Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα 16^ον.

1. Ο μακάριος Μωϋσής με τη δόξα του Αγίου Πνεύματος που έλαμπε στο πρόσωπό του, την οποία κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε ν΄ ατενίσει, προτύπωσε πως θα δοξασθούν στην ανάσταση των δικαίων τα σώματα των Αγίων. Ο Μωϋσής έμεινε στο όρος 40 μέρες και 40 νύχτες και δεν έφαγε ούτε ήπιε. Άρα δεχότανε κάποια τροφή πνευματική! Αυτήν την τροφή γεύονται από τώρα οι άγιες ψυχές από το Άγιο Πνεύμα!                                                                                                  

2. Όταν έπλασε ο Θεός τον Αδάμ, δεν του έβαλε στο σώμα φτερά, όπως στα πουλιά, αφού έμελλε να του δώσει στην ανάσταση τα φτερά του Αγίου Πνεύματος! Για να υψώνεται μ΄ αυτά και ν΄ αρπάζεται, όπου θέλει το Άγιο Πνεύμα. Αυτά τα φτερά έχουν δοθεί από τώρα στις ψυχές των αγίων και τις σηκώνουν ψηλά προς το Ουράνιο φρόνημα. Μ΄ αυτή τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος θα τους βάλει στα δεξιά Του, γιατί Του μοιάζουν και είναι παιδιά Του και θα είναι παντοτινά μαζί Του.                                                                                                                                                                  

3. Θέλημα της ψυχής είναι να διατηρεί τα μέλη του σώματος αμόλυντα. Ν΄ αποκλείσει τον εαυτόν της από τους περισπασμούς του κόσμου. Να φυλάξει την καρδιά από κάθε χαμερπή φροντίδα και ηδονή. Οπότε του προσφέρεται και η βοήθεια της Θείας Χάριτος. Τι όμως να κάνει ο Θεός σ΄ εκείνον που προσφέρει τον εαυτόν του στον κόσμο και τρέχει πίσω από τις ηδονές του;                                                                                                                                                                                                     

4. Οι πέντε Παρθένες που αγρύπνησαν και πήραν μέσα στην καρδιά τους το ξένο προς τη φύση τους λάδι, δηλαδή τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μπόρεσαν να μπουν μαζί με τον Νυμφίο στον νυμφώνα. Οι άλλες οι μωρές, που δεν φρόντισαν ν΄ αποκτήσουν το λάδι αυτό της αγαλλιάσεως μέσα στις καρδιές τους, όσο ήταν ακόμη στη ζωή, κλείστηκαν έξω του νυμφώνος της Βασιλείας. Γιατί δεν έδωκαν όλη την αγάπη τους στον επουράνιο Νυμφίο. Γιατί οι ψυχές που ζητούν τον αγιασμό του Πνεύματος, που είναι ξένος προς την ανθρώπινη φύση, ανάβουν όλη την αγάπη τους για το Χριστό, εκεί βαδίζουν, εκεί προσεύχονται, εκεί σκέφτονται, εκεί μελετούν και έχουν απομακρυνθεί απ΄ όλα τα άλλα.                                                                                                                                       
5. Η κακία είναι κάτι το ξένο για την ανθρώπινη φύση, που με την παράβαση του Αδάμ δεχτήκαμε και με τον καιρό έγινε δεύτερη φύση σε μας. εάν δεν διώξουμε από μέσα μας την κακία με πολλή προσευχή και πίστη και αποστροφή των πραγμάτων του κόσμου, δεν αποκτάμε την αρχική καθαρότητα και δεν μπορούμε να επιτύχουμε την Επουράνια Βασιλεία.