ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Η ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; -- Του αειμνήστου Γεωργίου Ζερβού

Η ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ  Ἑλληνόφωνος Ὀρθοδοξία προβληματίζεται ἐντόνως ἀπὸ τὴν στάσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας της. Ἡ ἡγεσία τῆς Ὀρθοδοξίας τόσον εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς ὅσον καὶ εἰς τοπικὸν δίδει τὴν εἰκόνα ὅτι εὑρίσκεται εἰς διατεταγμένην ὑπηρεσίαν. Αἱ ἀποφάσεις τῆς ἡγεσίας τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας κτυποῦν εὐθέως τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ μὲ θέσεις καὶ συμπεριφορᾶς. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ ἀστείρευτος πηγὴ καταφρονήσεως τῶν ἱερῶν κανόνων. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης συμπροσεύχεται μετὰ τῶν Παπικῶν  ἀλλὰ καὶ ἄλλων πλανεμένων χριστιανῶν. Συμπροσεύχεται ὅμως καὶ μὲ ἀλλοδόξους, διότι ἔχει τὴν ἄποψιν ὅτι ὅλοι εἴμεθα παιδιὰ τοῦ ἰδίου Θεοῦ καὶ ὀφείλομεν νὰ τὸν δοξάζωμεν ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι ἡμεῖς πιστεύομεν εἰς τὸν Τριαδικὸν Θεόν, ἄλλοι εἰς τὸν Μωάμεθ, τὸν Βούδα κ.λπ.. Ἡ ἄποψις αὐτὴ καταδικάζεται ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ ἀπορρίπτεται ὑπὸ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης προωθῆ τοὺς διαλόγους μετὰ τῶς Παπικῶν καὶ τὴν Ἕνωσιν μαζί των, ὅταν οἱ Παπικοὶ παραμένουν ἀμετακίνητοι εἰς τὰς θέσεις των.
Αἱ κινήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καταδεικνύουν ὅτι ἔχει «ὅραμα» τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», πάσῃ θυσίᾳ, ἀδιαφορῶν διὰ Ἱεροὺς Κανόνας, δόγματα κ.λπ.. Αἱ ἀποφάσεις καὶ αἱ κινήσεις εἰς τὰ ζητήματα αὐτὰ ἔχουν προκαλέσει μεγάλην ἀναστάτωσιν εἰς τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον.Ὅσοι πιστοὶ ἔχουν εἰς τὰς βιβλιοθήκας των βιβλία, τὰ ὁποῖα ἀναδεικνύουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεώς μας προβληματίζονται ἐντόνως, διότι ἀκούουν ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ Ἑλληνοφώνους Ὀρθοδόξους Ἱεράρχας ὅτι καὶ αἱ «Ἐκκλησίαι» τοῦ σκότους καὶ τῆς πλάνης ὁδηγοῦν εἰς τὴν σωτηρίαν. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μετὰἙλλήνων Ἐπισκόπων ἀπαξιώνουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τὴν ἰσοπεδώνουν, φέροντες ταυτοχρόνως τοὺς «ξεπερασμένους» Ἱεροὺς Κανόνας εἰς τὰ μέτρα των. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος διοργανώνει συνεχῶς διασκέψεις μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς ἢ τοὺς ἐκπροσώπους «ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀνήκουν εἰς τὰς πλανεμένας Χριστιανικὰς «ἐκκλησίας». Κατὰ καιροὺς ὀργανώνει καὶ διαθρησκειακὰς διασκέψεις, διὰ νὰ ἐξετασθῆ ἡ κατάστασις εἰς τὴν «Ἁγίαν Γῆν» καὶ νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις. Ὑποστηρίζεται ὅτι ὁ Πατριάρχης ὑποχρεοῦται εἰς τὰς κινήσεις αὐτὰς ἀπὸ πολιτικὰ κέντρα ἐξουσίας ὡς καὶ ἀπὸ ὑπεραντλαντικὰ καὶ Ρωσικὰ κέντρα ἐξουσίας. Ὁ πιστὸς λαὸς ἀρχικῶς ἔδειχνε κατανόησιν. Τώρα σχολιάζονται ἀρνητικῶς αἱ κινήσεις αὐταὶ μὲ δυσμενῆ σχόλια διὰ τὸν Πατριάρχην, διότι δίδει τὴν ἐντύπωσιν ὅτι συναγωνίζεται τὸν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην εἰς Οἰκουμενιστικὰς κινήσεις. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ἐτήρησε καλὴν στάσιν κατὰ τὸν Θεολογικὸν Διάλογον εἰς τὴν Κύπρον διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἔκτοτε ὅμως: 1ον) Δὲν ἔχει καταδικάσει τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν καὶ τὴν «θεολογικὴν συνάφειαν», τὴν ὁποίαν κηρύσσει ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Ἀρνεῖται νὰ τὴν καταδικάση, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι Σεβ. Μητροπολῖται διακηρρύσσουν ὅτι αἱ θέσεις αὐταὶ συνιστοῦν αἵρεσιν.  2ον) Ἀδυνατεῖ νὰ ἐπιβάλη εἰς τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας Νικοπόλεως καὶ Δημητριάδος τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διὰ τῆς ὁποίας ἀπαγορεύεται ἡ ἀπόδοσις τῶν κειμένων τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων εἰς τὴν δημοτικὴν γλῶσσαν. 3ον) Δηλώνει ὅτι οἱ Ἀρμένιοι Μονοφυσῖται εἶναι Ὀρθόδοξοι, ὅταν οὗτοι εἶναι ἀμετακίνητοι εἰς τὴν αἵρεσίν των ἐπὶ αἰῶνας. 4ον) Ἀναγνωρίζει τὴν Ἀγγλικανικὴν Ἐκκλησίαν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ 2011 ὀργανώνονται ἑβδομάδες προσευχῆς διὰ τὴν Χριστιανικὴν Ἑνότητα καὶ συμμετέχουν εἰς αὐτὰς Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι συμπροσεύχονται μετὰ Προτεσταντῶν, Παπικῶν, Ἀγγλικανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, ὅταν τὰς συμπροσευχὰς ἀπαγορεύουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Εἰς τὸ ὄνομα τῆς «Ἑνότητος» οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὰ ἔχουν ἰσοπεδώσει ὅλα. Ἂν εἰς τὰ ζητήματα αὐτὰ ἔδιδον ἔμφασιν οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ συντάκται καὶ τὰ προέβαλλον ἀπὸ τὰς ἐφημερίδας, τὰ ἠλεκτρονικὰ Μ.Μ.Ε. καὶ τὸν περιοδικὸν τύπον, ὡς ἔπραττον οἱ ἐκκλησιαστικοὶ συντάκται τῶν περασμένων δεκαετιῶν, θὰ εἶχε γίνει «ἐξέγερσις» τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ἐντίμου κλήρου. Ἀλλὰ σήμερον οἱ ἐκκλησιαστικοὶ συντάκται δὲν κάμνουν τὸ ρεπορτὰζ τοῦ παρελθόντος (μὲ τὸ ἀζημίωτον ἆραγε;). Κάμνουν καὶ δημοσίας σχέσεις Πατριαρχῶν καὶ Ἐπισκόπων, ἐνεργοῦντες εἰς βάρος τοῦ συμφέροντος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰς μίαν περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ Ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὤφειλον νὰ σφυρηλατοῦν τὴν ἑνότητα τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, αὐτοὶ κάμνουν ὅ,τι δύνανται διὰ νὰ τὴν ἐξασθενήσουν. Λησμονοῦν ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι συνυφασμένος μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιαστικὴν Παράδοσιν. Λησμονοῦν πὼς ὁ ἄξων τοῦ Ἑλληνισμοῦ πολλάκις εὑρέθη εἰς περιπετείας καὶ εἰς ἀδιέξοδα. Εἰς τὰς δυσκόλους στιγμάς του τὸν ἐβοήθησεν ὁ ἄλλος ἄξων, αὐτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τὴν πίστιν ἔβαλον «μπροστὰ» οἱ Ἕλληνες καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἐμεγαλούργησαν. Ὁσάκις αἱ ἡγεσίαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔκαμνον ἐκπτώσεις εἰς τὴν Πίστιν εἴχομεν περιπετείας. Ἐκπτώσεις εἴχομεν καὶ πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὡδηγήθημεν εἰς τὰ τετρακόσια ἔτη τουρκικῆς δουλείας. Κατὰ τὴν παροῦσαν περίοδον, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπὸ κρίσεις εἰς τὸν πλανήτην καὶ τὴν Ἑλλάδα, ἡ Ἑλληνόφωνος Ὀρθοδοξία ἔπρεπε νὰ κατακτᾶ «ἐδάφη» καὶ νὰ μεγαλουργῆ. Δυστυχῶς ἀδυνατεῖ νὰ τό πράξη. Διότι ἀσχολεῖται μὲ τὸν ἐξωραϊσμὸν τῶν αἱρέσεων, ὥστε ἡ ἑλληνόφωνος ἡγεσία της νὰ τὰς παρουσιάζη ὡς κανονικὰς ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ νὰ νοθεύη τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ νὰ καταγγέλλη τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον, ποὺ ἀντιδρᾶ εἰς τὰς ἀποφάσεις της, ὡς «ζηλωτήν». Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν βάλλει ἐναντίον ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι τηροῦν θερμοπύλας καὶ τοὺς παρουσιάζει ὡς φανατικούς. Ἔφθασεν εἰς τὸ σημεῖον τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον νὰ δίδη τὸ πράσινον φῶς διὰ τὴν μεταπατερικὴν θεολογίαν καὶ τὴν θεολογίαν τῆς συναφείας, κηρῦσσον οὐσιαστικῶς «πόλεμον» εἰς τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δὲν διεκρίνοντο ἀπὸ ἀγάπην ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν. Τὴν «δάδαν» αὐτὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔλαβεν ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Δημητριάδος. Τὸ ἐρώτημα, τὸ ὁποῖον γεννᾶται εἶναι τὸ ἑξῆς: Ποῦ βαδίζει ἡ Ἑλληνόφων Ὀρθοδοξία;