Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, περί τοῦ «πρωτείου» καί τοῦ «ἀλαθήτου» τοῦ «πάπα» Ρώμης -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Εἰς τήν «Δωδεκάβιβλον» τοῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων (17ος αἰών) ὑπάρχουν ἄπειρα παραδείγματα τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν περιτράνως ὅτι ὁ «πάπας» Ρώμης, καί ὅταν ἀκόμη ἦτο Ὀρθόδοξος καί μέλος τῆς Ἐκκλησίας (μέχρι τόν Ἰούλιον τοῦ 1054 μ.Χ.), οὔτε μονάρχης ἦτο οὔτε ἀλάθητος. (Σημειωτέον ὅτι τό «ἀλάθητον» πηγάζει ἐκ τοῦ «πρωτείου».) Τό ἔργον αὐτό τοῦ Δοσιθέου ἦτο νομίζω ἡ αἰτία νά χαρακτηρισθῇ οὗτος «παπομάστιξ»! Ἰδού μικρόν μόνον δεῖγμα τοιούτων παραδειγμάτων.

 

Α. Περί τοῦ «πρωτείου» τοῦ Πάπα

Α.1. Εἰς τάς Ἀποστολικάς Συνόδους οὐδαμῶς γίνεται λόγος διά «πρωτεῖον» τοῦ Πέτρου. Εἰς τήν ἐν Ἱεροσολύμοις τετάρτην Ἀποστολικήν Σύνοδον (56 ἤ 58 μ.Χ.), μείζων Ἀπόστολος ἀνεδείχθη ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, ἐνῷ ὁ Πέτρος ἀπουσίαζεν καί οὔτε κἄν ἐμνημονεύθη ἐν αὐτῇ! Εἰς δέ τήν πέμπτην Σύνοδον, ὁ Πέτρος ἦτο ἐγκαλούμενος ὡς συμφαγών μέ ἄνδρας ἔχοντας ἀκροβυστίαν. Ὁ Πέτρος ἀπελογήθη καί οὐδέν σημεῖον μοναρχίας ἔδειξε («Δωδεκάβιβλος», Βιβλίον Α', Κεφάλαιον Ε', παράγραφοι Δ' καί Ε', Τόμος Α' Ἐκδόσεως Ρηγοπούλου, σελ. 70-73). Συνεπῶς, οὔτε πρωτεῖον τοῦ «πάπα» ὑφίσταται.

Α.2. Εἰς τόν γνωστόν διάλογον τοῦ Πολυκάρπου Σμύρνης μετά τοῦ Πάπα Ἀνικήτου διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα, οὐδείς ἐκ τῶν δύο ἔπεισε τόν ἄλλον, καί ὁ διάλογος ἔληξεν εἰρηνικῶς, εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἰσοτιμίας  Πολυκάρπου καί Ἀνικήτου. Ὅθεν καταλήγει ὁ Δοσίθεος: «καί ποῦ ἐστί τό, ὁ μή πιστεύων, ἤ μή πειθόμενος τῶ Πάπᾳ, οὐκ ἐστί Χριστιανός; Ἰδού γάρ ὁ Πολύκαρπος ἀντεῖπε τῷ Πάπᾳ καί μάλιστα κατά πρόσωπον αὐτοῦ ... ἰδού ἰσοτιμία, ἰδού ὡς οὐκ εἶχεν οὐδέν πρωτεῖον τότε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὁ Ρώμης». Ἀλλά καί εἰς διαφόρους Συνόδους πού συνεκροτήθησαν μετά ταῦτα διά τό αὐτό θέμα, ὁ Πάπας οὔτε ἠρωτήθη οὔτε διεδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλον (ἔ.ἀ., Βιβλίον Α', Κεφ. ΙΑ', παρ. Ε' καί Ζ', Τόμος Α', σελ. 110-111, 121-122).

Α.3. «Φασί δέ περί τῶν ἐν Ρώμῃ πρῶτος μέν Λῖνος ὑπό τοῦ Παύλου, δεύτερος δέ Κλήμης ὑπό τοῦ Πέτρου· ἐν οἷς σημείωσαι δύο, πρῶτον μέν, ὅτι ἐπειδή ἡ Ἱερουσαλήμ, ἡ Ἀντιόχεια καί ἡ Ἀλεξάνδρεια προτάσσονται τῆς Ρώμης, οὐκ ἦν οὐδέ κἄν πρῶτος ὁ Ρώμης, οὔτε μήν μονάρχης· δεύτερον δέ, ὅτι οὐκ ἔστι διάδοχος τοῦ Πέτρου ὁ Ρώμης, ἀλλά διάδοχος τοῦ Παύλου καί τοῦ Πέτρου, ὁ δέ Παῦλος οὐκ ἦν οὐδέ πρῶτος οὐδέ μονάρχης, ἄρα οὐδέ ὁ Ρώμης» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Α', Κεφ. ΙΑ', παρ. ΣΤ', Τόμος Α', σελ. 119).

