Αναγκαίες διευκρινήσεις για θέματα εκκλησιαστικής κοινωνίας με αιρετικούς -- Τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

....... Θά ἀναφέρωμε ἐν συνεχείᾳ καί διά τό θέμα τῆς μεθόδου τῶν νέων ἁγίων καί γερόντων, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί προβάλλονται ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές, ὡς παράδειγμα παραμονῆς καί συμπορεύσεως μέ τήν αἵρεσι αὐτή τῆς ἐποχῆς μας. Ἐξ ἀρχῆς ἐπισημαίνουμε ὅτι δέν θά κάνουμε καμμία ἀναφορά στούς προσωπικούς ἀγῶνες καί στίς ἀρετές τῶν γερόντων αὐτῶν, ἀλλά μόνο εἰς τά θέματα τῆς πίστεως.

Ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως οἱ πρῶτοι πού θά πρέπει νά ἀνθίστανται μέχρι θανάτου, νά διώκωνται καί νά ἀπομακρύνωνται ἀπό τούς αἱρετικούς καί νά καθοδηγοῦν τρόπον τινά μέ λόγια καί ἔργα τόν λαό τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ὀρθοδοξία εἶναι οἱ μοναχοί. Καί τοῦτο διότι οἱ μοναχοί εἶναι οἱ ἀφιερωμένοι ἄνθρωποι στόν Θεό, οἱ θυσιάσαντες τά ἐγκόσμια δι’ Αὐτόν, οἱ μή ἔχοντες γήϊνες φροντίδες, οἱ μή προσδοκῶντες σέ ἀξιώματα, τιμές κλπ. Ὅταν λοιπόν προσβάλλεται ἡ Ὀρθόδοξος πίστις προσβάλλεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, Τόν ὁποῖο ὁλοκληρωτικά πρέπει νά ὑπηρετοῦν καί νά θυσιάζωνται δι’ Αὐτόν.

Τά Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν καί μᾶς πιστοποιοῦν καθημερινά αὐτήν τήν Παράδοσι. Ἐνδεικτικά ἀναφέρομε τόν Μ. Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος ἄφησε τήν ἔρημο καί κατέβηκε στήν Ἀλεξάνδρεια, προκειμένου νά στηρίξη τούς Ὀρθοδόξους στόν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν Ἀρειανῶν· τούς ὁσίους καί καθηγητές τῆς ἐρήμου, Σάββα τόν Ἡγιασμένο καί Θεοδόσιο τόν Κοινοβιάρχη, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθησαν στόν αἱρετικό αὐτοκράτορα Ἀναστάσιο τόν δίκορο, ὑπερμαχοῦντες τῆς πίστεως καί ἀναθεματίζοντες τούς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς των, οἱ ὁποῖοι κυρίως δέν ἐδέχοντο τίς ἀποφάσεις τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου· τόν ἅγ. Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος ὑπερασπίσθηκε τήν Ὀρθόδοξο πίστι καί ἐκδιώχθηκε καί ἐμαρτύρησε χάριν αὐτῆς, ὅταν προέκυψε τό ζήτημα τῶν δύο θελήσεων τοῦ Χριστοῦ· τούς ὁσίους Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό καί τόν Θεόδωρο τόν Στουδίτη μέ ὅλους τούς μοναχούς του, οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίσθηκαν τήν Ὀρθοδοξία εἰς τό ζήτημα τῶν εἰκόνων· τόν ὅσιο Στέφανο τό Νέο καί τό πλῆθος τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνεθεμάτισαν τούς αἱρετικούς εἰκονομάχους τῆς ἐποχῆς των καί ἐδιώχθησαν καί ἐθανατώθησαν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως· τούς ὁσίους Θεόδωρο καί Θεοφάνη τούς Γραπτούς, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν καί αὐτοί ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων· τούς Ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες τούς ἐπί Βέκκου, οἱ ὁποῖοι ἐθανατώθησαν ἐπειδή δέν ἤθελαν νά συλλειτουργήσουν μέ τούς Λατινόφρονες «Ὀρθοδόξους» καί τόν αἱρετικό Πατριάρχη κλπ.

Μέ ἕνα λόγο δέν ὑπῆρξε αἵρεσι στήν Ἐκκλησία εἰς τήν ὁποία νά μήν ἐναντιώθηκαν πρωτίστως οἱ μοναχοί καί νά μήν διαδραμάτισαν πρωταρχικό ρόλο εἰς τήν κατάσβεσι τῆς αἱρετικῆς πυρκαϊᾶς (Βλ. ἀναλυτικά τό βιβλίο «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου ἁγ. Ὄρους).

Ἐνῶ λοιπόν, αὐτή εἶναι ἡ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ἐπωμίζονται πρωτίστως οἱ μοναχοί, σήμερα παρουσιάζομε μία ἄλλη καινοφανῆ καί νεόκοπο παράδοσι, κομμένη καί ραμμένη κατά τό δή λεγόμενο στά μέτρα τῆς Ν. Ἐποχῆς καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού τήν ὑπηρετεῖ, ἡ ὁποία διακελεύει ὅτι ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως οἱ μοναχοί ἀσχολοῦνται μέ τά πνευματικά των, εὑρίσκονται στήν ἡσυχία των καλλιεργώντας τίς μοναχικές ἀρετές, καθοδηγοῦν τούς Ὀρθοδόξους εἰς τά προσωπικά των μόνο προβλήματα καί ζητήματα, ἀδιαφορώντας γιά τήν αἱρετική πυρκαϊά ἀπό τήν ὁποία κατακαίγονται ὅλοι, διδάσκουν τήν ἐνσωμάτωσι μέ τούς αἱρετικούς καί τήν συμπόρευσι μέ τήν αἵρεσι πρός ἀποφυγή δῆθεν σχίσματος, τό ὅτι διά τῆς προσευχῆς μόνο θά λυθῆ τό πρόβλημα κλπ.

Αὐτήν τήν νεοεποχίτικη παράδοσι τήν διδάσκουν κυρίως οἱ Οἰκουμενιστές, ἀλλά δυστυχῶς ἔχουν παρασυρθῆ σ’ αὐτήν καί οἱ ἀντιοικουμενιστές. Καί οἱ μέν Οἰκουμενιστές εἶναι πασίδηλο ὅτι, διδάσκοντας αὐτήν τήν θεωρία, βοηθοῦνται τά μέγιστα εἰς τήν ἐξάπλωσι τῆς αἱρέσεως, ἐπειδή ἀφοπλίζουν καί θέτουν ἐκτός μάχης τούς κυριωτέρους ὑπερασπιστές τῆς πίστεως, οἱ δέ ἀντιοικουμενιστές βοηθοῦνται διά νά δικαιολογήσουν τήν συμπόρευσί των καί τόν συναγελασμό μέ τούς αἱρετικούς, καί νά κατοχυρώσουν βεβαίως πρακτικά τήν θεωρία τοῦ ἐφησυχασμοῦ καί τοῦ βολέματος (δυνητική ἑρμηνεία τοῦ περί ἀποτειχίσεως ΙΕ’ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου), καί πρός ἀποφυγήν οἱασδήποτε ποινῆς καί διωγμοῦ.

Ὡς ἀντιπροσωπευτικά παραδείγματα μοναχικοῦ ἐφησυχασμοῦ καί βολέματος παρουσιάζουν τούς συγχρόνους γέροντες, τούς ὁποίους ἤδη ἄρχισαν νά ἁγιοποιοῦν. Καί δέν νομίζω ὅτι ἀμφιβάλλει κανείς γιά τό ὅτι, ἐάν αὐτοί οἱ σύγχρονοι γέροντες ἀκολουθοῦσαν τήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πρωτίστως ἀναφέρεται στούς μοναχούς, ὄχι μόνον δέν θά τούς ἁγιοποιοῦσαν, ὄχι μόνον δέν θά τούς ἐπρόβαλλον εἰς τόν λαό καί τούς μοναχούς ὡς πρότυπα πρός μίμησι εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἀπεναντίας θά τούς ἐδίωκον παντοιοτρόπως καί θά τούς καθαιροῦσαν ἤ ἀφώριζον, ὅπως ἔπραττον ἐν καιρῷ αἱρέσεως οἱ αἱρετικοί Ἐπίσκοποι καί Πατριάρχες ὅλων τῶν ἐποχῶν, εἰς τούς ὁσίους καί ὁμολογητάς μοναχούς.

Τό ὅτι βεβαίως οἱ σύγχρονοι αὐτοί γέροντες ἀναγνωρίζονται σήμερα καί ἁγιοποιοῦνται ἀπό τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές, θά πρέπει ὄχι μόνον νά μᾶς προβληματίση ὡς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί νά μᾶς ἐξαγριώση δι’ αὐτήν τήν ἀπάτη, διότι οἱ Οἰκουμενιστές δέν ἐνδιαφέρονται διά τήν προβολή τῶν συγχρόνων γερόντων, ἀλλά γιά τήν προαγωγή καί ἐπικράτησι τῆς αἱρέσεως. Καί καθώς φαίνεται πρός τόν σκοπόν αὐτό παίζουν, ἀθέλητα βεβαίως, τόν ρόλο τους καί αὐτοί οἱ γέροντες.

Πρέπει εἰς τό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρωμε, πρός κατοχύρωσι τῶν λεγομένων, τά λόγια τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁ ὁποῖος ὁμιλώντας γιά τήν μοιχειανική αἵρεσι καί στηριζόμενος πάντοτε στίς Γραφές καί στούς Ἁγίους, ἀναφέρει τά ἑξῆς σέ ἐπιστολή του πρός κάποιον ἡγούμενο προτρέποντάς τον πρός ἀποτείχισι:

«Καί γέ δίκαιον, ὅσιε πάτερ, κατά πάντα σε ὄντα φερωνύμως θεόφιλον, φιλεῖν καί ἐν τούτῳ τόν θεόν˙ ἐχθρούς γάρ θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο. Καί ἐάν ἡ σή στερρότης οὐκ ἀσφαλίσηται, τίς λοιπόν σωθήσεται; καί ἐάν ὁ παρρησιασάμενος δυνάμει θεοῦ ὡς ἅγιος πλήν τελείας αἱρέσεως ἄρτι μετά τήν αἵρεσιν ὑποστείληται, πῶς ἕτερος τολμήσει γρύξαι; καί ἐάν τό μοναδικόν τάγμα οὐχ ἡγήσηται πάντα σκύβαλα, μοναστήρια λέγω καί πάντα τά περί αὐτά, πῶς λαϊκός καταφρονήσει γυναικός, τέκνων καί τῶν ἄλλων; Διό ὑπομιμνήσκω, ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός καί τέκνον μή σιγήσωμεν ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα· μή φεισώμεθα τῶν κάτω ἵνα μή ἀπολέσωμεν τά ἄνω· μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους· ἵνα μή τῇ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν» (Φατ. 39,113,66).

Ἡ ἀπόφασις δέ τοῦ Κυρίου τήν ὁποία ἀναφέρει ὁ ὅσιος εἶναι αὐτή πού ἀναφέρεται εἰς αὐτούς πού σκανδαλίζουν (Ματθ. 18,7). Δηλαδή ἐδῶ ἡ ἔννοια τοῦ σκανδάλου ἐκλαμβάνεται ἀπό τόν ὅσιο, ὄχι μόνο εἰς τό νά μή γίνη κανείς σκάνδαλο σέ κάποιον πράττοντας κάποια ἁμαρτία, ἀλλά νά μή γίνη σκάνδαλο μή πράττοντας τά δέοντα ἐν καιρῷ αἱρέσεως, καί κατ’ αὐτόν τόν τρόπο παρασυρθοῦν καί οἱ ἄλλοι, πού τόν ἔχουν, ὡς μοναχό, πρότυπο καί παραμείνουν στήν αἵρεσι.

Ἐπί πλέον μέ τήν προβολή καί ἁγιοποίησι τῶν συγχρόνων γερόντων δημιουργεῖται ἕνα ὀξύτατο θεολογικό καί δογματικό πρόβλημα, τό ὁποῖο, ἄν δέν συνειδητοποιήσωμε, θά εὑρεθοῦμε καί ἐμεῖς μεταξύ ἐκείνων πού κατασκευάζουν νεόκοπες θεωρίες, προκειμένου νά γεφυρώσουν τό κενό καί νά συνάψουν τά διεστῶτα. Διότι ἐδῶ ἔχομε, ὄχι μόνον δημιουργία ἄλλης παραδόσεως, ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς πίστεως, ἀλλά ἔχομε ἀκόμη καί ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ὑπερμαχοῦν καί ὑπερασπίζονται αὐτή τήν παράδοσι. Δηλαδή ἔχομε καινούριους καί συγχρόνους ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἀντιμάχονται τούς παλαιούς, διδασκαλίες καί πράξεις τῶν νεόκοπων αὐτῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖες ἀντιστρατεύονται καί πολεμοῦν τήν διαχρονική ἐν καιρῷ αἱρέσεως Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας. Μέ ἕνα λόγο, γίνονται τά ἄνω κάτω, πρός ὠφέλεια καί προαγωγή τῆς αἱρέσεως. Οἱ δέ Ὀρθόδοξοι μένουν ἀστήρικτοι ἤ κατά τό πλεῖστον συμπορεύονται μέ τίς νέες θεωρίες, ὄχι μόνο ἐπειδή οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν ἔχουν ἄγνοια τῆς ἐν καιρῷ αἱρέσεως διαχρονικῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί διότι οἱ νέες θεωρίες ἐξυπηρετοῦν καί προάγουν τόν ἐφησυχασμό καί τό βόλεμα ἑκάστου.

Ἄν λοιπόν ἐπικρατήσουν οἱ νέες αὐτές θεωρίες, θά ἐκλείψουν οἱ ὁμολογητές καί μάρτυρες τῆς πίστεως καί τήν διόρθωσι τῶν πραγμάτων θά τήν ἀναμένωμε κατά τρόπο μαγικό ἐξ οὐρανοῦ. Οἱ Πατέρες ὅμως κατενόησαν καί ἐδίδαξαν ὅτι ἡ εὐθύνη διά τήν σωτηρία τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀποκλειστικῶς ἐπιφορτισμένη εἰς τούς ὤμους τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι διεξήγαγον πάντοτε μαρτυρικούς ἀγῶνες διά τήν ἐπικράτησι τῆς Ὀρθοδοξίας.