Η υφυπουργός Εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου κατηγορήθηκε επειδή είπε την αλήθεια και κρίθηκε ένοχη από το μιντιακό και «πνευματικό» ανταρτοδικείο
Η κυρία Μιχαηλίδου δεν αρέσει στην Αριστερά.
Τόλμησε να θέσει την αερολογία «ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς» και την ομιχλώδους νοήματος φράση «ιστορικοί αγώνες της Αριστεράς» στο φως της κριτικής.
Αυτό αποτελεί κακό προηγούμενο για την παράταξη που κυβέρνησε τεσσεράμισι χρόνια, αλλά κυβερνά επί δεκαετίες τη χώρα, διότι έτσι καταρρίπτονται ζωτικοί και προσοδοφόροι μύθοι...
Συγκεκριμένα, σε παρουσίαση βιβλίου, το 2018, η κυρία Μιχαηλίδου είπε τα εξής: «Είχαμε μια αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας, η οποία ουσιαστικά έγινε, επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει.
Αρα, τι έχουμε; Εχουμε μια σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν, αυτή της αντίστασης, και παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.
Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης, το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία, έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι πως είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο.
Μια συλλογική ψυχική νόσος, διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη, αυτής της ιστορικότητας.Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας”, και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε...
Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία;Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι, των οποίων η απώλεια του αισθήματος της δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου;Ποιοι;
Αυτοί ακριβώς οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες;Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θείους που είχα στη Μακρόνησο και γηραιότερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν, προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον, αυτή την έκφραση “ιστορικό στέλεχος, ιστορικός αγώνας”.Οπότε, η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μια συλλογική ψυχική νόσο, παρά μια μεμονωμένη».
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι θεματοφύλακες του... δημοκρατικού σταλινισμού εξεμάνησαν με αυτές τις απόψεις.
Αν είναι δυνατόν να είναι ψυχικά νοσούντες οι κατά φαντασίαν υπερήρωες της Αριστεράς!
Πάντα προκαλεί από αμηχανία και δυσφορία μέχρι ανεξέλεγκτη οργή το άκουσμα της αλήθειας.
Η κυρία Μιχαηλίδου δεν αρέσει στην Αριστερά.
Τόλμησε να θέσει την αερολογία «ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς» και την ομιχλώδους νοήματος φράση «ιστορικοί αγώνες της Αριστεράς» στο φως της κριτικής.
Αυτό αποτελεί κακό προηγούμενο για την παράταξη που κυβέρνησε τεσσεράμισι χρόνια, αλλά κυβερνά επί δεκαετίες τη χώρα, διότι έτσι καταρρίπτονται ζωτικοί και προσοδοφόροι μύθοι...
Συγκεκριμένα, σε παρουσίαση βιβλίου, το 2018, η κυρία Μιχαηλίδου είπε τα εξής: «Είχαμε μια αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας, η οποία ουσιαστικά έγινε, επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει.
Αρα, τι έχουμε; Εχουμε μια σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν, αυτή της αντίστασης, και παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.
Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης, το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία, έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθιά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι πως είναι μια μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο.
Μια συλλογική ψυχική νόσος, διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη, αυτής της ιστορικότητας.Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας”, και αναρωτιέμαι για ποια Ιστορία μιλάμε...
Ποιος έγραψε αυτή την Ιστορία;Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι, των οποίων η απώλεια του αισθήματος της δικτατορίας είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου;Ποιοι;
Αυτοί ακριβώς οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες;Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θείους που είχα στη Μακρόνησο και γηραιότερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν, προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον, αυτή την έκφραση “ιστορικό στέλεχος, ιστορικός αγώνας”.Οπότε, η έκβαση αυτής της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μια συλλογική ψυχική νόσο, παρά μια μεμονωμένη».
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι θεματοφύλακες του... δημοκρατικού σταλινισμού εξεμάνησαν με αυτές τις απόψεις.
Αν είναι δυνατόν να είναι ψυχικά νοσούντες οι κατά φαντασίαν υπερήρωες της Αριστεράς!
Πάντα προκαλεί από αμηχανία και δυσφορία μέχρι ανεξέλεγκτη οργή το άκουσμα της αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου