«Ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ» -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ μέγας προφήτης Ἠλίας, μιλώντας μέ τόν Κύριο, ἐξωτερικεύει τόν ἑαυτό του, λέγοντάς Του τόν πιό πάνω λόγο: «Ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι» (Γ΄Βασ. ΙΘ΄14). Ἑρμηνεύοντας τό στίχο ὁ Παν. Τρεμπέλας, γράφει: «Ζῆλος ἱερός καί φλογερός, ἀγανάκτηση ἱερή καί μεγάλη ἔχει κυριεύσει τήν ψυχή μου γιά Σένα τόν Παντοκράτορα». Κι ἀμέσως μετά, ὁ Ἠλίας τοῦ ἐκθέτει τό παράπονό του γιά τήν ἀποστασία τοῦ λαοῦ. Ἡ ἀγανάκτηση καί ἡ διαμαρτυρία του ἀποτελοῦν ἔνδειξη καί ἔκφραση τοῦ ζήλου καί τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τῆς ψυχῆς του. Ὁ ζῆλος τοῦτος καί τῆς ψυχῆς ὁ ἐνθουσιασμός, χαρακτηρίζει ὅλες τίς ψυχές πού ἀγάπησαν καί ἀγωνίστηκαν στή ζωή τους γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅπου καί ὅταν λείπει ὁ ἐνθουσιασμός τῆς ψυχῆς, τίποτε τό καλό καί δημιουργικό δέν ἐπιτελεῖται. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς πῆρε τό φραγγέλιο κι ἔδιωξε τούς ἐμπόρους ἀπ' τόν ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής σημειώνει πώς, «ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταί αὐτοῦ, ὅτι γεγραμμένον ἐστίν: «ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου καταφάγεταί με» (Ἰω. Β΄17).

Ὁ ζῆλος καί ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ Θεανθρώπου Διδασκάλου, πολύ τούς ἐντυπωσίασε. Ἄλλωστε, ὁ Κύριος, «ὡς ἐξουσίαν ἔχων», ἀντιμετώπισε τούς γραμματεῖς καί φαρισαίους, μέ αὐστηρότατο ἔλεγχο. Κάποτε, μάλιστα, μέ ἐννιά συνεχῆ «οὐαί ὑμῖν γραμματεῖς καί φαρισαῖοι ὑποκριταί»!… Ὁ ὅσιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος, μέγας ἐπίσκοπος καί ἀσκητής τῆς Ρωσίας,γράφει τά ἑξῆς ἀξιοσημείωτα γιά τό θέμα μας: «Ὁρατή ἔνδειξη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ὁ φλογερός ζῆλος πού δείχνει ὁ πιστός, καί ἡ μέχρις αὐτοθυσίας ἀφοσίωσή του στό Θεό...Ὁ ζῆλος αὐτός μοιάζει μέ φωτιά. Ὅπως ἡ φωτιά καίει τά ὑλικά πού τήν πλησιάζουν, ἔτσι κι ὁ θεϊκός ζῆλος πυρπολεῖ τήν ψυχή καί τήν ὠθεῖ νά ζήσει χριστιανικά...Ὁ ἀληθινός ζηλωτής δέν κάνει μόνο αὐτά πού λογαριάζονται καθῆκον, ἀλλά ψάχνει κι ὁ ἴδιος νά βρεῖ καί νά κάνει τό καλό. Εἶναι ἀπορροφημένος ἀπό τό ἕνα καί μοναδικό ἀγαθό πού εἶναι μόνιμο καί αἰώνιο...Ὁ θερμός καί δυναμικός ζῆλος εἶναι χάρη καί δωρεά τοῦ Θεοῦ...». Ὁ ζῆλος, πραγματικά, μοιάζει μέ φωτιά, καί ὁ ἐνθουσιασμός μέ εἰρηνική ἐπανάσταση. Δίχως ζῆλο καί ἐνθουσιασμό, τίποτε τό καλό καί ὡραῖο καί χρήσιμο καί μεγάλο, δέ θά ᾽βλεπε ἡ ἀνθρωπότητα. Ἕνα πρᾶγμα νά προσεχθεῖ: Ὁ παράλογος ζηλωτισμός καί ὁ φανατισμός, ἡ τραγωδία τῆς ἐποχῆς μας μέ τούς Ταλιμπάν, τήν ἈλΚάϊντα, τούς Τζιχαντιστές καί ὅλους ἐκείνους πού μέ τά ὅπλα καί τά μαχαίρια κόβουν κεφάλια καί σταυρώνουν χριστιανούς, ἐν ὀνόματι τοῦ...Ἀλλάχ! Μήπως πρέπει νά λέγεται θεός τῆς σφαγῆς καί τῆς φρίκης; Κι ὕστερα, λένε μερικοί, ἕνα θεό ἔχουμε ὅλοι! Οἱ χριστιανοί, ἄς μή ξεχνᾶμε τό λόγο τοῦ Παύλου: «Τῷ Πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. ΙΒ΄11), καί «τό Πνεῦμα μή σβέννυτε» (Α΄Θεσ. Ε΄19). Μόνο ζῆλος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου.