Ἰωάννης Α. Καποδίστριας Ὁ σύγχρονος Ἅγιος Ἐθνομάρτυς

Ἡ κυκλοφορία τοῦ τελευταίου φύλλου τῆς ἐφημερίδος γιὰ τὸν μήνα Σεπτέμβριο συμπίπτει φέτος μὲ τὴν θλιβερὴ ἐπέτειο τῆς δολοφονίας τοῦ Ἰωάννη Α. Καποδίστρια.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, καὶ θεωρώντας ἐπιβεβλημένη τὴν ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο καὶ στὸ ἔργο τοῦ Μαρτυρικοῦ Κυβερνήτη, θὰ διακόψουμε καὶ πάλι τὴν καθιερωμένη συνέχεια τῆς ἀρθρογραφίας μας, ὅπου ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ καλοκαιριοῦ μελετοῦ­με τὸ πῶς οἱ ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τὶς Ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις ὡς ρυθμιστὴ τῶν ἐσωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Ἑλλάδος καί, κυρίως, πῶς χρησιμοποίησαν –καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦν– τοὺς Ἕλληνες πολιτικοὺς προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ σχέδιά τους.

Στὶς 27 Σεπτεμβρίου 2019, συμπληρώνονται 188 χρόνια ἀπὸ τὴν χειρότερη –ἴσως– ἡμέρα στὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.

Ξημερώματα –λίγο πρὶν τὶς 6:15– τῆς Κυριακῆς 27 Σεπτεμβρίου 1831 ὁ Κυβερνήτης κατευθυνόταν πρὸς τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος προκειμένου νὰ ἐκκλησιαστεῖ. Στὸν δρόμο τὸν συνάντησαν καὶ τὸν χαιρέτησαν(!), ὡς γνήσιοι ἀπόγονοι καὶ μαθητὲς τοῦ Ἰσκαριώτη, ὁ Κωνσταντῖνος καὶ ὁ Γεώργιος Μαυρομιχάλης. Μαζί τους ἦσαν καὶ οἱ δύο ἀστυνομικοὶ-φρουροί τους, Ἰωάννης Καραγιάννης καὶ Ἀνδρέας Γεωργίου, συν­εργοὶ στὸ ἀνοσιούργημα, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἐπακολουθήσει.

Καθὼς ὁ Κυβερνήτης ἔμπαινε στὴν ἐκκλησία, ὁ Κωνσταντῖνος Μαυρομιχάλης, τὸν ἔπιασε μὲ τὸ ἀριστερό του χέρι ἀπὸ τὸν τράχηλο καὶ τὸν πυροβόλησε ἀπὸ πίσω(!) στὸ κεφάλι.

Ταυτόχρονα πυροβόλησε ἐναντίον του καὶ ὁ Καραγιάννης, ἀλλὰ ἡ σφαῖρα ἀστόχησε καὶ χτύπησε στὴν ἀριστερὴ παραστάδα τῆς πύλης τῆς ἐκκλησίας, ὅπου ἐξακολουθεῖ νὰ βρίσκεται μέχρι σήμερα τοποθετημένη σὲ εἰδικὴ θήκη. Ἀμέσως ὁ Γεώργιος Μαυρομιχάλης ἐπιτέθηκε ἀκόμα πιὸ ἄνανδρα στὸν Κυβερνήτη καὶ τὸν μαχαίρωσε δύο φορὲς κάτω ἀπὸ τὴν κοιλιά. Ὁ Καποδίστριας θανάσιμα τραυματισμένος ἔγειρε πάνω στὸ ἀκρωτηριασμένο χέρι τοῦ Κοζώνη, τοῦ προσωπικοῦ φρουροῦ του, καὶ τέσσερα λεπτὰ ἀργότερα παρέδωσε τὴν Ἁγία ψυχή του στὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Δὲν πίστεψε ποτὲ πὼς Ἑλληνικὸ χέρι θὰ κινεῖτο ἐνάντια σὲ Ἕλληνα καὶ γι’ αὐτὸ δὲν θέλησε νὰ ἀποκτήσει προσωπικὴ φρουρὰ ἱκανὴ νὰ τὸν προστατεύσει.

