Εἶναι μιά ἱστορία σκληρή ὅσο και ἀποκαλυπτική: Ὁ Κύριος
μήνυσε μέ τόν προφήτη του Σαμουήλ στον βασιλιά Σαούλ νά πάει νά πατάξει τούς ἐχθρούς
Ἀμαληκῖτες καί νά ἐξολοθρεύσει τούς πάντες καί τά πάντα τῆς χώρας τους.
Τίποτε να μή κρατήσει καί κανέναν νά μή λυπηθεῖ, ἀπό ἄνδρα μέχρι γυναῖκα και ἀπό
νήπιο μέχρι βρέφος καί ἀπό μοσχάρι μέχρι πρόβατο καί ἀπό καμήλα μέχρι ὄνο (Α΄ Βασ.
15,3). Ὁ Σαούλ ὅμως θέλησε νά φανεῖ σπλαγχνικώτερος ἀπό τόν Γιαχβέ καί
καλύτερος ἀπό ὅ,τι ἐκεῖνος ἤθελε. Ἔτσι, εἰδοποίησε τούς συμμάχους του Κιναίους,
πού ζοῦσαν ἀνάμεσα στούς Ἀμαληκῖτες, και τούς ἀπομάκρυνε ἀπό τήν σφαγή· συνέλαβε
τόν βασιλιά Ἀγάγ ζωντανό, γιά νά στολίσει τόν θρίαμβό του, καί φύλαξε τά ἐκλεκτότερα
ἀγαθά τῆς χώρας, ζῶα καί καρπούς, γιά νά τά προσφέρει θυσία στόν Θεό. Ἀλλά τότε
σάν κεραυνός ἔπεσε πάνω του τό ρῆμα Κυρίου καί τον κατέκαψε καί τόν ξεγύμνωσε και
τόν πέταξε ἔξω ἀπό τό σχέδιο και τήν ὑπόθεσή του. «Καί εἶπε Σαμουήλ· εἰ θελητόν
τῷ Κυρίῳ ὁλοκαυτώματα καί θυσίας ὡς το ἀκοῦσαι φωνῆς Κυρίου; Ἰδού ἀκοή ὑπέρ
θυσίαν ἀγαθήν καί ἡ ἐπακρόασις ὑπέρ στέαρ κριῶν» (Α΄ Βασ. 15,22). Νομίζεις ὅτι ὁ
Κύριος προτιμᾶ ὁλοκαυτώματα καί θυσίες ἀπό τό νά ὑπακούσεις στήν φωνή του; Ὄχι,
ἡ ὑπακοή εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἐκλεκτή θυσία καί ἡ ὑποταγή ἀπό τό λίπος τῶν
κριαριῶν.
Πίστεψες, Σαούλ, ὅτι θά εὐχαριστήσεις τόν Κύριο μέ τό δικό σου αἴσθημα
καί τήν δική σου λογική, πίστεψες ὅτι θά τόν ξεγελάσεις μέ προσφορές καί κολακεῖες,
παραβαίνοντας τήν ἐντολή του μέ τό ἀζημίωτο; Ἀλλά ὁ Κύριος δέν θέλει τά δικά μας,
θέλει ἐμᾶς. Γνήσιο γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ καί ζωντανοῦ Θεοῦ εἶναι νά ζητᾶ ἀπό τό
πλάσμα του, πού αἰώνια ἀγαπᾶ, τήν ὁλοτελῆ καί ἐντελῆ ὑποταγή στό θέλημά του. Ἀλλά
και γιά τόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει εἰλικρινέστερος τρόπος νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη
του στόν Θεό ἀπό τό να τοῦ δείξει ἀπόλυτη καί εὐχάριστη ὑπακοή. Μέ τίς ἄλλες
θυσίες, πού συνηθίζουμε, ὅσο ἀκριβές και σπουδαῖες κι ἄν εἶναι, θυσιάζουμε μόνο
τό βιό μας καί ὑπηρετοῦμε ἁπλᾶ τό θρησκευτικό μας ἔνστικτο. Ἀντίθετα, μέ τήν ὑπακοή
μας θυσιάζουμε αὐτόν τόν ἑαυτό μας και ἀσκοῦμε τήν ἀληθινή πίστη ἀπέναντι στόν
Κύριο τῆς ζωῆς μας, ὅ,τι κι ἄν μᾶς στοιχίσει -καί συνήθως στοιχίζει τό αἷμα τῆς
καρδιᾶς σου. Εἶναι πολύ εὐκολώτερο, πράγματι, νά φέρεις ἕνα μοσχάρι ἤ ἕνα ἀρνί νά
καεῖ πάνω στόν βωμό ἀπό τό να φέρεις «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον» τῆς σκέψεώς σου σέ
ὑπακοή στον Θεό, νά θυσιάσεις κάθε σου θέλημα στό θέλημά του.
«Ἔλεος θέλω καί οὐ θυσίαν», λέει ἀλλοῦ (Ὠσ 6,6). Ἡ ἀγάπη προς
τόν συνάνθρωπο, πού ἀποτελεῖ κύρια ἐντολή τοῦ θείου νόμου, το ἔλεος καί τά
σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν, εἶναι προτιμότερα ἀπό τά ἐκλεκτότερα σφάγια. «Βλέπεις
μέ ποιές θυσίες εὐαρεστεῖται ὁ Θεός;», κηρύττει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. «Διότι ἐκεῖνες
μέν εἶναι τοῦ πλούτου καί τῶν πλουσίων, ἐνῶ αὐτές τῆς ἀρετῆς· ἐκεῖνες ἀπό ἔξω,
αὐτές ἀπό μέσα· ἐκεῖνες μπορεῖ νά τίς κάνει καί ὁ τυχών, αὐτές ὅμως λίγοι. Ὅσο εἶναι
καλύτερος ὁ ἄνθρωπος ἀπό
τό πρόβατο, τόσο εἶναι αὐτή ἀπό ἐκείνη τήν θυσία· διότι ἐδῶ
τήν ψυχή σου προσφέρεις θῦμα… Νά, θυσία καλή, πού δέν χρειάζεται ἱερέα, ἀλλά αὐτόν
πού τήν προσφέρει·
θυσία καλή, πού ἐπιτελεῖται μέν κάτω, ἀλλά ἀμέσως ἀναλαμβάνεται
πάνω» (PG 63,164-165). Αὐτό δέν
σημαίνει, βέβαια, ὅτι ὁ Θεός καταργεῖ τίς προσφορές και τίς θυσίες· τίς
δέχεται, τίς ἀπαιτεῖ μάλιστα καί τίς ζηλεύει. Ἀλλά τίς θέλει ὡς ἐκδηλώσεις
πίστεως, ὡς ἐκφράσεις ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης. Ἡ ταπεινή κι ὁλόψυχη συμμόρφωσή
μας μέ τίς ἐντολές του ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση καί τον ὅρο γιά νά γίνουν δεκτές
και εὐάρεστες οἱ ἄλλες μας προσφορές. Ὅταν αὐτή λείπει, τότε οἱ θυσίες μας εἶναι
στάχτη στά μάτια, μάσκα καί ὑπόκριση, προπέτασμα καπνοῦ, κάλυψη καί παραλλαγή,
πού δέν ἀνέχεται ὁ Κύριος ἀπό τούς πιστούς του. Τίποτε δέν εἶναι τόσο προκλητικό
στόν Θεό ὅσο τό νά βάζουμε τό θέλημά μας σέ ἀνταγωνισμό μέ τό δικό Του. Αὐτό
καλεῖται ἐπανάσταση, ἀνταρσία, καί λέγεται ἐδῶ μέ τό στόμα τοῦ Σαμουήλ ὅτι εἶναι
τόσο κακό ὅσο ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία «ὅτι ἁμαρτία οἰώνισμά ἐστιν, ὀδύνην
καί πόνους θεραφίν ἐπάγουσιν…» (στ. 23). Διότι στό τέλος - τέλος ἡ κακοήθεια
καί ἡ οὐσία τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀνυπακοή. Αὐτή μᾶς ἔκανε ἁμαρτωλούς,
παραβάτες τοῦ νόμου και ἐχθρούς μέ τόν Θεό, ὅπως ἀποδεικνύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος
στην πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή. Ἡ ὑπακοή ἦταν ὁ νόμος τῆς ἀθωότητος, αὐτός πού
ρύθμιζε τις σχέσεις Θεοῦ καί πρωτοπλάστων. Ἀντίθετα, οἱ θυσίες προϋποθέτουν τήν
ἁμαρτία πού ἦλθε στόν κόσμο καί δέν εἶναι παρά μιά ἀδύναμη προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου
νά ἀπομακρύνει ἐκεῖνο πού ἡ ὑπακοή δεν θά ἄφηνε κἄν νά συμβεῖ. Ἀλλά «ὥσπερ διά
τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρτωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καί διά τῆς
ὑπακοῆς τοῦ ἑνός δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί», λέει ὁ Παῦλος (Ρω 5,19).
Μέ τήν θυσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ ὑπακοή γίνεται καί πάλι ὁ νόμος τῆς
χάριτος, πού ρυθμίζει τίς σχέσεις τοῦ λυτρωμένου ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.
Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συναντᾶμε τήν τέλεια περίπτωση. Ἐδῶ
θυσία καί ὑπακοή ταυτίζονται. Μέ πρότυπο καί ὑπόδειγμα, λοιπόν, τόν Κύριο ὁ
κάθε πιστός ζῆ τήν χριστιανική ζωή, πού ἀποτελεῖ ἕνα συνεχές μαρτύριο, καθώς
συνεχῶς, ὑπακούοντας στό Εὐαγγέλιο, ἀποκεφαλίζει τό θέλημά του, σταυρώνει τό ἐγώ
του, κατακαίει τόν ἑαυτό του. Ἔτσι, μέ τό φῶς τῆς ἀλήθειας καί μέ τη φωτιά τῆς ἀγάπης
τοῦ Θεοῦ, ἐξασφαλίζουμε τήν πιό «θελητή» θυσία, τό ὁλοκαύτωμα τῆς καρδιᾶς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου