π. Νικόλαος Δημαράς:

…τό 1965 ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί θεμελίωση τῆς διακοινωνίας, ἡ ὁποία ἐπιβλήθηκε μέ τρόπον πονηρόν, ("τεχνηέντως", κατά τόν καθηγητήν Ἀντ. Παπαδόπουλον), καί ἔκτοτε μέ τίς συνεχόμενες συμπροσευχές μετά τῶν Φράγγων στήν Ἀνατολή καί στήν Δύση καί σέ κάθε εὐκαιρία, μέ τά οὐνιτικά συλλείτουργα, στό Φανάρι καί στήν Ρώμη, τήν φανερή πολλές φορές καί τήν κρυφή  διακοινωνία κατά τήν Θεία Εὐχαριστία, ἐπιβάλλεται σιγά-σιγά στόν λαό πού μένει ἀκατήχητος καί διατηρεῖται ἐν ὑπνώσει ἡ προδοτική ἀπόφαση τῆς πλήρους διακοινωνίας μετά τῶν Κατολύκων τοῦ 1965 στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή, ἀπό τούς Λατινόφρονες τοῦ Φαναρίου, συνεργούντων καί τῶν κοινωνικῶν πρός αὐτούς Νεοημερολογιτῶν τῆς φαινομένης "ἐκκλησίας" τῆς Ἑλλάδος.