Ο ΠΟΛΥΣΕΒΑΣΤΟΣ μας π. Γ. Μεταλληνός, ὁ συνεπὴς κληρικός, σοφὸς πανεπιστημιακὸς δάσκαλος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας μας, εἶχε δημοσιεύσει στὴν ἐφημερίδα μας παλιότερα ἕνα ἀποκαλυπτικὸ ἐπιστημονικὸ ἄρθρο του γιὰ τὴν πραγματικὴ φύση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ. Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα: «Ἡ γένεση τοῦ παπισμοῦ, δογματικὰ κατοχυρωμένου, ὁδήγησε στὴν ἐκκόλαψη τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ στὴν Εὐρώπη, μὲ τὴ θεία καταξίωση τῆς βίας. Θεολογικὴ θεμελίωση τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ εἶναι τὸ περίφημο dictatus papae (παπικὲς ὑπαγορεύσεις) τοῦ πάπα Γρηγορίου Ζ’ τοῦ Ἰλδεβράνδη (1073-1085) σὲ 27 προτάσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ πάπας αὐτοανακηρύσσεται ἀπόλυτος κύριος ἐκκλησίας καὶ πολιτείας (“ὁ μόνος ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ὅλοι οἱ πρίγκιπες φιλοῦν τὰ πόδια”, “ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ καθαιρεῖ τοὺς αὐτοκράτορες”, “δὲν μπορεῖ νὰ κριθεῖ ἀπὸ κανένα” κ.λπ.). Ὁ “περὶ περιβολῆς” (de investitura) ἀγώνας καὶ ὅλοι οἱ μετέπειτα πόλεμοι τοῦ παπικοῦ κράτους εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Ἡ αὐθεντία τοῦ Πάπα ἐξουδετέρωσε τὴν αὐθεντία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ μεταβλήθηκαν σὲ συμβουλευτικὰ σώματα τῆς παπικῆς ἐξουσίας. Ὁ πάπας μέσῳ τοῦ ἤδη ἀπὸ τὸν μεσαίωνα θεολογουμένου ἀλαθήτου του (ἐπίσημη δογματοποίηση τὸ 1870), σφετερίσθηκε τὸ ἀλάθητο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας καὶ τὸ ἀλάθητο ἔδωσαν στὸν παπικὸ θεσμὸ τὴν ἀνωτάτη ἐξουσία στὸν κόσμο.
Τὰ κράτη θεωρήθηκαν φέουδα τοῦ πάπα καὶ οἱ βασιλεῖς ὑποτελεῖς του, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ τοῦ φιλοῦν τὸ πόδι καὶ νὰ ἐκτελοῦν καθήκοντα ἱπποκόμου του. Τὸ τριώροφο στέμμα του (ὡς σήμερα) δείχνει τὴν ἐξουσία τοῦ πάπα στὰ ἐπίγεια, οὐράνια καὶ κατα-χθόνια (καθαρτήριο, συγχωροχάρτια)»! Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς Παπισμός, ὁ ὄλεθρος τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ὄχι αὐτὸς ποὺ θέλουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ!
"Ο.Τ."
5 σχόλια:
Κι ενώ η χριστιανική ανατολή βίωνε τα κάλλη της και τις μεγάλες θεολογικές ανατάσεις και ήταν κραταιά δε συνειδητοποιούσε τα τεκταινόμενα στη δύση. Η δύση αφέθηκε στην επέλαση των άξεστων βορείων, λίγο η απόσταση, λίγο η γλώσσα, λίγο ο αυτοθαυμασμός της ανατολής επέτεινε την απόσταση και τον ακρωτηριασμό από το ενιαίο σώμα. Η παλαιά Ρώμη κατακλύστηκε από αλλογενείς, η παλιά Ρωμαική τάξη είτε σφαγιάστηκε είτε έφυγε είτε υπέκυψε όσοι απέμειναν στους εισβολείς. Νέα ήθη και νέες δοξασίες αναδύθηκαν, και δεν υπήρχε κανένας ισχυρός πόλος να τους αναχαιτήσει, παραδόθηκαν σχεδόν αμαχητί. Να και το φιλιόκβε, να και το πρωτείο, να και η εκκοσμίκευση, να και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ της δύσης και της ανατολής. Οι Πάπες αναζητούσαν διέξοδο, τη βρήκαν στο πρόσωπο του άξεστου μεγάλου Κάρλου των εκρωμαισμένων Γερμανών, εκείνος εκείνοι ευλόγησαν το εκρωμαισμένο του ανάστημα εκείνος αναδείχθηκε εγγυητής της ασφάλειας της Ρώμης και των όποιων σπαραγμάτων τη πάλαι ποτέ κραταιάς Ρώμης. Εδώ έγινε ένας αγώνας δρόμου ποιός επιτέλους είναι Ρωμαίος, ο παλαιρωμαιήτης ή ο νεορωμαιήτης? Ο νεορωμαιήτης βαυκάλιζε ότι είναι ο συνεχιστής, ο παλαιορωμαιήτης ότι είναι ο αυθεντικός και τρέχα γύρευε και κούρεψε το φαλακρό αυγό να βγάλεις άκρη! Η Ειρήνη η Αθηναία δέχτηκε μια πρόταση γάμου, να ενωθεί με τα δεσμά του το Κάρολο ,δέχτηκε αν και ήταν μια πριγκίπισσα που θα παντρευόταν έναν Βασιλιά των Ζουλού, η καθεστηκυία τάξη όμως και όλη η Κωσταντινοπουλίτικη αφρόκρεμα αντιτάχθηκε σε αυτό το γάμο. Αν γινόταν ενδεχομένως να άλλαζε η ιστορία! Έτσι μια μοναδική ευκαιρία να ενωθούν τα δυό κομμάτια του Ρωμαικού κόσμου χάθηκε, και το χάσμα πλάτεινε περαιτέρω! Να σου μετά και οι Νορμανδοί- Βίκινγκς απ΄τη δύση, να και οι Σελτζούκοι απ΄την ανατολή, να και οι κατα καιρούς απειλές ανυπότακτων Σλάβων, Αράβων, Περσών ρήμαξε και η κραταιά και αυτάρεσκη ανατολή!
Συνέχειας το ανάγνωσμα..
Έτσι λοιπόν, προέκυψαν και οι σταυροφορίες, πλάκωσαν οι αιρετίζοντες από την έρημο καταλαμβάνοντας τους αγίους τόπους, λεηλάτησαν μοναχικές πολιτείες και πόλεις, κατέλαβαν και το σιτοβολώνα της Πόλης την Αίγυπτο. Ελληνικοί πληθυσμοί ή ελληνόφρονοι εξισλαμίστηκαν, ολόκληρη η αρχαία κληρονομιά των επιγόνων του Αλεξάνδρου περιήλθε στα χέρια αιρετικών και μιας αναδυόμενης θρησκείας που προήλθε από τα σπλάχνα της ορθοδοξίας ή μάλλον από αιρετικούς της Αντιόχειας και των ανατολικών περιοχών. Η Συρία η μητέρα των ασκητών και της ορθοδοξίας υπέκυψε, όλοι εκείνοι οι ορθόδοξοι πληθυσμοί είτε εξισλαμίστηκαν στη συνίτικη εκδοχή είτε με το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου έγιναν ρώσσικη σαλάτα κι αχταρμάς, λίγο ισλάμ, λίγο οροθδοξία και έγιναν αλεβίτες...Εκείνο που συνέβη στη Τουρκία, οι αλεβίτες είναι πρώην γόνοι ορθόδοξων χριστιανών που συμβιβάστηκαν στα νέα ήθη και τη τάξη πραγμάτων.
Θα αναρωτηθεί κάποιος ποιά η σχέση του Ισλαμ με την ορθοδοξία, είναι ο αντίποδας της. Η ορθοδοξία λέει όποιος θέλει ακολουθεί τον Χριστό το ισλάμ λέει θα ακολουθήσεις θέλεις δε θέλεις, η ορθοδοξία λέει υπακοή στο νόμο του Θεού και στις εντολές του, το ισλάμ το έκανε αυτοσκοπό και πολιτειακή εντολή, η ορθοδοξία λέει ο Θεός ήλθε εν σαρκί στο κοσμο, το ισλάμ το απορρίπτει επιστρέφοντας στου υπό Νόμο κανόνες διαγράφοντας τη περίοδο της Χάριτος.
Όλοι μάχονται να φέρουν το Θεό στη ζωή των ανθρώπων, όλοι επικαλούνται αυτόν, και μιλούν εξ αυτού. Ο ένας λέει ο Θεός εντός ημών εστί, θα αγωνιστείς, θα παλέψεις, θα τον ακολουθήσεις και θα ζήσεις όπως εκείνος ήλθε, έζησε κι έδειξε το δρόμο, πορεύτηκε ανάμεσα στο κοσμο ως υπόδειγμα, δεν είναι εδώ τα πλούσια δώρα, τα γεύεσαι ελάχιστα, όταν θα έλθει στη δεύτερη παρουσία του υπέρλαμπρος θα τα γεύεσαι στην αιωνιότητα, ο Βασιλέας τώρα βρίσκεται στους πνευματικούς ουρανούς. Και βεβαίως είναι η αποκάλυψη και η αλήθεια την οποία λίγοι την αποδέχονται , την οποία μαρτυρούν με το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τις απειλές, τους εξευτελισμούς, τις ταπεινώσεις και τις αναρίθμητες θλίψεις ακριβώς όπως τα ίχνη του Χριστού μέχρι το Γολγοθά. Ο άλλος λέει ο Θεός εντός ημών εστί, θα αγωνιστείς, θα παλέψεις, και θα τον ακολουθήσεις μαζί με τον επι γης αντιπροσωπό του το Πάπα αλλιώς σε έφαγε το πουργκατόριο και η μαρμάγκα του. Ο άλλος λέει θα τον διαδώσεις είτε θέλουν είτε δε θέλουν, από εδώ η χώρα των πιστών του κι από εκεί η χώρα των απίστων του, ειδοποίησε πολλές φορές, δεν εισακούστηκε χρειάζεται ράβδος σιδηρά, το είπε ο τελευταίος του προφήτης και δε στέλνει άλλον, οι προγενέστεροι ήταν προφήτες απαξιωμένοι από τους ανθρώπους, δε γίνονται τέτοια πράγματα ο Θεός να λαμβάνει ανθρώπινο σώμα, ένας είναι ο Νόμος του και ένας ο προφήτης του!
Έτσι λοιπόν μαλώνουν όλοι υπέρ του θεού, ο δε Θεός βλέπει την ανωριμότητα των ανθρώπων μας ανέχεται
Και επειδή ο πονηρός έχει πείρα αιώνων, τη Μια Αγία Αποστολική Εκκλησία την αποσυνθέτει εκ των έσω, από υποτίθεται λειτουργούς του Θεού του Υψίστου. ο Εγωισμός κυριαρχεί ως πρότιστο παθος της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, ο καθένας ερμηνεύει κατά το δοκούν την αποκάλυψη του Θεού στο κόσμο, και στο τέλος της ιστορίας θα ισχύει εκείνο που είπε ο ίδιος ο Χριστός απ΄τα χείλη του, άραγε όταν επιστρέψω θα υπάρχει πιστός άνθρωπος?
Δημοσίευση σχολίου