Η παρεμβολή της Ορθοδόξου παραδόσεως εις την ζωή μας, πέραν του πνευματικού υποβάθρου, η οποία επιδρά καταλυτικά εις τον βίο μας καθότι μας πηδαλιουχεί προς την ορθή κατεύθυνση, εκπαιδεύοντας μας άνευ αιδούς και λύπης, να νοηματοδοτούμε, εκόντες ή άκοντες εσχατολογικά την θνησιγενής μας φύση, μιμούμενοι τον Πατέρα μας τον Τριαδικό Θεό, ως κατ’ εικόνα που είμεθα, ενόψει και της δυνητική μας μετεξέλιξη σε καθ’ ομοίωση και ιδίως προς τον Θεάνθρωπο του Υιού του Θεού, ο οποίος Θυσιάσθηκε δια την ημετέρα Σωτηρία, κατήλθε εις την γη και ενδύθηκε το χοϊκό φρόνημα Εκουσίως, προς σκοπό την άρση των αμαρτιών μας, Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς, καταλύοντας εκκωφαντικά τον Θάνατο με Θάνατο παρά ταύτα, όμως η συμβολή και η επισκόπηση της Ορθοδοξίας και εις την ιστορική και πολιτικής της διάσταση, κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας καθίσταται ιδιαίτατα σημαντική.
Ειδικότερον, περί αυτού, οι διάφοροι πόλεμοι, η
δομή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η διπλωματία εις το Βυζάντιο και ύστερα οι
διαμάχες, η Διοίκηση της Βυζαντίου, το σχίσμα, οι Σταυροφορίες, η δεύτερη Ρώμη,
η καθ’ ημάς Ανατολή, το γεωπολιτικό υπόβαθρο ορισμένων εκ των ενόντων πολέμων
μεταξύ της καθ’ ημάς Ανατολής και της Δύσεως και ούτω καθ’ εξής.
Η συνδυαστική επισκόπηση της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας, η αγαστή σύμπνοια μεταξύ της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως και του
Ελληνισμού, εις το σαρκωθέν αμάλγαμα της
Ελληνο_Χριστιανικής Παραδόσεως, φρονώ ότι συνιστά την εξέλιξη του Ελληνικού
Πολιτισμού, ο οποίος διασώζεται εύγλωττα ως σήμερα, συμπυκνούμενος εις το ως
άνω αρμονικό ζεύγμα, (Χριστιανισμός-Ελληνισμός) παρά τις όποιες μετά την ίδρυση
του Ελλαδικού Κράτους παρερμηνείες.
Εν πάσει περιπτώσει, το μείζον εν προκειμένω,
καθίσταται να εμπνέεται κανείς από την παράδοσή μας κυρίως την πνευματική ούτως
ώστε να δύναται να αποτελέσει μία εναλλακτική πρόταση πολιτισμού, ή έναν ισόβιο
τρόπου ζωής, ο οποίος θα υπαγορεύει την ολοκληρωτική πίστη προς τον Τριαδικό
Θεό, την εγκράτεια, με γνώμονα της ταπείνωση και την εξέλιξη του ανθρώπου ως
όντος ον.
Η σημερινή εκπαίδευση αποσκοπεί εις τον
εκμαυλισμό της νεολαίας και την προαγωγή του αφελληνισμού προτείνοντας την
εθνική αποδόμηση και τον πλήρη αποχριστιανισμό, διότι αποτελεί πρόσκομμα, δια
την τελεσφόρα εκτέλεση των εωσφορικών ισοπεδωτικών σχεδίων του ολετήρα της
επιβεβλημένης παγκοσμιοποίησης εξ αυτού του λόγου παρασιωπά τις σπουδαίες
εκείνες περιόδους ούτως ώστε να μην δύναται
αντιληφθεί κανείς την πολύπτυχη
διάσταση της αυτοκρατορίας και να συνειδητοποιήσει την έκρηξη του διαφωτισμού,
την εθνογέννεση αλλά και εν πολλοίς την εθνοφυλετική θρησκεία.
Ο περιλάλητος διαχωρισμός Εκκλησίας και
Πολιτείας, από τους άνωθεν έμμισθους εγκάθετους του συστήματος, δεν συνάδει με την ορθότητα του Οικουμενικού
Χαρακτήρα της Ορθοδοξίας, αλλά προάγεται εσκεμμένα, δια να εγκαθιδρυθεί μία
κοινωνία πανθρησκείας και πολυπολιτισμού, όπου η Εκκλησία δεν θα ταυτίζεται με
την πολιτισμική ταυτότητα, την γλώσσα, την ιστορία, προσδιορίζοντας τον πυρήνα
της Ελληνικής ταυτότητας ως συγκροτημένο, ανεξάρτητο και αυτοτελές έθνος, θα
παύσει αμελλητί να συνδέεται άρρηκτα με την ιστορική εθνεγερσία προς την
ανεξαρτησία με την προμετωπίδα υπέρ Πίστεως και Πατρίδας, των αγωνισαμένων το
1821, αλλά θα διαρραγεί και με την συμπυκνωμένη Συνταγματική παράδοση όπου η
αξία της Ορθοδοξίας συνυφαίνεται αρραγώς με την ιστορική συνείδηση των
αγωνιστών, συνιστώντας ανυπερθέτως δομική συμπαγή σταθερά του έθνους, εξ αυτού
του λόγου, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους και εντεύθεν, όλα τα προηγούμενα
Συντάγματα επεφύλασσαν ιδιαίτερη τιμή προς την Ορθοδοξία.
Οι πολέμιοι της αξεδιάλυτης αυτής συνύφανσης
προερχομένη από τα βάθη των αιώνων, επιχειρούν οι κίβδηλοι προοδευτικοί της
ουτιδανοσύνης, ακραιφνείς οπαδοί του εθνομηδενισμού, δοθέντος ότι τελούν σε
διατεταγμένη υπηρεσία, να πλήξουν εμμέσως αλλά και υποδορίως, την ρίζα του
Ελληνισμού και του Χριστιανισμού
συλλήβδην, εξ αυτού του λόγου ομιλούν, εκ μίσους και εμπαθείας προς την
Ορθόδοξη παράδοση.
Ο επικείμενος διαχωρισμός Εκκλησίας και
Πολιτείας, θα αποτελέσει πλήγμα δια το έθνος διότι καταρχάς, το θρησκευτικό
σύμβολο θα αφαιρεθεί από την σημαία, διότι θα πρεσβεύει μόνον τον Χριστιανισμό,
δηλονότι την Εκκλησία, εις τον αντίποδα όπου η Πολιτεία ως Κράτος Δικαίου θα
τελεί ανεξάρτητο υπό την ιδία σημαία, άνευ του Σταυρού, ήτοι ουδετερόθρησκο
έθνος.
Εν κατακλείδι, Ο Θεός να βάλει το χέρι του προς
αναχαίτιση των δυσμενών αυτών εξελίξεων,
ως εκ τούτου δέον όπως επιδείξουμε την δέουσα ανάνηψη προς αντίσταση και
ας είμεθα αυτοί όπου θα γρηγορούν και θα οδυνώνται προς περιφρούρηση των
ΕλληνοΧριστιανιακών ιδεωδών.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου