Εξ εσπερίας ο κίνδυνος -- Αθωνικά άνθη

Η δύναμις που εκπέμπεται από το θηρίον της Αποκαλύψεως, κατ’ ενέργειαν του αρχεκάκου όφεως είναι καταπληκτική. Πλέον των διακοσίων θρησκευτικών ηγετών έσπευσαν στην Ασίζη της Ιταλίας, την 24^ην  Ιανουαρίου, να ανταποκριθούν στην πρόσκλησι του “Αγίου Πατέρα” για συμπροσευχή υπέρ της ειρήνης.

Αξία θρήνων η συμμετοχή των Ορθοδόξων! Θα ηδύνατο τις να διανοηθή την συμμετοχή ενός από τα πλήθη Οσίων και Ομολογητών, που ανέπνεαν Χριστόν, από τα πλήθη αγίων διδασκάλων, από τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά μέχρις Ιωσήφ του Βρυεννίου, του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Πατριάρχου Γενναδίου, Ευγενίου Βουλγάρεως, Αγίου Μακαρίου Κορίνθου, αγίου Αθανασίου του Παρίου, αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και μέχρις εσχάτων, έως του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως; Που σήμερον η εμμονή εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, η ενότης μετά των αγίων Πατέρων, η ακαταμάχητος αυτή Consensus patrum;

Στην νέα Γαλιλαία των Εθνών, Βατικανό και Ασίζη, το σκότος εξακολουθεί να παραμένει, τα έθνη και οι λαοί που εκπροσωπήθηκαν, προσευχήθηκαν στους δικούς τους θεούς. Προσευχήθηκαν οι Ορθόδοξοι υπέρ της ειρήνης και  δεν ηδυνήθησαν να αρθρώσουν ούτε μία φορά το γλυκύτατο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού του Άρχοντος της Ειρήνης! Και ας μην επικαλεσθούν την α΄ή β΄σκοπιμότητα, διότι η Πίστις αγνοεί τας σκοπιμότητας.

Δυστυχώς, το μάλλον επικρατούν σήμερον ρεύμα μεταξύ μεγάλης μερίδος Ορθοδόξων κληρικών είναι ο Οικουμενισμός. Θέλουν τον Οικουμενισμόν, εν αρχή μεν ως “διάλογον” και ανάπτυξιν αδελφικών σχέσεων και αργότερον, διδομένων ωρισμένων εξηγήσεων επί των διαφορών, ως ενότητα και ένωσιν. Θέλουν τον Οικουμενισμόν, διότι δεν πιστεύουν εις την Ορθοδοξίαν, επειδή δεν βιούν την Ορθοδοξίαν. Και παραδέχονται, εκ της φυσιωσάσης αυτούς γνώσεως, ότι αι διαφοραί μεταξύ Ορθοδοξίας και Λατίνων οφείλονται μάλλον εις τον τρόπον του σκέπτεσθαι παρά εις ουσιαστικούς λόγους. Εάν επίστευον εις την Εκκλησίαν μας, ως Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, πέραν ενός οφειλομένου διαφωτιστικού διαλόγου, καμμίαν άλλην διάθεσιν επαφής δεν θα είχον με τους πάσης φύσεως αιρετικούς. Η Ορθοδοξία διαλέγεται ανά τους αιώνας, αλλά τίποτε δεν θυσιάζει χάριν σκοπιμότητος. Ημπορεί να απειλούμεθα με αφανισμόν, αλλ’ αυτό ενδιαφέρει τον Θεόν, όχι ημάς. Εις ημάς επιβάλλεται να τηρώμεν την πίστιν μας και να μετανοώμεν, εφ’ οις ημάρτομεν. Και να μεριμνώμεν ανθρωπίνως υπέρ εαυτών και των άλλων, μέχρι του σημείου, όπου η πίστις η Ορθόδοξος δεν θίγεται. Οι Λατίνοι δια της τελευταίας συνόδου των, εστερέωσαν επί πλείον τας πεπλανημένας δοξασίας των. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και μας …προσκαλούν να εισέλθωμεν εις την ποίμνην των! Εάν ζητούν διάλογον μεθ’ ημών είναι διότι ανεκάλυψαν ρήγματα εις το τείχος μας. Δεν θέλουν συζητήσεις περί Ορθοδοξίας. Τα ξέρουν όλα. Ούτε ζητούν να ακούσωμεν τας ιδικάς των απόψεις. Γνωρίζουν ότι τας ξεύρομεν. Θέλουν να αναγνωρίσωμεν τον Πάπαν και ημείς, ως ουνίται, ας φρονώμεν όπως νομίζομεν.

Λοιπόν, η Αγία Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος απεφάνθη: “ Ανάθεμα πάσι τοις αιρετικοίς και τοις κοινωνούσιν αυτοίς”.

΄Οσοι οι πιστοί, “στώμεν καλώς”. Η πανάμωμος Ορθοδοξία μας, κυκλούται πανταχόθεν. Άς αγρυπνούμεν προσευχόμενοι. Η Ορθοδοξία μας θα δοκιμασθή, αλλά και πάλιν θα νικήση εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.