Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

12. Οι «Θεολογικοί Διάλογοι»

1. Η αίρεση του Οικουμενισμού ξεφύτρωσε τον 19 ο αιώνα. Γιγαντώθηκε τον 20 ο κι’ εμείς σήμερα δρέπουμε, όπως οι Πρωτόπλαστοι, τους «ωραίους εις όρασιν» 88 , αλλά θανατηφόρους 89 καρπούς του. O άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει ότι «οι καταστροφικές διδασκαλίες των ετεροδόξων διατυπώνονται με την ομορφιά της ευσέβειας και επιχειρούν να διανθιστούν με τα λόγια της αλήθειας, χωρίς βέβαια να νοιάζονται καθόλου για την αλήθεια, αλλά κρύβοντας μέσα τους την θεομίσητη ασέβεια του ψεύδους» 90 .

α. Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση. Ανατρέπει το έβδομο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως. Καταργεί την Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της σωτηρίας των ανθρώπων. Η αχρήστευση, ή κατάργηση της Εκκλησίας είναι ο μόνιμος στόχος και επιδίωξη του διαβόλου.Οι Πατέρες διδάσκουν ότι έξω από τήν Εκκλησία κανένας άνθρωπος δεν σώζεται! Ο Οικουμενισμός σε σχέση με την Ορθοδοξία αποσκοπεί στην ένωσή της με με την πανσπερμία των αιρέσεων και ακόμη την ένωσή της με τις άλλες θρησκείες. Οι θεοί των θρησκειών των εθνών είναι οι δαίμονες 91 . Η ένωση όλων των θρησκειών μέλλει ν’ αποτελέσει την λεγόμενη «πανθρησκεία» 92 . Σ’ αυτή θα λατρεύεται ως θεός ο διάβολος! Τη θρησκεία αυτή θα θελήσει να επιβάλει σ’ όλο τον κόσμο ο Αντίχριστος. Και για την επιβολή αυτής της θρησκεία στην ανθρωπότητα εργάζονται οι προ του Αντίχριστου «αντίχριστοι», για τους οποίους ομιλεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν λέγει: «Ο αντίχριστος έρχεται και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι». 93

β. Η αντικατάσταση της λατρείας του Θεού από τους ανθρώπους με τη λατρεία του διάβολου ως Θεού συνιστά το «βδέλυγμα της ερημώσεως» 94 . Ο Κύριος μιλώντας στους μαθητές του για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε το 70 μ.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο και η οποία θα είναι η προτύπωση του τέλους του κόσμου, αναφέρθηκε στα προφητικά λόγια του Προφήτου Δανιήλ 95 για το «βδέλυγμα (= βέβηλο σίχαμα) ερημώσεως». Ο Προφήτης προείπε την καταστροφή και ερήμωση της Ιερουσαλήμ ως επακόλουθο της βεβηλώσεως του Ναού του Σολομώντος, με την τοποθέτηση του αγάλματος του Τίτου στα άδυτα αυτού 96 . Προ του τέλους του κόσμου στον «άγιο τόπο», που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, θα στηθεί το «βδέλυγμα ερημώσεως», το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικατάσταση της λατρείας του αληθινού Θεού, με τη λατρεία του διαβόλου, την αντικατάσταση της Ορθοδοξίας με την κακοδοξία και την πλάνη! Αυτό σημαίνει τον μέγιστο κίνδυνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που θα διασωθεί σε λίγες ψυχές, που θα καταφύγουν στην «έρημο». 97 Στα σχέδια του Οικουμενισμού είναι η αντικατάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τις εκκλησίες των άλλων αιρετικών, ακόμη και από τις άλλες θρησκείες! Αυτά επιδιώκει ο οικουμενισμός! Η αίρεση αυτή του οικουμενισμού από τον περασμένο αιώνα, άρχισε να στήνει στον άγιο τόπο της Ορθοδοξίας ένα «βδέλυγμα βεβηλώσεώς» της, για να μπορέσει να πετύχει την ολοσχερή καταστροφή της! Γι’ αυτό άλλωστε ο Κύριος είπε: «άρα ελθών ο υιός του ανθρώπου ευρήσει την πίστιν επί της γης»; 98

γ. Πίσω από κάθε αίρεση, και τον οικουμενισμό φυσικά, είναι ο διάβολος! Τα νήματά του όμως τα κινούν άνθρωποί του. Ο διάβολος ξέρει πολύ καλά να διαλέγει τους συνεργάτες του. Σ’ αυτούς εναποθέτει τις δουλειές του, για να μην «κουράζεται» ο ίδιος! Το έργο του αυτό ο διάβολος, για την άλωση της Ορθοδοξίας, φαίνεται ότι το έχει αναθέσει στους επισκόπους! Γιατί είναι απροσμέτρητη η ζημιά μπορεί να προξενήσει στην Εκκλησία ένας κακός επίσκοπος. Ίσως, την αλήθεια αυτή να ήθελε να υπογραμμίσει ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης το 1989 σε μια συζήτησή του, όταν έλεγε: «Τώρα ο διάβολος κάνει διακοπές, γιατί το έργο του το έχουν αναλάβει οι επίσκοποι» 99 ! Εύλογα θα διερωτηθεί κάποιος, αν πρέπει να ισοπεδώνονται έτσι όλοι οι επίσκοποι! Είναι όλοι τους ενσυνείδητοι προδότες της Ορθοδοξίας; Ασφαλώς, όχι! Ελάχιστοι όμως, είναι! Οπότε γεννιέται το ερώτημα: Οι υπόλοιποι, που δεν προδίδουν την Ορθοδοξία, τι κάνουν; Σιωπούν! Με την σιωπή τους όμως αυτή προδίδεται η Ορθοδοξία! Οι επίσκοποι είναι οι αξιωματικοί της Εκκλησίας. Όταν ενσκήψει κίνδυνος από εχθρούς, όπως είναι οι αιρέσεις, οι αξιωματικοί δεν σιωπούν. Σημαίνουν συναγερμό! Αναλαμβάνουν αγώνα! Πολεμούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου! Όποιος επίσκοπος σε στιγμές κινδύνου της Ορθοδοξίας, σιωπήσει, δεν σημάνει συναγερμό, δεν πολεμήσει, είναι ανάξιος της αποστολής του. Δεν είναι Ορθόδοξος! Στο χώρο του Νέου Ημερολογίου συμβαίνουν σήμερα πρωτοφανή γεγονότα, τα οποία αποδεικνύουν πόσο προδίδεται η Ορθοδοξία! Και όμως, δυστυχώς, κανένας από τους επισκόπους του Νέου Ημερολογίου δεν έχει αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, όπως έκαναν οι Πατέρες, σε ανάλογες περιπτώσεις. Kανένας δεν ανέλαβε την υπεράσπιση της Πίστεως, θυσιάζοντας τα πάντα για το Χριστό! Πως είναι δυνατόν, τέτοιοι κρατικοδίαιτοι επίσκοποι, που υπολογίζουν περισσότερο τη θέση τους, με την εξουσία της «σφραγίδας» και την προστασία του χωροφύλακα, από το συμφέρον της Εκκλησίας, να θεωρούνται Ορθόδοξοι επίσκοποι; Είναι «μισθωτοί ποιμένες» 100 !!! Και ο «λαός», δηλ. οι λοιποί κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί, που σύμφωνα με την Εγκύκλιο των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848 είναι «ο φύλακας και υπερασπιστής της Ορθοδοξίας», τι κάνει; Ο «λαός» αυτός του Νέου Ημερολογίου, ως επί το πλείστον, δεν υπάρχει! Υπήρχε προ του 1924! Τότε, διαχώρισε τη θέση του από τους κακόδοξους ποιμένες του κι’ έπαυσε την «κοινωνία», μαζί τους! Σήμερα οι Ορθόδοξοι του Νέου Ημερολογίου, πλην μικρού αριθμού, είναι «πλανώντες και πλανώμενοι»! 101 Στα άτομα αυτά έχουν εφαρμογή τα λόγια, που έγραψε ο Απ. Παύλος στον επίσκοπο Τιμόθεο. Είναι λόγια του Αγίου Πνεύματος. Στους υστερινούς χρόνους, λέει ο Απ. Παύλος, θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη και θα προσέχουν ανθρώπους πλανεμένους και διδασκαλίες, προερχόμενες από δαιμόνια. Θα ακούουν ανθρώπους, που ψευδολογούν με υποκρισία και έχουν καυτηριασμένη και αναίσθητη τη συνείδησή τους…Οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν το εξωτερικό σχήμα της ευσέβειας, θα έχουν αρνηθεί όμως τη δύναμή τους! Και καταλήγει ο Απ. Παύλος λέγοντας ότι πρέπει κάθε πιστός να φεύγει απ’ αυτούς 102 . 2. Από τον περασμένο αιώνα ο Οικουμενισμός χρησιμοποιεί τους λεγόμενους «Θεολογικούς Διαλόγους» για την ένωση της Εκκλησίας του Νέου Ημερολογίου, τόσο με τους παπικούς, όσο και με τους άλλους αιρετικούς!

α. Τόσο η Αγία Γραφή, όσο και οι Πατέρες έχουν καθορίσει τη γραμμή, που πρέπει ν’ ακολουθούν οι πιστοί στα θέματα αυτά. Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει στον επίσκοπο Τίτο ένα αιρετικό άνθρωπο να τον εγκαταλείπει, ύστερα από πρώτη και δεύτερη νουθεσία, θεωρώντας τον ότι έχει διαστραφεί και αμαρτάνει αυτοκαταδικαζόμενος από τον εαυτό του 103 ! Εδώ ο Απ. Παύλος δεν συνιστά να κάνουμε «Διάλογους» με τους αιρετικούς. Συνιστά οι επίσκοποι να συμβουλεύουν τους αιρετικούς μια δυό φορές κι’ ύστερα να τους εγκαταλείπουν. Τόσο οι παπικοί, όσο και οι λοιποί αιρετικοί έχουν δεχθεί πολλές φορές τις νουθεσίες της Εκκλησίας, χωρίς ποτέ να μετανοήσουν, επειδή έχουν διαστραφεί. Είναι περιττός κάθε περαιτέρω Διάλογος μαζί τους, κατά τον Απόστολο Παύλο.

β. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο Απόστολος της αγάπης, συμβουλεύει τους πιστούς να μη λένε ούτε «χαίρειν» στους κακοδόξους! 104 Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος για τον οποίο ποτέ από το1439, από τη Σύνοδο της Φλωρεντίας - Φεράρας, Ορθόδοξος Πατριάρχης δεν δέχτηκε να συναντήσει τον αιρετικό Πάπα της Ρώμης! Πρώτος που το αποτόλμησε ήταν το 1964 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ! Έκτοτε, οι μετέπειτα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος και Βαρθολομαίος άρχισαν τις επισκέψεις τους στο Βατικανό και οι Πάπες στην Κωνσταντινούπολη! Ακόμα και στην Αθήνα ήρθε ο Πάπας με τις ευλογίες της Εκκλησίας της Ελλάδος του Νέου Ημερολογίου! Όταν οι διάφοροι Πάπες εξαπέλυαν Εγκυκλίους τους προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, τις οποίες καλούσαν για συνεργασία ή ένωση, οι Πατριάρχες τις απαντήσεις τους δεν τις απηύθυναν προς τον Πάπα, αλλά μόνο προς το Ορθόδοξο ποίμνιό τους, το οποίο ενημέρωναν για τις πανουργίες και αθλιότητες των παπικών!

γ. Σ’ όλο αυτό το διάστημα μέχρι τον Αθηναγόρα, ήταν αδιανόητο για την Ορθόδοξη Εκκλησία η διενέργεια επισήμου «Θεολογικού Διαλόγου» σε θέματα πίστεως με την παπική, ή άλλη αιρετική Εκκλησία! Την εποχή των διωγμών, οι μάρτυρες αναγκάζονταν πολλές φορές από τους τυράννους προτού μαρτυρήσουν να κάνουν διάλογο με τους ειδωλολάτρες για την πίστη τους. Οι διάλογοι όμως αυτοί με τις συνθήκες που γίνονταν δεν ήταν προϊόν της ελεύθερης επιλογής τους. Οι μάρτυρες απλώς θεωρούσαν ότι είχαν μία ευκαιρία ακόμα να ομολογήσουν την πίστη τους στο Θεό. Το ίδιο συνέβη και με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, όταν αιχμαλωτίστηκε από τους Μωαμεθανούς. Συνομίλησε με τους λεγόμενους Χιόνες για θέματα πίστεως στον αληθινό Θεό. Οι συνομιλίες αυτές μολονότι μπορούν να χαρακτηριστούν πρότυπα «Θεολογικών Διαλόγων», δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους σημερινούς επίσημους «Θεολογικούς Διαλόγους» των Νεοημερολογιτικών Εκκλησιών με τους αιρετικούς. Η διαφορά τους, πέραν του ότι εκείνοι ήταν αναγκαστικοί, είναι το ότι εκείνοι απέβλεπαν στο να αποκαλύψουν στους συνομιλητές τους την αλήθεια της αποκαλυφθείσας από το Θεό πίστεως και όχι στην εξεύρεση της καλύτερης πίστεως, μεταξύ αυτών που συνομιλούσαν.

δ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Φλωρεντίας Φεράρας ( 1438 – 1439 ). Η Σύνοδος αυτή ήταν στην ουσία ένας Θεολογικός Διάλογος μεταξύ Ορθοδόξων και παπικών. Δεν ήταν όμως, όπως οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που οι Πατέρες καταδίκαζαν τους αιρετικούς. Στη Σύνοδο αυτή οι Ορθόδοξοι, υπό τον Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄, μαζί με τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, σαν να ήταν κατηγορούμενοι, απολογούνταν για την Ορθοδοξία τους με κριτή τον αιρετικό πάπα Ευγένιο Δ΄! Όμως, η παρουσία των Ορθοδόξων στη Σύνοδο αυτή δεν ήταν ελεύθερη επιλογή τους. Ήταν καταναγκασμός του αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ του Παλαιολόγου.

ε. Ο Ορθόδοξος χριστιανός, και προπαντός η Ορθόδοξη Εκκλησία, ποτέ δεν μπορεί να θέτει σε έλεγχο την ορθότητα της πίστεως, γιατί η πίστη της είναι ήδη δεδομένη. Έχει αποκαλυφθεί από το Θεό. Είναι ως εκ τούτου εύστοχη η παρατήρηση της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ελλάδος στο Υπόμνημά της για το Ημερολογιακό ζήτημα, στο οποίο παρατηρεί ότι «Ο άγιος Κύριλλος προσκληθείς να έλθη εις συνεννόησιν μετά των Νεστοριανών προς διατύπωσιν κοινώς αποδεκτού “όρου πίστεως” απήντησεν ότι: “ουκ ήλθον ώδε πίστιν ευρείν, αλλά την πίστιν την των πατέρων, κλονιζομένην στήσαι »! 105

3. Οι Νεοημερολογίτικες Εκκλησίες σήμερα κάνουν «Θεολογικούς Διαλόγους» με πολλές αιρετικές Εκκλησίες. Τέτοιοι Διάλογοι γίνονται με τους Λατίνους, τους Αγγλικανούς, τους Λουθηρανούς, τους Παλαιοκαθολικούς και με τους Εβραίους. Με τους Εβραίους, με τους οποίους έχουμε περισσότερα κοινά, παρά με τους ετεροδόξους της Δύσεως 106 , έγιναν πέντε θεολογικές συναντήσεις, από το 1977 μέχρι το 2003. Ο «Θεολογικός Διάλογος» με τους Αντιχαλκηδόνιους τερματίστηκε το 1990 με την κατάκριτη συμφωνία του Σαμπεζύ! Σ΄ αυτή συμφωνήθηκε ότι οι Μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι! Και το Πατριαρχείο Αντιόχειας απόκτησε εκκλησιαστική «κοινωνία» μαζί τους, όπως και το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας σ’ ορισμένα μυστήρια!!!

α. Από τους πιο πάνω Διαλόγους ο πιο σημαντικός είναι αυτός που γίνεται μεταξύ των Νεοημερολογιτικών Εκκλησιών και παπικών! Οι παπικοί εμφανίζονται ως όψιμοι φίλοι μας. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 ήταν διακηρυγμένοι εχθροί των Ορθοδόξων. Οι Εκκλησίες του Νέου Ημερολογίου μέχρι τότε αλληθώριζαν με τους Προτεστάντες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, το Βατικανό άρχισε να συμφιλιώνεται με τη Μασονία. Το γεγονός αυτό στάθηκε αιτία ο μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας να αλλάξει τη συμπεριφορά όλων των Νεοημερολογιτικών Εκκλησιών έναντι του Βατικανού! Από τότε άρχισαν οι ερωτοτροπίες των Νεοημερολογιτών με τους Φραγκολατίνους! Το 1965 υπογράφηκε από τον Πάπα και τον Αθηναγόρα «η ένωση των Εκκλησιών» 107 !

β. Μετά, το 1980, άρχισε τελικά ο περίφημος «Θεολογικός Διάλογος», μεταξύ Νεοημερολογιτών Ορθοδόξων και Λατίνων! Πολλοί νομίζουν ότι ο Διάλογος αυτός γίνεται για να διαπιστωθούν οι διαφορές μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του παπισμού και να βρεθεί τρόπος για την επούλωσή τους, ώστε να επιτευχθεί η ένωση των δύο Εκκλησιών! Όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Οι Θεολογικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών δεν αποπτελούν εμπόδιο για την υπογραφείσα το 1965 «ένωσηξ των Εκκλησιών»! Τότε εύλογα θα διερωτηθεί κάποιος. Τότε, γιατί γίνεται αυτός ο «Θεολογικός Διάλογος» με τους Λατίνους; Γίνεται για να υλοποιηθή και επιβληθή η υπογραφείσα το 1965 «ένωση των Εκκλησιών»! Ο Διάλογος αυτός βοηθάει στην καλλιέργεια του εδάφους να παρουσιάζεται σταδιακά η συμφωνημένη «ένωση των εκκλησιών», για να μην αντιδρούν οι Ορθόδοξοι! Για το θεολογικό Διάλογο με τους παπικούς, δεν θα επεκταθούμε εδώ. Είναι τεράστιο θέμα. Το αναπτύσσουμε στο βιβλίο μας “Oι Διάλογοι με τους Λατίνους» που με τη βοήθεια του Θεού ετοιμάζουμε, και ελπίζουμε να το εκδώσουμε σύντομα.