‪Δημήτριος‬

Πρὸς

Τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κυθήρων καὶ Ἀντικυθήρων, Κύριον Σεραφεὶμ

Ἐν Κυθήροις

 

Σεβασμιώτατε καὶ πατέρα ἡμῶν ἐν Χριστῷ εὐλαβέστατε,

Ἐν βαθεῖᾳ τιμῇ καὶ ἀγάπῃ πνευματικῇ, προσφερόμεθα ταπεινῶς πρὸς Ὑμᾶς, ὡς πιστὰ μέλη τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράζοντες τὸν πόνον καὶ τὴν ἀνησυχίαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν διὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν πνευματικὴν σύγχυσιν ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ σώματι.

Μετὰ λύπης παρατηροῦμεν ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει ὡς «Ἅγιον καὶ Μέγα» τὴν λεγομένην Σύνοδον τῆς Κρήτης (ἔτους 2016), ἥτις κατὰ πᾶσαν ἀλήθειαν καὶ ὀρθόδοξον κρίσιν ἀποδεδειγμένως παρέκκλινε τῆς πατερικῆς παραδόσεως καὶ ὁμολογίας τῆς Πίστεως. Ἔτι δὲ, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διατηρεῖ ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν καὶ Κοινὸν Ποτήριον μετὰ τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας, ἐπικεφαλῆς τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ἐν σχίσματι καὶ χωρίς κανονικὴν χειροτονίαν λεγόμενος «μητροπολίτης» Ἐπιφάνιος Ντουμένκο.

«Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζεις ὅτι ἐμνημονεύαμε τότε ποὺ δὲν εἶχε γίνει Σύνοδος, οὔτε εἶχε Συνοδικῶς ἐκφωνηθεῖ τὸ πονηρὸ δόγμα καὶ ἀνάθεμα..... 

Ἀπὸ τὴν ὥρα ὅμως ποὺ ἔγινε φανερὴ καὶ ξεκάθαρη ἡ αἱρετικὴ ἀσέβεια καὶ κατοχυρώθηκε Συνοδικῶς, πρέπει καὶ ἐσὺ καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποφύγετε μὲ παρρησία κάθε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κακόδοξους καὶ νὰ μὴ μνημονεύετε κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στὴν Σύνοδο, ἢ εἶναι ὁμόφρονες μὲ τὶς ἀποφάσεις της.

Διότι ἐσὺ ποὺ ἀληθῶς φέρεις τὸ ὄνομα τοῦ Θεόφιλου εἶναι δίκαιο καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεό. Ἐπειδὴ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος ἐχθρούς του Θεοῦ δὲν ἐχαρακτήριζε μόνον τοῦ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ὅσους εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους…...» 

[Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΛΘ΄. Θεοφίλω ἠγουμένω] 

Πρὸς δὲ τούτοις, ἡ ἀποδοχὴ ὑπὸ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ λεγομένου προσωπικοῦ ἀριθμοῦ, ὡς ἐνός συστήματος παρακολουθήσεως καὶ ψηφιακῆς ταυτοποιήσεως, γεννᾷ ἐρωτήματα ἀσυμβιβάστου πρὸς τὴν ἐλευθερίαν τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὁμολογίαν τοῦ ἀληθινοῦ ὀνόματος τοῦ ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ.

«Ὁ ἐπίσκοπος μνημονεύεται, κυρίως γιά νά φανεῖ, ὅτι ὁ μνημονεύων καί ὁ μνημονευόμενος ἔχουν τήν ἴδια πίστη, ὅτι εἶναι ἀμφότεροι Ὀρθόδοξοι, ὅτι ὁ μνημονευόμενος ἔχει τήν ἴδια πίστη μέ τόν μνημονεύοντα, εἶναι ταυτογνωμονοῦντες καί ταυτοπιστεύοντες.» 

[Π. Θεοδώρου Ζήση, Δέν εἶναι σχίσμα ἡ Ἀποτείχιση, Ὀφειλόμενες ἐξηγήσεως] 

Διὰ τούτους τοὺς λόγους, καὶ ὡς ὀρθοδόξως φρονοῦντες πιστοί, παρακαλοῦμεν Ὑμᾶς, Ἐντιμολογιώτατε καὶ Ὁμολογητὰ Ἐπίσκοπε, νὰ προχωρήσητε εἰς τὴν διακοπὴν μνημονεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθ’ ὁν τρόπον οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐδίδαξαν κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς συλλειτουργίας μετὰ τῶν κακοδόξων.

Ἡ τοιαύτη μαρτυρικὴ καὶ ὁμολογιακὴ Σας πράξις, πλην τοῦ ὅτι θέλει διαφυλάξαι Ὑμᾶς ἀπὸ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποίαν δυστυχῶς οἱ πολλοὶ συγκαλύπτουσι διὰ τοῦ ψευδοῦς λόγου ὅτι δήθεν ἡ Σύνοδος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, θέλει συγχρόνως ἀποτρέψει πολλοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἀπὸ τὴν προσχώρησιν εἰς τὰ σχίσματα τῶν λεγομένων Γ.Ο.Χ., ἐν οἷς καραδοκεῖ ἄλλου εἴδους πλάνη καὶ ἀνομία.

Ἐπιπροσθέτως, ἡ ὁμολογιακὴ Ὑμετέρα στάσις δύναται νὰ καταστή εἰς τὸ μέλλον ἀφορμὴ δι’ ἐκκλησιαστικὴν ἀνακαίνισιν, ἐπισπεύδουσα τὴν ἀνάγκην συγκαλέσεως Πανορθοδόξου Συνόδου ὑπὸ Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ἥτις θέλει ἐπανορθώσει τὴν εὐσέβειαν, καθαιρέσει τοὺς κακοδόξους, ἀναθεματίσει τοὺς σχισματικοὺς, καὶ ἐπαναφέρει τὸ φῶς τῆς Ἀληθείας ἐπὶ τῆς λυμανθείσης καθέδρας τῆς καθόλου Ἐκκλησίας.

 

Ὁσίου Μαξίμου Ὁμολογητὴ :

«Χθές ὀκτωκαιδεκάτῃ τοῦ μηνός, ἥτις ἦν ἡ ἁγία Πεντηκοστή, ὁ πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων· 

Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; 

Βυζαντίου; 

Ρώμης; 

Ἀντιοχείας; 

Ἀλεξανδρείας; 

Ἱεροσολύμων; 

Ἰδού πᾶσαι μετά τῶν ὑπ’ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἑνώθητι, μήπως, ξένην ὁδόν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθῃς ὅπερ οὐ προσδοκᾷς.

»Πρός οὕς εἶπον· 

Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν, Πέτρον μακαρίσας ἐφ’ οἷς αὐτόν καλῶς ὡμολόγησεν, ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο. Πλήν μάθω τήν ὁμολογίαν, ἐφ’ ἥν πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν γέγονεν ἡ ἕνωσις, καί τοῦ γενομένου καλῶς, οὐκ ἀλλοτριοῦμαι» (Φιλοκαλία, ΕΠΕ 15Β, 450).

Ἐὰν, δι᾿ ὁμολογιακοὺς λόγους, ἐπ᾽ ἀληθείας διακοπῇ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία πρὸς τοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐμμένοντας, τότε ἡ ὑμετέρα Ἱερὰ Μητρόπολις καθίσταται φρούριον ἀκατάλυτον καὶ ἔπαλξις στερεὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ παράδειγμα πνευματικῆς ἀνδρείας ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις τῆς συγχύσεως καὶ τῆς ἀποστασίας.

Σεβασμιώτατε, ὑμεῖς, ὁ εὐσεβὴς ἀγωνιστὴς κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καλείσθε ἐν καιρῷ κρίσεως νὰ φανῆτε ἀληθῶς ἄξιος διάδοχος τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως.

«Καὶ γέγονεν μὲν κραυγὴ μεγάλη παρὰ παντὸς τοῦ λαοῦ καὶ ἐκδρομή. Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν· ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τὰ δὲ μοναστήρια σχεδὸν ἅπαντα καὶ οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καὶ τῆς συγκλήτου πολλοὶ οὐ συνάγονται, δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, οὓς ἀπὸ τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε, πάντων λαλούντων τὰ διεστραμμένα»

[ΑΓ. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Τῷ ὁσιωτάτῳ καὶ θεοφιλεστάτῳ Πατρὶ Κελεστίνῳ (Ἐπιστολὴ 11η) PG 77, 81B.C] 

Ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ἡμᾶς· ἡ σιωπὴ συνένοχος γίνεται.

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ἀναμένει τὸ παράδειγμά Σας. Ὁ Χριστὸς ζητεῖ ὁμολογητὰς καὶ ὄχι διαχειριστὰς ἡσυχίας. Ὅταν ἡ ἀλήθεια διώκεται, ἡ σιωπὴ εἶναι συνενοχή.

Ἐπὶ τούτοις, ἀσπαζόμεθα τὴν δεξιὰν Σας, καὶ ἀναμένομεν τὴν φωτισμένην καὶ ἀνδρείαν ἀπόφασίν Σας.

Μετ’ εὐχῶν βαθυτάτης τιμῆς,

οἱ ταπεινοὶ δέσμιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας

«καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι» 

[κείμενον τοῦ ιε′ (15ου) κανόνος τῆς Αʹ‑Βʹ Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 861]