Αντιρρητικός λόγος στον σχηματισμό Τριτοπρόσωπης εικόνας του Θεού. ---- Σταύρος Ασλανίδης.

Στα σχόλια προηγούμενων αναρτήσεων ο “ανώνυμος” έγραψε αρκετές αντιρρήσεις. Στο τέλος φαίνεται σαν να βρέθηκε σε σύγχυση και με κατηγόρησε για Νεστοριανισμό. Αυτό έχει επίκαιρη σημασία γιατί κοντά στην πίστη της αίρεσης που περιγράφει τριτοπρόσωπο τον Θεό, είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δέχονται αμφότεροι αδυναμία στον Χριστό, έναντι του μείζονος πατέρα Του και αμφότεροι αρνούνται την Παναγία ως Θεοτόκο. Το Θέμα λοιπόν είναι άκρως σοβαρό. Μου δίνεται λοιπόν η ευκαιρία για να μιλήσω για αυτό το Θέμα, και τον ευχαριστώ. Με τη βοήθεια του Θεού θα προσπαθήσω να κάνω αναίρεση της κατηγορίας του για να φανεί ποιος πραγματικά άφησε το φως της Δικαιοσύνης και πλανήθηκε με τις βορβορώδεις πλάνες του Νεστορίου.

Το ότι είμαι ενάντια στο Νεστοριανισμό δεν το λέω μόνο εδώ, ούτε μόνο ως τίτλο. Επαλειμμένα στο παραπάνω σύγγραμμα μου, αναφέρω ότι :

                                                                                                                                                               

1. Ο Χριστός είναι Πλήρης Θεός. Ακόμα και αν αναφέρθηκα (το αμφιβάλω) με λάθος έκφραση “Χριστοτόκος” αντί της πραγματικής “Θεοτόκος”, η έκφραση που τονίζει την Θεότητα του Χριστού, διορθώνει το λάθος, αφού ξεκαθαρίζει ότι ο Χριστός που Γέννησε η Παναγία μας ήταν και είναι Θεός.

2. Μέσα στον Χριστό είναι ο “Πατέρας”, δηλαδή ο Θεός του ουρανού.

3. Στην προηγούμενη ανάρτηση μου, σε παραγράφους με κουκίδες, έχω γράψει την φράση : Τέλος την Παναγία και μητέρα του Χριστού δεν την λέμε «Λόγο-τόκο», «ούτε Πατέρα-τόκο», αλλά «Θεοτόκο».

4. Διάβασα ξανά το κείμενο που έγραψα και δεν εντόπισα τα λόγια για τα οποία κατηγορούμαι ότι εξέφρασα Νεστοριανές διδασκαλίες. Ίσως και να είναι διαστρεβλωμένα λόγια, λόγια που δεν έγραψα, μια συνηθισμένη μέθοδος όσων είναι σε δύσκολη θέση. Τέλος πάντων δεν είπα ποτέ ότι είμαι αλάνθαστος. Μπορεί και να έκανα τυπογραφικό ή απρόσεκτο λάθος. Ωστόσο, στο σύνολο και επαναλαμβανόμενα έγραψα για την Θεότητα του Χριστού. Για την Πληρότητα του Θεού στον Χριστό. Εντούτοις θα ζητήσω ευχαρίστως συγνώμη, αν μου πείτε ακριβώς τα λόγια μου ή το σημείο στο οποίο λέγονται. Ωστόσο ας μην χρησιμοποιούνται δόλιες μέθοδοι για να περιφρονηθούν όσα γράφονται.

                                                                                                              

5. Ωστόσο ο Νεστοριανισμός συναντάται όχι σε εμάς που λέμε ότι ο Χριστός είναι ο μόνος Μεσίτης και εικόνα του Τριαδικού Θεού. Αντίθετα βρίσκεται σε όσους εικονίζουν Τριτοπρόσωπο Θεό. Αυτοί εικονίζουν τον Χριστό χωρίς να τον δέχονται ως Πλήρη Θεό. Αυτοί αρνούνται να δεχτούν ότι ο Θεός Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα, είναι μέσα στον Χριστό, και αντίθετα τους τοποθετούν δίπλα Του!!! Σε όσους δέχονται το βρέφος που Γέννησε η Παναγία και Θεοτόκος είναι μέρος του Θεού και χρειάζεται την συμπαράσταση και την φροντίδα από τον Πατέρα Του. Σε όσους ερμηνεύοντας την καινή Διαθήκη και τα κείμενα της, όπως για παράδειγμα αυτό που λέει “ο πατέρας μου μείζον μου εστί” (Ιω.14,28). Αυτοί χωρίζουν τον Χριστό από την εικόνα του Πατέρα Του. Σε αυτούς που για να δείξουν δήθεν Όλο τον Θεό, σχηματίζουν τρία Πρόσωπα θεωρώντας απογυμνωμένο τον Χριστό και μόνο Του, ως αδύναμο και μέρος του Θεού. Σε αυτούς που βλέπουν υποταγή του Χριστού στον Πατέρα. Σε όσους και για όσους εικόνα της Αγίας Τριάδας δεν είναι ο Χριστός, αλλά εικόνα Της είναι ο κύριος που περιστοιχίζεται από δύο καρικατούρες δίπλα Του.

 

Ακριβώς σε αυτόν τον αντίλογο στέκονται και οι ορθόδοξοι που αντιστέκονται έναντι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι μελέτες τους έχουν δημοσιευθεί και τα κείμενα αυτά, είναι πολύ ανώτερα από του γράφοντος. Σας παρακαλώ όλους να δείτε τέτοιες εργασίες από τους ορθοδόξους που απολογούνται ενάντια στις αιρέσεις. Για να καταλάβετε τις διαστάσεις που έχει η τριτοπρόσωπη μορφή του Θεού, ακούστε το βίντεο : https://www.youtube.com/watch?v=cx418J-Trnw

 

                                                         

Ο Διαιρετός και ο Αδιαίρετος Θεός και η Τριαδική Μονάδα Του

 

Αποφάσισα να γράψω για την Τριαδική Μονάδα του Θεού και όλα αυτά που λέγονται αποσκοπούν σε ένα αποτέλεσμα. Να κατανοηθεί ότι η Τριτοπρόσωπη εικόνα του Θεού, εκτός των άλλων, φέρνει Τριθεΐα και Χριστομαχία. Η ορθόδοξη Εκκλησία έχει έναν Μεσίτη ενυπόστατο και Αυτός είναι τέλειος Θεός. Αυτό όμως εκτός που μας φέρνει ενάντια στους Τριθεΐτες και στους Χριστομάχους …. επιπλέον μας φέρνει απέναντι και με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Η ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει ότι ενυπόστατη εικόνα στη Θεολογία, είναι μόνο ο Χριστός. Αυτός είναι η κατά φύση εικόνα του Πατρός. Η ορθοδοξία μαζί με τους τους εικονόφιλους λέει τα λόγια του Μ. Βασιλείου « Η της εικόνας τιμή επί το πρωτότυπο διαβαίνει». Όταν λοιπόν αφήσουμε το Ομότιμο και η τιμή γίνει προς τριτοπρόσωπη μορφή, τότε κάθε Προσκύνηση ομολογεί διαιρεμένη Τριάδα και χωρισμένα Πρόσωπα. Πραγματικά, τα χωρισμένα ή σχισμένα πρόσωπα, μπορούν να εικονίζονται ή να συμβολίζονται χωρίς μεσίτες και σε αυτόνομα σχήματα.

 

Ο Λόγος είναι Ομοούσιος και Αδιαίρετος Τριαδικός Θεός. Ο ίδιος Λόγος “Σαρξ εγένετο”, ή με άλλα λόγια Σαρκώθηκε. Έτσι λοιπόν λέμε ότι στον Χριστό είναι η ανθρώπινη φύση “ενωμένη” με τον Λόγο και ο Κύριος είναι Πλήρης Θεός, δηλαδή είναι “μέσα” Του Όλη η Αγία Τριάδα. Οι όροι “ένωση “ και “μέσα” Του, δεν έχουν σωματική ή τοπική διάσταση. Λέγονται Θεολογικά.

Για να κατανοηθεί το πως ο Πατέρας είναι χωριστό Πρόσωπο από τον Λόγο και το πως είναι Αδιαίρετα Πρόσωπα ή το πως το κάθε Πρόσωπο είναι μέσα στο άλλο, θα πούμε κάποια ακόμα λόγια στη συνέχεια. Σίγουρα ο Πατέρας είναι διαφορετικό και ασύγχυτα άλλο Πρόσωπο από τον Υιό. Αυτό μας το δίδαξε ο Κύριος, η μόνη πηγή της Θεολογίας. Αυτό το πιστεύουμε, το ομολογούμε και αναφερόμαστε σε αυτό λεκτικά. Ωστόσο την ίδια στιγμή, όταν θέλουμε να Δοξολογήσουμε να Τιμήσουμε … και να Προσκυνήσουμε τα Τρία Πρόσωπα, βρίσκουμε μπροστά μας την Αδιαίρετη Μονάδα. Εδώ έχουμε το Ομόδοξο, το Ομότιμο … και την Μία Προσκύνηση Τους.

Το κάθε Πρόσωπο αλλά και η Τριάδα, κατά το Θεός και τη Θεότητα, έχει ακριβώς την ίδια και όλη την Πληρότητα τους. Μετά από αυτά λέμε ότι ο Θεός είναι Απλός και με όποιο Πρόσωπο προσεγγιστεί είναι Αδιαίρετος και Μονάδα. Αυτό όμως σταματάει να υφίστανται όταν διακρίνονται και διαφοροποιούνται τα Πρόσωπα όταν προσεγγίζεται κατά τον τρόπο ύπαρξης των Προσώπων. Με Μία μορφή πλέον, εμφανίζεται η Αγία Τριάδα. Έτσι ΜΟΝΟ στην Ορθοδοξία έχουμε την Τριαδική Μονάδα. Έχουμε μια Μονάδα και μια Τριάδα μαζί. Έτσι η Τριάδα δεν αναφέρεται σε αριθμητική τριάδα και η Μονάδα είναι διαφορετική από το αριθμητικά ένα πρόσωπο. Η Ορθοδοξία μιλάει για Τριαδική Μονάδα και η Αριστοτελική παιδεία για τριάδα και για μονάδα.

 

Οι αριθμοί “Μονάδα” και “Τριάδα” δεν είναι αρκετοί από μόνοι τους και ικανοί, για να περιλαμβάνουν όλη την Αλήθεια του Θεού. Είναι δύο αριθμητικά νούμερα και η αριθμητική είναι δεξιότητα που ανήκει στα κτίσματα. Η Θεολογία έχει πολύ πιο υψηλό νόημα και μάλιστα ξεπερνάει την λογική. Ο Πατέρας είναι Πλήρης και σε Αυτόν είναι όλος ο Τριτοπρόσωπος Θεός. Ο Υιός είναι Πλήρης και όλος ο Τριτοπρόσωπος Θεός. Το Άγιο Πνεύμα είναι Πλήρης και όλος ο Τριτοπρόσωπος Θεός. Ομοίως ο Τριαδικός Θεός είναι Πλήρης και όλος ο Θεός. Έτσι οι πατέρες της εκκλησίας αντιμετώπισαν τις Αριστοτελικές αιρέσεις που δεχότανε τις τρις Υποστάσεις του Θεού σαν αριθμητική τριάδα με αυτόνομα ονόματα.

 

Ο Θεός είναι Απλός. Δεν μπορεί να διακριθεί, αλλά και ακόμη περισσότερο δεν μπορεί να συνυπάρξει με ατομικά σύμβολα το κάθε Πρόσωπο Του. Φτάνει στα όρια της τρέλας ότι συνεχίζονται οι προσβολές στο όνομα Του, με την αποδοχή και τον σχηματισμό παραστάσεων με την μορφή εικόνων που περιέχουν περισσότερα από ένα σύμβολα για τον κάθε Πρόσωπο του Θεού!!!

Ο χριστός είναι ΠΛΗΡΗΣ Θεός. Αυτό σημαίνει ότι στην μορφή του, δεν υπάρχει καμία απολύτως έλλειψη. Όλα τα Πρόσωπα (Η Αγία Τριάδα) είναι σε Αυτόν. Προσοχή όμως σε αυτό που μοναδικά συμβαίνει. Η Μονάδα έχει την Τριάδα με παντελώς χωριστές Υποστάσεις. Επιπλέον, αυτό δεν είναι μόνο μια ιδιαιτερότητα του Υιού. Ομοίως ο Πατέρας έχει την Τριάδα με παντελώς χωριστές Υποστάσεις και το Άγιο Πνεύμα έχει την Τριάδα και αυτή έχει την Τριάδα με παντελώς χωριστές Υποστάσεις. Η ιδιαιτερότητα και η μοναδικότητα είναι ότι μόνο ο Χριστός είναι Εικόνα και Μεσίτης του Τριαδικού Θεού.

               

Η Διαίρεση και ταυτόχρονα το Αδιαίρετο του Θεού, δεν είναι αντικείμενο της λογικής, δεν τα συναντάμε στην Αριστοτελική παιδεία, αλλά προσεγγίζεται με την πίστη, αφού στηρίζεται σε αδιάψευστες πατερικές μαρτυρίες. Αντίθετα η λογική με σύμμαχο τον Αριστοτέλη, μας έμαθε ότι ο καθένας έχει την αξία και τον χώρο Του. Η Μονάδα είναι Μονάδα και την ίδια στιγμή η Τριάδα παραμένει Τριάδα. Αυτοί χωρίζουνε ή αποκόβουν τον Υιό από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα από τον Πατέρα!!! Ακόμα βάζουν τις Αδιαίρετες Υποστάσεις του Θεού να συνομιλούν μεταξύ Τους ως δυάδα. Επιπλέον ερμηνεύουν τις γραφές και λένε ότι ο Υιός αποδίδει τιμή και αναγνωρίζει μείζονα θέση στο Πρόσωπο του Πατέρα Του… και πολλά άλλα.    

1.       

                                                                                             

«Φαμὲν δὲ ἕκαστον τῶν τριῶν τελείαν ἔχειν ὑπόστασιν, ἵνα μὴ ἐκ τριῶν ἀτελῶν μίαν σύνθετον φύσιν τελείαν γνωρίσωμεν, ἀλλ᾿ ἐν τρισὶ τελείαις ὑποστάσεσι μίαν ἁπλῆν οὐσίαν, ὑπερτελῆ καὶ προτέλειον· πᾶν γὰρ ἐξ ἀτελῶν συγκείμενον σύνθετον πάντως ἐστίν, ἐκ δὲ τελείων ὑποστάσεων, ἀδύνατον σύνθεσιν γενέσθαι. ῞Οθεν οὐδὲ λέγομεν τὸ εἶδος ἐξ ὑποστάσεων, ἀλλ᾿ ἐν ὑποστάσεσιν». Ιω. Δαμασκηνός. Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8. Περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

 

«Τοίνυν μίαν τῆς Τριάδος τὴν φύσιν εἶναι πιστεύομεν, μίαν οὐσίαν ἐν τρισὶν ἰδιότησιν γνωριζομένην, τὴν ἐξουσίαν ἀμέριστον, τὴν βασιλείαν ἀδιαίρετον, μία θεότητά τε καὶ κυριότητα. Οὕτω γὰρ καὶ μονάς ἐν τῷ ταὐτῷ τῆς οὐσίας δείκνυται, καὶ ἡ Τριάς οὐκ ἐν ψιλοῖς τοῖς ὀνόμασι, ἀλλ᾽ ἐν ταῖς ὑποστάσεσι γνωρίζεται. Οὐ γάρ ἕν λέγομεν τριώνυμον… οὐ τρία ἀλλόφυλά τε καὶ ἑτερούσια… τρεῖς μὲν τὰς ὑποστάσεις, μίαν δὲ τῆς Τριάδος τὴν φύσιν», Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Περί τῆς ἁγίας καί ζωοποιοῦ Τριάδος, ΚΗ΄, PG 75, 1188ΒC.

 

Ἐπὶ πᾶσι, καὶ πρὸ πάντων, φύλασσέ μοι τὴν καλὴν παρακαταθήκην, ᾗ ζῶ καὶ πολιτεύομαι, ἣν καὶ συνέκδημον λάβοιμι, μεθ' ἧς καὶ ἀλγεινὰ πάντα φέρω, καὶ τερπνὸν ἅπαν διαπτύω, τὴν εἰς Πατέρα, καὶ Υἱὸν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα ὁμολογίαν. Ταύτην πιστεύω σοι σήμερον· ταύτῃ καὶ συμβαπτίσω καὶ συνανάξω σε. Ταύτην δίδωμι παντὸς τοῦ βίου κοινωνὸν καὶ προστάτιν, τὴν μίαν θεότητά τε καὶ δύναμιν ἐν τοῖς τρισὶν εὑρισκομένην ἑνικῶς, καὶ τὰ τρία συλλαμβάνουσαν μεριστῶς· οὔτε ἀνώμαλον οὐσίαις ἢ φύσεσιν, οὔτε αὐξομένην, ἢ μειουμένην ὑπερβολαῖς καὶ ὑφέσεσι, πάντοθεν ἴσην, τὴν αὐτὴν πάντοθεν, ὡς ἓν οὐρανοῦ κάλλος καὶ μέγεθος· τριῶν ἀπείρων ἄπειρον συμφυΐαν, Θεὸν ἕκαστον καθ' ἑαυτὸ θεωρούμενον, ὡς Πατέρα καὶ Υἱὸν, ὡς Υἱὸν καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, φυλασσομένης ἑκάστῳ τῆς ἰδιότητος. Θεὸν τὰ τρία σὺν ἀλλήλοις νοούμενα, ἐκεῖνο διὰ τὴν ὁμοουσιότητα, τοῦτο διὰ τὴν μοναρχίαν. Οὐ φθάνω τὸ ἓν νοῆσαι, καὶ τοῖς τρισὶ περιλάμπομαι· οὐ φθάνω τὰ τρία διελεῖν, καὶ εἰς τὸ ἓν ἀναφέρομαι. Ὅταν ἕν τι τῶν τριῶν φαντασθῶ, τοῦτο νομίζω τὸ πᾶν, καὶ τὴν ὄψιν πεπλήρωμαι, καὶ τὸ πλεῖον διέφυγεν. Οὐκ ἔχω τὸ μέγεθος τούτου καταλαβεῖν, ἵνα δῶ τὸ πλεῖον τῷ λειπομένῳ. Ὅταν τὰ τρία συνέλω τῇ θεωρίᾳ, μίαν ὁρῶ λαμπάδα, οὐκ ἔχων διελεῖν ἢ μετρῆσαι τὸ φῶς ἑνιζόμενον. (Γρ. Θεολόγου, Λόγος Μʹ, Εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα Παράγρ. ΜΑ΄).

Ερευνητικό έργο: ∆ΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ – ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ.

Χρηµατοδότηση: ΚΠ Interreg ΙΙΙΑ (ETΠΑ 75%, Εθν. πόροι 25%).

Εργαστήριο ∆ιαχείρισης Πολιτισµικής Κληρονοµιάς, www.aegean.gr/culturaltec/chmlab.

Πανεπιστήµιο Αιγαίου, Τµήµα Πολιτισµικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006.

Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού µε αναφορά στην πηγή προέλευσής του.

 

 

Η ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Μιλήσαμε για τον Θεό στη Μονάδα Του. Θα δούμε την Μονάδα στο “Είναι” Του, στη Τρόπο Προσέγγισης ή στη Θεία Οικονομία και στο φαίνεσθαι ή στο συμβολικό.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α

 

Η Μονάδα στο “Είναι” Του Θεού.

 

 

Ο Πατέρας αεί Γεννάει τον Υιό και αεί Εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Ωστόσο κάποιοι προκλητικά αδιαφορούν για αυτό και από μόνοι τους λαμβάνουν γεννημένο τον Υιό και εκπορευόμενο το Άγιο Πνεύμα.

                                                    

   

Γέννηση ούτε η εκπόρευση είναι ενέργειες που επέφεραν ποτέ αλλαγή στην κατάσταση το Θεού. Δεν υπήρξε εποχή με αγέννητο τον Υιό και δεν Γεννήθηκε Υιός. Εντούτοις αεί Γεννάται ο Υιός και αεί Εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα. Ο Υιός μέσα στον Πατέρα προσέλαβε το είναι και την Μία Ουσία. «Ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε» (Ψαλ.109). Δεν έγινε ποτέ κίνηση και αλλοίωση του Θεού. Δεν ήταν ποτέ ο Θεός μέσα στον Θεό και ποτέ δεν βγήκε έξω από αυτόν. Όλα αυτά λέγονται πνευματικά και παραμένουν σωματικές περιγραφές. Αυτά δείχνουν ότι και το πρωτότυπο της εικόνας δεν είναι με σωματική έννοια τριτοπρόσωπο, ούτε μπορεί να εικονιστεί έτσι. Εκτός αυτού που αναφέρεται στο Αχώριστο του Πρωτότυπου “Είναι” του Θεού, επιπλέον δεν εμφανίστηκαν ξεχωριστά πρόσωπα, σύμβολα ή μορφές του Θεού.

Ο Πατέρας και ο Υιός είναι Μονάδα και Δυάδα Προσώπων. Δεν είναι απλή μονάδα δεν είναι απλή Δυάδα. Τα δύο Πρόσωπα μαζί με το άγνωστο υποστατικό ιδίωμα της Γέννησης, γίνονται δυάδα, αλλά μόνο ως προς αυτό το ιδίωμα. Δηλαδή με απλά λόγια, Δυάδα είναι αυτός που έχει την αρχή της Γέννησης και αυτός που Γεννάται. Πέραν από αυτό, λέμε ότι δεν σχηματίζεται σωματική Δυάδα. Σημειώνουμε πάλι ότι δεν γνωρίζουμε τι είναι το Θεός Γέννησε Θεό. Ο Θεός λοιπόν προσεγγίζεται Αδιαιρέτως και μόνο μαζί με το Υποστατικό Ιδίωμα Του ο Θεός προσεγγίζεται σε Πρόσωπα. Συμπερασματικά δεν επιφέρει η Γέννηση μόνιμα και σε όλες τις προσεγγίσεις του Θεού διαίρεση. Εντούτοις αναφερόμενοι στη Γέννηση έχουμε μόνο λεκτικά την Διαίρεση Τους. Έχουμε τον Πατέρα που είναι η αιτία και τον Υιό που είναι Αυτός που γεννάται. Στην Θεολογία κατά το Θεός και Θεός, όπως κατά την Θεότητα και Θεότητα ο Πατέρας και ο Υιός παραμένει Μονάδα. Εκτός της Εκκλησίας (το ονομάζουμε κατά τον Αριστοτέλη), έχουμε μόνιμα την διαίρεση. Εντούτοις τονίζουμε ότι αυτή η Μονάδα των Προσώπων δεν λέγεται κατά τον Σαβέλλιο. Επειδή κατά την Αρχή της Γέννησης και για τον Γεννημένο Λόγο, έχουμε χωριστή και Ασύγχυτη Δυάδα.

Έχουμε αναφερθεί στο Αδιαίρετο της Αγίας Τριάδας. Ωστόσο ας προχωρήσουμε τον λόγο και ας μιλήσουμε για το Αχώριστο στις δυάδες των Υποστατικών ιδιωμάτων: Ο Πατέρας Γέννησε τον Υιό και ο Πατέρας Εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Ας δούμε το πρώτο Θέμα καλύτερα.

 

Ο Πατέρας αεί Γεννάει και αεί Εκπορεύει. Ο Πατέρας γεννά αενάως τον Υιό. Η Γέννηση δεν είναι πράξη ούτε συμβάν μέσα στον χρόνο. Είναι μια άγνωστη Αλήθεια που τα λίγα που ξέρουμε είναι το κατά φύση Του Θεού και την ύπαρξη Της. Κάθε στιγμή εκτός χρόνου Γεννάται ο Υιός και Εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα. Ο Πατέρας δεν τον Γέννησε χθες, σήμερα, αλλά ούτε θα τον Γεννήσει αύριο. Ο Πατέρας έξω από τον χρόνο, Αΐδια Γεννάει τον Υιό. Όμοια ο Πατέρας Αΐδια Εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει Θεός Γεννάει Θεό και Θεός Εκπορεύει Θεό. Ας μη βιάζονται λοιπόν κάποιοι να τους διαιρούν και να σχηματίζουν τριάδα (ως προς την όραση).

Το εάν είναι δίπλα του ή μέσα του είναι σωματικές εκφράσεις και αυτά δεν μπορούν να δηλώνουν κάποιο αποτέλεσμα στον Θεό. Αυτές παραμένουν πράξεις στα κτίσματα.

Αυτά δεν είναι καταληπτά, ούτε το αποτέλεσμα από ανθρώπινη εμπειρία. Εντούτοις τα γνωρίζουμε από τον Κύριο, που μας τα δίδαξε λεκτικά. Δεν μας έδωσε το βίωμα ποιος είναι ο Πατέρας, ο Υιός Και το Άγιο Πνεύμα. Λεκτικά μας γνώρισε Τριάδα ασύγχυτη και ενώ εμπειρικά προσεγγίσαμε Αδιαίρετο Θεό. Αυτή είναι η Τριαδική Μονάδα, ας την διαφυλάξουμε και με σεβασμό ας μείνουμε εδώ.    

                                    

Ήρθε η στιγμή που θα  μιλήσουμε και για εκείνες τις μαμές που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την Θεολογία. Άφησαν την γέννηση κάποιου αγίου, της Παναγίας, την πνευματική αναγέννηση των πιστών με την μετάνοια, ακόμα και την Γέννηση του Χριστού. Άφησαν όλα αυτά και ασχολήθηκαν -πραγματικά απίστευτο τόλμημα- με την Γέννηση του Υιού από τον Πατέρα. Ποιος θνητός μπορεί να προσεγγίσει κάτι άλλο από αυτήν την Γέννηση πλην να ομολογήσει λεκτικά την ύπαρξη της, η οποία δεν προσεγγίσθηκε εμπειρικά, αλλά μας την δίδαξε ο Χριστός; Αυτή η Γέννηση είναι ένα παντελώς Απρόσιτο Μυστήριο. Μόνο την αναφέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα από το ότι ο Θεός Γέννησε τον Θεό. Ωστόσο πιστεύουμε στην ύπαρξη Του, αφού δεν μας το είπε άνθρωπος, ούτε άγγελος, παρά ο Κύριος μας. Ας δούμε λοιπόν αυτό το θέμα ποιο αναλυτικά.

 

Η παρούσα μελέτη θα αναφερθεί ειδικά στο ότι μόνο στην Ορθοδοξία μπορούν τρία διαφορετικά πρόσωπα να έχουν Μία παρουσία. Έχουμε το Ομότιμο, το Ομόδοξο και την Μία Προσκύνηση. Η Εκκλησία δεν δέχεται τα τρία Πρόσωπα Αριστοτελικός. Η μελέτη θα δικαιολογήσει το γιατί δε είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι, διακριτά ή χωριστά τα Πρόσωπα του Θεού, Ένας είναι ο Θεός κατά το Θεός και την Θεότητα και ταυτόχρονα υπάρχει υποστατική σχέση δηλαδή τα υποστατικά ιδιώματα που διακρίνουν τα Τρία Ασύγχυτα Πρόσωπα του Θεού. Συνοπτικά κατά την ορθόδοξη Θεολογία, ο Θεός κατά τον Θεό και την Θεότητα είναι Ένας και κατά τα υποστατικά ιδιώματα είναι Τρία. Με άλλα λόγια θα προσεγγίσει αχνά κάποια σημεία της Θεολογίας για να φανεί ότι τα Τρία Πρόσωπα του Θεού, έχουν Μία Βούληση και Μία Εξουσία. Αυτή η προσέγγιση της Τριαδικής Μονάδας γίνεται λεκτικά, ενώ αναφέρεται σε τρία διαφορετικά πρόσωπα. Αντίθετα ως προς την όραση, την διάκριση των Προσώπων και την Προσκύνηση, συναντάει το Αδιαίρετο της Τριάδας. Αυτή είναι και λέγεται Τριαδική Μονάδα.

Η σχέση μεταξύ των Προσώπων μάθαμε ότι είναι η Γέννηση του Υιού και η Εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Αυτά δεν λέγονται ενδεικτικά μεταξύ άλλων, αλλά είναι τα μοναδικά Υποστατικά Ιδιώματα. Οτιδήποτε άλλο και πλέον αυτών όπως “ενεφύσησε”, “πέμπει”, “έστειλε” κ.ά. αναφέρεται στην αποστολή της Ενέργεια τους, στην φανέρωση τους. Θα αναφέρουμε λοιπόν και ένα ακόμη λόγο που φανερώνει ότι δεν μπορεί να είναι άλλη η προσκύνηση του Θεού Πατέρα και άλλη του Υιού, άλλη του Θεού Πατέρα και άλλη του Αγίου Πνεύματος.

Στη κτίση η σύλληψη είναι η χρονική αρχή για να γίνει η μετάβαση από την μονάδα (την μητέρα) στην δυάδα (μητέρα μαζί με την νέα ύπαρξη του παιδιού). Αυτό το ακολουθεί, όπως συχνά και σκόπιμα λέμε και ο Αριστοτέλης. Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει στο Θεό των Ορθοδόξων. Οι ονομασίες (της γέννησης και της εκπόρευσης) χρησιμοποιούνται θεολογικά και εμείς έχουμε παντελή άγνοια τι σημαίνει ο Θεός Γεννάει και ο Θεός Εκπορεύει Θεό, αντίστοιχα. Όμως μας δόθηκε κάποιος χαρακτήρας που διαφοροποιεί αυτή την Γέννηση και την Εκπόρευση από όλες τις πράξεις των κτισμάτων. Η Γέννηση και η Εκπόρευση γίνονται Αχρόνος, Αεί και Αΐδια. Πάλι για να δηλώσουμε το Ομοούσιο των Προσώπων λέμε ότι είναι κατά φύση του Θεού και όχι κατά την Ενέργεια Του. Δεν είναι πράξεις που έγιναν, ούτε θα γίνουν, ούτε ποτέ θα σταματήσουν. Είναι Αλήθεια που Αΐδια υπάρχει, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος.

Ο Πατέρας Αεί Γεννάει τον Υιό. Ποτέ και από κανένα δεν λέει ότι γεννήθηκε ο Υιός. Μόνο αν γίνει αποδεχτή η ύπαρξη του χρόνου στον Θεό (Κύριε ελέησον) τότε ΙΣΩΣ θα ήταν αποδεκτά ως τετελεσμένα και τα στάδια της αιώνιας γέννησης και εκπόρευσης. Έτσι ΙΣΩΣ θα μπορούσαν κάποιοι να ομιλούν για διαίρεση μεταξύ του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!!!

Αλλά ας δούμε τι σημαίνει ο πρωτάκουστος χωρισμός του Υιού από τον Πατέρα και αντίστοιχα του Άγιου Πνεύματος από τον Πατέρα. Καταρχήν ο χωρισμός των προσώπων σημαίνει ότι σταμάτησε να υπάρχει το αεί στη Γέννηση και στην Εκπόρευση. Έβαλαν τον Θεό τους στον χρόνο, δηλαδή πιστεύουν σε ένα κτίσμα!!! Κατά την κοινή ομολογία κάποιοι αγιογράφοι έγιναν κατά την πράξη μαμές. Γεννούν τον Υιό από τον Πατέρα και τους παρουσιάζουν ως δυάδα, τον Ένα δίπλα στον Άλλο. Παρόμοια δίνουν χώρο και χρόνο στο Άγιο Πνεύμα και το διαχωρίζουν από την αρχή Του το Πατέρα.

Συμπερασματικά έτσι προκύπτουν τα τρία χωριστά Πρόσωπα. Στη συνέχεια, για τον σχηματισμό αυτής της Τριθεΐας, για την παράσταση της σε μορφή, αναγνωρίζονται τρία σύμβολα. Αυτό αναγκάζει το ομοούσιο να μετατραπεί σε ομοιούσιο, ή σε μία και μία και μία ουσία, και το καθένα πρόσωπο συνυπάρχει με τα άλλα από την δική του Θέση. Μάλιστα βάζουν και τον άνθρωπο να μετάσχει σε αυτήν την διαφορετικότητα, με την τριπλή διαφορετική Προσκύνηση. Αλλά πως λέγονται αυτές οι βλασφημίες στην ορθόδοξη ανατολική εκκλησία;;; Ποιος τόλμησε ποτέ να φτάσει σε αυτόν τον βαθμό βλασφημίας του Θεού;;; Μήπως αυτό δεν είναι ύψιστη βλασφημία και περιφρόνηση στο δόγμα της Αγίας Τριάδος;

 

Έτσι λοιπόν ο σχηματισμός, η δοξολογία και η προσκύνηση των τριών Προσώπων του Θεού εκτός των άλλων, δηλώνει το τέλος της αεί ύπαρξης και την τέλεση των πράξεων της γέννησης και της εκπόρευσης. Πραγματοποιεί την μετάβαση στην ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, Αυτής που κατά τους ¨σύγχρονους θεολόγους¨ επιτελέσθηκε με την διαίρεση των προσώπων του θεού Τους!!! Έτσι λοιπόν οι σύγχρονοι θεολόγοι βλέπουν δύο χωριστά πρόσωπα, τον Πατέρα που γέννησε και τον Υιό που γεννήθηκε. Τον Πατέρα που εκπορεύει και το Άγιο Πνεύμα που εκπορεύτηκε. Δέχονται στην πράξη ότι η γέννηση και η εκπόρευση έγιναν στο παρελθόν και έτσι σήμερα είμαστε σε νέα πραγματικότητα. Σε αυτήν την ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, μπορούν να προσκυνούν χωριστά τα τρία πρόσωπα του δικού τους Θεού. Ωστόσο εμείς δεχόμαστε το Αΐδιο και το Αεί:

 

«Οὐδ᾿ ἄπαξ γεννήσας πέπαυται ὁ πατήρ, οὐδ᾿ ὁ υἱός γεννηθείς, οὔτε τό πνεῦμα ἐκπορευθέν, ἀλλ᾿ ἀεί τε γεννᾶ ὁ πατήρ τόν υἱόν καί προβάλλει τό πνεῦμα. Καί ὁ υἱός ἀεί γεννᾶται καί τό πανάγιον ἀεί ἐκπορεύεται πνεῦμα». (Ιωάσαφ Εφέσου +1473, εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, σελ. 128, στοιχ. 124-128).

 

Ωστόσο ας μείνουμε στην Ορθοδοξία. Το «αεί γεννάει» σημαίνει αιωνίως Αδιαίρετα Πρόσωπα. Όπου είναι ο Υιός, εκεί βρίσκετε Αδιαιρέτως και ο Πατέρας. Όπου ο Πατέρας εκεί Αδιαιρέτως και ο Υιός. Όταν όμως τους δοξολογούμε χωριστά, δεόμαστε σε πολλά πρόσωπα, τα προσκυνούμε διαιρεμένα και πολύ περισσότερο όταν φτάνουμε να τα εικονίζουμε σωματικά με δύο ή ακόμα και με τρία Πρόσωπα, τότε σημαίνει επιτελέστηκε η Γέννηση με την Εκπόρευση. Αυτό είναι τρομερό!!!

Κάποιοι αφαιρέσανε το Αΐδιο από την Γέννηση, της δώσανε ένα τέλος, λένε ότι ολοκληρώθηκε, την βάλαμε στο χρόνο και έγινε κτιστή πράξη ... Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να φανεί ότι ανατρέπει τα Πάντα αυτή η παναίρεση. Σαν να μη φθάνει αυτό για την Γέννηση, οι ίδιες βλασφημίες επιτελούνται και με την Αΐδια Εκπόρευση· μόνο που σε αυτή την περίπτωση επιτελείται ανάμεσα στον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα...

Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος λέει ότι αυτός που ξεχωρίζει τον Υιό από τον Πατέρα, τους σκοτώνει (= τους αγνοεί τους διαγράφει παντελώς, αυτό δηλαδή σημαίνει ότι δεν πιστεύει σε αυτούς).

 

 

(34) Καί ἵνα σαφέστερον, ὅ λέγω, ἐκ τῶν σωματικῶς ἐπισυμβαινόντων ποιήσωμαι, εἰκόνα τοῦ λόγου τήν ὠδίνουσαν τεκεῖν λήψομαι. Καθάπερ οὖν ἡ συλλαβοῦσα το βρέφος γυνή, ἐάν μή εἰς τόν ἐπιτήδειον φυσικῶς τέκῃ καιρόν, σύν αὐτῶ < τῷ > ἐμβρύῳ ἀπόλλυται, οὕτω δή καί ὁ ἡμέτερος νοῦς τό γεννᾶν ἀεί τόν λόγον φυσικῶς λαβών ἐκ Θεοῦ, ὅν ἀδιαίρετον ἔχει καί συνουσιωμένον ἐν ἑαυτῷ, ἐάν τοῦτον ἀνέλῃς, συνανεῖλες καί τόν τούτου γεννήτορα. (Θεολογικός δεύτερος. (29). Καί κατά τῶν ἐπιχειρούντων θεολογεῖν ἄνευ Πνεύματος.).

 

Πως τολμούν οι αγιογράφοι να εικονίζουν χωριστά και δίπλα τον Πατέρα με τον Υιό;;; Αυτόν τον διαχωρισμό δεν τον επιτρέπει το ευαγγέλιο.

 

«ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; ». (Ιω. 14, 7-11).

«καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με». (Ιω. 12, 45).

«εἰ ἐμὲ ᾔδειτε, καὶ τὸν πατέρα μου ᾔδειτε ἄν». (Ιω. 8,19).

 

                                                              

«ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν». Ιω. 10,30

«καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί» (Ιω. 17, 21).

«καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν», (Ιω. 17, 22).

«Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας». (Ιω. 1,14).

 

Μέχρι εδώ αναφέρθηκε η διαρχία, αλλά δεν είναι δύσκολο να συμπληρωθεί παρόμοια και η θεολογία για το πρόβλημα που φέρνει η τριαρχεία της παράστασης…

     

«Καί καθάπερ τοῦ νοῦ τόν λόγον γεννῶντος, τό τῆς ψυχῆς θέλημα, ὡς κοινόν ἀμφοτέρων, τοῖς ἀκούουσι γνώριμον γίνεται ἤ διά ζώσης φωνῆς ἤ διά γραμμάτων, μή συγχεομένων αὐτῶν δηλαδή ἤ διαιρουμένων εἰς τρία, ἀλλ᾿ ἐν ἑνί ἑκάστῳ ἅμα τῶν τριῶν νοουμένων ἤ ὁρωμένων ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ καί ἐν ἑνί τῷ θελήματι, οὕτω μοι νόει καί εὐσεβῶς ὁμολόγει καί ἐπί τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος τόν μέν Πατέρα γεννᾶν ἀφράστως τόν Θεόν Λόγον, ὅν ἐν ἀρχῇ ἔσχεν ἐν ἑαυτῷ καί ἔχει γεγεννημένον ἀχωρίστως καί ὑπέρ λόγον, τόν δέ Υἱόν γεννᾶσθαι τόν ἀεί ἀδιαιρέτως πρός τόν γεννῶντα Πατέρα ὄντα συναϊδίως καί μηδαμῶς ἐξ αὐτοῦ χωριζόμενον, τό δέ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορεύεσθαι συμφυές ὄν καί συνηνωμένον τοῖς ὁμοουσίοις Πατρί τε καί Υἱῷ, ὡς συμπροσκυνούμενον καί συνδοξαζόμενον αὐτοῖς παρά πάσης πνοῆς». Συμεών νέου Θεολόγου. Θεολόγικός δεύτερος. Καί κατά τῶν ἐπιχειρούντων θεολογεῖν ἄνευ Πνεύματος.

 

Σταύρος Ασλανίδης.