Ελλάδιος ο Άγιος Ιερομάρτυς, καθαρισθείς από παντός
ρύπου, εγένετο δοχείον του Αγίου Πνεύματος. Διό ευδοκία Θεού εχρίσθη Αρχιερεύς
και ανέλαβε το πηδάλιον της του Χριστού Αγίας Εκκλησίας. Όθεν, καθ’ ο Ποιμήν,
εδίωκεν εκ της ποίμνης του Χριστού τους νοητούς λύκους, τους αιρετικούς δηλαδή
και τους ασεβείς, τους κατατρώγοντας τα λογικά πρόβατα, καθ’ ο δε σώφρων
κυβερνήτης εφύλαττε το σκάφος της Εκκλησίας ασφαλές και
ευθύπλουν έναντι των κυμάτων και των εναντίων ανέμων.
Οδηγηθείς δε ο Άγιος ενώπιον του τυράννου περισσότερον
έλαμψε και εφώτισε τας των πιστών διανοίας. Διότι γενναίως ορμήσας εις το
στάδιον του Μαρτυρίου, μετά μεγάλης παρρησίας εκήρυξε την ευσέβειαν.
Κατεδικάσθη λοιπόν ο αοίδιμος εις πλείστας βασάνους και εξεσχίσθη ασπλάγχνως
κατά το σώμα. Όμως ο Δεσπότης Χριστός, φανείς εις αυτόν, ιάτρευσε τας πληγάς
του και εποίησεν αυτόν προθυμότερον εις τα μέλλοντα βασανιστήρια. Μετά ταύτα ο
τύραννος, οργισθείς σφόδρα, έρριψε τον Μάρτυρα εντός πυρράς, όπου μείνας ο
Άγιος απρόσβλητος, Χάριτι Θεού, πολλούς απίστους προσείλκυσεν εις την αληθή του
Χριστού πίστιν. Κατόπιν, τιμωρηθείς δια σκληροτέρων τιμωριών και ραπισθείς,
παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον
του Μαρτυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου