…Συ δε, ω ακροατά, στοχάσου, παρακαλώ, άλλον μαθητήν του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου, τον θαυμάσιον Αββάν Νικόλαον, όστις κατήγετο από τας Αθήνας, γέρων πολύ, έως ογδοήκοντα χρόνων, άξιος ευλαβείας δια το αιδέσιμον γήρας του, την φρόνησίν του και την σεμνότητα του ήθους του. Ούτος και δια την Ορθοδοξίαν πολλά μεγαλοψύχως υπέφερεν από τον Βασιλέα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγον, τον Λατινόφρονα, πολλάς εξορίας και αρπαγάς των υπαρχόντων του και πολλάς σκοτεινάς φυλακάς. Διότι εις καιρόν ότε ο θείος Νικόλαος εκήρυττεν εις την πατρίδα του τον λόγον του Θεού και εδίδασκε τον λαόν να φυλάττουν την Ορθοδοξίαν και να μη δέχονται τα σαθρά δόγματα των Λατίνων απέστειλεν ο Βασιλεύς υπηρέτας ιδικούς του λατινόφρονας πολύ σκληρούς και απανθρώπους δια να τον τιμωρήσουν. Κατά την προσταγήν του Βασιλέως τον έδεσαν σφιγκτά με σχοινία και με αλύσους εις τον λαιμόν και εις τας χείρας και του εξύρισαν την τιμίαν γενειάδα του, δια καταισχύνην. Ραβδίζοντες δε τούτον απανθρώπως και κτυπώντες τον με τους πόδας των, τον έσυραν αλύπητα εις τας δημοσίας οδούς και τον περιέφερον εις όλα τα σημεία δια να τον θεατρίσουν, μη γνωρίζοντες οι ματαιόφρονες, ότι εθεάτριζον περισσότερον εαυτούς, δια της κακίας την οποίαν εδείκνυον, εις εκείνον δε προσέφερον μεγίστην δόξαν. (Συναξ. Δ:150)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου