Εἶναι μιὰ δυστυχέστατη ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅτι τὸ πλεῖστον τῶν πολιτικῶν, πολιτειακῶν, ἐκκλησιαστικῶν, δημοσιογραφικῶν κ.λπ., παραγόντων, ἔχουν, ἠθελημένα ἢ ἀθέλητα, ἐλλειπῆ ἢ στρεβλὴ συνείδηση καὶ τῆς Ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπίσης, εἶναι βαθύτατα δυστυχὴς καὶ ἀπελπιδοφόρος, ἡ βιουμένη, μέσα σ’αὐτὸν τὸν πολιτικό, οἰκονομικό, ὑγειονομικό, δημογραφικὸ καὶ ἐν γένει κοινωνικὸ κουρνιαχτό, πολυεπίπεδη κατακόρυφη παρακμὴ καὶ ἀπαξίωση τῶν ἀξιῶν, ὅπου δοκιμάζεται ἡ ψυχοσωματικὴ ὑπόσταση καὶ εὑρίσκεται ἐν διωγμῷ ἡ ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τοῦ ἁπλοῦ Ἕλληνα πολίτη.
Ἡ Ἐκκλησία, ὡς χῶρος ἐκδήλωσης τῆς ἐσωτερικότητας τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. τῆς ὑπέρβασης τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος, ἀποτελεῖ σήμερα, ἴσως, τὸν μοναδικὸ χῶρο ἐλπιδοφόρου καταφυγῆς, (μακρὰν ἀπὸ κάθε ἀπειλουμένη, ἀποπροσανατολιστική, παραπλανητικὴ καὶ διαβρωτικὴ ἀλλοτρίωση, ὄντας ἀνυπεράσπιστος μέσα στὴν τύρβη τῆς ζοφερῆς καθημερινότητας ), γιὰ τὴν στήριξη καὶ ἴασή της, ἀγρίως δοκιμαζομένης, ψυχοσωματικῆς ὑπόστασής του. Ὅπως, ἀκριβῶς καὶ ἀντιστοίχως, τὸ ἰατρεῖο καὶ τὸ φαρμακεῖο εἶναι ἡ καταφυγὴ γιὰ τὴν ἴαση τοῦ ἐμπερίστατου λειτουργικά, ἀνθρωπίνου σώματος. Ἑπομένως, στὸ ἰατρεῖο, εἴτε τοῦ σώματος, εἴτε τῆς ψυχῆς, χρειάζεται, ἀνὰ πᾶσα στιγμή, ἐλεύθερη καὶ ἀνεμπόδιστη πρόσβαση, γιὰ κάθε χειμαζόμενο ἄνθρωπο, ἀρκεῖ νὰ τηρεῖ, λόγω τοῦ ἰοῦ C-19, τὴν πρόσφορη ἀνὰ πᾶσα στιγμή, προφύλαξη τοῦ ἀναπνευστικοῦ του συστήματος, καθὼς καὶ τὶς ἀπαιτούμενες ἀποστάσεις ἀσφαλείας.
Εἶναι καιρὸς πλέον, ἡ συνήθης ἑλληνικὴ τακτική, τῶν ἀναποτελεσματικῶν πειραματισμῶν, τῶν ἀποσπασματικῶν, καὶ αὐθαίρετων δράσεων “ἐν ἀσυλίᾳ καὶ ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ”, τῆς ἀποχῆς καὶ ἀπραξίας σὲ θέματα ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὴν καθημερινότητα καὶ τὸ μέλλον τοῦ ἁπλοῦ Ἕλληνα πολίτη, τῆς λεηλασίας καὶ κατατρομοκράτησης τῆς μεσαίας τάξης, δηλαδὴ τοῦ μοναδικοῦ ὄρθιου καὶ δημιουργικοῦ τμήματος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τοῦ ξεπουλήματος κρατικῶν ὀργανισμῶν, τῶν παραχωρήσεων καὶ ἐκχωρήσεων δημοσίων δικαιωμάτων καὶ περιουσιῶν, καθὼς καὶ τῆς ἀναίσχυντης διαπραγματευτικῆς τακτικῆς, σὲ θέματα ἐθνικῆς ἐμβέλειας, ὅπου συνήθως, τὸ ἀντικείμενο τῆς διαπραγμάτευσης (ὅπως μὲ ΟΗΕ, ΥΑΠΜ, ΔΝΤ, ΗΠΑ, ΠΤεπ, ΠΟΥ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ὅμορες γειτονικὲς χῶρες κλπ.), εἶναι ἡ ἐπιλογὴ ὑποχωρήσεων καὶ ὄχι διεκδικήσεων, καιρὸς εἶναι πλέον, αὐτὲς οἱ τακτικὲς καὶ οἱ συνοδές τους πρακτικές, νὰ σταματήσουν ὁριστικά. “Ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει”, δὲν πάει ἄλλο…
Γιὰ ὅλες αὐτές, τὶς σφόδρα ζημιογόνες ἕως ἐθνοκτόνες, πρακτικές, χρειάζεται νὰ προχωρήσουμε, ἀμέσως, σὲ ἀπροσχημάτιστη καὶ ἐμπεριστατωμένη σφαιρικὴ μελέτη, ὅλων τῶν ζωτικῶν θεμάτων τῆς πατρίδας μας καὶ τῶν πολιτῶν της, εἴτε ἐπιστημονικῶν-θεραπευτικῶν, εἴτε οἰκονομικῶν-κοινωνικῶν- δημογραφικῶν, εἴτε ἐκπαιδευτικῶν-πολιτιστικῶν, εἴτε καὶ νομικῶν-συνταγματικῶν-κυριαρχικῶν. Μετὰ ταῦτα, ἡ ἄμεση λήψη τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὸ Ἔθνος, δραστικῶν ἀποφάσεων, θὰ κάνει ἐφικτή, τὴν σταδιακὴ ἐπαναφορὰ τῆς χώρας σὲ κράτος δημοκρατικοῦ δικαίου καὶ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν σὲ συνθῆκες κοινωνικῆς συνοχῆς, προσωπικῆς ἀξιοπρέπειας, εὐεξίας, ἐθνικῆς συνείδησης καὶ δημιουργικῆς δράσης καὶ εὐημερίας,Ἐθνικὰ ὀλισθήματα, πισωγυρίσματα καὶ ἀνομήματα μὲ αὐθαίρετες καὶ ἀμφιλεγόμενες ἐπιλογές, διεπράχθησαν, συστηματικῶς, ἐρήμην τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ στὶς τέσσαρες προαναφερθεῖσες ἑνότητες ἐθνικῶν θεμάτων. Διεπράχθησαν ἀπὸ κρατικοδίαιτους ἀνευθυνοϋπεύθυνους , σὲ κυβέρνηση, σὲ ἀντιπολίτευση καὶ σὲ ἄλλα θεσμικὰ ἢ μή, ἐπιστημονικὰ ἢ μὴ , ὄργανα τῆς πολιτείας ἢ συνοδᾶ αὐτῆς. Εἶναι, λοιπόν, φανερὸ ὅτι στὴν χώρα λειτουργεῖ , ἐδῶ καὶ πολλὰ xρόνια, πρακτικά, ἔνας ἰδιότυπος κοινοβουλευτικὸς ὁλοκληρωτισμός, πού, προϊόντος τοῦ χρόνου, ἐπιφέρει, κατὰ συρροὴ καὶ κατὰ συμμετοχή, ὁλοένα καὶ μεγαλύτερες ἐθνικὲς βλάβες. Ἐθνικὲς βλάβες εἴδαμε, στὰ Σκόπια (ὅπου πχ. ἡ βουλγαρικὴ γλώσσα φόρεσε τὴν πανοπλία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς Μακεδονίας), στὰ Μνημόνια (ὅπου ἔγινε ἡ μεγαλύτερη λῃστρικὴ ἐπίθεση στὴν ἐθνικὴ οἰκονομία καὶ στὸ πλέον δημιουργικὸ καὶ παραγωγικὸ τμῆμα της, αὐτὸ τῆς μεσαίας τάξης), στὸν πρωτοφανῆ,, γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ χρονικά, βίαιο καὶ ἐρήμην τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐποικισμὸ τῆς χώρας μας σὲ καιρὸ εἰρήνης, ἀπό, ἐμπερίστατους ἢ μή, ἀφροασιατικοὺς πληθυσμούς, (μὲ ἀποτέλεσμα τὴν, παροῦσα, κρίσιμη σὲ ἔνταση καὶ ἔκταση, ἀλλοίωση τοῦ κοινωνικοανθρωπολογικοῦ ἀναγλύφου τῆς χώρας καὶ μάλιστα σὲ “χρόνους δίσεχτους καὶ μῆνες καταραμένους”).
Ἐθνικὴ βλάβη μὲ ξεχωριστὴ σημασία καὶ μὲ ἄμεσες, ἀλλὰ καὶ μακροχρόνιες βαρύτατες ἐπιπτώσεις, ὑπάρχει στὴν διακινδύνευση τῆς προσωπικότητας, τῆς ἀξιοπρέπειας, ἀκόμη καὶ τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς, τοῦ ἁπλοῦ καὶ μὴ διαπλεκόμενου Ἕλληνα πολίτη, στὴν ὑποβαθμισμένη καθημερινότητά του, στὴν, σχεδόν, ἀνύπαρκτη πρωτοβάθμια ἰατρικὴ φροντίδα, (θεραπεία, οἶκοι μὲ φάρμακα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσει, ὡς σωστικὸς κυματοθραύστης τῶν ἀπειλητικῶν κυμάτων τῶν ἰογενῶν λοιμώξεων, ὥστε οἱ, κατ’ ἀνάγκην, καταφεύγοντες στὰ νοσοκομεῖα, νὰ εἶναι, δραστικὰ ὀλιγότεροι ἀπ’ ὅσους, καταφεύγουν μέχρι σήμερα), στά, κατὰ τὸ πλεῖστον, λεηλατημένα καὶ ὑποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεῖα (ὅπου διάδρομοι, γίνονται χῶροι νοσηλείας, αὐτονοήτως, ὑψηλοῦ κινδύνου), στὴν ἐθνικὰ ἀπαράδεκτη καὶ κοινωνικὰ τρομακτική, ἀνεργία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ κυρίως τῶν νέων.
Κεφαλαιώδης βλάβη,μὲ ἀνυπολόγιστες ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις στὸ μέλλον, γιὰ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα καὶ ἑπομένως ἀνεξαρτησία, ὡς Ἕλληνες, εἶναι καὶ ὁ συνεχὴς περιορισμὸς στὴν χρήση τοῦ λεξιλογικοῦ μας πλούτου στὸν δημόσιο λόγο (γραπτὸ καὶ προφορικὸ) καὶ ἡ ἀδόκιμη ὑποκατάστασή του, ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ λεξιλόγιο. Ἡ συρρίκνωση αὐτὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ὀφείλεται κυρίως στὴν εὑρισκομένη ἀπὸ χρόνια σὲ μόνιμη διάσταση μὲ τὴν Ἑλληνικότητα, κρατικὴ μηχανή, στὴν ἀσυδοσία καὶ τὴν ἐλλειπτικὴ γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ παιδείας, ἀπὸ δημοσιοπλάστες τῶν ΜΜΕ, (ἠλεκτρονικῶν καὶ ἔντυπων), ἀπὸ διαφημιστὲς καὶ ἐμπόρους ξένων προϊόντων ἢ ἡμεδαπῶν ὑπηρεσιῶν, ὑψηλῆς κερδοσκοπίας καὶ χαμηλῆς ἀναπτυξιακῆς συμβολῆς καὶ ὄχι μόνο.
Καθ’ ἕξιν καὶ κατ’ ἐξακολούθηση, βλάβη, ὅπως φαίνεται, ὑφιστάμεθα στὰ, ἀφεύκτως ἀλληλένδετα, θέματα ἐθνικῆς κυριαρχίας (Αἰγαῖο μέχρι Καστελλόριζο καὶ Ρώ, Θρᾴκη, Κύπρο, Βόρειο Ἤπειρο, πολιτικὲς ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.) καὶ ἐθνικῆς οἰκονομίας (ἐπιφυλάσσουν νέες ἐθνικὲς συμφορές, ἀποφάσεις γιὰ ἀπολιγνιτοποίηση, ἀνεμογεννήτριες, ἐγκατάλειψη ΑΟΖ, κλείσιμο ἐργοστασίων πολεμικοῦ ὑλικοῦ, ἐγκατάλειψη στὴν ὑφεσιακὴ καταβαράθρωσή τους, μεγάλων γεωργοκτηνοτροφικῶν, ἀλλὰ καὶ κατασκευαστικῶν, παραγωγικῶν μονάδων μὲ δυνατότητες πραγματικῆς ἀνάπτυξης καὶ ὄχι ἀνάπτυξης μαϊμοὺ κλπ.). Ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, γιατί, συνεχῶς, ἀθορύβως καὶ ἀνεπαισθήτως, οὔτε βραχυχρόνιες, ἀλλὰ οὔτε καὶ μακροχρόνιες στρατηγικὲς ἔχουμε, μὲ συνέπεια νὰ μὴ ἔχουμε δυνατότητα σχεδιασμοῦ καὶ ἐφαρμογῆς ὑψηλῆς στρατηγικῆς στὰ ἐθνικά μας θέματα (οὔτε κἄν τὴν δυνατότητα, νὰ ἐπιβάλουμε ὁριστικὴ παύση τῶν ὑπερροῶν ξένων πληθυσμῶν, ἐντὸς τῆς ἀσφυκτιούσης πλέον ἀπὸ τοὺς ἐποικισμούς, ἐπικράτειάς μας).
Ἐθνικὴ βλάβη, μεγάλου κοινωνικοῦ, οἰκονομικοῦ καὶ φυσικογεωγραφικοὺ βεληνεκοῦς, συνιστᾶ ἡ, ἀλόγιστα καὶ ξέφρενα σωρευτικὴ ἐγκατάσταση ΑΠΕ (ἀνεμογεννητριῶν καὶ φωτοβολταϊκῶν), μὲ ταυτόχρονη ἀπαξίωση καὶ ἀποξήλωση τῶν ὑψηλῆς παραγωγικότητας καὶ ἀπόδοσης, λιγνιτικῶν ἐργοστασίων, καθὼς καὶ ἡ μὴ ἀξιοποίηση τῶν προνομιακά, πλουσίων λιγνιτικῶν μεταλλευμάτων τῆς χώρας μας καὶ μάλιστα σὲ περίοδο, μακρᾶς καὶ βαθιᾶς οἰκονομικῆς ὕφεσης τῆς χώρας καὶ δραματικῆς πτώχευσης τῆς πλειονότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Οἱ ἄκαιρες καὶ προφανῶς πρόχειρες αὐτὲς ἐπιλογές,θὰ ἔχουν (καὶ ἤδη ἄρχισαν νὰ ἔχουν), ἀνυπολόγιστες καταστρεπτικὲς συνέπειες στὴν χώρα (ἀπεμπόληση τῆς ἐνεργειακῆς καὶ ἑπομένως τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἐθνικῆς αὐτάρκειας καὶ ἀνεξαρτησίας), στοὺς πολίτες (ἀπώλεια μυριάδων παραγωγικῶν καὶ δημιουργικῶν θέσεων ἐργασίας, στὸν ἐνεργειακὸ καὶ πρωτογενῆ τομέα τῆς φθίνουσας οἰκονομίας μας,, καὶ ἀσύμμετρη καὶ ἐπαχθῆ ἐπιβάρυνση τῶν σχετικῶν τιμολογίων τους), στὸ περιβάλλον (δραματικὴ ἀλλοίωση τοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τερατόμορφες καὶ ἀφύσικες ἐγκαταστάσεις ἀνεμογεννητριῶν καὶ φωτοβολταϊκῶν, μὲ χαμηλότατη ἐνεργειακὴ ἀπόδοση καὶ συνεισφορὰ , μὲ μονίμως διακοπτόμενη λειτουργία καὶ βαρύτατες ἐπιπτώσεις στὴν πανίδα καὶ χλωρίδα τῆς ὑπαίθρου καὶ ὄχι μόνο) καὶ τελικῶς, στὸ ἴδιο τὸ κλῖμα, (μὲ τὴν βίαια καὶ σαρωτικὴ παραμόρφωσή του, μοναδικοῦ σχεδὸν σ’ ὅλη τὴν Γῆ, ἑλληνικοῦ φυσικογεωγραφικοῦ ἀναγλύφου, ποὺ θὰ προκαλέσει σοβαρὴ ἀλλοίωση τοῦ μικροκλίματος καὶ ἑπομένως καὶ τῆς ψυχοσωματικῆς ὑγείας τῶν Ἑλλήνων τῆς ὑπαίθρου, ὅσων ἔχουν ἀπομείνει σ’αὐτήν, καὶ ποὺ γρήγορα θὰ ἐξαναγκασθοῦν, καὶ γιαυτὸν τὸν λόγο, πέραν ἀπὸ τὸν διωγμό τους ἀπὸ τὶς λιγνιτοπαραγωγικές, γεωργικές, κτηνοτροφικὲς καὶ δασικὲς δραστηριότητές τους, νὰ τὴν ἐγκαταλείψουν κακὴν κακῶς).
Ἐδῶ, χρειάζεται νὰ ἀναλογισθοῦμε, γιατί ἡ Γερμανία (καὶ πολλὲς ἄλλες χῶρες), ἔχουν ἀποφασίσει νὰ συνεχίσουν, γιὰ πολλὲς δεκαετίες ἀκόμη, τὴν λειτουργία τῶν λιγνιτικῶν τους ἐργοστασίων. Μά, εἶναι ἁπλό. Τὰ λιγνιτικὰ ἐργοστάσια ἔχουν ὑψηλὸ συντελεστὴ ἀποδόσεως καὶ παράγουν ἀδιαλείπτως φθηνὴ ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια, ἐνῷ οἱ ΑΠΕ ἔχουν πολὺ χαμηλὸ συντελεστὴ ἀποδόσεως καὶ διακοπτόμενη παραγωγὴ ἠλεκτρισμοῦ, ἀφοῦ ἡ λειτουργία τους ἐξαρτᾶται μονοσήμαντα ἀπὸ τὴν ἡλιοφάνεια καὶ τὴν πνοὴ ἀνέμων. Ὅσο γιὰ τὸ “κόκκινο πανὶ “τῆς ὅποιας λιγνιτικῆς μόλυνσης, ὑπάρχουν σήμερα ,στὴν Γερμανία (καὶ σὲ ἄλλες χῶρες), εἰδικὰ βιολογικὰ φίλτρα καὶ μέθοδοι ἀποξήρανσης τοῦ λιγνίτη, ποὺ μειώνουν, πλέον, τὶς ἀνεπιθύμητες ἐκπομπὲς σὲ πολὺ σημαντικὸ ποσοστό.
Ἐθνικὴ βλάβη, μείζονος σημασίας, ποὺ κλονίζει συθέμελα τὸ περὶ κοινωνικοῦ δικαίου (προεχόντως συνταγματικοῦ, ποινικοῦ,ἀστικοῦ καὶ γενικῶν ἀρχῶν δικαίου) καὶ βιοηθικῆς, συναίσθημα τοῦ μέσου Ἕλληνα πολίτη, εἶναι καὶ ἡ, κατὰ καιρούς, θέσμιση ἀσυλίας (ἀκαταδίωκτο), διαφόρων ὁμάδων ἢ μεμονωμένων πολιτῶν, ποὺ κατέχουν ὑψηλὲς θέσεις, ἐξ ἀντικειμένου, ηὐξημένης κρατικῆς εὐθύνης (βουλευτές, ὑπουργοί, εἰδικοὶ σύμβουλοι, εἰδικὲς ἐπιτροπὲς κ.λπ.). Ἡ νομοθετημένη, ὅμως, ἀπάλειψη εὐθύνης, σηματοδοτεῖ μονοσήμαντα τὴν ὕπαρξη ἐγγενοῦς ἀναξιοπιστίας, ποὺ εἶναι ἡ γενεσιουργὸς αἰτία κάθε πολιτικοοικονομικῆς, ὑγειονομικῆς κ.λπ. κοινωνικῆς ἀναστάτωσης, λόγω ἔντονου καὶ διάχυτου αἰσθήματος ἀμφισβήτησης, ἀδικίας, βάναυσης προσβολῆς καὶ ἀνοίκειας ὑποβάθμισης. Αὐτά, καὶ ὄχι μόνον, ὁδηγοῦν εὐθέως, τὴν μὲν πολιτεία σὲ ἀτραποὺς ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ ἀνεξέλεγκτης φαυλότητας , τὴν δὲ κοινωνία σὲ προΪοῦσα παρακμή, διχόνοια, κατάρρευση, καὶ τελικῶς (γιατί νομοτελειακά, πάντοτε ἡ ζωή πρέπει νὰ ἀποκτᾶ τὴν ἀξία της), σὲ συναγερμό, κατὰ ἀπολυταρχικῶν διολισθήσεων καὶ περιστολῆς ἐλευθεριῶν, ὅπως π.χ. περιορισμὸ ἐλευθερίας λόγου (πολιτικοῦ, ἐπιστημονικοῦ, δημογραφικοῦ κ.λπ.).
