Κυπριανός Χριστοδουλίδης : "τί εκ των δυο προηγείται" ; Η αίρεση του σχίσματος ή το σχίσμα της αίρεσης ;

Και βέβαια συμφωνώ ! Οι σχισματικοί εντός Εκκλησίας ευρίσκονται, δεν ευρίσκονται εκτός. Αν ήταν εκτός δεν θα τους ελάμβανε ουδείς υπόψη. Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η αίρεση προηγείται του σχίσματος, διότι η πρώτη αφορά σε θεωρητική θέση αλλότρια και αντισυμβατική προς το δόγμα. Το σχίσμα είναι η πρακτική εφαρμογή της θεωρητικής εκτροπής . Δεν γίνεσαι πρώτα σχισματικός και ύστερα αιρετικός. Πρώτα πέφτεις στην πλάνη μιας δικής σου ερμηνείας (Άρειος και άλλοι) και ύστερα θεσμοθετείς περί αυτής. Η διένεξη μεταξύ των αγίων Ιουστίνου Πόποβιτς και Μεγάλου Βασιλείου είναι φαινομενική και όχι ουσιαστική. Ο πρώτος αναφέρεται στο θεωρητικά ανυπόστατο του σχίσματος και ο Μέγας Βασίλειος στο κατά πράξιν (ενεργεία ή εν έργω) υποστατό μιας ψευδοεκκλησίας, που καπηλεύεται το όνομα του Χριστού και ιδιοτελώς χρησιμοποιεί τον όρο "εκκλησία" εν ονόματι της αγάπης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πλεονάζουσα επί των ημερών αιρετική αγαπολογία, η οποία αφορά αποκλειστικά και μόνο στην κατ΄ άνθρωπον αγάπη των Δυτικών. Τέλος, θα πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψη ότι οι άγιοι της Εκκλησίας, όταν αναφέρονται σε σημαντικά θέματα της Θεολογίας, πότέ δεν διχάζουν το θείο από το ανθρώπινο. Ο λόγος που καταθέτουν είναι και θείος και ανθρώπινος, ανεξάρτητα αν εμείς, ελλειπείς κατά πάντα, πότε αξιολογούμε περισσότερο το ανθρώπινο και τοποθετούμε εκεί το κέντρο βάρους των συλλογισμών μας, και άλλοτε το θείο με τον γνωστό υπερβάλλοντα ζήλο και στις δυο περιπτώσεις. Και σε υστερόγραφο, ας έχουμε κατά νουν ότι : Αν η Αγία Γραφή και δη και η Καινή Διαθήκη, έγινε αφορμή ποικίλων Δυτικών συγγραφών (κατά κανόνα νοσηρών) με θεολογικό πρόσημο, φαντάζεται κανείς το εύρος του (λαμπρού) πεδίου δόξης, το οποίο διανοίγεται με την λεγόμενη Πατρολογία. Η μεταπατερικότητα, συναφειακότητα και σχεσιολογία, εις επίρρωση του ισχυρισμού.

(διάλογος από το F/B)