Α.4. Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι ὑπεράνω ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Πάπα, τόν ὁποῖον κρίνει καί ἀνακρίνει: «Σύνοδοι ἀθροίζονται ἄνευ βουλῆς ἤ γνώμης τοῦ Πάπα, καί μάλιστα ἀναφανδόν κατ’ αὐτοῦ ... καινοτομία ἄρα σαφής καί πλάσμα ἡ νῦν φημιζομένη τοῦ Ρώμης μοναρχική ἐξουσία, καί τό πρωτεῖον τῆς ἐξουσίας» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Α', Κεφ. ΙΑ', παρ. ΙΓ', καί Κεφ. ΙΓ', παρ. Β', Τόμος Α', σελ. 132 καί 140).

Α.5. «Σημείωσαι καί ἐκ τούτων τῶν γενομένων μετά τήν ἐν Σαρδικῇ Σύνοδον, ὅτι κρίνεται ἡ Αἵρεσις Φωτεινοῦ, καί κατακρίνεται χωρίς γνώμης ἤ διδασκαλίας τοῦ Ρώμης· ὑπογράφει εἰς τόν ἀρειανισμόν ταυτόν εἰπεῖν εἰς τόν ἀθεϊσμόν ὁ Πάπας Ρώμης· γίνονται Ἀρειανοί Ἐπίσκοποι Ρώμης Λιβέριος καί Φίληξ· προξενοῦσι φόνους καί μυρία κακά μαχόμενοι ἀλλήλοις οἱ Ἐπίσκοποι Ρώμης· ἀθροίζονται Σύνοδοι ἄνευ γνώμης τοῦ Ρώμης, καί πείθονται αὐταῖς οἱ Ἐπίσκοποι Ρώμης ... καθαιροῦνται καί χειροτονοῦνται Πατριάρχαι χωρίς τινός μνήμης τοῦ Ρώμης, ὥστε φαίνεται καί ἐκ τούτων ὅτι οὐδέν ἐστιν ἕτερον ὁ Ρώμης, εἰ μή Ἐπίσκοπος μερικῆς Ἐπαρχίας τῆς Δύσεως, οὐδέν δυνάμενος μόνος ἔξω τῶν ὁρίων αὐτοῦ, καί ὑποκείμενος ταῖς Συνόδοις, οὐχ ὑπερκείμενος» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Β', Κεφ. Ι', παρ. Ε', Τόμος Α', σελ. 425).

Α.6. Ὁ Εὐσέβιος κατηγόρησε τόν αἱρετικόν Λουκίφερα διά τήν δημιουργίαν σχισμάτων, ἐπειδή ὁ Λουκίφερ ἐχειροτόησεν ἀντικανονικῶς τόν αἱρετικόν Παυλῖνον ὡς Πατριάρχην Ἀντιοχείας. Ἐλθών δέ ὁ Εὐσέβιος εἰς διένεξιν μετ’ αὐτοῦ, δέν ἐπεκαλέσθη τόν Πάπαν Ρώμης ὡς κριτήν, ἄν καί ἀμφότεροι ἐτέλουν ὑπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρώμης, ἀλλ’ ἐζήτησεν ἀπό Σύνοδον νά διορθώσῃ τό σφάλμα, διότι «ἡ Σύνοδος ἐστί τό πρῶτον κριτήριον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ δέ μοναρχία τοῦ Ρώμης λόγος μόνον ἐστί ψιλός, κενός μέν ἀληθείας, ψεύδους δέ μεστός ... ὁ Εὐσέβιος ἅμα Ἀθανασίῳ Σύνοδον ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἤθροισαν ἐπί βεβαιώσει τῶν ἐν Νικαίᾳ δοξάντων ... ἄνευ προτροπῆς τοῦ Ρώμης, ἤ βεβαιώσεως, ἤ κἄν μνήμης τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, καί ποῦ λοιπόν ὅτι ὁ Ρώμης ἀγείρει ἤ βεβαιοῖ τάς Συνόδους, ἤ ἐπί τῶν Συνόδων; ... ὁ Ρώμης ἀγνοεῖ τήν ἐν τοῖς Ἀνατολικοῖς ἀλήθειαν ὀνομάζων αὐτούς Ἀρειανούς, καί ἰδού καί ὁ Ρώμης ἀγνοεῖ, ἰδού ἀπό τοῦ Ἀλεξανδρείας διδάσκεται, κρίνεται, διορθοῦται, λαμβάνει λύσιν τῆς ἐν τῇ ρωμαϊκῇ Ἐκκλησίᾳ ἀμφιβολίας, καί ποῦ τό ὅτι τῷ Ρώμης μόνον ἔξεστι λύειν τάς ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία ἀμφιβολίας;» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Β', Κεφ. ΙΒ', παρ. Ζ', Τόμος Α', σελ. 442-443).

Α.7. «Εἰ δέ ἦν ὁ τῆς ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος Μονάρχης καί ἀναμάρτητος περί τήν πίστιν, καί κατ’ ἐξοχήν μόνος Διδάσκαλος τῆς πίστεως, καί ἐπί τῶν Βασιλέων, ἐκεῖνον ἄν ἠρώτησεν ὁ Βασιλεύς, ἤ κἄν τῷ μεγάλῳ Ἀθανασίῳ ἔλεγε, τίς ἄν εἴη ἡ γνώμη περί πίστεως τοῦ Ἐπισκόπου Ρωμαίων· ὁ δέ Βασιλεύς οὐ μόνον οὐκ ἠρώτησε τόν Πάπαν Ρώμης, ἀλλ’ οὐδέ ὅλως μνήμην αὐτοῦ ἐποιήσατο· δεύτερον, ὁ μέγας Ἀθανάσιος συνοδικῶς γράψας τῷ Βασιλεῖ ὅτι ἡ ἐν Νικαίᾳ ὁμολογηθεῖσα πίστις ἐστίν ἡ ἀληθής καί εὐσεβής πίστις, καί πολλάς ἀποδείξεις εἰπών περί ταύτης, οὐδ’ ὅλως ἐμνήσθη τοῦ Πάπα ... ὁ μέγας Ἀθανάσιος πρῶτος καί μόνος μετά ὀλίγων Ἐπισκόπων ἐγγράφως εἶπε μίαν εἶναι ἐν τριάδι Θεότητα ... πρῶτος αὐτός ἐν τῇ κατ’ αὐτόν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Συνόδῳ ρητῶς καί ἐγγράφως ἐκήρυξε μίαν οὐσίαν καί τρεῖς ὑποστάσεις ἐν τῇ Θεότητι ... ὅ γάρ τῷ Πάπᾳ Ρώμης οὐκ ἐνεπνεύσθη, τοῦτο τῷ Ἀθανασίῳ ἐνεπνεύσθη ... ὁ δέ Ἀθανάσιος τήν κρίσιν τῶν ἐν Νικαίᾳ ἡρμήνευσεν, ἐκύρωσεν, ἐβεβαίωσε, καί τήν περί τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί τῆς μιᾶς Θεότητος ἄκραν διδασκαλίαν πρῶτος καί μόνος ἐμπνευσθείς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τρανῶς καί ἐγγράφως ἀνεκήρυξε, ἀσυγκρίτως ἄρα μεῖζον τό ἀξίωμα τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ ἀξιώματος τοῦ Πάπα, ταὐτόν εἰπεῖν τῆς ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, καί λοιπόν οὐκ ἔστιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μοναρχικόν ἀξίωμα, ἐπειδή οἱ σοφώτεροι καί ἁγιώτεροι προτιμῶνται ἀσυγκρίτως τῷ Πάπα Ρώμης» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Β', Κεφάλαιον ΙΓ', παράγραφος Β', Τόμος Α', σελ. 446-448).

 

Β. Περί τοῦ «ἀλαθήτου» τοῦ Πάπα

Β.1. Εἰς τήν Γ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, «ὅρον ἐξέθεντο οἱ πατέρες Θεοτόκον τήν παρθένον, καί ἕνα Χριστόν καθ’ ὑπόστασιν τόν αὐτόν καί Θεόν καί ἄνθρωπον ἐν αὐτῷ δογματίσαντες, καί ἄλλο Σύμβολον μή γενέσθαι ποτέ, μήτε εἰς τό γεγονός γενέσθαι ἤ προσθήκην ἤ ἀφαίρεσιν, ἀλλά καί πᾶσαι αἱ μετέπειτα Σύνοδοι τό αὐτό διώρισαν μετά ἀναθεματισμῶν, ὧν ἀλογήσας ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, καί ἐνθείς προσθήκην καί λέξιν ἀσεβείας ἐν τῷ Συμβόλῳ τῶν πατέρων παρά Κανόνας, ἔσχισε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Γ', Κεφάλαιον ΙΕ', παράγραφος Δ', Τόμος Β', σελ. 155).

Β.2. «... Ὥστε τήν Ἐκκλησίαν Ἀντιοχείας σχισθῆναι εἰς τρία· ἕν τῶν Ἀρειανῶν, ὧν προΐστατο ὁ Εὐζώϊος· δεύτερον, τό τῶν ὑπερασπιζομένων τῶν τριῶν ὑποστάσεων, ὧν ἐξῆρχεν ὁ Μελέτιος, καί τρίτον τό τῶν τῆς μιᾶς ὑποστάσεως, ὧν ἡγεῖτο ὁ Παυλῖνος· ἐκράτουν δέ οἱ μέν ἐν τῇ Ἀνατολῇ ὀρθόδοξοι τό μέρος τοῦ Μελετίου, οἱ δέ δυτικοί τό μέρος τοῦ Παυλίνου, ἐφρόνει δέ τό δόγμα τοῦ Παυλίνου καί τῶν Δυτικῶν Μάρκελλος ὁ Ἀγκύρας, ὅπερ ὁ μέγας Βασίλειος γράφων πρός τούς Δυτικούς, ἤτοι ἐπιστολῇ ἑβδομηκοστῇ τετάρτῃ καλεῖ Αἵρεσιν καί Ἰουδαϊσμόν ... οὕτω λοιπόν εἶχον οἱ Πάπαι μετά Παυλίνου, ἐξεναντίας δέ ἐμάχοντο ἀεί Μελετίῳ τῷ ὑπερασπιστῇ τῶν τριῶν ὑποστάσεων ... ὁ μέγας Βασίλειος φανερώτατα ἔγνω ὅτι ὁ Πάπας τῆς Ρώμης ἀπό καθέδρας καί διά τῆς ἰδίας Συνόδου αὐτοῦ κρίων, ὑπέστη σφάλματι, ὅτι δτι δέ ὁ Μάρκελλος Αἱρετικός ἦν, καί ἡ δευτέρα Οἰκουμενική Σύνοδος βεβαοῖ καί ἐν τῷ πρώτω Κανόνι, καί ἐν τῇ πρός τούς Δυτικούς ἐπιστολῇ αὐτῆς» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Β', Κεφ. ΙΒ', παρ. Γ', Τόμος Α', σελ. 436-438). Ὡς εἴδομεν εἰς παράγραφον Α.5 ἀνωτέρω, ὁ Πάπας Ρώμης ὑπέγραψεν ὑπέρ τοῦ Ἀρειανισμοῦ· καί εἰς παράγραφον Α.6 εἴδομεν ἄλλα σφάλματά του· ἄρα ποῦ τό «ἀλάθητὀν» του;

Β.3. «Ὁ Πάπας περί Οὐϊταλίου ἐπλανήθη καί περί Μαρκέλλου, Εὐσταθίου καί Παυλίνου καί τῶν Μακεδονιανῶν πλανᾷ καί πλανᾶται, καί ποῦ λοιπόν ἡ μοναρχία αὐτοῦ, καί τό ἀναμάρτητον τῆς μοναρχίας αὐτοῦ;» (ἔ.ἀ., Βιβλίον Β', Κεφ. ΙΖ', παρ. Η', Τόμος Α', σελ. 479).

          Τούτων οὕτως ἐχόντων, συμπεραίνομεν ὅτι οἱ ἐξ Ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταί, οἱ ὁποῖοι σύρουν τούς Ὀρθοδόξους εἰς τό «κοινόν Ποτήριον» μέ τόν Παπισμόν τό 2025, συμπληρώνοντες ἔτσι τό πελώριον ἔγκλημά των τῆς «ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας» τῆς 7-12-1965, τοὐτέστιν τοῦ ἐξουνιτισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων (βλ. https://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1965/documents/hf_p-vi_spe_19651207_common-declaration.html), καθίστανται πλέον παντελῶς ἀναπολόγητοι.