω για την αναξιοπρέπεια ( μετά ανόμων ελογίσθη ) του σταυρωθέντος Κυρίου; Η πίστη που έχουμε είναι μόνο για τα “βλεπόμενα” και όχι για τα “ού βλεπόμενα”. Άρα, δεν είναι και η “ελπιζομένων υπόστασις”, όπως μας λέει ο θείος Παύλος.

Σας κούρασα σεβαστέ γέροντα με την πολυλογία μου. Δεν θα έπρεπε, διότι αναρώνετε από τη σοβαρή επέμβαση που κάνατε. Κλείνοντας το γράμμα μου θα ήθελα να ενισχύσω την δύναμή σας. Κατά το αποστολικό λόγιο “η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” και σας θυμίζω ότι ο πρώην ζηλωτής Φαρισαίος και διώκτης των Χριστιανών Παύλος, έγινε η φωνή και το στόμα του αγίου Πνεύματος. Διεμήνυσε στα έθνη το χαρμόσυνο άγγελμα της λύτρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά του Άδη και εύχομαι το αυτό να συμβεί και με σας. Για να πάψω εγώ, που δεν είμαι ούτε μοναχός ούτε θεολόγος, την από θεολογικής πλευράς κριτική κατά των μεταμοσχεύσεων. Να είσαστε βέβαιος ότι οι προσευχές σας θα εισακουστούν και “χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”.-

Η μακροσκελής επιστολή, αν και δόθηκε προς δημοσίευση, δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Έγινε πάντως γνωστή σε περιορισμένο κύκλο. Μπορεί να κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι, αλλά δεν το γνωρίζω. Η απάντηση που μου δόθηκε από τον μοναχό Μωυσή ήταν λίαν σύντομη και είχε ως εξής:

“ Άγιον Όρος, 24/03/1999
Αγαπητέ κ.Κ.Κ. Χριστοδουλίδη, χαίρετε πάντοτε εν Κυρίω
Έλαβα την επιστολή σας της 5/3/1999 και σας απαντώ. Αν η προηγούμενη γραφή μου,όπως λέτε,ήταν “μεστή ειρωνείας”, αυτή θα είναι μεστή λύπης.Όχι για την “ανυπακοή” σας, όχι για την παρερμηνεία σας, όχι για την πολυλογία σας, όχι για την ασέβειά σας, αλλά για την σκληρή έμπάθειά σας.΄Ετσι λοιπόν σας γράφω λίγα γι α να σας πω ότι έλαβα τη συστημένη επιστολή σας και να καυχάσθε που με νικήσατε, εμένα τον ασεβή,τον άπιστο, τον αμαρτωλό, τον αιρετικό, τον αντιπατερικό, τον αφιλάδελφο, τον αταπείνωτο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά νομίζω περιττεύουν. Να κοιμάσθε ήσυχος που επιτελείτε ατρόμητα και αγέρωχα το έργο του Θεού. Καλό Πάσχα. Αν τυχόν μου απαντήσετε να ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να σας απαντήσω.”Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Δεν απάντησα. Οι ασθενείς που ζουν μετά από μεταμόσχευση δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Επιδεικνύουν την ίδια τους τη ζωή, ότι συνεχίζουν ακόμη να ζουν, και ότι προσεύχονται στον Κύριο. Για να μην παρατείνει τη ζωή στους κλινικά νεκρούς. Οι γιατροί καλούνται να επιτελέσουν αυτό το θλιβερό καθήκον.