Διήγησις περί των Ιβήρων, ήτοι των νυν καλουμένων Γεωργιανών, πως ήλθον εις θεογνωσίαν παρά τινος ΓΥΝΑΙΚΟΣ.

Εις τας ημέρας του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου, εν έτει τλβ΄ (332), ήκμασε Γυνή τις ευσεβής, η οποία ήτο άκρως γεγυμνασμένη εις την ασκητικήν πολιτείαν. Όθεν μολονότι ηχμαλωτίσθη από τους Ίβηρας, μετεχειρίζετο και εκεί η μακαρία τους ιδίους αγώνας της ασκήσεως, επειδή δε οι Ίβηρες ήσαν τότε εστερημένοι της ιατρικής, δια τούτο, όταν τυχόν ησθένουν, συνήθιζον να προστρέχωσιν οι μεν προς τους δε, ζητούντες να μάθωσι τον τρόπον της ιατρείας της ασθενείας των εξ εκείνων, όσοι με την πείραν εδοκίμασαν την τοιαύτην ασθένειαν. Όθεν γυνή τις, έχουσα παιδίον, το οποίον δεινώς έπασχεν, επήγεν εις την ανωτέρω θεοσεβεστάτην Γυναίκα, ζητούσα να μάθη απ’ αυτήν, τι να πράξη εις την ασθένειαν του τέκνου της. Εκείνη δε λαμβάνουσα το παιδίον και θέσασα τούτο επί κλίνης παρεκάλεσε τον Κύριον να το ιατρεύση· ο δε τα κρυπτά των καρδιών γινώσκων Κύριος, χωρίς να βραδύνη, εθεράπευσε αυτό.

---------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωσις τοῦ ἁγιοπατερικοῦ λόγου (τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου νομίζω), ὅτι εἷς ἀληθῶς εὐσεβής ἄνθρωπος δύναται νά μεταστρέψῃ μίαν ὁλόκληρον πόλιν ἀπό τήν ἀσέβειαν εἰς τήν εὐσέβειαν!

Εκ της αιτίας ταύτης η θαυμασία εκείνη Γυνή έγινε τόσον περίφημος, ώστε η φήμη της έφθασεν έως και εις τα ώτα της γυναικός του εκείσε βασιλέως, η οποία ευθύς προσέταξε να έλθη η αιχμάλωτος προς αυτήν, επειδή έπασχεν από πάθος χαλεπόν και δυσίατον. Η δε ταπεινόφρων Γυνή εις τούτο δεν επείθετο, κρίνουσα τον εαυτόν της ανάξιον, να υπάγη η αιχμάλωτος εις την βασίλισσαν. Αλλ’ η βασίλισσα, ως ουδέν νομίσασα το ύψος της βασιλείας, επήγε μόνη της εις την αιχμάλωτον· εκείνη δε θέσασα την βασίλισσαν να πλαγιάση επάνω εις την κλίνην της, όπου και το παιδίον επανεπαύθη, προσέφερεν εις αυτήν την ιεράν προσευχήν ιατρικόν του πάθους ταχύτατον. Ελευθερωθείσα λοιπόν η βασίλισσα από το πάθος, έδιδεν εις την αιχμάλωτον χρυσόν, άργυρον, πολύτιμα ιμάτια και άλλα πολλά, όσα είναι αποτελέσματα φιλοτιμίας βασιλικής, ίνα δια τούτων ανταμείψη αυτήν, ήτις τόσον ταχέως εδίωξε το πάθος της. Αλλ’ η θεία εκείνη και ευσεβεστάτη Γυνή έλεγεν εις την βασίλισσαν, ότι δεν χρειάζεται ταύτα, μισθόν δε και πληρωμήν μεγάλην της ιατρείας νομίζει το να γνωρίση εκείνη την εις Χριστόν πίστιν και ευσέβειαν και το να κτίση Ναόν εις το όνομα του Χριστού, ο οποίος εκ του πάθους την ηλευθέρωσεν. Η δε βασίλισσα, ταύτα ακούσασα, επέστρεψεν εις τα βασίλεια. Και τον μεν άνδρα της βασιλέα εξέπληξε δια την παράδοξον ιατρείαν του πάθους της· διηγουμένη δε και με ποίον τρόπον ιατρεύθη, εβεβαίωνεν, ότι ο Θεός της αιχμαλώτου, ο οποίος την ιάτρευσεν, είναι αληθώς και κυρίως Θεός. Έλεγε δε προς τούτοις, ότι είναι πρέπον να κτίσωσι Ναόν εις το όνομά του και ότι όλον το έθνος των Ιβήρων πρέπει να επιστραφή εις την του τοιούτου Θεού λατρείαν και πίστιν. Ο δε βασιλεύς την μεν ιατρείαν της γυναικός του εθαύμαζε και επήνει, Ναόν δε να κτίση δεν ήθελεν. Αφ’ ου δε παρήλθεν ολίγος καιρός, εξήλθε προς θήραν ο βασιλεύς· και οι μεν άλλοι εκυνήγουν ανεμποδίστως, ο δε βασιλεύς, μείνας μόνος μακράν των άλλων, προσεβλήθη από αορασίαν και δεν ήξευρε που να υπάγη. Όθεν απορρήσας δια το συμβεβηκός το οποίον ηκολούθησεν εις αυτόν, ενεθυμήθη την απείθειαν, την οποίαν έδειξεν εις τους λόγους της συζύγου του· και λοιπόν επικαλεσθείς εις βοήθειαν τον Θεόν της αιχμαλώτου Γυναικός, ηλευθερώθη από το σκότος και την αορασίαν. Έπειτα πορευθείς μόνος εις την ευσεβεστάτην αιχμάλωτον, παρεκάλει αυτήν να του δείξη εις ποίον σχήμα να κτίση τον Ναόν. Και η μεν Γυνή εσχημάτιζε τον Ναόν, οι δε τεχνίται του βασιλέως έκτιζον αυτόν. Αφ’ ου δε έλαβε τέλος ο Ναός και έπρεπε να εγκαινιασθή από Αρχιερέα, εύρε και τούτου την ευκολίαν η θαυμασία εκείνη Γυνή, διότι αυτή κατέπεισε τον βασιλέα της Ιβηρίας να γράψη προς τον βασιλέα των Χριστιανών και να ζητήση να σταλή εκείθεν διδάσκαλος της ευσεβείας. Τότε ήτο βασιλεύςτων Χριστιανών ο Μέγας Κωνσταντίνος, καθώς προείπομεν, ο οποίος μαθών την αιτίαν της αιτήσεως ηυχαρίστησε τον Θεόν και υποδεξάμενος φιλοφρόνως τους απεσταλμένους πρεσβευτάς, έστειλεν εις την Ιβηρίαν Αρχιερέα τινά εστολισμένον με πίστιν και σύνεσιν και με πολιτείαν ενάρετον, ομού και δώρα πολλά, δια να γίνη κήρυξ και διδάσκαλος της θεογνωσίας εις το έθνος εκείνο. Ούτος λοιπόν πορευθείς εκεί, με θαύματα και διδασκαλίας είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού όλους τους ανθρώπους και εβάπτισεν αυτούς· κτίσας δε εις διάφορα μέρη ιερούς Ναούς και χειροτονήσας Ιερείς, επέστρεψεν εις θεογνωσίαν όλον το έθνος των Ιβήρων και ούτως απήλθε προς Κύριον. Ούτος είναι ο τρόπος της υπό των Ιβήρων επιγνώσεως του αληθινού Θεού.