Τί εἶναι Εὐρώπη; Ἡ Λευκή Δαιμονία

Ὁ χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν*

«Ἀδελφοί μου, ἡ συζήτησις ἐτελείωσεν εἰς τάς ἡμέρας μας. Ὁ Χριστός ἀπεμακρύνθη ἀπό τήν Εὐρώπην, ὅπως κάποτε ἀπό τήν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὅταν οἱ Γαδαρηνοί τό ἐζήτησαν. Μόλις ὅμως Αὐτός ἔφυγεν, ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρόμος και φρίκη, κατάρρευσις, καταστροφή. Ἐπέστρεψεν εἰς τήν Εὐρώπην ὁ προχριστιανικός βαρβαρισμός, ἐκεῖνος τῶν Ἀβάρων, τῶν Οὔνων, τῶν Λογγοβάρδων, τῶν Ἀφρικανῶν, μόνον ὅτι ἦτο ἑκατόν φορές φρικωδέστερος. Ὁ Χριστός ἐπῆρε τόν Σταυρόν Του και τήν εὐλογίαν Του καί ἀπεμακρύνθη. Ἔμεινε ζόφος καί δυσωδία. Καί σεῖς τώρα ἀποφασίστε μέ ποῖον θά ὑπάγετε, ποῖον θά ἀκολουθήσετε: τήν σκοτεινήν καί δυσώδη Εὐρώπην ἤ τόν Χριστόν; Τί νομίζετε ἐσεῖς διά τήν Εὐρώπην;

Ἡ Ἀφρική καί ἡ Ἀσία ὀνομάζουν τούς Εὐρωπαίους "λευκούς δαίμονας". Ἑπομένως, θά ἠδύναντο νά ὀνομάσουν τήν Εὐρώπην: Λευκήν Δαιμονίαν. Θά τήν ὠνόμαζον "Λευκήν" ἕνεκα τοῦ χρώματος τοῦ δέρματος, "Δαιμονίαν" δέ ἕνεκα τῆς μελανότητος τῆς ψυχῆς της. Διότι ἡ Εὐρώπη ἠρνήθη τον μόνον ἀληθινόν Θεόν καί ἔλαβε τόν θρόνον καί τήν στάσιν τῶν Ρωμαίων καισάρων. Καί ὅπως οἱ Ρωμαῖοι καίσαρες πρό τῆς καταστροφῆς τῆς Ρώμης, οὕτω καί αὐτή διεκήρυξεν εἰς ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς ὅτι καθείς δύναται νά προσκυνῇ τούς θεούς του ὅπως ἠξεύρει καί γνωρίζει, ἡ Εὐρώπη θά τό ἀνέχεται, αὐτοί ὅμως ἔχουν τό χρέος νά προσκυνοῦν αὐτήν ὡς ὑψίστην θεότητα, εἴτε ὑπό τό ὄνομα Εὐρώπη εἴτε ὑπό το ὄνομα Πολιτισμός. Οὕτως, ἀδελφοί μου, ἀνέστη ὡς βρυκόλαξ εἰς τάς ἡμέρας μας, ἡ σατανική Ρώμη, ἐκείνη ἡ Ρώμη, πρό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἡ ὁποία ἐδίωκε μέ πῦρ καί μάχαιραν τούς Χριστιανούς καί ἠμπόδιζε τόν Χριστόν νά εἰσέλθῃ εἰς τήν Εὐρώπην. Μόνον ὅτι ἡ Λευκή Δαιμονία ἔχει πέσει εἰς βαρυτέραν ἀσθένειαν ἀπό τήν ἀρχαίαν Ρώμην. Διότι, ἐάν ἡ εἰδωλολατρική Ρώμη ἐβασανίζετο ἀπό ἕνα δαίμονα, ἡ Λευκή Δαιμονία βασανίζεται ἀπό ἑπτά πονηρά πνεύματα, δεινότερα ἀπό ἐκεῖνον τόν δαίμονα τῆς Ρώμης. Ἰδού λοιπόν ἡ νέα εἰδωλολατρική Ρώμη, ἰδού νέον μαρτύριον διά τόν Χριστόν ἐκ μέρους τῆς Λευκῆς Δαιμονίας. Ἡ νέα εἰδωλολατρική Εὐρώπη δέν καυχᾶται δι᾽ οὐδεμίαν θεότητα ὑπεράνω τοῦ ἑαυτοῦ της. Αὐτή καυχᾶται μόνον διά τὸν ἑαυτόν της, διά τήν σοφίαν της, διά τον πλοῦτον της, διά τήν ἰσχύν της. Φουσκωμένο μπαλλόνι εἶναι σχεδόν ἕτοιμον να ἐκραγῇ, πρός γέλωτα τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Ἀσίας· ὥριμος ὄγκος ἕτοιμος νά ἀνοίξῃ, νά γεμίσῃ τό σύμπαν μέ τήν δυσωδίαν του. Αὐτή εἶναι ἡ σημερινή ἀντιχριστιανική Εὐρώπη, ἡ Λευκή Δαιμονία».

Ἀπό τό βιβλίον «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός» τοῦ Ἀρχιμ. [Ἁγίου πλέον] Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 252-253.