ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στήν πλειονότητά τους δέν γνωρίζουν πολλά γιά τήν πνευματική ζωή. Περιορίζουν τά ἐνδιαφέροντά τους μόνο στήν τυπική ἐκτέλεση ὁρισμένων καθηκόντων και στήν τήρηση μερικῶν ἐντολῶν. Πέρα ἀπό αὐτά τίποτα ἄλλο. Ἀγνοοῦν τό μεγάλο πλοῦτο τῆς κατά Θεόν μυστικῆς ζωῆς. Και ὅσοι ἔτυχε νά ἀκούσουν κάτι σχετικό, δέν ἔδωσαν πολλή σημασία, γιατί ἦταν ἀπασχολημένοι μέ τίς βιοτικές μέριμνες. Βέβαια, ὑπάρχουν καί μερικοί, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν καθῆκον τους νά προχωρήσουν καί πιό πέρα καί νά βιώσουν τή μοναδική γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Χρειάζεται ὅμως μία προϋπόθεση: Ὁ προσωπικός ἀγώνας κατά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας. Ἡ πρόοδος στήν πνευματική ζωή ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἀγώνα, πού κάνει ὁ καθένας. Ὅσο περισσότερο ἀγωνίζεται κανείς γιά την ἀκριβή τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τόσο ἀνέρχεται τίς βαθμίδες τῆς νοητῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν καί γεύεται τούς καρπούς τῆς κατά Θεόν ζωῆς. Ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπευθυνόμενος στόν ἀνεψιό τοῦ Εὐσεβίου Σαμοσάτων Ἀντίοχο, τόν συμβουλεύει πῶς πρέπει νά ἀγωνίζεται, γιά νά ἔχει πνευματική ζωή. Εἰδικότερα τοῦ γράφει:

---------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Πράγματι, έτσι ακριβώς. Ο άνθρωπος ό,τι κι αν κάνει αν δεν έχει διαρκή ένωση με τη πηγή της ζωής, όπως ένα νεογνό με τον ομφάλιο λώρο στη κοιλιά της μητέρας του πιστέψτε με δε θα μπορεί, δε θα καταφέρει να πετύχει τίποτα! Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το Θεό όπως το κυοφορούμενο στην έγγυο. Τρέφεται, αναπνέει, αισθάνεται, βιώνει, νοιώθει τη ζεστασιά της μάνας, τη φωνή της, τη προστασία της. Έτσι κι ο χριστιανός που επιζητεί να σωθεί, οφείλει διαρκή μνήμη Θεού, απλότητα και αφελότητα καρδιάς. Δε μας αφήνει ούτε ο πονηρός ούτε ο κόσμος και πολύ περισσότερο ο κακός εμπαθής εαυτός μας, αλλά ο επιμένων και υπομένων εις τέλος στη πέτρα της πίστεως ούτος σωθήσεται.

α´. Να ἀφοσιωθεῖ μέ ζῆλο στή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. β´. Νά παιδαγωγεῖ τά σαρκικά του πάθη μέ τό λόγο. γ´. Νά ἔχει στερεωμένη στήν ψυχή του τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ. δ´. Μπροστά ἀπό κάθε πράξη καί λόγο νά ἔχει πρό ὀφθαλμῶν τό δικαστήριο τοῦ Χριστοῦ. Καί ε´. Οἱ πράξεις του νά εἶναι πάντα σύμφωνες μέ τό θεῖο θέλημα, γιά να προσκομίσουν δόξα κατά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ κατά Θεόν ἀγωνιζόμενος νά ἔχει ζῆλο γιά τη σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Νά ἀξιοποιεῖ τήν κάθε μέρα, νά ἀνανεώνει τήν ἐπιθυμία του καί νά μή ἀπορροφᾶται ἀπό τίς ἐπαγγελματικές ἀπασχολήσεις καί τίς βιοτικές μέριμνες. Νά βιώνει τό παρόν ὡς ἀρχή τῆς αἰώνιας ζωῆς. Νά ζεῖ ἐδῶ, ἀλλά ἡ σκέψη του νά εἶναι ἐκεῖ, πέρα ἀπό τά καθημερινά καί δυσάρεστα. Γιά νά τό πετύχει αὐτό χρειάζεται ζῆλος καί ἀποφασιστικότητα. Παράλληλα πρέπει νά κατευνάζει τά ἁμαρτωλά του πάθη χρησιμοποιώντας τίς καλές σκέψεις καί ἐνισχυόμενος μέ τή μελέτη διαφόρων πνευματικῶν βιβλίων. Ὁ ἀγώνας αὐτός δέν τελειώνει ποτέ. Πάντα χρειάζεται ἡ ἐγρήγορση καί ἡ ἀνησυχία μήπως παρασυρθεῖ στήν ἁμαρτία. Ἀποτελεσματική εἶναι ἡ διαρκής μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει στενή σχέση μέ τήν προσευχή. Αὐτή ἡ μυστική ἐπικοινωνία εἶναι πηγή δύναμης καί διατηρεῖ τόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας. Δέν ἐπιτρέπει τήν χαλάρωση καί τήν μείωσή του. Χρειάζεται, ὡστόσο, καί ἡ μνήμη τῆς κρίσης τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα ὅσα κάνει ὁ ἄνθρωπος στην παροῦσα ζωή, θά περάσουν ἀπό τήν κρίση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά εἶναι προσεκτικός στή ζωή του, νά ἔχει ἐνεργοῦσα τή μετάνοια καί ἐν ταπεινώσει νά ζητάει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δέν θά περιορίσει τίς δραστηριότητές του οὔτε θά ἀδιαφορήσει γιά τούς οἰκείους του καί τήν κοινωνία γενικότερα. Πάντα θα ἐνεργεῖ μέ καλό τρόπο καί τά ἔργα θά εἶναι θεοφιλῆ. Αὐτό πού ὅλοι ἐπιζητοῦν, ἀλλά λίγοι ἐργάζονται γιά τήν πραγματοποίησή του, γιά τόν κατά Θεόν ἐργαζόμενο εἶναι κύριο ἔργο. Δυστυχῶς, οἱ κοσμικοί καί ἄθεοι δέν θέλουν νά δεχτοῦν τήν εὐεργετική παρουσία τῶν Χριστιανῶν στήν κοινωνία. Τούς θέλουν στό περιθώριο, γιά νά ἔχουν αὐτοί ἐλεύθερο πεδίο δράσης. Ἤ γιά νά ἀκριβολογήσω, προσπαθοῦν νά τούς θέσουν στό περιθώριο, ἀλλά δεν ἔχουν πάντα ἐπιτυχία, γιατί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι σταθεροί καί γενναῖοι στή ζωή.