«Βουλοίμην μεν αν έγωγε ουδέτερα, ει δε αναγκαίον είη, αδικείν ή αδικείσθαι, ελοίμην αν μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν» Γοργίας [1]
Η
αρετή της Δικαιοσύνης πόρρω απέχει από την επίφαση της Δημοκρατίας εις την
οποία βιώνουν ορισμένα μη πολιτισμένα και υπό ανάπτυξη κράτη, όπως και η
καθημαγμένη Πατρίδα μας, δοθέντος ότι η αποψιλωμένη ή κατά το μάλλον ή ήττον,
διασταυρούμενη λειτουργική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κηδεμονεύεται και εν
πολλοίς χειραγωγείται, υπό των πολιτικών, προς την εξυπηρέτηση αλλότριων
συμφερόντων, να λειτουργεί δηλαδή στυγνά ως ανώτατος μηχανισμός επικυρώσεως των
ειλημμένων ή καθ’ υπαγόρευση αποφάσεων της Βουλής.
Η Δικαιοσύνη καθυποτάσσεται πλήρως, με αποτέλεσμα να πλήττεται εκ βάθρων η ποιότητα της ακριβοδίκαιης απονομής της, η οποία εν Ελλάδι, δοθέντος ότι δεν λειτουργούν εύρυθμα οι κατοχυρωμένοι θεσμοί καθότι έχουν διαβρωθεί και άτυπα υποκατασταθεί από την λοιμική της στυγνής κομματοκρατίας, η κατάστασις βαίνει επιδεινούμενη επί τα χείρω.
Η μη
ορθή λειτουργία των θεσμών, η ιταμή παρέμβαση προς την Δικαιοσύνη δια ζητήματα
δημοσίου συμφέροντος και η ερμηνεία του Συντάγματος προς μία ορισμένη
κατεύθυνση η οποία ευθυγραμμίζεται υποχρεωτικά με τις πολιτικές βλέψεις της
εκάστοτε κυβέρνησης, πέραν ότι υποσκάπτει ευθέως τα θεμέλια της Δημοκρατίας, εν
ταυτώ υποδηλώνει την έλλειψη ελευθεριών και σεβασμού προς τον εν γένει Νομικό
Πολιτισμό.
Η
Ελλάς ευρίσκεται εις την δίνη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου με ειρηνικά μέσα,
καθότι οι δοτοί-εντολοδόχοι πολιτικοί συγκεκριμένων υπερ-εθνικών δομών και
μηχανισμών εξουσίας καθώς και ορισμένης-εκλεκτής καταγωγής, βεβαίως τούτο δε
συντελείται παγκοσμίως-, επιδιώκουν την πηδαλιούχηση των εθνών, και την υποταγή
των κρατών εις τα παγκόσμια σχέδια εξουσίας.
Οι
εν Ελλάδι πολιτικοί οι οποίοι καταλαμβάνουν τους «θεσμούς», ασφαλώς δια να το
επιτύχουν ελέγχονται πλήρως και καθολικώς εκ του συστήματος, προκειμένου ουχί
να υπηρετήσουν την αλήθεια, αλλά δια να συνταχθούν οργανικά προς την
παρασιώπηση αυτής και την εξυπηρέτηση διαχρονικών ανθελληνικών συμφερόντων,
βάσει των δοθέντων κατευθυντήριων οδηγιών, υπό
των γνωστών τοις πάσι περιώνυμων διευθυντηρίων, τα οποία διαφεντεύουν
γηθοσύνως τον εξαθλιωμένο κόσμο.
Σήμερον,
διαρκούντος του αφηγήματος της πανδημίας, το Κράτος το οποίο ελέγχει
δικτατορικά τους πάντες επί ποινή απώλειας του επαγγέλματος τους ή επιβολής
ιδιαζόντως δυσμενούς μεταθέσεώς τους εις περίπτωση άρθρωσης αντίρρησης, πέραν
από την πραξικοπηματική ασκούμενη πλύση εγκεφάλου δια της αισχράς φαιάς
προπαγάνδας των αμιγώς καθοδηγούμενων μέσων μαζικής εξαπατήσεως, επεμβαίνει
ωμά, εις την κατά το δοκούν ερμηνεία του Συντάγματος, μέσω των μηχανισμών της
Δικαιοσύνης ούτως ώστε, μεταξύ άλλων να διασφαλίσει την εύνοια του Κράτους αλλά
και να προάγει τις ρητές άνωθεν εντολές, ως κατά το σύστημα δει.
Εις
επίρρωση των μηχανισμών του συστήματος έχουν κληθεί και ορισμένοι καθηγητές
πανεπιστημίου οι οποίοι συστρατεύονται με την αυθεντία της ιδιότητας τους και
το κύρος των γνώσεων τους προς την δοτή μάχη με τους αντιφρονούντες και τους
αμφισβητίες της ανελεύθερης επιβολής μίας ιατρικής πράξεως, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.
Ως
εκ τούτου, η θεσμική βία, συνιστά μία μορφή πραξικοπηματικής κατάλυσης της
εννόμου τάξεως, όπου αποκλείεται ο υγειονομικός πλουραλισμός και εξαιρέτως όλα
τα θεσμικά όργανα με προεξάρχουσα δυστυχώς την Δικαιοσύνη, η οποία ενίοτε καθ’
υπαγόρευση άλλοτε κατ’ επιταγή, ερμηνεύει το παν υπέρ του Κράτους, όπως κατά
την κρίσιμη τοιαύτη περίοδο, δήθεν το ατομικό δικαίωμα της υγείας καταλύεται
εις το πυρήνα του χάριν του καθήκοντος δήθεν αλληλεγγύης της δημόσιας υγείας.
Η
εκτροπή αυτή καθίσταται λίαν ανησυχητική, διότι η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο
σταθμών, ή κατά το δοκούν μονιστική ερμηνεία των πάντων, συνιστά την πιο στυγνή
μορφή ολοκληρωτισμού εφάμιλλης των στρατοπέδων συγκεντρώσεως του μεσοπολέμου,
τρανή απόδειξη τούτου η θέσπιση του ακαταδίωκτου της επιτροπής των
λοιμοξιολόγων της ανεύθυνης ελίτ, η οποία αντλεί αλαζονικά εξουσία να διοικεί
αυταρχικά την ζωή μας.
Ας
διαφυλάξουμε την αγνότητα της ψυχής μας και την ακεραιότητα της Καρδιάς και των
Αξιών μας εμπνεόμενοι από ανθρώπους πρότυπα και όχι από πειθήνια ανθρωπάκια των
μηχανισμών του συστήματος, άβουλα υποκείμενα-ανυπόληπτα αθύρματα του
συστήματος, εξαγορασμένα μίσθαρνα
όργανα, άνευ συνειδήσεως και ψήγματος ελευθερίας, υπανθρώπους με ανάστημα
«νάνου», τα οποία επέλεξαν δια βίου των εξανδραποδισμό τους, αντί τριάκοντα
αργυρίων, το γε νυν έχον, νυν υπέρ πάντων ο αγών, υπέρ βωμών και εστιών.
Χαράλαμπος
Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
[1] Δεν θα ήθελα να αδικώ ούτε να αδικούμαι. Αλλά αν ήταν απολύτως
αναγκαία η επιλογή του ενός από τα δύο, μάλλον θα προτιμούσα να αδικούμαι αντί
να αδικώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου