ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Τη αυτή ημέρα μνήμην επιτελούμεν πάντων των εν ασκήσει λαμψάντων Οσίων και Θεοφόρων Αγίων Ανδρών τε και Γυναικών.                        

Κατά το Σάββατον τούτο, όπερ προηγείται της Κυριακής της Τυρινής, μνήμην επιτελούμεν όλων των Ανδρών τε και Γυναικών, οίτινες έλαμψαν κατά καιρούς εις την άσκησιν. Διότι οι θεοφόροι Πατέρες, αφ’ ου ολίγον κατ’ ολίγον μας επαιδαγώγησαν τρόπον τινά με τας προλαβούσας εορτάς και μας κατέστησαν ετοίμους προς το της νηστείας στάδιον, και μας απεμάκρυναν από την τρυφήν και τον κόρον και μας περιέφραξαν με τον φόβον της μελλούσης Κρίσεως και δια της Τυροφάγου Εβδομάδος μετρίως τρόπον τινά μας εκαθάρισαν, τέλος πάντων, δια να μας παρακινήσουν προς αυτήν, ιδού προβάλλουσιν εις ημάς και τους Οσίους τόσον άνδρας όσον και γυναίκας, οι οποίοι διήλθον την ζωήν των με υπερβολικούς πόνους και κόπους της ασκήσεως, δια να μας κάμουν προθυμοτέρους και ανδρειοτέρους εις το στάδιον της αρετής, ως έχοντας τους Βίους και τα παλαίσματα αυτών τρόπον τινά τύπον και οδηγόν, και εξ αυτών να στοχαζώμεθα, ότι και εκείνοι άνθρωποι ήσαν, καθώς ημείς, και όμως διότι ηγωνίσθησαν τόσον πολύ, έγιναν τόσον ονομαστοί, και εις όλον τον κόσμον περίφημοι.

Διότι καθώς οι στρατηγοί, όταν επίκειται πόλεμος και παραταχθώσι προς άλληλα τα στρατεύματα, δημηγορούσιν έκαστος προς τους ιδικούς του στρατιώτας, και φέρουσιν εις το μέσον παλαιά παραδείγματα, και τους ενθυμίζουσι τους παλαιούς εκείνους, όπου εις τους πολέμους εστάθησαν άνδρες άριστοι και επέδειξαν ανδρείαν ηρωϊκήν κατά των εναντίων, και δια του τρόπου τούτου ερεθίζουσιν εις την προκειμένην μάχην τον ιδικόν των στρατόν, εκείνοι δε εκ τούτων νευρούμενοι με την ελπίδα της νίκης, ολοψύχως εισβάλλουσιν εις τον πόλεμον, ούτω και οι Θεοφόροι Πατέρες, σαφώς διατάξαντες και ημάς, άνδρας τε και γυναίκας και με το παράδειγμα των Οσίων Πατέρων εμψυχώσαντες, διεγείρουσιν προς το στάδιον των πνευματικών αγώνων, ίνα αποβλέποντες εις την ζωήν των μακαρίων εκείνων Πατέρων, ως εις πρότυπον εξαίρετον, πράττωμεν τας διαφόρους αρετάς, καθώς δύναται έκαστος, κυρίως μεν και καθ’ αυτό την αγάπην και την αποχήν των ασέμνων έργων και πράξεων και την νηστείαν αυτήν, όχι μόνον των φαγητών, αλλά και της γλώσσης, και του θυμού, και των οφθαλμών και, απλώς ειπείν, καταπαύσωμεν από παντός κακού και αποξενωθώμεν από της αμαρτίας. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην οι Άγιοι Πατέρες έταξαν ενταύθα την μνήμην των Οσίων Πατέρων, διδάσκοντες ημάς δια τούτων, ότι εάν και ημείς επιδείξωμεν την ιδίαν σπουδήν και επιμέλειαν, δεν υπάρχει κανέν εμπόδιον εις το να κατορθώσωμεν και ημείς όσα εκείνοι κατώρθωσαν, και να αξιωθώμεν των αυτών τιμών και βραβείων. Διότι, καθώς και ανωτέρω είπομεν, ούτω και η αλήθεια έχει, ότι άνθρωποι ήσαν και εκείνοι καθώς άνθρωποι είμεθα και ημείς. Λέγουσι δε τινές περί της εβδομάδος ταύτης, ότι ο βασιλεύς Ηράκλειος την έκαμε τυροφάγον, ήτοι τρόπον τινά μεσονηστείαν, ενώ πρότερον αύτη ήτο κρεωφάγος. Τούτο δε έκαμε διότι έχων πόλεμον κατά Περσών χρόνους κατά σειράν εξ, έταξε εις τον Θεόν, αν τους νικήση, να την καταστήση μεταξύ νηστείας και τρυφής· όπερ και επραγματοποίησε μετά την νίκην. Πλην και τούτο να ηκολούθησεν εις την αρχήν, όμως οι Άγιοι Πατέρες εύρον την ευκαιρίαν, ίνα μεταχειρισθώσιν αυτήν ως προκαθάρσιμον, δια να μη δυσχεραίνωμεν περνώντες αμέσως από την κρεωφαγίαν και αδηφαγίαν εις την άκραν ασιτίαν, από το οποίον δύναται ίσως να ακολουθή και βλάβη εις την υγείαν· αλλ’ ολίγον κατ’ ολίγον να συνηθίζωμεν το τραχύ και υπόπικρον της νηστείας, διότι καθώς εμερίμνησαν δια των παραβολών περί των της ψυχής, ούτω και δια τα του σώματος εμεθοδεύθησαν, περικόψαντες ολίγον κατ’ ολίγον τα εμπόδια της νηστείας.