Μια διαδικτυακή συζήτηση για τα Μυστήρια των «μη κεκριμένων» από Σύνοδο αιρετικών -ΜΕΡΟΣ-Β

επιμέλεια κειμένου :π.Δημήτριος Αθανασίου

Συνέχεια από το προηγούμενα: https://orthodox-voice.blogspot.com/2023/05/blog-post_91.htmlΜΕΡΟΣ-Α)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ. Με το τελευταίο κείμενο έχω διαμορφώσει την εικόνα της πίστεως σας. Με βάση λοιπόν αυτό το κείμενο πιστεύετε τα εξής:

1.Ότι από τον κακόδοξο διδάσκαλο, από τον οποίον ο Χριστός και οι Απόστολοι διατάσσουν να φεύγουμε(χωρίς να θέτουν κάποια εξαίρεση ή οικονομία ονομάζοντας τον  μάλιστα φιδι και λύκο) , μπορούν να μένουν αυτοί που αγνοούν την Πίστη και την κακοδοξία του κληρικού και οτι τα μυστήρια που τελεί έχουν την παρουσία και τον αγιασμό του Αγίου Πνεύματος. Έτσι, υπέρτατο κριτήριο δεν είναι η εντολή του Χριστού αλλά η απόφαση της Συνόδου η οποία δεν έχει επιληφθεί του κακοδόξου κληρικού.  (1η αντίρρηση στον Χριστό) 

Και μάλιστα στις μέρες μας δεν σκοπεύει να επιληφθεί γιατι απλώς συμφωνεί με τον κακόδοξο κληρικό.

Επιπλέον, αφού οι αγνοούντες λαμβάνουν σωστικά και αγιαστικά μυστήρια απο την αιρετική εκκλησία  και η άγνοιά τους δεν τους εμποδίζει να σωθούν, γιατί να τους ενημερώσουμε για την αίρεση;

2. Ο Χριστός είπε: «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς , ούτως σωθήσεται», δηλαδή, η ορθή πίστη είναι η προϋπόθεση ενεργείας του μυστηρίου και της επίσκεψης του Αγίου Πνεύματος. Εσείς όμως το τι πιστεύει κάποιος το παραμερίζετε ως δευτερεύων ή τριτεύων και βεβαιώνεστε για την παρουσία του Αγίου Πνεύματος απλώς και μόνο απο  την κανονικότητα της ιερωσύνης του τελούντως την ιεροπραξία. (2η αντίρρηση στον Χριστό) 

Με άλλα λόγια αν κάποιος ιερέας με κανονική ιερωσύνη αποκοπεί απο την εκκλησία και διδάσκει ανάμεσα στα άλλα ορθόδοξα π.χ. την μετεμψύχωση, και τελεί στο σπίτι του λειτουργία για τους 20-30 οπαδούς του, αυτός τελεί έγκυρα και αγιαστικά μυστήρια σύμφωνα με τα λεγόμενα σας . Με βεβαιότητα τα μυστήριά του έχουν Άγιο Πνεύμα και σώζουν, αφού μάλιστα η Σύνοδος ούτε ξέρει, ούτε πιθανόν να μάθει ποτέ για την δράση του.

Σε ότι αφορά τα παραδείγματα που μου φέρατε το πιο αντιπροσωπευτικό που συμπυκνώνει τις θέσεις σας είναι αυτό της αναφοράς στην εκκλησία του Ωριγένη και τους χιλιάδες πιστούς της που για εκατοντάδες χρόνια δεν είχαν καταδικαστεί. Αναρωτιέστε ρητορικά αν είχαν άκυρα μυστήρια, υπονοώντας ότι είχαν έγκυρα και αγιαστικά μυστήρια αφού δεν είχαν καταδικαστεί ως αιρετικοί.

Ας πάρουμε όμως ένα φανταστικό παράδειγμα για να δούμε τι συμβαίνει στην περίπτωση που έχετε δίκαιο.

Έστω ότι υπήρχε ένας πιστός Ωριγενιστής Μοναχός ονόματι Γεώργιος που έζησε το 210 μ.Χ. Δεχόταν τις θέσεις του Ωριγένη όπως π.χ. οτι στο τέλος της ιστορίας όλοι θα σωθούν, οι κακοί άνθρωποι, οι δαίμονες και ο διάβολος μετά απο μια διαδικασία καθάρσεως. Οι θέσεις αυτές είναι  βεβαίως αντίθετες με την διδασκαλία του Ευαγγελίου στο οποίο ο Χριστός βεβαιώνει με αιώνιο πύρ τους ανθρώπου και τον διάβολο.

Ο Γεώργιος λοιπόν ζει ασκητικά, και δέχεται τα μυστήρια της εκκλησίας των Ωριγενιστών. Τερματίζει την ζωή του τηρώντας το Ευαγγέλιο και τον ασκητικό βίο. Κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων τα οποία είναι έγκυρα και αγιαστικά (για εσάς)  και πεθαίνει.

Η εκκλησία των ωριγενιστών τον κατατάσσει στους αγίους. Η αγιοκατάταξη του βεβαίως  είναι νόμιμη και σύμφωνη (για εσάς) με όλες τις προϋποθέσεις αφού και η εκκλησία των ωριγενιστών (ως μη καταδικασμένη) ειναι νόμιμη και φορέας του Αγίου Πνεύματος. Ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα  δια των Μυστηρίων και του αγίου βίου του Γεωργίου ευδοκούν και κατοικούν μέσα σε αυτόν . (Ἰω. ιδ΄, 23)

Όμως νόμιμη και αγιοπνευματική είναι και η εκκλησία των αγίων πατέρων της εποχής, της καθ΄υμάς Εκκλησίας δηλαδή  οι αντι-Ωριγενιστές,  Μ.Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Επιφάνιος Κύπρου, Ιερώνυμος και μεγάλοι Αββάδες της ερήμου. Αυτοί δεν έχουν καμία κοινωνία με τους Ωριγενιστές , τους θεωρούν αιρετικούς και αντίχριστους. Έτσι έχουμε   δύο εκκλησίες που δεν εχουν κοινωνια μεταξύ τους , αλληλοαπορρίπτονται , έχουν διαφορετικούς επισκόπους , θυσιαστήρια, συνοδους και Πίστη.

Συνεπώς κατά εσάς,  η αληθινή εκκλησία μπορεί να ειναι οχι Μία οπως υιοθετούμε  στο Σύμβολο της Νικαίας αλλά δύο, ή τρείς ή … χίλιες δεκατρείς οπως λέει το Π.Σ.Ε (3η αντίρρηση ).

Μετά απο διακόσια χρόνια λοιπόν, λαμβάνει χώρα η Ε΄Οικουμενική που αναθεματίζει τον Ωριγένη , τους Ωριγενιστές και τις ιδέες τους. Δηλαδή τους παραδίδει στον Σατανά, μαζί και τον Μοναχό Γεώργιο.

Οι θέσεις σας πάτερ Δημήτριε μας αναγκάζουν να προσεγγίσουμε με τρόμο και αισχύνη, γελοίες, βορβορώδεις και βλάσφημες φλυαρίες αφού πρέπει να δεχτούμε  ότι η Αγία Τριάς πρέπει να αποδράσει επειγόντως απο τον μοναχό Γεώργιο λόγω της αποφάσεως της Ε΄Οικουμενικής!!

π.Δ.Α. Απάντηση:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στα θέματα πίστεως εκφράζεται ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ. Αυτό μας διδάσκει η εκκλησιαστική ιστορία. Εξ άλλου Σύνοδοι καθόρισαν τα όρια της Εκκλησίας και ερμήνευσαν την Αγία Γραφή. Αν ο κάθε ένας ερμηνεύει την Αγία Γραφή όπως θέλει τότε δυστυχώς ακολουθούμε προτεσταντική πρακτική. Οι Άγιοι Πατέρες την Αγία Γραφή ερμήνευσαν και δεν έβγαλαν δικό τους Ευαγγέλιο.

Γράφεις ότι «αν κάποιος ιερέας με κανονική ιερωσύνη αποκοπεί απο την εκκλησία και διδάσκει ανάμεσα στα άλλα ορθόδοξα π.χ. την μετεμψύχωση, και τελεί στο σπίτι του λειτουργία για τους 20-30 οπαδούς του, αυτός τελεί έγκυρα και αγιαστικά μυστήρια σύμφωνα με τα λεγόμενα σας . Με βεβαιότητα τα μυστήριά του έχουν Άγιο Πνεύμα και σώζουν, αφού μάλιστα η Σύνοδος ούτε ξέρει, ούτε πιθανόν να μάθει ποτέ για την δράση του»…

Α. Μπορείς να μου πείς τι εννοείς όταν λέγεις «αν κάποιος ο ιερέας με κανονική ιερωσύνη αποκοπεί από την εκκλησία;». Αν εννοείς την Σύνοδο αιρετικών επισκόπων τότε δεν θεωρείται αποκοπή από την Εκκλησία  αλλα αποτείχιση και με βάση συγκεκριμένες προϋποθέσεις που αφορούν θέματα ΜΟΝΟ ΠΙΣΤΕΩΣ.(ΙΕ κανόνας ΑΒ Συνόδου)

Β.Ο ιερέας αυτός αφού έχει κανονική ιερωσύνη τελεί ΕΓΚΥΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ (μέχρι Σύνοδος Ορθοδόξων επισκόπων να αποφανθεί για το θέμα ), τα οποία όμως δεν έχουν σωτηριολογικές προεκτάσεις οπότε ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΓΙΑΣΤΙΚΑ. Αν προσέξεις μίλησα για μολυσμό πίστεως προηγουμένως, ο οποίος ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ, ΟΥΤΕ ΣΩΖΕΙ. Το ίδιο ισχύει και το παράδειγμα με την Εκκλησία των Ωριγενιστών που ανέφερες. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα στην εκκλησιαστική ιστορία; Δηλ.να αγιάζουν άνθρωποι που ακολούθησαν αιρετικές διδασκαλίες είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία;

Υπενθυμίζω τα παρακάτω πατερικά:

Ο Άγ. Κύριλλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στις «Κατηχήσεις»:

«Οὐκ ἐξ ἀνθρώπων ἡ χάρις, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ, δι’ ἀνθρώπων ἡ δόσις».

-------------------------------------

«Η Χάρη (των μυστηρίων) δεν προέρχεται από τους ανθρώπους, αλλά από το Θεό, δίδεται όμως διά των ανθρώπων (διά της ιερωσύνης)».

 

ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Πατήρ καί Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα πάντα οἰκονομεῖ, ὁ δε ἱερεύς τήν ἑαυτοῦ δανείζει γλῶτταν καί τήν ἑαυτοῦ παρέχει χεῖρα.»

«Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, δηλ. ο Τριαδικός Θεός φροντίζει για όλα. Ο δε ιερεύς δανείζει τη γλώσσα του και παρέχει τα χέρια του(για την τέλεση των μυστηρίων)».

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ :Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗΚΕ ΕΔΩ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΩ –«ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ -Β»

ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ -Β. Ο Άγιος Γρηγόριος  ο Παλαμάς διέκοψε αμέσως και ως όφειλε, κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον παπόφιλο Πατριάρχη Καλέκα, πριν εννοείται την επίσημη καταδίκη του δευτέρου... Και όχι μόνο αποτειχίστηκε..., αλλά ούτε και το βαπτιστικό του όνομα δεν ήθελε να αναφέρει, ούτε και “παναγιώτατο” βέβαια τον προσφωνούσε, προφανώς διότι δεν αναγνώριζε σ’ αυτόν, ιερωσύνη και θεία Χάρη, τον θεωρούσε δηλ. αβάπτιστο και εκτός της Εκκλησίας».

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ο Καλέκας είχε ταυτισθεί μετά του αιρετικού Ακινδύνου και γενικότερα μετά της καταδικασμένης αιρέσεως του Βαρλαάμ.)

π.Δ.Α: . Ο Άγιος όμως, ούτε μιλά για άκυρα μυστήρια, ούτε εννοεί στα κείμενά του κάτι τέτοιο, όπως φαίνεται από τα ίδια κείμενα. Οι Άγιοι όταν επρόκειτο για την Εκκλησία· και την σωτηρία του ποιμνίου· δεν μιλούσαν με υπονοούμενα, ούτε μιλούσαν συνεσκιασμένα. Αν τα μυστήρια των μη καταδικασμένων αιρετικών –όπως του Ζηζιούλα και του Βαρθολομαίου– ήταν άκυρα, θα το έλεγαν· ξεκάθαρα, όχι μια, αλλά δεκάδες φορές, για να προφυλάξουν τους πιστούς από τον θανάσιμο κίνδυνο, αντί θείων μυστηρίων, να βαπτίζονται με σκέτο νερό, η να κοινωνούν σκέτο ψωμί και κρασί. Και ήταν εκατομμύρια οι πιστοί (ιερωμένοι και λαϊκοί) που κοινωνούσαν επί χρόνια με ακατάκριτους αιρετικούς.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Άγιος : «Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς:

«Ακολουθούντες τας πνευματοκινήτους αποφάσεις των αγίων πατέρων και τας συγχρόνους μας συνοδικάς αποφάσεις, αποκρούομεν και υποβάλλομεν εις ανάθεμα, όπως και προηγουμένως ούτω και τώρα, εάν δεν μεταμεληθούν, τους κατά την άποψιν του Βαρλαάμ και Ακινδύνου δεχομένους δύο θεότητας του Θεού, κτιστήν και άκτιστον» (Χρήστου Π., Γρηγορίου Παλαμά, έργα 3, Πατερικαί Εκδόσεις “Γρηγόριος ο Παλαμάς”, σελ. 451).

Πότε υποβάλλει εις ανάθεμα τον μη καταδικασθέντα αιρετικό; Εάν δεν μεταμεληθεί. Και γιατί τον υποβάλει εις ανάθεμα; Γιατί ο Άγιος ακολουθεί «τους Πατέρες και τας συγχρόνους συνοδικάς αποφάσεις» που δεν ακολουθεί ο Ακίνδυνος, ασεβών προς αυτάς. Καθίσταται σαφές εδώ, ότι χρειάζεται νέα Σύνοδος για να καταδικάσει τους μη κεκριμένους αιρετικούς και να τους αφαιρέσει την δυνατότητα να τελούν Μυστήρια. Κάθε νέα αίρεση χρειάζεται νέα σύνοδο, η οποία ασφαλώς, εάν στηρίζεται στη συμφωνία των Αγίων Πατέρων, γίνεται αποδεκτή ως έγκυρος από το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Παρακάτω απευθύνει τον λόγο  στον Καλέκα ο Άγιος και τον ερωτά: «Αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι, άνθρωπε, ότι λέγων ταύτα αποκόπτεις σεαυτόν και την ιεράν εκείνην ομήγυριν από την μερίδα των ευσεβών, όσον εξαρτάται από σε εννοώ;»  (οπ. παρ., σελ. 673). Κι εδώ υπονοείται ότι η αποκοπή του εκ της Εκκλησίας γίνεται δυνάμει της κακοδοξίας του, ενώ η τελική αποκοπή από την Εκκλησία γίνεται με την αφαίρεση της ιερωσύνης από την αρμοδία προς τούτο Σύνοδο.

Εκ τούτου μπορεί  να συμπεράνει κανείς την μεγάλη σωτηριολογική διάσταση και σημασία της μη κοινωνίας, της διακοπής της μνημονεύσεως δηλαδή των αιρετικών (και της αποτειχίσεως), αφού οι διακόψαντες την κοινωνία με τον αιρετίζοντα, όπως εδώ έχει κάνει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι Αγιορείτες, διασώζουν την αλήθεια της Πίστεως.

