Τώρα ποὺ τελείωσε τὸ συνέδριο στὴν Κύπρο, γιὰ τὸ δῆθεν πρωτεῖο τοῦ Ποντίφηκος τῆς Ῥώμης, μπορεῖ κάποιος, στὸν ἀπόηχο, νὰ ἀσκήσει καλόπιστη κριτικὴ γιὰ τὶς ἀντιδράσεις καὶ τὰ σχόλια τῶν συνέδρων, ἐνάντια σὲ ἐκείνους ποὺ διαφώνησαν καὶ διαφωνοῦν ἕως τέλους, μὲ αὐτὲς τὶς ἄτακτες τακτικές τους. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ δισχιλιετὴς Ὀρθόδοξος Παράδοσις μᾶς διδάσκει ὅτι τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τοῦ Πάπα, ἀποτελοῦν Κλῆρος καὶ Λαὸς μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστόν.
Ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα. Τὸ Σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὴν Κεφαλή Του. Τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τρέφεται, ἁγιάζεται, ζεῖ μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριος ὁ Παντοδύναμος, ὁ Παντογνώστης, ὁ πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ πάντα Πληρῶν, ὁ στηριγμός μας, ὁ φίλος μας, ὁ ἀδελφός μας. Χωρὶς Χριστὸ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει. Νυμφίος ὁ Χριστός, Νύμφη ἡ καθεμία ψυχή. Ὁ Χριστὸς ἕνωσε τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Νέα Ζωὴ ἐν Χριστῷ. Στὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει θάνατος. Γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει οὔτε θάνατος, οὔτε διάβολος, οὔτε κόλασις. Ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι μακρὰν τοῦ Χριστοῦ, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, Ἀποστολικήν, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν Του, ἡ ὁποία εἶναι ἄκτιστος καὶ αἰώνιος: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.»
Ἐν τούτοις οἱ σύνεδροι στὴν Κύπρο προσπάθησαν νὰ ἀπομονώσουν τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, νὰ τοῦ στερήσουν τὴ δυνατότητα σκέψης καὶ καλῆς ἀνησυχίας. Τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι, ἀντιπαραδοσιακά, σκέπτονταν νὰ παραδώσουν τὴν Ἄμωμον καὶ Ἄσπιλον Ἐκκλησία σὲ μώμους καὶ σπίλους, δηλαδὴ στοὺς Λατίνους, φοβέριζαν, λοιδοροῦσαν, ἀπειλοῦσαν ὅλους αὐτοὺς τοὺς πιστούς, ποὺ μὲ πόνο καὶ ἀγάπη παραμένουν στὴν Ἱερὰ Παράδοση ἄχρι θανάτου, ἀποβλέποντες στὸν ἁγιασμὸ τοῦ κρυπτοῦ τῆς καρδίας ἀνθρώπου διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἐκτοπίζοντας ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῆς καρδιᾶς τους τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον (παλιάνθρωπον).Ἀκόμη καί τώρα, μετά τή λήξη τοῦ συνεδρίου, ψιθυρίζουν , μὲ φθόνο, πὼς θὰ προχωρήσουν στὴν ἀποκοπὴ τῶν μισθῶν τῶν Κληρικῶν αὐτῶν. Ἐπίσης ὅτι θὰ ἐπιβάλουν ἀκοινωνησία στοὺς ἀγωνιζομένους πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοὺς – Μοναχοὺς – Λαϊκούς, ποὺ δὲν συμφωνοῦν μαζί τους, ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ τηροῦν τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν. Τοὺς συστήνουν, ἄκουσον, ἄκουσον, νὰ βγάλουν τὰ ῥάσα, καὶ νὰ δημιουργήσουν τὴ δική τους Ἐκκλησία. Ἰδοὺ ποῦ τοὺς ἔφθασε τὸ δηλητήριον τῆς Παπικῆς Ὀσφύος ἢ Ὀφρύος, ὥστε νὰ σπρώχνουν σὲ σχίσμα τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς καὶ ταυτόχρονα, αὐτοί, νὰ ἐναγκαλίζονται τὸν Ποντίφηκα. Οὔτε οι Ῥωμαῖοι στρατιῶτες δὲν συμπεριφέρθηκαν ἔτσι τὴν ὥρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Σωτῆρος, διότι ἔρριξαν κλῆρο, ὥστε νὰ μὴν σχισθεῖ ὁ Χιτῶνάς Του. Ἀκολουθοῦν δυστυχῶς τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο τῶν Λατίνων ἀπὸ τὸ σχίσμα ἕως σήμερον μὲ ἀποκορύφωμα τὶς δύο Βατικάνειες Συνόδους.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μὲ τὸ προφητικό του Χάρισμα εἶχε δεῖ καὶ προειδοποιήσει, γιὰ αὐτὸ δίδασκε: «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε», «τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, γιατὶ αὐτὸς θὰ εἶναι αἴτιος τοῦ χαλασμοῦ τοῦ τόπου». Τόπο ἐδῶ ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος τόσον τὸν θρησκευτικόν, ὅσον καὶ τὸν πολιτικόν. Ἡ συναλληλία, ἔστω καὶ μετ’ ἐμποδίων, ἰσχύει. Δηλαδὴ μισεῖ, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὁ Ποντίφηκας καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴ Ῥωμιοσύνη, τὸ γένος ἡμῶν. Νὰ γιατὶ ὁ Ἅγιος εἶναι τόσο ἀκάθεκτος ἐναντίον τοῦ Πάπα, ὥστε νὰ μᾶς δίνει ἐντολὴ νὰ τόν καταριώμαστε.
Καὶ δὲν ἔχουν ἄδικο ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅσον καὶ οἱ πρὸ αὐτοῦ καὶ οἱ μετ’ αὐτὸν Πατέρες μας, οἱ Ἅγιοί μας. Ἰδού, σὺν τοῖς ἄλλοις, τί ἀπεφάσισαν οἱ δύο Βατικάνειες σύνοδοι: «ὁ Πάπας ... εἶναι ἀνθρώπινος Θεός ... ἡ δὲ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη ... (ἡ ὁποία) ἐκτείνεται στὰ Οὐράνια, τὰ γήινα καὶ τὰ καταχθόνια ... ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος, ὅπως ὁ Θεὸς καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ κάνει κάθετι ποὺ τοῦ εἶναι ἀρεστό ... Τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ ... (ἄρα δὲν χρειάζεται ὁ Θεός, γιατὶ ἀντὶ Αὐτοῦ ὑπάρχει ὁ Πάπας). Νὰ ἔχει ἀντιρρήσεις ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἐντολῶν ποὺ οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν. Ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διορθώνει καθετί, τὸ ὁποῖο θεωρεῖ ἀναγκαῖο μέσα στὴν καινὴ διαθήκη, καθώς ἐπίσης δύναται νὰ μεταβάλλει τὰ ἴδια τὰ μυστήρια ποὺ ἔχουν ὁριστεῖ καὶ θεσπιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό·δηλαδὴ καταρρίπτει τὸ κῦρος τῶν Ἀποστόλων, τὴν Καινὴν Διαθήκην ἀλλά καί τὸ κῦρος τῆς αὐθεντίας τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸν καθιστᾷ ὑποδεέστερό του. Ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπ’ ὅλους τοὺς νόμους (ἑπομένως εἶναι ἄνομος. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἀντίχριστος). Ἂν ὁ Πάπας ἀποφασίσει ἐνάντια στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ διορθωθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ (πλήρης ὑποσκελισμὸς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ). Ὁ Πάπας εἶναι τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ πᾶν ἐπὶ πάντων καὶ πάντα δύναται ...».
Ῥίχνοντας μία ματιὰ στὸ κείμενο τῆς Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ στὸ κείμενο τῶν δύο Βατικανείων βλέπουμε κοινὰ χαρακτηριστικὰ Ἀντιχρίστου – Πάπα:
Αὐτοθεοποίηση: Ἀντὶ Χριστοῦ, ἀποδοχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ προσκύνησίς του. Οἰκειοποίηση ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Θεότητός Του ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο ... τὸ ἴδιο κάνει καὶ ὁ Πάπας. Ἀντικείμενος ὁ Ἀντίχριστος πρὸς τὸν Χριστό, ἀντικείμενος καὶ ὁ Πάπας. Ὑπεραιρόμενος ὁ Ἀντίχριστος, ὑπεραιρόμενος ὁ Πάπας. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τήν κρίση τοῦ Θεοῦ ὁ Ἀντίχριστος, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Πάπας. Πρέπει ὁ Θεὸς νὰ διορθώσει τὴν κρίση Του, ἂν εἶναι ἀντίθετη ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Πάπα!
