Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου

Μελέτημα 21ον.

1. Όπως ο πλεονέκτης, κι΄ αν μαζέψει αναρίθμητα χρήματα, δεν χορταίνει, αλλά μεγαλώνει η επιθυμία του για περισσότερα. Ή όπως εκείνος που απομακρύνεται από ένα ποτάμι με γλυκύτατο νερό πριν ξεδιψάσει νοιώθει μεγαλύτερη δίψα. Έτσι και στον καθένα μας η γεύση του Θεού δεν έχει κορεσμό ή τέλος. Αλλά όσο πλουτίζει κανείς μ΄ αυτόν τον πλούτο, τόσο νομίζει τον εαυτόν του φτωχό. Οι Χριστιανοί δεν θεωρούν πολύτιμη τη ζωή τους, αλλά νοιώθουν να είναι ένα μηδενικό μπροστά στο Θεό και θεωρούν τον εαυτό τους δούλο όλων των ανθρώπων. Πολύ χαίρεται ο Θεός και αναπαύεται μ΄ αυτήν την ψυχή για την ταπείνωσή της. Αν λοιπόν έχει κανείς κάποιο καλό ή και είναι πνευματικά πλούσιος, να μη νομίζει ότι είναι πνευματικά πλούσιος, να μη νομίζει ότι είναι κάτι ή έχει κάτι. Γιατί ο Κύριος σιχαίνεται την οίηση. Και αυτή έχει διώξει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο με το «θα είστε σαν θεοί» του σατανά. Σκέψου ότι ο Κύριος και Θεός σου Ιησούς κένωσε τον εαυτό Του παίρνοντας δούλου μορφή και σταυρώθηκε και συγκαταριθμήθηκε μεταξύ των κακούργων. Αν έτσι έγινε με τον Θεό, εσύ το σκουλήκι ο άνθρωπος, που είσαι τελείως ακάθαρτος, πως έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου και υπερηφανεύεσαι; Αν έχεις λοιπόν κάτι καλό, που έλαβες από το Θεό, να λες: «Αυτό δεν είναι δικό μου, από Άλλον το πήρα, και αν Αυτός θέλει, θα μου το πάρει πίσω». Έτσι κάθε καλό να το αποδίδεις στον Κύριο και κάθε κακό στον εαυτό σου!                                                                                              

 2. Ο Θησαυρός που λέει ο Απόστολος ότι τον έχουμε σε πήλινα σκεύη, είναι (να πιστεύεις) η αγιαστική δύναμη του Πνεύματος την οποία αξιώθηκες να λάβεις απ΄ αυτή τη ζωή. Εκείνος λοιπόν που βρήκε και κρατάει μέσα του τον επουράνιο αυτό θησαυρό του Αγίου Πνεύματος, μπορεί να εργάζεται κάθε αρετή και κάθε εντολή χωρίς κόπους και κούραση. Γιατί μόνο με τη δύναμη και τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος θα μπορέσουμε χωρίς μόχθο και ταλαιπωρία να εργαζόμαστε το σύνολο των αρετών.                                                                                                              
3. Εκείνοι που έχουν τον Θεϊκό πλούτο του Πνεύματος μέσα τους, όταν μιλάνε πνευματικά τα βγάζουν από το θησαυρό που έχουν μέσα τους. Όσοι όμως δεν έχουν αυτόν τον Θεϊκό πλούτο μέσα τους προβάλλουν τα ξένα σαν δικά τους κι΄ εμφανίζονται σαν γονείς ξένων τέκνων. Γι΄ αυτό, μη έχοντας δικό τους θησαυρό, δεν μπορούν και τους άλλους να ωφελούν και τον εαυτόν τους να ευφραίνουν με τη διδασκαλία τους.