Πολὺ φοβοῦμαι ὅτι μὲ τὸν δίκην ὀρυμαγδοῦ μονοχρωματικῶν πληροφοριακῶν ὀβίδων, βομβαρδισμὸ κατατρομοκράτησης ἀνυποψίαστων πολιτῶν, τὸ ἀποτέλεσμα γιὰ τὸ μέτρο γνώσης ἰογενῶν λοιμώξεων καὶ εἰδικότερα γιὰ τὸν C-19 καὶ τὴν προληπτικὴ ἢ κατασταλτικὴ ἀντιμετώπισή του, (εἴτε μὲ φάρμακα εἴτε μὲ ἐμβόλια καὶ τὶς ἐνέργειες καὶ παρενέργειές τους καὶ τοὺς κατάλληλους χρόνους λήψης ἢ ἐπανάληψης αὐτῶν κλπ.), εἶναι σχεδὸν μηδαμινό. Τόσο μεταξὺ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἐμβολιασθεῖ, ὅσο καὶ αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν ἐμβολιασθεῖ. Ἄλλωστε, καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, καὶ νοσοῦν καὶ μεταδίδουν τὴν λοίμωξη τοῦ C-19, καὶ εἶναι, τὸ ἴδιο ἀνήσυχοι καὶ κατατρομοκρατημένοι, καθόσον ἡ ὅποια, περιρρέουσα, σχετικὴ “γνώση” τοῦ χθές, ἀνατρέπεται πανηγυρικὰ σήμερα, δίδοντας ἔτσι τὴν “αἰσθαντικὴ γνώση” ὅτι σήμερα εἶναι τὸ ἀπειλητικὸ αὔριο, ποὺ χθὲς φαινόταν τόσο πολὺ μακριά.
Ἀλλὰ ὁ φόβος καὶ ἀκόμη περισσότερο ὁ τρόμος, εἶναι μέσον τυφλῆς ὑποταγῆς καὶ χειραγώγησης, ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο σὲ κράτη, ὅπως αὐτά, ὅπου “διέπρεψαν” οἱ Στάλιν, Χίτλερ, Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ καὶ ὅμοιοί τους, στὴν κοινοβουλευτική, ὅμως, Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰώνα, μὲ τὴν μοναδική, σ’ ὅλο τὸν κόσμο, ἱστορικὴ παράδοση δημοκρατίας στὴν πράξη, γιατί μήπως, ἀνεπαισθήτως, ἔχουμε διολισθήσει, ἀπὸ καιρό, σὲ κοινοβουλευτικὸ ὁλοκληρωτισμὸ; Μήπως, ἡ πρόσφατη ἀναφορά, στὴν summit for democracy τῆς ΕΕ, τῆς περίφημης Φὸν Ντὲρ Λάϊεν, γιὰ διολίσθηση κρατῶν-μελῶν στὸν αὐταρχισμὸ (προθάλαμο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ), ποὺ δὲν ἐπιτρέπουν ἄσκηση κριτικῆς,οὔτε καὶ ἐλεύθερης ἔκφρασης σκέψεων καὶ ἰδεῶν κλπ., μήπως, λοιπόν,, ἡ Κυρία ΛάΪεν, νὰ περιελάμβανε,, μεταξὺ τῶν χωρῶν αὐτῶν, καὶ τὴν χώρα ποὺ κάποτε μὲ τὸν πνευματικὸ τοκετό τῆς πολιτικῆς ἐλευθερίας, κατηύγασε ὁλόκληρη τὴν Οἰκουμένη; Δηλαδή, τὴν καθημαγμένη σήμερα Ἑλλάδα;
Γιὰ νὰ μὴν γίνει, λοιπόν, ἡ ἑλληνικὴ χώρα χῶρος εὔκολα ἐκμεταλλεύσιμων, ἑλληνοφώνων καὶ ὄχι μόνον, χρειάζεται, ὅσοι ἔχουν ἔγνοια τῆς πατρίδας, τῆς Ἑλληνικότητας καὶ ἀδέσποτο στοχασμὸ (καὶ γνωρίζω ὅτι ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ καὶ σπουδαῖοι), νὰ ἀνταποκριθοῦν ἐνεργὰ καὶ δραστήρια σὲ ἕνα Συναγερμό, ἱστορικὸ καὶ σωστικό, γιὰ τὴν Ἑλλάδα πού, ἀπὸ καιρὸ παρακμάζει, ἀλλὰ σήμερα, πιά, καταρρέει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου