Αν σωθή, τότε θα σωθή για όλους μας.

Ο πάμπτωχος και ρακένδυτος Ρουμάνος ασκητής Ε., δεν είχε «που την κεφαλήν κλίναι». Εβοήθει εις την τράπεζαν του Ρωσικού μοναστηρίου και ό,τι έπαιρνε το έδιδεν έλεημοσύνην εις απομεμακρυσμένους άσκητάς.
Είναι η μόνη ευκαιρία να σωθώ, έλεγεν. Να ζητιανεύω ταπεινούμενος, να κοπιάζω, να διαμοιράζω...

******

Όλας τας «ευλογίας», πού του έδιδαν πολλοί θεραπευμένοι με την προσευχήν του, ο Χατζηγεώργης τας έδιδε ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, μοναχούς και λαϊκούς. Τόση ήτο η ελεημοσύνη του ώστε επεκράτησε να λέγουν δι' οποιονδήποτε ελεήμονα:
«Δίνει σάν Χατζηγεώργης».

***


Επί ήγουμενίας του Καθηγουμένου της ιεράς Μονής Γρηγορίου Συμεών έπηγεν ο μοναχός  Υπάτιος καί βλέπων ότι το πιθάρι ελαίου είχε μόνον 300 κιλά ήρώτησεν τον Ηγούμενον:
—θα δώσωμε λάδι στους ασκητές;
—Θα τους δώσης.
—Γέροντα, δέν έχομε.
—Τό λάδι είναι για όλους μας. Αν σωθή, τότε θα σωθή για όλους μας.
Έδιδαν, έδιδαν και δεν ελιγόστευεν το  έλαιον!... Αμείωτον έμεινεν εις το πιθάρι.

****
Όταν υπηρετούσεν ο γέρων Αρτέμιος εις ένα Γρηγοριάτικον μετόχι εις την Άρταν και επήγαινε να ψωνίση εις την αγοράν, επέστρεφε με άδεια χέρια. Ό,τι είχε τα διεμοιραζεν εις πτωχούς και γεροντάκια.