Σύμφωνα μὲ τὴν περιγραφὴ τοῦ Νίκου Παπαγεωργίου, ὁ Κωνσταντῖνος Μαυρομιχάλης κυνηγήθηκε ἀνελέητα ἀπὸ τὸ ὀργισμένο πλῆθος καὶ τελικὰ συνελήφθη ἀπὸ στρατιῶτες. Ὁ ὁπλαρχηγὸς Φωτομάρας, ἀπὸ τὸ παράθυρο τοῦ σπιτιοῦ του, τὸν πυροβόλησε καὶ τὸν σκότωσε, ἐνῷ τὸ κακοποιημένο ἀπὸ τὸ πλῆθος πτῶμα του κατέληξε στὴν θάλασσα τοῦ Ναυπλίου.

Ὁ ἕτερος Ἰσκαριώτης, ὁ Γεώργιος Μαυρομιχάλης, καταδιώχθηκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὸ πλῆθος καὶ κατέφυγε στὴν Γαλλικὴ πρεσβεία, ὅπου «ζητῶν τὴν Γαλλικὴν ὑπεράσπισιν ἔκραξε ὅτι ἐφονεύσαμε τὸν τύραννον, καὶ φιλῶν τὴν πιστόλα του ἀφιερώνων αὐτὴν καὶ ἑαυτὸν εἰς τὴν τιμὴ τῆς Γαλλίας[1]». Οἱ Γάλλοι, ὡστόσο, τὸν παρέδωσαν στὶς Ἀρχές, ποὺ μὲ τὴν σειρά τους τὸν ὁδήγησαν στὸ δικαστήριο, ὅπου καταδικάστηκε μαζὶ μὲ τὸν Καραγιάννη σὲ θάνατο. Συνήγορος τοῦ Μαυρομιχάλη ἀνέλαβε ὁ Ἑβραιοσκωτσέζος Edward Mason, ποὺ χαρακτηρίζεται ὡς «φιλέλληνας» ἀπὸ τοὺς σύγχρονους παραχαράκτες τῆς Ἱστορίας. Ὁ Mason ἦταν αὐτός, ποὺ δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1833, ἀπὸ τὴν θέση τοῦ εἰσαγγελέα, εἰσηγήθηκε καὶ ἀπαίτησε τὴν θανατικὴ καταδίκη τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη(!).

Ὁ Καραγιάννης ὡς γνήσιος πρόγονος τῶν σημερινῶν πολιτικάντηδων ζήτησε ἑξάμηνη ἀναβολὴ ἀπὸ τὸ δικαστήριο, ὑποσχόμενος πὼς θὰ προβεῖ σὲ ἀποκαλύψεις. Φυσικά, ἀφέθηκε … ἐλεύθερος!

«Ὁ δὲ πολὺς λαὸς ἠσθάνθη πραγματικὴν ὀδύνην διὰ τὸ φοβερὸ γεγονός. Τὸ Ναύπλιον ἔκλαιγε τὸν μεγάλον πατέρα τοῦ Ἔθνους. Γυναῖκες τοῦ λαοῦ ἄφηναν κατάρας κατὰ τῶν φονέων καὶ ἄλλαι ἔκαναν σὰν νὰ εἶχαν ἀλλοφρονήσει[2]». Ὅταν ἡ σορὸς τοῦ Ἰωάννου Α. Καποδίστρια τοποθετήθηκε σὲ δημόσιο προσκύνημα, φάνηκε ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρὸς τὸν Κυβερνήτη του, ποὺ οἱ προδότες τοῦ Ἔθνους τολμοῦσαν καὶ ἀποκαλοῦσαν «τύραννο».

Μαζὶ μὲ τὸν Καποδίστρια, στὶς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 1831 δολοφονήθηκε καὶ ἡ Ἑλλάδα μας. Ἡ Πατρίδα μας ἴσως δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ γνωρίσει τὸ μεγαλεῖο, ὅπου θὰ τὴν ὁδηγοῦσε ἡ διορατικὴ καὶ συνετὴ τακτικὴ τοῦ Κυβερνήτη της, γιατί πολὺ ἁπλὰ ὁ Θεὸς πιὰ πολὺ δύσκολα θὰ θυσιάσει ἕνα δεύτερο ἅγιο πολιτικὸ σὲ ἕνα ἀγνώμονα καὶ ἀνιστόρητο λαό.

Ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἡ 27η Σεπτεμβρίου, εἶναι μία μέρα, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καθιερωθεῖ ὡς ἡμέρα πένθους γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα. Σὰν σήμερα σκοτώσαμε τὴν μοναδικὴ ἐλπίδα ἐπιβίωσης, ποὺ εἴχαμε ὡς Ἔθνος. Σήμερα οἱ καμπάνες πρέπει ὅλη μέρα νὰ χτυποῦν πένθιμα καὶ οἱ σημαῖες νὰ κυματίζουν μεσίστιες, ὑπενθυμίζοντάς μας τὴν Ἐθνικὴ τραγῳδία, ποὺ προκαλέσαμε μόνοι μας.

Ὅπως πολὺ σωστὰ ἔχουν τονίσει κατ’ ἐπανάληψη οἱ σημερινοὶ Πατέρες μας, ποὺ ἀκόμα κρατοῦν τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα μακρυὰ ἀπὸ τὶς φιλοδυτικὲς ἐπιρροές, ὁ Ἰωάννης Α. Καποδίστριας, ἴσως ἦταν ὁ μοναδικὸς –ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ αὐτὴ ἡ ὑπερβολὴ– πιστὸς μιμητὴς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Κατάλαβε πλήρως καὶ ἀγάπησε τὸ πνεῦμα καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ ὑλοποίησε στὴν ζωή του καὶ στὴν πολιτική, ποὺ ἐφάρμοσε ὅσο πρόλαβε. Ὅπως ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔδωσε ὡς καρπὸ τῆς ἀγάπης του στὸν Χριστὸ μία αὐτοκρατορία, καὶ Τοῦ τὴν παρέδωσε μὲ ἐπιγραφὴ ἐπάνω στὴν Πόλη, ἔτσι καὶ ὁ Ἰωάννης Α. Καποδίστριας πρόσφερε στὸν Θεὸ τὸν ἑαυτό του ὡς Μάρτυρα τοῦ «διὰ τοῦ Σταυροῦ πολιτεύματος».

Ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἱστορικὲς πηγές, ποὺ ἀναφέρονται στὰ γεγονότα λίγο πρὶν τὸν θάνατό του, ὁ Κυβερνήτης μας τὴν παραμονὴ τοῦ θανάτου του γονάτισε μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ἔχοντας διαπιστώσει τὸ ἀδιέξοδο, στὸ ὁποῖο εἶχε περιέλθει ὁ τόπος, ἀλλὰ κυρίως τὸ πόσο ἀνεπίδεκτος τῆς Θείας βοηθείας ἦταν ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Γονυπετὴς ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει ἀπὸ αὐτὴν τὴν γῆ, λέγοντας πὼς «προσπάθησα νὰ ἐπικρατήσει ἐπὶ τῆς γῆς τὸ θέλημά Σου, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν γίνεται καὶ γι’ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ πάρεις ἀπὸ ἐδῶ».

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ τοῦ σύγχρονου Ἁγίου Ἐθνομάρτυρα πρέπει νὰ δημιουργεῖ αἴσθημα ντροπῆς σὲ ὅλους μας. Κάθε φορά, ποὺ ἀτενίζουμε στὸ πρόσωπό του, ὀφείλουμε νὰ τοῦ ζητοῦμε γονατιστοὶ συγγνώμη. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἔδωσε τὰ πάντα γιὰ αὐτὸν τὸν τόπο, ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωή παρακαλώντας τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει κοντά Του ὅσο πιὸ σύντομα γίνεται. Ἔδωσε τὰ πάντα, καὶ ἐμεῖς οἱ ἀγνώμονες τοῦ στερήσαμε τὸ μόνο, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τοῦ δώσουμε: Τὴν ζωή.

Αὐτὸ τὸ κρῖμα, πληρώνει –καὶ θὰ ἐξακολουθήσει νὰ πληρώνει– ἀκριβὰ ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Γιατί ὡς σύγχρονοι Ἰσραηλίτες ἐπαναλάβαμε τὴν φριχτὴ κατάρα «τὸ αἷμα Αὐτοῦ, ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν».

Ἡ Χώρα μας πιὰ βρίσκεται καὶ πάλι κάτω ἀπὸ ξενόφερτο ζυγό, ποὺ μέσα ἀπὸ πολλὲς μεταρρυθμίσεις, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν, προσπαθεῖ –τάχα– νὰ τὴν ἐπαναφέρει στὸν δρόμο τῆς «εὐημερίας». Εἶναι, ὅμως, βέβαιο ὅτι ἡ Πατρίδα μας, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ αὐτὴν τὴν τακτική, τὸ μόνο ποὺ κερδίζει εἶναι ἡ πλήρης διάλυση.

Ὅλα ὅσα βιώνουμε σήμερα δὲν εἶναι πρωτοφανῆ, δὲν συμβαίνουν τώρα γιὰ πρώτη φορά, ἀλλὰ εἶναι μία δυσάρεστη καὶ ἐπίπονη ἐπανάληψη τῆς Ἱστορίας. Μόνο, ποὺ σὲ αὐτὴ τὴν ἐπανάληψη, ἐνῷ ὑπάρχει ὁ ἄξιος καὶ ἱκανὸς διάδοχος τοῦ Metternich, δὲν ὑπάρχει ὁ ἀντίστοιχος διάδοχος τοῦ Καποδίστρια. Ἡ Ἑλλάδα πλέον ἔχει ἀπέναντί της τὸν Metternich, ἀλλὰ στερεῖται τῆς προσωπικότητος τοῦ Καποδίστρια, γιατί ὁ Θεὸς ἔχει μᾶλλον ἀποστρέψει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ ἐμᾶς καὶ δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ θυσιάσει ἀκόμα μία σπουδαία προσωπικότητα σὲ ἕνα λαὸ ἀχάριστο, δυσσεβῆ καὶ παράνομο.

Γι’ αὐτὸ σήμερα τὸ Ἔθνος μας στερεῖται τῆς παρουσίας τοῦ Ἰωάννη Α. Καποδίστρια. Τὸ χειρότερο, ὅμως, εἶναι πὼς δὲν ἔχουμε τὶς προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ὑπάρξει ἕνας νέος Ἰωάννης Α. Καποδίστριας. Ἀκόμα καὶ αὐτοί, ποὺ ὑποκριτικὰ καὶ καιροσκοπικὰ τὸν ἐπικαλοῦνται, ἔχουν ὡς ἀποκλειστικὸ σκοπὸ τὴν προβολὴ τῆς νοσηρῆς καὶ βαθειὰ προβληματικῆς προσωπικότητός τους.

Τὸ δυστύχημα εἶναι πὼς μεγάλη μερίδα Ἱεραρχῶν καὶ τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου στηρίζει μὲ τὴν σιωπὴ ἢ καὶ τὴν ἀνοχή της, τοὺς πάσης φύσεως «τσαρλατάνους», ποὺ πομπωδῶς ἀλλὰ ἀνούσια ἀναφέρονται στὸν Κυβερνήτη μας χωρίς, ὡστόσο, νὰ θέλουν νὰ ἐπικρατήσει ἡ πολιτική του. Ταυτόχρονα, οἱ Πνευματικοὶ ταγοὶ τοῦ Ἔθνους ἐπιμένουν νὰ κλείνουν ἑρμητικὰ τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιά τους στὶς φωνές, ποὺ πασχίζουν μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐπιστρέψει στὸν τόπο μας ἡ πολιτικὴ τοῦ Μοναδικοῦ Ἕλληνα ἡγέτη!

Ἀθάνατε Κυβερνῆτα τῆς Ἑλλάδος δέξου τὸ δάκρυ καὶ τὴν εἰλικρινῆ συγγνώμη μας, ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς!

Ἅγιε Κυβερνῆτα, ἀπὸ ἐκεῖ ψηλά, ποὺ μᾶς θωρεῖς συγχώρεσέ μας καὶ μὴ μᾶς ἀφήσεις ποτὲ νὰ ξεχάσουμε τὸ πόσο πολύτιμος ἤσουν γιὰ ὅλους μας! Φώτισε τὸ μυαλό μας νὰ καταλάβουμε ἔστω καὶ ἐλάχιστα τί ὀνειρευόσουν γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας, καί, δῶσε μας τὸ σθένος νὰ πεθάνουμε στὸ πλευρό σου!

Συγχώρεσέ μας καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν στὸν Χριστό μας, ποὺ τόσο πολὺ ἀγάπησες, ὥστε νὰ πεθάνεις γιὰ Αὐτόν!

Μανώλης Β. Βολουδάκης

[1] Ν. Κασομούλη, «Ἀπομνημονεύματα», 3ος τόμος, σελίδα 441. [2] Δ. Κόκκινου, «Ἱστορία τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος», Ἐκδόσεις Μέλισσα, 1ος τόμος, σελίδα 482.

"O.T"