Τη αυτή ημέρα ΚΓ΄ (23η) του Σεπτεμβρίου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών ΙΩΑΝΝΟΥ, ΜΩΗΣΕΩΣ, ΑΝΤΙΟΧΟΥ και ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ.

Ιωάννης, Μωϋσής, Αντίοχος και Αντωνίνος οι Όσιοι Πατέρες ημών ηγωνίζοντο εις τα όρη της Συρίας κατά τον Ε΄ αιώνα. Και ο μεν Ιωάννης έγινε μαθητής και γνώριμος του Οσίου Λιμναίου, όστις ησκήτευσεν εις το όρος Τάργαλα, ως προείπομεν κατά την κβ΄ (22αν) του παρόντος μηνός. Είτα αναβάς εις τινα ράχιν αυτού ψυχροτάτην, ήτις έκειτο εις το βόρειον μέρος, διήλθεν εκεί εικοσιπέντε έτη, ασκεπής και άστεγος· η δε τροφή του ήτο άρτος και άλας, εφόρει ένδυμα από τρίχας αιγός, είχε δε το σώμα του δεδεμένον με βαρύτατα σίδηρα, υπό των οποίων καταβαρυνόμενος και υπό των ακτίνων του ηλίου καταφλεγόμενος δεν ηθέλησε ποτέ να έχη, ο γενναίος ούτος αγωνιστής, ουδεμίαν άνεσιν και παρηγορίαν από τας κακοπαθείας ταύτας. Όθεν και αμυγδαλήν τινα, την οποίαν εφύτευσεν γνώριμός του πλησίον της κλίνης του, και η οποία μετά καιρόν έγινεν δένδρον σκιερόν, διέταξε και την έκοψαν, ίνα μη απολαμβάνη εκ της σκιάς της ουδεμίαν ανακούφισιν.

Με τοιούτον λοιπόν τρόπον αγωνιζόμενος ο Όσιος ούτος Ιωάννης προς Κύριον εξεδήμησεν. Ο δε μακάριος Μωϋσής, μιμηθείς την ζωήν του ρηθέντος Οσίου Ιωάννου, ανέβη εις τινα κορυφήν ονομαζομένην Ραμά και εκεί ηγωνίζετο ασκητικούς αγώνας. Ο αοίδιμος πάλιν Αντίοχος, καίτοι γέρων την ηλικίαν, εις μεγάλην άσκησιν υπεβάλλετο, ομοίως και ο τρισόλβιος Αντωνίνος, όστις, γέρων ων, έκτισε περιτείχισμα τι εις ερημότατον τόπον και εκεί ηγωνίζετο παρομοίως με τους νέους. Αμφότεροι δε οι Όσιοι ούτοι έτρωγον την αυτήν με τους νέους τροφήν, δηλαδή άρτον και άλας, επίσης και το αυτό ποτόν των νέων έπινον, ήτοι το ύδωρ, το αυτό μετ’ εκείνων τρίχινον ένδυμα εφόρουν και τας αυτάς μετ’ εκείνων αγρυπνίας και προσευχάς εποίουν. Αλλά δια να είπωμεν εν γενικαίς γραμμαίς και οι τέσσαρες ούτοι Όσιοι ευρίσκοντο πάντοτε εις πόνους και κόπους, καθ’ όλην την ημέραν και καθ’ όλην την νύκτα και ούτε η πολυκαιρία της ασκήσεως ούτε το γήρας ούτε η ασθένεια της φύσεως ωλιγόστευσε την υπομονήν και ανδρείαν των, διότι είχον εν τη καρδία των ένθεον έρωτα και προθυμίαν να κοπιάζωσι δια τον Θεόν και να αγωνίζωνται. Όθεν, με τοιούτους αγώνας διελθόντες την ζωήν των, εν ειρήνη παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού.