Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ

Συχνὰ εἶναι τὰ δυσάρεστα στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Κανένας δὲνἀπαλλάσσεται. Εἶναι ἡ κοινὴ μοίρα ὅλων. Ὡστόσο, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν δεινῶν γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐξουθενώνουν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ σκοτεινὰ ἀδιέξοδα. Ρώτησα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ τὸ συνομιλητή μου: «Ὑπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος ἀντιμετώπισης τῶν δεινῶν ποὺ μᾶς φέρνει ἡ ζωή;». «Νομίζω ὅτι ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχει ὑπομονὴ κι ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπομονή του νὰ τροφοδοτεῖται ἀπ᾽ τὴ σκέψη ὅτι ὁ στοργικὸς Πατέρας ἐπιτρέπει δεινὰ ἀνάλογα μὲ τὶς σωματικὲς καὶ ψυχικὲς του δυνάμεις, ἡ δὲ ἐμπιστοσύνη του στὴ θεία πρόνοια νὰ ἐνισχύεται ἀπ᾽ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη. Πρέπει ὅμως νὰ δοῦμε καὶ κάτι ἄλλο, ἐξίσου σημαντικό. Τὰ δεινὰ ἀφήνουν στὸν ἄνθρωπο μιὰ πικρὴ ἐμπειρία, ἡ ὁποία μένει ἀνεξάλειπτη ὅσα χρόνια καὶ ἂν περάσουν. Ἂς σκεφτοῦμε πῶς πρέπει νὰ τὴν ἀξιοποιεῖ καὶ νὰ τὴν μεταβάλλει σὲ ἀνεξάντλητη πηγὴ πνευματικῶν ἐρεθισμάτων», προέκτεινε τὸ θέμα ὁ Νήφων.
----------------------------------

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η ζωή είναι κοιλάδα κλαυθμού, τόπος δοκιμασιών, εργαστήριο ανακαινισμού προς σωτηρία για το αιώνιο κατάλυμα. Όσοι το συνειδητοποιήσουν νωρίς θα υπομένουν τον ρερρυπωμένο εαυτό τους, τις αλλεπάλληλες θλίψεις και τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα. Οι περισσότεροι δε θέλουμε να δούμε, να κοιτάξουμε αυτή τη πραγματικότητα, τρώμε, διασκεδάζουμε(διασκορπιζόμαστε), αναλώνουμε τα αγαθά που μας διατίθενται δωρεά του Θεού, και φεύγουμε ερείπια, χειρότερα απ΄ ότι ήλθαμε στη ζωή. Ελάχιστοι, αφού συνετίστηκαν, αφού έλαβαν επίγνωση αυτής της αλήθειας, μέσα από τις συμπληγάδες των συμφορών και των θλίψεων, κυρίως όμως επειδή έλαβαν άνωθεν πληροφορία με τις εσωτερικές αισθήσεις, βαδίζουν τούτο το τραχύ δρόμο ελπίζοντας να φτάσουν ως το τέρμα. Αυτή η περικεφαλαία της πίστεως και της ελπίδας ότι θα λάβουν το στέφανο της νίκης προς το υπέρτατο αγαθό, τη πηγή των αγαθών και της αφθαρσίας που είναι ο Θεός, ότι μέσα από τις αναρίθμητες πτώσεις τους επ΄ελπίδι, τους δίνει κουράγιο, και προχωρούν. Αλλιώς ποιά η σημασία σε ένα άθλιο κόσμο που βρίθει η κακία, η υποκρισία, το ψέμα, η απάτη και η φθορά του θανάτου που μυρίζει παντού όπου κι αν κοιτάξει κανείς;

«Τὰ δεινὰ ποὺ ἔχουμε περάσει πρέπει νὰ τὰ θυμούμαστε, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ διηγούμαστε. Ἐμένα μ᾽ εὐχαριστεῖ νὰ μιλάω γι᾽ αὐτὰ ποὺ πέρασα, γιατὶ νιώθω νικητής», εἶπα. «Ὑπάρχουν τὰ δεινὰ ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ ἔρθουν στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, χωρὶς τὴ δικὴ του ὑπαιτιότητα, ὑπάρχουν ὅμως καὶ αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος προκαλεῖ μὲ τὶς ἁμαρτίες του. Ὅπως ὅλοι ξέρουμε, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ᾽ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ προκαλεῖ θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες. Στὴ δεύτερη περίπτωση ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ν᾽ ἀντιμετωπίσει τὰ δεινὰ μὲ τὴ μετάνοια. Μόλις ἀλλάξει τρόπο ζωῆς, παύουν τὰ δεινὰ καὶ νιώθει ὡς ἄσωτος υἱὸς ποὺ ἐπέστρεψε». «Καὶ τὰ ἐκ τῆς ἁμαρτίας δεινὰ μένουν στὴ μνήμη καὶ ἂς προηγήθηκε ἡ μετάνοια. Πολλοὶ χριστιανοὶ θέλουν νὰ τὰ ξεχάσουν, γιατὶ φοβοῦνται ὅτι ἡ μνήμη τους μπορεῖ νὰ τοὺς ὁδηγήσει πάλι στὴν ἁμαρτία. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅμως ὑποδεικνύει κάτι διαφορετικό. Ἡ μνήμη τῶν δεινῶν πρέπει νὰ διατηρεῖται «οὐκ ἵνα ἀλγῶμεν, ἀλλ᾽ ἵνα εὐχαριστῶ μεν». Δὲν πρέπει νὰ μᾶς προκαλεῖ νέους πόνους ἡ μνήμη παρελθόντων δεινῶν, ἀλλὰ νὰ μᾶς παρακινεῖ στὴν εὐχαριστία τοῦΘεοῦ, ὁ ὁποῖος δέχεται τὴ μετάνοιά μας καὶ μᾶς ἀνοίγει τὴ θύρα τῆς σωτηρίας μας», εἶπα στὸ Νήφωνα. «Συμφωνῶ μὲ τὰ ὅσα εἶπες. Θὰ ἔλεγα ὅτι πρέπει νὰ θυμούμαστε τὸ μέγεθος καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν γιὰ νὰ ἐκτιμοῦμε καὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ πλῆθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς. Συγχρόνως ἡ μνήμη τῶν ἁμαρτιῶν μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ταπεινοφροσύνη καὶ στὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε ὅλα ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποῖα ἔχουμε μετανοήσει». «Θέλω, Νήφων, νὰ ἐπανέλθω στὸ θέμα τῆς μνήμης τῶν δεινῶν, τὰ ὁποῖα περνοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ θυμίσω μιὰ ὡραία ἀναφορὰ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἡ διήγηση τῶν δεινῶν, λέει, εἶναι ὠφέλιμη κι εὐχάριστη. Ἂς προσέξουμε τὸ ναυαγὸ ποὺ διασώθηκε μὲ πόση εὐχαρίστηση μιλάει γιὰ τὰ ἀπειλητικὰ κύματα καὶ τὴν τρικυμία ποὺ προκαλοῦν οἱ ἄνεμοι, ἂς προσέξουμε καὶ τοὺς θεραπευθέντες ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι πρόθυμα μιλοῦν γιὰ τοὺς ἐπικίνδυνους πυρετοὺς καὶ τὶς ποικίλες ταλαιπωρίες τους. Νὰ ξέρουμε ὅτι, ὅταν περάσουν τὰ κακά, ἡ διήγησή τους μετὰ προξενεῖ μεγάλη εὐφροσύνη, γιατὶ ἡ ψυχὴ δὲν φοβᾶται πιά. Ἐπίσης ἡ ἀνάμνηση τῶν περασμένων κακῶν βοηθάει νὰ βλέπουμε καθαρότερα τὴ σημερινὴ εὐτυχία». «Ὑπάρχει, ὡστόσο, κι ἕνας πνευματικὸς κίνδυνος. Εὔκολα μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ τὰ ὅσα δυσάρεστα ζήσαμε καὶ νὰ νιώθουμε εὐχαρίστηση γιατὶ ἀντέξαμε, ξεχνώντας ὅμως ὅτι πάνω ἀπ᾽ τὴ δική μας δύναμη ὑπῆρχε ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἡ μνήμη πρέπει νὰ μᾶς οἰκοδομεῖ. Καὶ στὴν νίκη καὶ στὴν ἥττα πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ καὶ νὰ συναισθανόμαστε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτα. Δὲν ἀξίζουμε ἔπαινο καὶ θαυμασμό. Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἀναπολοῦν τὸ παρελθὸν σὲ συνάρτηση μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα πνευματικὸ πρόβλημα», ἐπεσήμανε ὁ Νήφων κλείνοντας τὸ θέμα.