2. Οι Ρωμαίοι -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

1. Όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε Έλληνες. Κι’ αισθανόμαστε υπερηφάνεια γι’ αυτό. Ξέρουμε ακόμα, πως λεγόμαστε και «Ρωμηοί»! Είμαστε και για τούτο περήφανοι 2 . Γι’ αυτό μιλάμε για «Ρωμηοσύνη», για «ρωμέηκο» φιλότιμο, για «ρωμέηκα» 3 κλπ. Εκείνο, που ίσως δεν γνωρίζουμε όλοι, είναι το ότι το «Ρωμηός», σημαίνει «Ρωμαίος». Κι’ αυτό σημαίνει, ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε οι Ρωμαίοι. Δεν είναι άλλοι λαοί, όπως λαθεμένα νομίζουν μερικοί, παρασυρμένοι απ’ την πλαστογράφηση της ιστορίας απ’ τους Φράγκους, για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω. Πως, συμβαίνει αυτό; Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν ποτέ ρατσιστική φυλετική αντίληψη. Η αντίληψή τους ήταν πολιτιστική. Έλληνας ήταν ο καθένας, που είχε δεχθεί τον ελληνικό πολιτισμό. Καθένας, που είχε την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία, τα ίδια ήθη και έθιμα στην αρχαία Ελλάδα, ήταν Έλληνας. Ο Ισοκράτης λέει ότι Έλληνες είναι «όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας» 4 ! Στην αρχαία εποχή υπήρχαν πολλές ελληνικές πόλεις, διάσπαρτες, όχι μόνο στο χώρο της σημερινής Ελλάδας, αλλά και σ΄ όλη την Ευρώπη, τον Εύξεινο Πόντο, την Μέση Ανατολή, την Βόρεια Αφρική! Κάθε πόλη ήταν κράτος ξεχωριστό. Τέτοιες «πόλεις – κράτη» ήταν η Αθήνα, η Σπάρτη, η Θήβα κλπ. Μια απ’ αυτές ήταν και η Ρώμη. Τον 4 ο αιώνα προ Χριστού, ο Ηρακλείδης ο Ποντικός , μαθητής του Πλάτωνα, αποκαλεί τη Ρώμη « ελληνίδα πόλη Ρώμη» 5 , γιατί οι κάτοικοί της, οι Ρωμαίοι, ήταν Έλληνες και αισθάνονταν Έλληνες 6 ! Μιλούσαν ελληνικά κι’ είχαν ελληνικό πολιτισμό. Γι’ αυτό κι’ ο Απ. Παύλος, που κι’ αυτός είχε γίνει Ρωμαίος 7 την επιστολή που έστειλε στους χριστιανούς της Ρώμης, τους Ρωμαίους, την έγραψε στα ελληνικά. Αυτή ήταν η μητρική γλώσσα , που ήξεραν, μιλούσαν και έγραφαν όλοι οι κάτοικοι της Ρώμης. Είχαν μάθει και τα Λατινικά, που ήταν η γλώσσα των Λατίνων. Οι Λατίνοι αρχικά ήταν εχθροί των Ρωμαίων και κατοικούσαν στο Λάτιο, απέναντι απ’ τη Ρώμη. Σταδιακά οι Λατίνοι εξελληνίστηκαν, δηλ εκρωμαϊστηκαν.