Καὶ ἂν ἐπιμείνουμε, θὰ δοῦμε πλεῖστες ἄλλες ὁμοιότητες τῶν δύο, δηλαδὴ Ἀντιχρίστου – Πάπα.
Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔζησε πολύ πρὶν τὴν Α’ Βατικάνειο σύνοδο, ἡ ὁποία ἐψήφισε τὶς πιὸ μεγάλες πλάνες καὶ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ.
Πλὴν τῆς ἱστορίας τοῦ μέχρι τότε παπισμοῦ, ποὺ γνώριζε καλὰ ὁ Ἅγιος, τὸ προφητικό του μάτι μὲ πόνο ἀτένισε καὶ τὶς χειρότερες πλάνες. Τελειώνει τὴν Προφητεία του μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ Πάπα, καθὼς καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τελειώνει τὴ δική Του Προφητεία γιὰ τὸν Ἀντίχριστο μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ Ἀντιχρίστου: «ὃν ὁ Κύρος ἀναλώσει ... τῇ παρουσίᾳ Αὐτοῦ».
Εἶναι χαρακτηριστικὴ μία σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος καὶ Ἐθνομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ποὺ βρίσκεται στὴ Γ΄ Διδαχή του: «Ὁ Θεὸς ... ἔφερε τὸν Τοῦρκον ... διὰ τὸ ἰδικόν μας καλόν ... καὶ διατί ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκο καὶ δὲν ἔφερε ἄλλο γένος; Διότι ... θὰ μᾶς ἔβλαπταν εἰς πίστην.»
Ὁ λόγος αὐτὸς ποὺ εἶπε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς εἶναι παράλληλος πρὸς τοὺς λόγους ποὺ εἶπε ὁ Μέγας Δοὺξ Λουκᾶς Νοταρᾶς τὶς παραμονὲς τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «Κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν μέσει πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν». Ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Νέος ἀσκητὴς ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ συγγενὴς ἐξ αἵματος τοῦ τελευταίου πρωθυπουργοῦ του Βυζαντίου Λουκᾶ Νοταρᾶ, ἔκρυψε βαθειὰ μέσα στὴν καρδιά του αὐτὰ τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ θείου Του. Ἔτσι, σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐγκατέλειψε δόξα, οἰκία, γονεῖς, καὶ ἀνέτρεξε ὡς ἡ διψασμένη ἔλαφος ὅπου γῆς εὑρίσκοντο Ὀρθόδοξοι ἀσκητές, Ὀρθόδοξος αὐθεντικὴ Παράδοσις. Γεύτηκε τὰ νάματα τῆς ἀκτίστου Χάριτος. Βεβαιώθηκε γιατὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἁλωθεῖ ἡ Πόλις. Ἔκρινε καὶ ἀπεφάσισε νὰ καταστήσει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό Του Ὀρθόδοξη καιομένη λαμπάδα, ἐσαεί, ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἕως ἀπελευθέρωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δίνοντας τὴν ἐλπίδα στὴν Ὀρθόδοξη Ῥωμιοσύνη ὅτι πάλι μὲ χρόνια καί καιρούς, στὸ Ναὸ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐντός ἀπολύτως Ὀρθοδόξου Λειτουργίας θὰ τελεστεῖ καὶ τὸ Ἱερὸ Μνημόσυνον τῶν συγγενῶν Του Λουκᾶ καὶ Κωνσταντίνου.
Ἡ προσδοκία αὐτὴ δὲν εἶναι οὐτοπία, οὔτε ἁπλῶς μόνον εὐχή, ἀλλὰ πραγματικότης ἀπόλυτη καὶ θεία. Ἀψευδὴς μάρτυρας ὁ αἰώνιος Βασιλεὺς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ κρατᾷ στὰ χέρια Του τὴν Οἰκουμένη, ὅπως ἐπίσης κρατᾷ τὸ ἀσκητικὸ Ἁγιασμένο Σῶμα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, ἄφθαρτο, θαυματουργὸν καὶ μυροβλῦζον, ὡς ἐλπίδα τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ Ἱερὸς ὑμνογράφος ἐν πνεύματι Ἁγίῳ συνέθεσε τὸ Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου ὡς ἑξῆς: «Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καί θαυματουργὸν θεοφόρον Νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον ...» Ἔπαινος Ἁγίου σημαίνει μίμησις Ἁγίου. Ἔμμονὴ ἄχρι θανάτου στὴν Ὀρθοδοξία Του καὶ τὴν Ὀρθοπραξία Του.
Αὐτὸ τήρησε στὴ ζωή του ἀπαρασάλευτα καὶ ὁ Ἅγιος, ταπεινὸς καὶ πρᾶος Νεκτάριος Πενταπόλεως. Ἐργάστηκε συστηματικὰ 17 χρόνια, ὥστε νὰ ξεσκεπάσει τὸν τῦφο καὶ τὴν πλάνη τοῦ παπισμοῦ, διότι μὲ τὸ προφητικὸ μάτι του, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς διέκρινε τὸν ἐπερχόμενο θανάσιμο κίνδυνο, ποὺ εἶναι ἐπὶ θύραις γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ γένος τῶν Ῥωμιῶν, ἐξ αἰτίας τοῦ Πάπα. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς, Μητροπολίτης Κορίνθου, συγγενὴς τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, παρέδωσε και προέτρεψε τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην νὰ γράψει τοὺς Κανόνες στὸ Ἱερὸν Πηδάλιον, φύλακα ἀκοίμητον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.
Δὲν θὰ μὲ ἔφθανε ὁ χρόνος, τὸ χαρτὶ καὶ ἡ μελάνη, ἐὰν ἐμνημόνευα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς διωγμοὺς ὅλων τῶν νηπτικῶν ὀρθοδόξων Πατέρων πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν Ἅλωσι τῆς Πόλης ἕως σήμερον, οἱ ὁποῖοι εἶχαν μόνο μία φροντίδα. Νὰ προφυλάξουν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν Παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ. «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε», «ἀπ’ αὐτὸν ὁ χαλασμός». Τὸ καταρᾶσθε ἔχει ἰσοδύναμη ἔννοια μὲ τὸ «ἀναθεματίζετε», δηλαδὴ μᾶς λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ πρὸ αὐτοῦ καὶ μετ’ αὐτὸν Ἅγιοι, τὰ ἑξῆς: μὴ σκέπτεσθε νὰ ἄρετε τὰ ἀναθέματα ἐναντίον τοῦ Πάπα, γιατὶ δὲν θὰ ἀλλάξει, ὥστε νὰ τὸν δεχθεῖτε στὴν Ἐκκλησία ὡς Ὀρθόδοξο, γιατὶ δὲν θέλει, εἶναι ψευδῆ ὅσα σᾶς παρουσιάζει, προσέχετε, γιατὶ αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ «χαλασμοῦ» σας.
Χρειάζεται λοιπὸν νὰ εἴμαστε σὲ διαρκῆ ἐπαγρύπνηση, διότι αὐτὴ ἡ Προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ μόνον διὰ μετανοίας Κλήρου καὶ Λαοῦ μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ, νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἀποτελεσματικῶς.
«Χαλασμὸς» τοῦ τόπου, ξαναλέμε, ἔχει ἀναφορὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὸ γένος τῶν Ῥωμιῶν, ποὺ θὰ προέλθει ἀπὸ τὸν Πάπα. Προσοχὴ λοιπόν. Ἐπιφυλακή, ἐπί σκοπόν.
Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, Κλῆρος καὶ Λαός.
Ἡ Κρήτη μας, τὰ Ἑπτάνησά μας, ἔχουν πικρὰν ἐμπειρίαν, ὅταν ἦσαν Λατινοκρατούμενα. Ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρα ἔθνη καὶ λαοὶ ὑπέφεραν καὶ ὑποφέρουν ἀπὸ τοὺς Πάπες, π. χ. οἱ Ὀρθόδοξοι Σέρβοι.Ἐξ ἄλλου ἡ Οὐνία ἀποτελεῖ τὴν ἀψευδῆ ἀπόδειξη γιὰ τὶς δόλιες προθέσεις τῶν Λατίνων.
Τώρα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, χρειάζεται νὰ ἔχουμε Χάριν Χριστοῦ, Ἀγάπη Θεοῦ Πατρός, Φωτισμὸ Ἁγίου Πνεύματος· γένοιτο, Κύριε, ἀμήν.
Πηγή : orthros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου