«ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας».

 Τα πιο ύπουλα σχέδια του οικουμενισμού εξυφαίνονται αθόρυβα εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Διαβρώνουν, όπως το κύμα τα βράχια, το όρθοδοξο φρόνημα παλαιότερων αγιορειτών και γεροντάδων, πλανώντας ακόμη και τους εκλεκτούς. Κι έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου μια μικρή μειοψηφία λαϊκών και κληρικών, αντιλαμβανόμενοι την προδοσία της πίστης που συντελείται, αντιδρά με πάθος κι αγωνίζεται αντιστεκόμενη στη λαίλαπα των οικουμενιστών. Το πρόβλημά τους όμως είναι ότι ‘υποτάσσονται’ σε τυφλούς οδηγούς χωρίς να το γνωρίζουν (αν όμως το διαισθάνονται έστω, τότε εθελοτυφλούν κι οι ίδιοι). Ειδικά στα πρόσωπα γεροντάδων ή επισκόπων με ‘πνευματικότητα’, ο οικουμενισμός έχει βρει τα πιο χρήσιμα φερέφωνά του. Ως δούρειοι ίπποι, ενώ φέρονται να καθοδηγούν με αντιοικουμενιστική ρητορική τα πνευματικοπαίδια τους, δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν την ευλογία τους για μη μνημόνευση ή αποτείχιση. Για όσους πάντως πονούν πραγματικά για την Ορθοδοξία, ίσως ο Θεός τους χαριτώσει με ανδρείο, ταπεινό και ‘μαρτυρικό’ φρόνημα•.