2 Κάποτε οι διάφορες «πόλεις – κράτη» ήταν φυσικό να συνενωθούν σ’ ένα ενιαίο κράτος και να πάψουν να μαλώνουν μεταξύ τους. Η συνένωση αυτή ήταν, τις πιο πολλές φορές, αδύνατο να γίνει με συνεννόηση. Έγινε με τη δύναμη των όπλων. Άλλωστε, δεν ήταν σπάνιο στην αρχαία Ελλάδα το φαινόμενο μια πόλη να πολεμάει την άλλη, όπως η Σπάρτη την Αθήνα, κλπ. Αν την πρωτοβουλία αυτή είχε αναλάβει π.χ. η Αθήνα και κατόρθωνε, να υποτάξει τις άλλες «πόλεις – κράτη», θα είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο κράτος που θα ονομάζονταν «Αθηναϊκό κράτος».Τότε, οι πολίτες του κράτους αυτού, θα λέγονταν «Αθηναίοι», άσχετα από το αν θα ήταν κάτοικοι της Αθήνας, ή όχι. Την πρωτοβουλία αυτή, για την ενοποίηση όλων των ελληνικών «πόλεων – κρατών» ανάλαβε κάποτε η Ρώμη. Συνένωσε όλες τις ελληνικές πόλεις της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής. Τις ελληνικές πόλεις της σημερινής Ελλάδας συνένωσε το 146 π.Χ. Το κράτος αυτό που δημιουργήθηκε, άρχιζε απ’ την Περσία, έφτανε στην Κριμαία, την Κεντρική Ευρώπη, την Βρετανία, την Βόρεια Αφρική και κατέληγε στη μέση Ανατολή! Αυτό είναι το περίφημο «Ρωμαϊκό κράτος», το οποίο οι πολίτες του, όταν εκχριστιανίστηκαν, το ονόμασαν «Ρωμανία», δηλ. χώρα των Ρωμαίων 8 , γνωστή σήμερα ως «Βυζάντιο». Οι Τούρκοι αργότερα, ονόμαζαν την Ρωμανία « Ρούμελη», που στα τούρκικα σημαίνει «χώρα των Ρωμαίων». Αυτό το «Ρωμαϊκό κράτος» ήταν ελληνικό! Είχε ελληνικό πολιτισμό. Είχε Έλληνες πολίτες. Όλοι ονομάζονταν Ρωμαίοι. «Ρωμαίος» δηλ. σήμαινε από τότε Έλληνας! Ένας αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν και ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος στέφθηκε αυτοκράτορας στο Εβοράκο, την Υόρκη της Αγγλίας. Ήταν Ρωμαίος, δηλ. Έλληνας. Ποιος από εμάς τους Έλληνες σήμερα δεν ταυτίζει τον εαυτό του με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο; Ή υπάρχει πραγματικός Έλληνας, που να θεωρεί τον Μεγάλο Κωνσταντίνο δυνάστη και κατακτητή του; Θα λέγαμε, όχι, εκτός από μερικούς οπαδούς του Κοραή και μερικούς γραφικούς «κουλτουριάρηδες», που ανιστόρητα ισχυρίζονται, πως τάχα ήμασταν σκλάβοι στους «Βυζαντινούς», απ’ τους οποίους μας ελευθέρωσαν οι Τούρκοι το 1453!

3. Ο Μέγας Κωνσταντίνος. μετέφερε ολόκληρη την πόλη της Ρώμης στις ακτές του Βόσπορου, εκεί που ήταν χτισμένη μια μικρή πόλη , που λέγονταν «Βυζάντιο».Η πόλη αυτή ήταν αποικία των Μεγαρέων. Η νέα Πόλη, που έχτισε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εγκαινιάστηκε στις 11 Μαΐου του έτους 330, μέρα την οποία μέχρι σήμερα τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία στο μηνολόγιό της. Ονομάστηκε «Νέα Ρώμη», παίρνοντας το όνομά της από την «Παλαιά Ρώμη», που ήταν στη σημερινή Ιταλία. Ονομάστηκε επίσης και «Κωνσταντινούπολη». Την Πόλη αυτή, ο Μέγας Κωνσταντίνος έκανε πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους της «Ρωμανίας», έγινε «ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρωμηοσύνης» και γι’ αυτό «δίκαια ονομάστηκε “ ο εν βασιλεύσιν απόστολος”»! 9 Αφότου το Ρωμαϊκό κράτος εκχριστιανίστηκε, το «Ρωμαίος» σημαίνει πια «Έλληνας και Ορθόδοξος»! Και η λέξη «Ρωμηοσύνη» σημαίνει «ελληνισμός και Ορθοδοξία»! Το κράτος αυτό όσο ζούσε, δηλ. μέχρι το 1453, αλλά κι’ ένα αιώνα αργότερα, ποτέ δεν λέγονταν «Βυζάντιο», όπως συνηθίζουμε να το λέμε σήμερα. Οι Ρωμαίοι το μόνο όνομα, που χρησιμοποιούσαν για το κράτος τους, μετά την εκχριστιάνισή του, ήταν το «Ρωμανία». Αυτοί που άλλαξαν το όνομά του, ήταν οι Φράγκοι, το 1562 μ.Χ.  Κι’ αυτό δεν είναι τυχαίο. Σημαίνει, ότι η φράγκικη Δύση ήθελε να κάνει τους πραγματικούς Ρωμαίους να ξεχάσουν την ιστορία τους. Τους ενοχλεί, επειδή είναι αντίθετη με τη δική τους ιστορία. Κι’ έχουν τεράστια συμφέροντα γι’ αυτό. Εμείς δυστυχώς τ’ αγνοούμε. Και την άγνοιά μας αυτή την πληρώνει το Γένος και η Πίστη μας. Η Δύση μισεί ό,τι ρωμαίικο. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα φέρεται ότι είπε, ο διαβόητος Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Χένρι Κίσσιγκερ το 1994: «Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε, ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλ. να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ ». Γι’ αυτό η Δύση βρίσκεται πάντα με το μέρος των αντιπάλων μας σ΄ όλα τα ζητήματα, προπαντός τα εθνικά. Τότε μόνο θα είναι μαζί μας, αν προδώσουμε τη ρωμηοσύνη. Αν γίνουμε Φράγκοι. Κι’ αυτό επιχειρήθηκε το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου.

4. Τη μεγάλη αυτή αυτοκρατορία των Ρωμαίων κατέστρεψαν τρεις εχθροί: Οι Φράγκοι, οι Άραβες και οι Τούρκοι! Εν προκειμένω, η Εκκλησία διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο. Οι Φράγκοι χρησιμοποίησαν την Εκκλησία ως αποτελεσματικό μέσο για την διάλυση της Ρωμηοσύνης στη Δύση. Απεναντίας στην Ανατολή η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε η έπαλξη που διέσωσε ό,τι μπόρεσε απ’ αυτή.

 

Σημειώσεις

1 Το σπουδαιότερο βιβλίο του για το ζήτημα αυτό είναι του π. Ιω. Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη. Από το βιβλίο αυτό αντλούμε κι’ εμείς πολλά ιστορικά στοιχεία του κεφαλαίου αυτού. Με τα θέματα αυτά έχει επίσης ασχοληθεί και ο π. Γ. Μεταλληνός, ως και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος.

2 «Από το 212 μ.Χ. οι Έλληνες φέρουν με την ίδια υπερηφάνεια τα ονόματα Έλληνας και Ρωμηός» βλ. Γ. Μεταλληνού, Τουρκοκρατία, σ. 35.

3 Τα «ρωμέηκα» είναι η «δημοτική» γλώσσα, η γλώσσα που μιλάνε οι Ρωμηοί. Η «καθαρεύουσα» είναι τεχνητή γλώσσα, που δημιούργησε ο Α. Κοραής, για ν’ αποδείξει στους Ευρωπαίους, ότι οι Νεοέλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, επειδή μιλάνε μια γλώσσα, που μοιάζει με τη δική τους! Έτσι, μέχρι πριν ένα αιώνα έγιναν ομηρικοί καυγάδες μεταξύ «καθαρευουσιάνων» και των οπαδών της δημοτικής. Η γραμμή των δυτικών μέχρι σήμερα είναι, αν δεν μπορούν να φραγκέψουν κατ’ ευθείαν τους Ρωμηούς, τουλάχιστον να τους κάνουν αρχαίους Έλληνες, που υποτίθεται ότι εξαφανίστηκαν το 146 π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κυρίευσαν την Ελλάδα, και ξαναγεννήθηκαν το 1821! Και γι’ αυτό καλλιεργείται μεταξύ μερικών μωροφιλόδοξων αυτή η νοσηρή αρχαιολατρεία, με αναβίωση της λατρείας του Δωδεκαθέου και άλλα φαιδρά, που με θυμηδία παρακολουθούμε και σήμερα! Οι θιασώτες της δημοτικής, με προεξάρχοντα τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, χωρίς να πάψουν ποτέ να αισθάνονται υπερήφανοι για τους προγόνους μας αρχαίους Έλληνες, δεν απαρνούνται την διαχρονική ιστορία του Γένους μας, που περνάει μέσα από τη Ρωμανία και τη σκληρή δουλεία της Τουρκοκρατίας. Αυτή την ιστορική συνέχεια εκφράζουν τα «ρωμέηκα», η δημοτική γλώσσα. Έχουμε δηλ. και εδώ, μια ακόμη αντιπαράθεση της ρωμηοσύνης προς την φραγκοσύνη, την οποία απλά, επισημαίνουμε ( βλ. και Αν. Φιλιππίδη, Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα, σ. 33 επ.).

4 «Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους την παιδεύσεως της ημετέρας, η τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» βλ. Ισοκράτους Πανηγυρικός, σειρά Ζαχαροπούλου, « Ελληνική αγωγή» τ. 46, Δεκ. 2000

5 Βλ. Ιω. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη, σ. 39.

6 Oι πρώτοι κάτοικοι που εγκαταστάθηκαν στην Ιταλική χερσόνησο, προτού ακόμα κτισθεί η Ρώμη, ήταν ελληνικά πελασγικά φύλα, όπως και στην Ελλάδα. Μυστηριώδης όμως ασθένεια τους αποδεκάτισε. Αργότερα, δεκαεπτά γενηές πριν τον Τρωϊκό πόλεμο, έφτασαν στην Ιταλία Έλληνες άποικοι από την Αρκαδία, οι Αβοριγίτες, οι οποίοι συνενώθηκαν με ότι απέμεινε από τους Πελασγούς. Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων ( ο πρεσβύτερος), καθώς και άλλοι Ρωμαίοι, θεωρούν τους Αβοριγίτες Αρκάδες. Άλλοι, τους θεωρούν Σαβίνους, που κατοικούσαν στην κεντρική Ιταλία. Οι Σαβίνοι όμως είχαν μεταναστεύσει από την Λακωνία. Ο Ρωμαίος Μάρκος Τερέντιος Ρεατίνος Ουάρων (116- 27 π.Χ.) τους θεωρούσε Αρκάδες! Εξήντα χρόνια πριν τον Τρωϊκό πόλεμο ο Εύανδρος, που ζούσε στο Παλλάντιο της Αρκαδίας, με άλλους Αρκάδες πήγε στην περιοχή, που αργότερα χτίστηκε η Ρώμη, και κατοίκησε σ’ ένα, τον κεντρικό, από τους επτά λόφους που ονομάστηκε «Παλλατίνο», σε ανάμνηση του Παλλαντίου απ’ το οποίο έφυγαν. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αντωνίνος (138- 161 μ.Χ.) επισκέφθηκε τον οικισμό του Παλλαντίου της Αρκαδίας, τον οποίο μετέτρεψε τιμητικά σε πόλη. Μετά τον Τρωϊκό πόλεμο ο Αινείας με άλλους Τρώες έφυγαν από την Τροία και εγκαταστάθηκαν στο Λάτιο, όπου συνενώθηκαν με τους Αβοριγίτες, τα κατάλοιπα των Πελασγών. Δύο αδέλφια, από το ανακάτεμα των λαών αυτών, ο Ρωμύλος και ο Ρώμος , ίδρυσαν το 749 π.χ. την Ρώμη στους λόφους Παλλατίνου και Καπιτωλίου. Οι Ρωμαίοι, οι κάτοικοι δηλ. της Ρώμης, που ήταν Έλληνες, αγωνίστηκαν αρχικά να υποτάξουν τους άλλους Έλληνες Λατίνους και Σαβίνους της Ιταλίας, αργότερα δε όλες τις ελληνικές πόλεις της Νότιας Ευρώπης (κάτω από τον Ρήνο ποταμό), της Βρετανίας, Βόρειας Αφρικής, Μέσης Ανατολής, Μικράς Ασίας και Βαλκανίων (κάτω από τον Δούναβι).

7 Πράξ. 22, 27.

8 Ο όρος «Ρωμανία» αναφέρεται ήδη τον 4 ο αιώνα από τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος γράφει: «..ότι μητρόπολις η Ρώμη της Ρωμανίας» (βλ. Γ. Μεταλληνού, Τουρκοκρατία, σ. 29, 183).

9 Γ. Μεταλληνού, Τουρκοκρατία, σ. 20.