Συνέχιζει ο Άγιος: «Η δε Εκκλησία η έχουσα τώρα προεστώτα τούτον τον αναιδώς συκοφαντούντα τον τόμον και γράφοντα τους αντιτόμους τούτους…, ολοκληρώνει ακόμα αναιδέστερον τας μακράς αυτάς συκοφαντίας κατά του τόμου», εννοείται της Ορθόδοξης Εκκλησίας (οπ. παρ., σελ. 665). Ασφαλώς ο Άγιος εδώ, δεν ισχυρίζεται ότι η Εκκλησία της Κων/πόλεως της οποίας προίστατο ο Καλέκας, όλοι δηλαδή οι Ορθόδοξοι λαικοί, οι ιερείς, οι επίσκοποι, οι οποίοι μάλιστα σε λίγο τον καθήρεσαν ήταν …εκτός Εκκλησίας! Απλώς διαπιστώνει τα αιρετικά ζιζάνια του Καλέκα. Τον αναγνωρίζει όμως ως ΠΡΟΕΣΤΩΤΑ γιατί ακόμα δεν είχε καταδικαστεί…

Αλλά ο Καλέκας –συνεχίζει ο Άγιος– με όσα κάνει «προσπαθεί να επιφέρη κάποιαν θεραπείαν, αλλά προσελκύει ακόμη περισσότερον κατά της κεφαλής του τας φοβεράς εκείνας αράς και αποκόπτει φανερώς εαυτόν από την Εκκλησίαν του Χριστού, παρέχων ακόμη επιφανέστερον έδαφος, όσον εξαρτάται από αυτόν εις τον Ακίνδυνον και τους ιδικούς της κατ’ αυτής» (οπ. παρ., σελ. 677).

Φαίνεται λοιπόν, ότι το «θέτει κάποιος εαυτόν εκτός Εκκλησίας» στη γλώσσα των Πατέρων, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως δεν έχει μυστήρια (εδώ ο Καλέκας γνωρίζουμε ότι καθαιρέθηκε μετά από μερικά χρόνια), αλλά ότι μεταφέρεται στο χώρο των αιρετικών και των αθέων, χάνει προσωπικά την Θ. Χάρη· εκτός Εκκλησίας τίθεται, όταν, αφού διαπιστώσει η Εκκλησία και εξετάσει τις κακοδοξίες του, τον αποκόψει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Οι αιρετικού που δεν έχουν κριθεί από ΣΥΝΟΔΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ναί μεν έχουν χάσει την ορθόδοξη πίστη και την Θ. Χάρη, είναι ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, αν δεν μετανοήσουν (όπως πριν λίγο μας είπε ο Άγιος), αλλά, έως την στιγμή που η Εκκλησία -που τους έδωσε την χειροτονία- τους την αφαιρέσει, μπορούν να τελούν έγκυρα μυστήρια για τα εκατομμύρια του λαού που δεν έχει κατανοήσει την πλάνη τους, η βρίσκεται σε σύγχυση, η διστάζει να τα βάλει με ιερωμένους, αφού έχει διδαχθεί/εθιστεί να κάνει υπακοή σ’ αυτούς. Οι γνωρίζοντες όμως, και μάλιστα εκείνοι που αποκαλύπτουν τις πλάνες τους και τις ανατρέπουν, είναι αδικαιολόγητοι, εάν κοινωνούν μαζί τους.Αξιοσημείωτα είναι και τα παρακάτω των Αγ.Νικοδήμου και Αγίου Ιωαννη του Χευσοστόμου

Άγιος Νικόδημος: «Ειδέ και ειπή τις ότι κατά τον θείον Χρυσόστομον (ομιλ. β . της β . προς Τιμόθεον, και ια . Της προς Θεσσαλ. α . και της η . προς Κορινθ. α .) η χάρις μη πάντας χειροτονούσα, δια πάντων όμως και αυτών των αναξίων ενεργεί: αποκρινόμεθα, ότι και δια πάντων ενεργεί των ακαθαιρέτων, αλλ’ όχι και των καθηρημένων και των αποχειροτονηθέντων» (Πηδάλιον, σελ. 28, υποσ. 2).

Η αίρεση σε βγάζει εκτός Εκκλησίας, σου στερεί την προσωπική χάρη, αλλά έως να καταδικαστεί από Σύνοδο ο αιρετικός, τελεί τα μυστήρια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…..