Δεν υπάρχει κάτι άλλο κοινό ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους.

Του Ασλανίδη Σταύρου.

 

Ο Θεός και η Θεολογία είναι Απλή. Υπάρχει ένας κανόνας που συνέχεια διαστρεβλώνεται.

 

Ότι έχει ο Άκτιστος Θεός δεν το έχει κανένα Κτίσμα.

Ο Θεός είναι, Άχρονος, Αναλλοίωτος, Απερίγραπτος, δεν έχει “ξένα” Σύμβολα, δεν έχει “ξένα” ονόματα, δεν είναι αριθμητικά μετρήσιμος. Είναι Άναρχος, Απερίγραπτος, Άπειρος…

 

Ότι έχει ή κτίση δεν το έχει ο Θεός.

Υπήρχε αυτή απόσταση, η κατάρα, ο Θάνατος και το χάος πριν να Σαρκωθεί, να Σταυρωθεί και να Αναστηθεί ο Κύριος. Η αμαρτία δεν έχει οντότητα αλλά είναι κάθε τι που απομακρύνει από την Μία Οδό σωτηρίας.

 

Ω του Θαύματος!

Μόνο ένας δρόμος ενώνει το Άκτιστο με το κτιστό. Ο Χριστός είναι η άνωση αυτών των Δύο. Ενώνει το Άκτιστο και το Κτιστό. Αυτός είναι η γέφυρα και μακριά από Αυτόν, όχι μόνο Προσκύνηση αλλά δεν υπάρχει παντελώς Σωτηρία. Εντούτοις όχι μόνο Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Κύριος, αλλά και την ημέρα της Πεντηκοστής, Αυτός έδωσε και άφησε στη γη το σώμα Του, ζωντανό και το μοιράζει αμέριστα, μέσα από τα Μυστήρια Της, έως της συντέλειας του Κόσμου. Από Αυτόν, δια Αυτού και προς Αυτόν τα Πάντα. Αυτό μας είπε και το δοχείο του Αγίου Πνεύματος Παύλος:

 

Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ. (Γαλ. 2,20).