Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ του κ. Θεοκλήτου, Μητροπολίτου Ιωαννίνων, στο έγγραφο, που απηύθυνε προς αυτόν, η Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με το θέμα του τρόπου αντιδράσεώς του, κατά της τιμητικής και μάλιστα θαυματουργικής ενεργείας ιερών εικόνων, αλλά και κατά των ιερών λειψάνων των αγίων του Θεού, προκάλεσε μία ακόμα οδυνηρή έκπληξη, ως έγγραφη πλέον εμμονή του στη γνωστή κακοδοξία του! Επικαλούμενος το αυτεξούσιο του προσώπου του, δηλώνει, ότι διατηρεί την ελευθερία του λόγου του και την ομολογία της πίστεώς του στην αλήθεια της Αποκαλύψεως. «Όπως αυτή προσδιορίζεται από τα κείμενα των Γραφών και την καθόλου παράδοσιν της Εκκλησίας». Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αρνηθή το δικαίωμα αυτό του κ. Θεοκλήτου. Αλλά γιατί αποφεύγει να συμπεριλάβει ρητώς, στα κριτήρια της ομολογίας της πίστεώς του, τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας, οι οποίες προσδιορίζουν σαφώς τα όρια του αυτεξουσίου του Επισκόπου και καθορίζουν την ακρίβεια των δογμάτων της πίστεώς τους;
Είναι τόσο ασήμαντη μνημόνευση ο εκκλησιαστικός αυτός όρος, «Οικουμενικές Σύνοδοι», ώστε να δηλώνεται αορίστως «στην καθόλου παράδοση της Εκκλησίας»; Αλλά το παρόν κείμενο δεν έχει την πρόθεση να σχολιάση όλο το κείμενο του απαντητικού εγγράφου του κ. Θεοκλήτου προς την Δ.Ι.Σ. Επιθυμεί απλώς να βοηθήση τον κ. Θεόκλητο να συναντηθή ευσυνείδητα με την … ενοχή του! Αυτό το «καθήκον» μας, προκύπτει από δική του πρόκληση! Όπως παρατηρεί· «Ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω, τίνι τρόπω τα λεχθέντα υπ’ εμού υπετίμησαν την πατρώαν πίστιν και την ορθόδοξον παράδοσιν, εκτός αν και υμείς (σημ. η Δ.Ι.Σ.) αναγνωρίζετε ως πίστιν της παραδόσεως την θαυματουργικήν ενέργειαν των εικόνων και μάλιστα συγκεκριμένων εξ αυτών. Ομολογώ ότι θα μπορούσα να αισθανθώ ενοχήν, εάν εύρισκον έστω και μίαν πατερικήν αναφοράν εις τοιαύτης μορφήν πίστιν».ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΩΣ δεν θαυματουργούν παντού και πάντοτε όλες οι άγιες εικόνες «ηχηρώς», δηλ. με την εκδήλωση εξωτερικών γεγονότων. Το θαύμα δεν πραγματοποιείται πάντοτε «οφθαλμοφανώς»! Αλλά κάθε ιερή εικόνα, κατά τον μυστικό διάλογο του πιστού με αυτήν και κατά το μέτρο της πίστεώς του, γίνεται αγωγός της χάριτος του Θεού, εφόσον το «πνεύμα όπου θέλει πνεί»! Αλλά η πίστη στη θαυματουργία γενικώς των ιερών εικόνων είναι πίστη της παραδόσεως της Εκκλησίας! Οι μαρτυρίες αυτής της πίστεως είναι αναρίθμητες! Θα περιορισθούμε σε δύο μόνο, λόγω της στενότητος του χώρου, γραφής, που πρέπει να σεβαστούμε.
– Ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, στο «Εγκώμιον εις τουςαγίους Κύρον και Ιωάννην» PG 87, 355), περιγράφει «φοβερόν και υπέρλαμπρον» γεγονός θαυματουργίας εικόνος «χρώμασι γεγραμμένης», η οποία εξεικόνιζε τον Κύριον με την Παναγία Μητέρα του και τον άγιον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
– Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, υπέρμαχος της τιμητικής προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, απευθυνόμενος στην εικόνα της Παναγίας λέγει· «Εν εικόνι βλέπων σε, μήτερ Κυρίου, φόβω πρόσειμι προσκυνείν σε και πόθω· χάρις γαρ όντως τηλικαύτη σοι πέλει, ως τη σκιά σου θαυματουργίας βρύειν». Και μόνο η σκιά της εικόνος της Παναγίας «βρύει θαυματουργίας», όπως Εκείνη θέλει και όταν θέλει! Αλλά ο κ. Θεόκλητος προσέβαλε και τα ιερά λείψανα των αγίων! Ο απόλυτος τρόπος της αποστροφής του προς αυτά, ανεγνώρισε μία και μοναδική σκοπιμότητα της προσκυνηματικής περιφοράς τους από τόπου εις τόπον, ισχυριζόμενος ότι· «Ενθαρρύνουμε την ειδωλολατρεία και περιφέρουμε λείψανα αγίων και ιερά κειμήλια, για να γεμίζουμε τα παγκάρια των Εκκλησιών»! Εντούτοις την πλούσια εμπειρία των πιστών της Εκκλησίας, σε θαυματουργίες ιερών λειψάνων, την θεμελιώνει αγιοπνευματικά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι· «η του πνεύματος χάρις δια μέσης της ψυχής προς το σώμα διαπορθμευομένη, πάσχειν και αυτώ (τω σώματι) τα θεία δίδωσι και μακαρίως συμπάσχειν τη ψυχή τη τα θεία πεπονθυΐα… προελθόν ουν την μακαρίαν ταύτην εντελέχειαν και το σώμα θεουργεί… και θέωσιν εμπνέον αναφαίρετον, ου τεκμήριον ευαργές οι των αγίων θαυματοποιοί σοροί» (Περί των ιερώς ησυχαζόντων). Σε άλλο δε έργο του, ο αυτός Πατέρας, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον μεγάλο αριθμό των μαρτυρούντων «θαύματα επί τοις σοροίς των αγίων»! «Αύτη η πίστις», λοιπόν, των πατέρων στην θαυματουργία των Ι. Εικόνων. Αν κάποιοι δεν την «αντέχουν» αυτή την πίστη, είναι δικαίωμά τους να την απορρίπτουν λόγω του αυτεξουσίου τους, της ελευθερίας τους να καθορίζουν τα πιστεύω τους και τις προσωπικές τους αντιλήψεις, για τα ποικίλα θέματα της ζωής. Αλλά μιά τέτοια ελευθερία δεν μπορούν να έχουν και να την διακηρύσσουν, «γυμνή τη κεφαλή», ταγοί της Εκκλησίας!
Αλήθεια! «μη βόσκουσι τα πρόβατα τους ποιμένας»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου