Τι λένε επι του
προκειμένου οι Άγιοι Ιουστίνος Πόποβιτς και Μακάριος ο Αιγύπτιος.
Στη συνέχεια
των σχολίων μας πάνω στην καινοφανή κακοδοξία και –κατά την γνώμη μας –αιρετική
διδασκαλία της «κυτταρικής μνήμης των διαβολικών γονιδίων», θα ζητούσα από την
αγάπη σας, αγαπητοί αναγνώστες της «Ορθοδόξου Φωνής», να δώσετε λίγη προσοχή
στα δόλια επιχειρήματα που επικαλούνται οι
κολυμπαριστές και έτσι να διαπιστώσετε και μόνοι σας τι φίδι φαρμακερό
κρύβεται πίσω την θεωρία αυτή.
Λένε λοιπόν
οι κολυμπάριοι ότι ο Απόστολος Παύλος
ομίλησε για «σώμα θανάτου» και «νόμο αμαρτίας» που είναι «εν τοις μέλεσί μου»
και για «οικούσα εν εμοί αμαρτία» και ότι «ουκ οικεί εν εμοί, τουτέστιν εν τη
σαρκί μου αγαθόν» και «εγώ τω μεν νοϊ δουλεύω νόμω Θεού, τη δε σαρκί μου νόμω
αμαρτίας»(Ρωμ.14-24). Άρα, συμπεραίνουν, ότι η σάρκα έχει δεχτεί μέσα της
μία μεταστοιχείωση στα γονίδιά της και
έτσι έχει μόνιμα την «κυτταρική μνήμη της αμαρτίας» στο …DNA των κυττάρων! Οπότε, συμπεραίνουν πάλι οι κολυμπάριοι, ο
άνθρωπος είναι κατά κάποιο τρόπο «δεμένος» από γεννησιμιού του να κάνει συγκεκριμμένες αμαρτίες ( πχ.
σοδομισμό, φόνο, αναρχία), επειδή έτσι
πήρε την κατασκευή του σώματός του από τους γονείς του ή τους μακρινούς
προγόνους του! Και καταλήγουν - εδώ είναι το ζουμί της υποθέσεως - οι κολυμπαριστές, ότι η Εκκλησία πρέπει να
δεί με κατανόηση το πρόβλημα και δεν πρέπει να ζητάει ευθύνες, αλλά
ούτε και μετάνοια με αυστηρά επιτίμια
από τους αμαρτωλούς, επειδή αυτοί διαπράττουν τις αμαρτίες τους
απλά διότι … έτσι γεννήθηκαν και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς!
Ας δούμε όμως
τι λέει στην μελέτη του «οδός θεογνωσίας»(2) ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
αναφερόμενος στην ορθόδοξη διδασκαλία του μεγάλου Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου.
Γράφει ο Άγιος Ιουστίνος (την ευχή του νάχουμε):
«Κατά τον
όσιο Μακάριο η συνάντηση της Ψυχής
με την αμαρτία (σ.σ δηλ. τον διάβολο) δεν είναι τίποτε άλλο παρά συνάντηση της
ψυχής με κάτι ξένο, που προσέρχεται στην Ψυχή
με όλα του τα μηχανήματα και ενεργεί με αυτά, δηλαδή με τα πάθη. Αλλά η
συνάντηση αυτή της Ψυχής με την αμαρτία
(σ.σ δηλ. τον διάβολο) είναι ΕΚΟΥΣΙΑ δεν της έχει επιβληθεί. Και συγχρόνως
είναι καθολική. Αυτός ο ξένος, η αμαρτία (σ.σ δηλ. ο διάβολος) βαθμιαία
διεισδύει στην Ψυχή, βαθμιαία
αυξάνει μέσα της και δικτυώνεται σε όλα
τα μέρη της Ψυχής, ωσότου κυριεύσει και την ίδια την βάση της Ψυχής. Διότι
λέγει ο Άγιος Μακάριος, «Η Ψυχή έχει ΜΕΛΗ
πολλά και βάθος πολύ και λοιπόν η αμαρτία (σ.σ δηλ. ο διάβολος) επεισελθούσα
κατέσχεν αυτής όλα τα μέλη».
Και συνεχίζει
ο Άγιος Ιουστίνος:
-Η οικειότητα
της Ψυχής με την αμαρτία εκδηλώνεται ως πορνεία
της Ψυχής με τον σατανά. Λέγει ο Άγιος Μακάριος «Κοινωνεί η ασώματος Ψυχή
τη ασωμάτω κακία του πονηρού πνεύματος, τουτ’ εστι πνεύμα πνεύματι κοινωνεί και
μοιχεύει. Η ψυχή κιρνάται (σ.σ αναμιγνύεται) τη κακία και έν (=ένα) τι γίνεται ο σατανάς μετά της Ψυχής, πνεύματα αμφότερα κατά
την πορνείαν ή τον φόνον, δια τούτο ο κολλώμενος τη πόρνη ΕΝ (ΕΝΑ) ΣΩΜΑ ΕΣΤΙΝ (Κορ.
Α΄6).
Και πιο κάτω
ο Άγιος Ιουστίνος , λές και είχε
προφητεύσει τα επιχειρήματα των κολυμπαριστών, γράφει :
- Η ένωση αυτή της Ψυχής με την αμαρτία
μας κάνει να σκεφτώμαστε ότι Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΤΥΝΕΤΑΙ
Η ΑΜΑΡΤΙΑ. Διότι λέει ο όσιος Μακάριος « Ψυχήν γαρ ακμήν ζώσα εν τω
σκότει της αμαρτίας και μη θανατωθείσα υπ’ αυτού (σ.σ δηλ. του σκότους του
διαβόλου), αλλ’ έτι την ψυχήν της κακίας, τουτ’ εστι την ενέργειαν του
σκότους των παθών της κακίας εν εαυτή έχουσα και υπ’ αυτής ποιμενομένη, ουκ εστι του Σώματος του Χριστού, ουκ εστι του
Σώματος του Φωτός, αλλ’ έστι ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ».
Και
συμπεραίνει, κατατροπώνοντας τους κολυμπαριστές, ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
(την ευχή του νάχουμε):
-Ακολουθώντας τον Απόστολο Παύλο ο
όσιος Μακάριος ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ «ΣΩΜΑ ΑΜΑΡΤΙΑΣ», «ΣΩΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ».(Ρωμ. 7.24).
Η συνύφανση της αμαρτίας με την Ψυχή ΦΘΆΝΕΙ ΣΕ ΤΈΤΟΙΑ ΈΝΩΣΗ , ΏΣΤΕ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ
ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΙΝΕΣ ΔΥΝΆΜΕΙΣ ΝΑ
ΕΊΝΑΙ ΑΠΌΛΥΤΑ ΑΝΊΚΑΝΟΣ ΝΑ ΤΙΣ ΔΙΑΧΩΡΊΣΕΙ…
Είναι
σαφέστατο από τα παραπάνω ότι ο διάβολος ενώνεται με την Ψυχή του ανθρώπου και καταλαμβάνοντας την ψυχή του γίνεται «ένα
σώμα» με αυτήν. Πρόκειται δηλαδή κυρίως
για ψυχική υποδούλωση και μετά η σάρκα του ανθρώπου υπακούει σαν πειθήνιο άλογο στην Ψυχή.
Πουθενά λοιπόν δεν διδάσκουν οι Άγιοι ότι η σάρκα παθαίνει μόνιμες και
κληρονομικές «διαβολικές μεταλλάξεις»
στα κύτταρά της, που την αναγκάζουν –με τη βία-να διαπράττει την αμαρτία μη
μπορώντας να κάνει αλλιώς.
Αυτό το
αιρετικό παραμύθι πλάσαραν στο Κολυμπάρι
και «ξέπλυναν» επίσημα την πορνεία και
την μοιχεία στην Εκκλησία με την αναγνώριση της διγαμίας των ιερέων! Παραλίγο
μάλιστα να «ξεπλύνουν» και τον σοδομισμό, όταν προετοίμαζαν το Κολυμπάρι κρυφά
στη Γενεύη, θέλοντας να καλύψουν την αμαρτία αυτή με την ονομασία «προσωπική επιλογή». Επιλογή φυσικά που την
δικαιολογούν με τα «διαβολικά γονίδια» και τις «κυτταρικές μνήμες» που δήθεν οι
σοδομιστές πήραν από τους γονείς τους. Καθόλου παράξενο που μιμούνται τον
ψευδόπαπα Ρώμης σε όλα του. Αυτός «κοινωνεί» και τους τραβεστί στην « αδελφή
εκκλησία» του. Μάλιστα είχε πεί και το περίφημο «who am I to judge”! Οι κολυμπάριοι αδελφοί του το πάνε
πιο μυστικά με μαεστρία και
καλύπτονται πίσω από το πέπλο της βυζαντινής συνωμοσίας. Αλλά δυστυχώς για
αυτούς υπάρχουν οι μαρτυρίες των Αγίων μας.
Θα
συνεχίσουμε όμως και με άλλες αποκαλύψεις.
Παραπομπές
(2)Αγίου
Ιουστίνου Πόποβιτς «Οδός Θεογνωσίας», εκδ. Γρηγόρη,
Αθήνα 1992.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου