Διά τῆς ἐν Τριδέντῳ συνόδου οἱ παπισταί ἀναθεματίζουν τούς Ἀποστόλους, τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτόν τόν Χριστόν! -- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἡ ἐν Τριδέντῳ σύνοδος τοῦ Παπισμοῦ (1545-1563) θεωρεῖται ὑπ’ αὐτοῦ «Οἰκουμενική» καί «κατέχει τήν πρώτην θέσιν εἰς τήν λίσταν τῶν γενικῶν συνόδων», διότι ἐπαναπροσδιώρισε τό Λατινικόν δόγμα καί εἰσήγαγε σημαντικάς μεταρρυθμίσεις, γεγονότα πού εἶχον σπουδαιοτάτας ἐπιδράσεις τόσον ἐντός ὅσον καί ἐκτός τοῦ Παπισμοῦ.[1] Εἰς ὀλίγους, ὅμως, εἶναι γνωστόν ὅτι, ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος «ἀναθεματίζει τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, τούς ἁγίους πατέρας, τούς Ἀποστόλους, καί αὐτόν τόν Χριστόν»![2] Σκοπός τοῦ παρόντος εἶναι νά καταστήσῃ τάς βλασφημίας αὐτάς εὐρυτέρως γνωστάς. Κυρία πηγή μας εἶναι τά πρακτικά τῆς ἐν λόγῳ συνόδου.[3] Θά ἀναφερθῶμεν εἰς ὀλίγα μόνον σημεῖα.

1. Τρίτη συνεδρία (Φεβρ. 1546), Ὅρος ἀφορῶν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. Ἀφοῦ παρατίθεται τό Σύμβολον μέ τήν προσθήκην του filioque, παραγγέλλεται ὅτι «ὅλοι ὅσοι δηλώνουν Χριστιανοί συμφωνοῦν ἀπαραιτήτως» μέ αὐτό, ἄλλως εἶναι αἱρετικοί. Οὕτως, ἀναθεματίζεται ἡ Ἐκκλησία καί οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐθέσπισαν τό Σύμβολον χωρίς τήν προσθήκην.
-------------------------------

Ανώνυμος είπε...

Και αυτοί που αναγνώρισαν σωτηριολογικα εγκυρα μυστήρια στους σαταναδες παπικους πως λεγονται;

π.Γρηγοριος

2. Ἑβδόμη συνεδρία (Μάρτιος 1547), Κανόνες ἐπί τοῦ Βαπτίσματος, Κανών 3: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι εἰς τήν Ρωμαϊκήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μήτηρ καί κυρία ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, δέν ὑπάρχει τό ἀληθινόν δόγμα σχετικῶς πρός τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος, ἄς εἶναι ἀνάθεμα». Ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος, «ἡ καθολική Ἐκκλησία [δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξος] ἀπό τῶν Ἀποστόλων παραλαβοῦσα, βαπτίζει εἰς τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις διά τό τρισυπόστατον τῆς Θεότητος καί τήν τριήμερον Ἀνάστασιν». Οἱ δέ παπισταί, οἱ ὁποῖοι ἐκαινοτόμησαν τό βάπτισμα, ἀναθεματίζουν μέ τήν ἐν λόγῳ σύνοδον ὅποιον λέγει ὅτι ἡ καινοτομία αὐτή δέν ἦτο καλή. Τοὐτέστιν, ἀναθεματίζουν τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, τούς ἁγίους πατέρας καί τούς Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ἄφησαν σαφῆ παραγγελίαν διά τήν τελετουργίαν τοῦ βαπτίσματος.[4] 

3. Συνεδρίαι 13 (Ὀκτ. 1551) καί 21 (Ἰούλ. 1562), Ὅροι καί κανόνες ἀφορῶντες τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐδῶ οἱ παπισταί ἐκαινοτόμησαν τό μέγα τοῦτο μυστήριον κατά δύο τρόπους. Πρῶτον, ἀπεφάσισαν ὅτι δέν εἶναι ἀπαραίτητον νά μεταδίδωνται τά θεῖα δῶρα καί μέ τά δύο εἴδη, τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, ἀλλ’ ἀρκεῖ τό ἕν εἶδος. Δεύτερον, ἀπεφάσισαν ὅτι δέν εἶναι ἀπαραίτητον νά μεταδίδωνται τά θεῖα δῶρα καί εἰς τά παιδία. Ἀναθεματίζουν δέ ὅσους λέγουν ὅτι αἱ μεταρρυθμίσεις αὐταί δέν ἐγένοντο καλῶς. Συγκεκριμένως, ἐν τῷ τετάρτῳ κεφαλαίῳ τῆς 21ης συνεδρίας ἐθέσπισαν τούς ἀκολούθους κανόνας:

Κανών 1: Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἕκαστος καί ὅλοι οἱ πιστοί τοῦ Χριστοῦ ὑποχρεοῦνται, εἴτε κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ εἴτε ἀπό τήν ἀνάγκην διά τήν σωτηρίαν των, νά λαμβάνουν καί τά δύο εἴδη τοῦ ἁγιωτάτου μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας, ἄς εἶναι ἀνάθεμα.

Κανών 2: Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἡ ἁγία Καθολική Ἐκκλησία δέν ὥρισεν δικαίως ὅτι οἱ λαϊκοί καί οἱ κληρικοί πού δέν τελοῦν τόν καθαγιασμόν τῶν τιμίων δώρων πρέπει νά κοινωνοῦν μόνον ἀπό τό εἶδος τοῦ ἄρτου, ἤ ὅτι ἔχει σφάλλει εἰς τό θέμα τοῦτο, ἄς εἶναι ἀνάθεμα.

Κανών 4: Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἡ κοινωνία τῆς Εὐχαριστίας εἶναι ἀπαραίτητος διά τά μικρά παιδία πρίν αὐτά φθάσουν εἰς ἡλικίαν ὥστε ν’ ἀποφασίζουν μόνα των, ἄς εἶναι ἀνάθεμα.

Ὅπως γράφει καί πάλιν ὁ Δοσίθεος, «ὁ Κύριος μόνος ὥρισε, Λάβετε, φάγετε, καί πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, καί οἱ ἅγιοι πατέρες οὕτως ἐδέξαντο τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ἵνα πάντες οἱ Χριστιανοί δηλονότι τρώγωσι τό σῶμα καί πίνωσι τό αἷμα, ὁ δέ Πάπας ἐκαινοτόμησε κατά τῶν ἁγίων καί αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, καί ἔκρινε τούς λαϊκούς μόνου τοῦ ἑνός εἴδους καί ἤτοι τοῦ ἄρτου κοινωνεῖν, τοῦτο δέ ἐβεβαίωσαν πρότερον καί ἐν Κωνσταντείᾳ καί Βασιλείᾳ λατινικαί Σύνοδοι, ἀπεδέχθη δέ τοῦτο καί ἡ παροῦσα μετά μεγάλης βλασφημίας, καί γάρ ἀναθεματίζει τούς λέγοντας μή εὐλόγως ποιῆσαι τοῦτο τήν ρωμαϊκήν Ἐκκλησίαν». Καί συνεχίζει: «ὁ Κύριος εἶπε, Λάβετε, φάγετε, καί πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, καί ἡ καθολική Ἐκκλησία ἀπ’ ἀρχῆς παρεῖχε τήν κοινωνίαν τοῦ Μυστηρίου καί τοῖς παιδίοις, ἡ δέ ρωμαϊκή, ἤτοι ἡ παπική Ἐκκλησία διώρισε μόνον τούς μεγάλους μεταλαμβάνειν, οὐμήν καί τά παιδία, τούς δέ λέγοντας μή εὐλόγως ταῦτα πεποιηκέναι τήν παπικήν Ἐκκλησίαν καί διορίσαι, ἀναθεματίζει, καί οὕτω πάλιν ἀναθεματίζει τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, καί τούς ἁγίους πατέρας, καί αὐτόν τόν Χριστόν».

4. Εἰκοστή τετάρτη συνεδρία (Νοέμβριος 1563), Κανόνες ἀφορῶντες τό μυστήριον τοῦ γάμου, Κανών 7: Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἡ Ἐκκλησία σφάλλει διδάσκουσα ὅτι συμφώνως πρός τό εὐαγγελικόν καί ἀποστολικόν δόγμα ὁ δεσμός τοῦ γάμου δέν δύναται νά λυθῇ μονομερῶς λόγῳ μοιχείας· καί ὅτι ἀμφότεροι οἱ σύζυγοι, ἤ ἀκόμη καί μόνον τό ἀθῶον μέλος πού δέν ἐμοίχευσε, δέν δύναται νά συνάψῃ ἕτερον γάμον ἐν ὅσῳ ζῇ τό ἕτερον μέλος· καί ὅτι εἶναι ἔνοχος μοιχείας ὁ σύζυγος πού χωρίζει τήν μοιχαλίδα γυναῖκα του διά νά συζευχθῇ μέ ἄλλην, ὅπως εἶναι καί ἡ σύζυγος πού χωρίζει τόν μοιχόν ἄνδρα της διά νά συζευχθῇ μέ ἄλλον, ἄς εἶναι ἀνάθεμα.

Σχολιάζων ὁ Δοσίθεος τόν ἐν λόγῳ κανόνα, γράφει ὅτι ἡ σύνοδος «ἀναθεματίζει τούς διά μοιχείαν ποιοῦντας διαζύγιον, καί οὕτως ἀναθεματίζει τόν εἰπόντα, Ὅστις ἀπολύςῃ τήν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτός λόγου πορνείας, καί τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν, καί τούς ἁγίους πατέρας». Δηλαδή, ἐνῷ ὁ Χριστός εἶπε λόγον[5] πού ἐπιτρέπει τό διαζύγιον ἕνεκα πορνείας, οἱ παπισταί Τόν ἀναθεματίζουν διά τόν λόγον τοῦτον!

            Λοιπόν, ὑπερέβαλλεν ὁ «παπομάστιξ» Δοσίθεος ὅταν ἔγραφεν ὅτι «ὁ παπισμός ἐστίν ἀντιχριστιανισμός» καί «οἱ παπισταί μεμαρτυρημένοι ψευδοπλάσται»; Ἤ μήπως ἐψεύδετο ὅταν περιέγραφε γεγονότα ὅπως τό ἑξῆς: «ἵνα δείξωσιν ἑαυτούς οἱ Λατῖνοι ἀρχαίους καί ἀδυσωπήτους ἐχθρούς τῶν ὀρθοδόξων, συνέτριψαν τό Τέμπλον τοῦ ἐν Βηθλεέμ Ναοῦ . . . ἐχλεύαζον καί κατεπάτουν τόν τίμιον Σταυρόν καί τάς ἁγίας Εἰκόνας ὡς ζωγραφίας δῆθεν τῶν Ρωμαίων, τήν δέ ἐν τῇ ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου τάφου καμάρα ἁγίαν τράπεζαν, ἔνθα οἱ Πατριάρχαι διένειμαν τό ἅγιον φῶς, κατέσκαψαν»;[6]

            Πότε ἆραγε ὁ πιστός λαός θά συμμορφωθῇ πρός τήν προτροπήν τοῦ Μ. Ἀθανασίου καί θά «ἐκβάλῃ» τούς «ψευδεπισκόπους» πού λέγουν τόν Παπισμόν «ἀδελφήν Ἐκκλησίαν»; Ἕως πότε θά τόν πλανοῦν καί θά τόν κρατοῦν εἰς τό σκότος οἱ ἔχοντες γνῶσιν καί καθῆκον νά διδάξουν τήν σχετικήν πατερικήν διδασκαλίαν; Καί ἕως πότε οἱ κύριοι αὐτοί θά συκοφαντοῦν ὡς «σχισματικούς» ὅσους ἤδη ἐφαρμόζουν εἰς τήν πρᾶξιν τήν διδασκαλίαν αυτήν;

---

[1] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, Ἀγγλική μετάφρασις ὑπό Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois (1978), σελ. iii· καί Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον ὑπό Ἀρχιμ. Β.Κ. Στεφανίδου, Ἐκδ. Παπαδημητρίου, Β´ Ἔκδ., 1959, σελ. 606-611.

[2] Βλ. Δωδεκάβιβλος, Βιβλία ΙΑ´ καί ΙΒ´, Ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1983, σελ. 34-36.

[3] Βλ. Canons and Decrees of the Council of Trent, ἔ.ἀ. Ἡ μετάφρασις εἶναι τοῦ γράφοντος.

[4] Βλ. 50όν Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, Πηδάλιον, 11η Ἔκδ., «Ἀστήρ», Ἀθῆναι, 1993, σελ. 62-63.

[5] Βλ. Ματ. 5:32 καί 19:9.

[6] Βλ. Δωδεκάβιβλος, ἔ.ἀ., σελ. 19, 191 καί 211.