«Φρονοῦμεν, γράφει, ὅτι τὸ αἴτιον, εἰς τὸ
νὰ μὴ βλέπωμεν διαφορὰν μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν ἔξω αὐτῆς αἱρετικῶν, εἶναι ἡ ἀπώλεια
τῆς αἰσθήσεως τοῦ καταυγάζοντος τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ Θαβωρίου φωτός. Ὅσον ἀπομακρυνόμεθα
ἀπὸ τὴν λάμψιν του, τόσον τὰ κριτήριά μας ὑποχωροῦν. Καὶ κατόπιν διαποροῦμεν
φυσικώτατα: Ἔχομεν διαφοράς; Ποίας; Καὶ ὄντως, αἱ διαφοραὶ αἴρονται, ἡμῶν
κατερχομένων. Ἀλλ᾽ ὁ κόσμος, οἱ λαοί, διψοῦν διὰ Θεόν. Διψοῦν δι᾽ ἐλευθερίαν
ψυχῆς ὑπέρ τὰ σχήματα καὶ τὰ ἐγκόσμια ἀκάθαρτα ὕδατα. Πεινοῦν διὰ τὸν οὐράνιον ἄρτον
τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ «κεράτια» τῆς Δύσεως δὲν εἶναι τροφὴ θεοπλάστων ἀνθρώπων...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου