Τίποτε
δεν συγκινεί τόσον βαθέως τον Ορθόδοξον Έλληνα,
όσον η πίστις του, η στάσις του εις την Ορθοδοξίαν. Και φρονώ ότι η ψυχή του
ορθοδόξου, εις το σημείον αυτό, είναι ορθότατα προσανατολισμένη. Πράγματι. Η
ορθή πίστις προς τον Θεόν είναι το ένα βασικόν σκέλος της σωτηρίας της ψυχής
του. Το άλλο είναι ο καθαρός ευαγγελικός βίος. Ο βίος του ημπορεί να κυματούται
διαρκώς, να παρουσιάζη μεταπτώσεις, πότε ύψος και πότε βάθος. Αλλά είναι πάντως
μέσα εις την περιοχήν της σωτηρίας, αφού η αγιωτάτη Θρησκεία μας, είναι η
Θρησκεία της μετανοίας και της συγγνώμης. Αλλά αν χάση την πίστιν του, που έχει
να καταφύγη; Δικαίως λοιπόν συγκινείται εις ό,τι αφορά εις την Ορθοδοξίαν του.
Χάνομεν μίαν Αυτοκρατορίαν, χάνομεν την ατομικήν μας ελευθερίαν, γινόμεθα
δούλοι εχθρών της πίστεώς μας, αλλά λέγομεν: δόξα τω Θεώ, ότι εκρατήσαμεν την
πίστιν μας. Την ελευθερίαν θα την κερδίσωμεν όπως – όπως. Πατρίδα θα φτιάξωμε
πάλι. Και στηριγμένοι εις την αγίαν πίστιν μας, θα ξαναβρούμε τον δρόμον
«ημερών αρχαίων». Αν όμως εχάναμεν την πίστιν εις την Ορθοδοξίαν, με ποία
κριτήρια θα ξαναφτιάχναμε νέαν Πατρίδα, τι περιεχόμενον θα εδίναμεν εις την
ελευθέραν ζωήν μας και ποίους προσανατολισμούς θα έπαιρνεν η θρησκευτικότης
μας;…
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more
Ορθοδοξία
είναι ένα αιώνιον νόημα και αιώνιον βίωμα της ελληνικής ψυχής μας. είναι η ψυχή
της ψυχής μας, την φέρομεν κληρονομικώς εις το αίμα μας. Δεν ημπορούμεν να
ζήσωμεν χωρίς Ορθοδοξίαν. Με την Ορθοδοξίαν δεν συνεχίζομεν μόνον τας εθνικάς
μας παραδόσεις, αλλά διατηρούμεν και αδιάκοπον συνέχειαν με τους αγίους Πατέρας
της Εκκλησίας μας. Η εμμονή μας εις την Ορθοδοξίαν εξασφαλίζει την ορθήν πίστιν
μας, την επαφήν μας με τους Πατέρας και την συνέχειαν της Παραδόσεως, της
Παραδόσεως της αληθείας, εις όλας απολύτως τας εκφάνσεις. Πολλοί, που δεν ηξεύρουν
τι θησαυρός είναι η Ορθοδοξία, νομίζουν ότι είμαστε στενοκέφαλοι, στενόκαρδοι,
προσκεκολλημένοι εις τύπους ξηρούς και αντιλήψεις ξεθωριασμένες. Η Ορθοδοξία
είναι πάντα νέα, πάντα ζώσα, πάντα «παρούσα» εις όλους τους αιώνας. Ρωτήστε
έναν απλόν και αληθινόν Ορθόδοξον να σας ειπή διατί είναι δεμένος με φανατισμόν
εις την Ορθοδοξίαν. Τότε θα καταλάβητε διατί αι αλήθειαι του Θεού λάμπουν μόνον
εις τας ψυχάς των απλών και αγαθών ανθρώπων, εις τα εν Χριστώ νήπια. «Ευχαριστώ
σοι, Πάτερ, ότι απέκρυψας ταύτα (τα μυστήρια της πίστεως) από σοφών και συνετών
και απεκάλυψας αυτά νηπίοις…». Και όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, ότι «ο Θεός
τα μωρά του κόσμου εξελέξατο, ίνα τους σοφούς καταισχύνη…».
Ορθοδοξία
σημαίνει πίστις ορθή προς τον Θεόν, που μέσα εις το φως της αληθείας, εζυμώθη
είκοσιν αιώνας με την αγωνιστικήν πείραν των αγίων και με τα αίματα των
Μαρτύρων και Ομολογητών του Χριστού. Η Ορθοδοξία, ως πίστις και ζωή, είναι η
αλήθεια του Χριστιανισμού, που συνεχίζεται εις τους αιώνας. Την αλήθειαν αυτήν
παρελάβομεν από την Εκκλησίαν και την κρατούμε ζηλότυπα. Η ιστορία της
Εκκλησίας μας, διδάσκει ότι δια την διατήρησιν της Ορθοδόξου πίστεώς μας έχομεν
τα «νέφη» των Μαρτύρων και των Ομολογητών. Εκείνος που αρνείται την πίστιν του
εις την Ορθοδοξίαν ή συντελεί εις την παραχάραξίν της «ενδύεται κατάραν ως
ιμάτιον». Εις τους ιερείς ναούς μας εικονίζονται οι Μάρτυρες και Ομολογηταί της
Ορθοδοξίας. Και τους βλέπομεν, δια να φρονηματιζώμεθα και να τους αποδίδωμεν
τιμητικήν προσκύνησιν, επειδή εκράτησαν την πίστιν την αγίαν και δεν ηρνήθησαν
την Ορθοδοξίαν παρά τα ανεκδιήγητα βάσανα, που υπέστησαν. Δια τούτο και ο Θεός τους
εδόξασεν εν ουρανοίς και εδώ τους εθαυμάστωσε, δια να τους έχωμεν ως
υποδείγματα πίστεως εις τα δόγματα της Ορθοδοξίας μας… Η Εκκλησία μας είναι βαμμένη εις το αίμα των
Μαρτύρων και των Ομολογητών. Εις το Άγιον Όρος οι ναοί είναι βαμμένοι με
κόκκινον χρώμα, εις ένδειξιν ότι η Αγία Εκκλησία μας εθεμελιώθη επάνω εις τα
αίματα των Μαρτύρων της. Χάριν εις τα αίματα των Μαρτύρων και των Νεομαρτύρων
μας, εχάρισεν ο Θεός την ανάστασιν του δούλου γένους μας μέσα από την στάχτη
της καταστροφής. Αλλά και ως επιβράβευσιν της πίστεως που εκρατήσαμεν 400
χρόνια, ωσάν σπίθα κρυμμένη στη στάχτη…
Σκεφθήτε εις ποίαν επικίνδυνον πνευματικήν σχιζοφρένειαν ημπορούσαμεν να
φθάσωμεν, εάν ηθέλαμεν να θυσιάσωμεν κάτι από την Ορθοδοξίαν μας, δια το οποίον
έχυσαν το αίμα των οι άγιοι που προσκυνούμεν κάθε ημέρα! Με την απάρνησιν θα
τους ατιμάζαμεν και με την προσκύνησιν θα τους ετιμούσαμεν. Με όσον
περισσότερες δυσκολίες, πειρασμούς και βάσανα κρατούμεν την πίστιν, τόσον και
αξιώτεροι γινόμεθα. Δι’ αυτό, περισσότερον απ’ όλους τους αγίους, τιμώνται οι
άγιοι Μάρτυρες. Μεγάλοι είναι οι Όσιοι, που «εμαρτύρησαν» αναιμάκτως εις τας
ερήμους, δια να τηρήσουν την καθαρότητα του βαπτίσματος και επάλαισαν χρόνια
κατά των παθών και των δαιμόνων. Αυτοί είναι Μάρτυρες της Οσιότητος. Μέγιστοι
όμως είναι οι Μάρτυρες της πίστεως και της θείας Ορθοδοξίας μας…
Τελευταίως
ακούεται ότι πρέπει να ενωθούμε με τους αιρετικούς. Με αυτούς που δεν εβάστασαν
ανόθευτον την πίστιν των Πατέρων μας. Να ενωθούμε. Αλλά πως; Να ενωθή η αλήθεια
με το ψεύδος; Το φως με το σκότος; Οι πιστοί εις την Εκκλησίαν με εκείνους που
ηρνήθησαν την Εκκλησίαν; Να ενωθούμε, ναι. Αλλ’ αφού αποβάλουν οι κακόδοξοι τας
κακοδοξίας των. Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι
συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων
Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν
πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε
πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και
Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα
αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ’ όλων των Οικουμενικών
Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά
συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον
της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη
τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των,
αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσουςαιώνας... Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς μας «δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών».
Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και
προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την
ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω
εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς
του 13ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι
αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας
είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν
όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά,
Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου
και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και
τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το
«Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! Δεν
αγόμεθα από ακρίτους μισαλλοδοξίας. Δεν είμεθα τετυφλωμένοι φανατικοί.
Αισθανόμεθα την ανάγκην, ως τέκνα της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, να δώσωμεν «την μαρτυρίαν του Αρνίου, ην έχομεν». Η
Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν απαραχάρακτον την παρακαταθήκην της πίστεως, ως
Δόγμα και Ηθικήν, και οφείλομεν να το γνωρίζωμεν. Εκπέμπομεν το φως της πίστεως
και όσοι οι εν τω σκότει ας προσέλθουν. Θέλουν εξηγήσεις; Θέλουν «λόγον περί
της εν ημίν ελπίδος»; Είμεθα έτοιμοι. Όχι να δίδωμεν αφορμάς, δια να λέγουν οι
κακόδοξοι ότι αμφιβάλλομεν δια την πάμφωτον και αδαμαντίνην Ορθοδοξίαν μας. Όσα
καλώς και εν Αγίω Πνεύματι παρελάβομεν υπό της Εκκλησίας αυτά τηρούμεν ως κόρην
οφθαλμού. Δεν γνωρίζομεν άλλα δόγματα και ανθρώπινα καινοτομήματα. Γνωρίζομεν
τα αναθέματα, δια των οποίων η αγία Εκκλησία μας, κατωχύρωσε τας εν
Οικουμενικαίς Συνόδοις διατυπωθείσας δογματικάς αληθείας και δεν τολμώμεν να
σκεφθώμεν καμμίαν μεταβολήν και κανένα συμβιβασμόν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου