Έχει περιοριστεί στην Ερμού, στην Αρεοπαγίτου και στο... Κολωνάκι!
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Λίγο καιρό πριν από τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και οι συζητήσεις για την πόλη δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος. Οι τέσσερις αγαπημένοι υποψήφιοι των ΜΜΕ αναμασούν τα ίδια και τα ίδια κλισέ, χωρίς να αναφέρονται στο νούμερο ένα πρόβλημα της Αθήνας, που είναι ο εποικισμός της. Ως εποικισμό ορίζουμε την τακτική εκείνη κατά την οποία μεγάλοι όγκοι πληθυσμών μετακινούνται εσκεμμένα προς έναν τόπο, όπου διευκολύνεται η εγκατάστασή τους. Η τακτική αυτή, η οποία χρησιμοποιήθηκε πολλάκις μέσα στην Ιστορία, έχει ως σκοπό την πληθυσμιακή αλλοίωση ενός τόπου, την εξαφάνιση των γηγενών κατοίκων του και την αντικατάστασή τους από άλλους.
Στα εννέα χρόνια της προηγούμενης δημοτικής Αρχής το σχέδιο αυτό εφαρμόστηκε στη λεπτομέρειά του, καθώς στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός εντός και εκτός του δήμου που θα στήριζε αυτό το εγχείρημα. Και είχε τεράστια επιτυχία. Ο ίδιος ο Καμίνης παραδέχτηκε ότι η Αθήνα δεν είναι η πόλη που παρέλαβε - είναι μια άλλη πόλη. Οντως. Η Αθήνα είναι μια νεκρή πόλη, η οποία κάθε ημέρα που περνά γίνεται ολοένα χειρότερη.
Και είναι νεκρή, γιατί η μόνη δραστηριότητα που αναπτύσσεται πλέον στο μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου της έχει να κάνει με μια ανεξέλεγκτη παρανομία. Και με μια επίσης ανεξέλεγκτη μιζέρια, που την τροφοδοτούν τα κύματα των περιθωριακών και αντικοινωνικών στοιχείων που την έχουν καταλάβει. Οταν περπατάς στους δρόμους της, αυτό που αντικρίζεις είναι είτε κακοντυμένους, ατσούμπαλους και κακομοίρηδες να περιφέρονται είτε κάθε είδους διεθνή αλητεία, επίσης κακοντυμένη και αγενέστατη, να αλητεύει.
Συνοικίες, που μέχρι πρόσφατα ήταν comme il faut και έσφυζαν από ζωή, έχουν μετατραπεί σε φαβέλες, σε εμπόλεμες ζώνες, σε τσαντίρια ή σε «νεκροταφεία». Ακόμη και γύρω από την πλατεία Κολωνακίου η θλίψη κυριαρχεί. Γκράφιτι, κατεβασμένα ρολά, κλειστά μαγαζιά, βρομιά, εγκατάλειψη. Πρέπει να έχεις πρόβλημα για να σου αρέσει να κάνεις βόλτα σε μια τέτοια πόλη. Ουσιαστικά, η πόλη έχει νησίδες πλέον, αποκομμένες μεταξύ τους, όπου μόνο εκεί σου επιτρέπεται να κυκλοφορήσεις άνετα και να νομίζεις ότι ζεις σε πρωτεύουσα και όχι σε hot spot.
Η Αθήνα έχει περιοριστεί στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Ερμού, στην πλατεία Κολωνακίου - και εννοώ μόνο την πλατεία, όχι πέριξ αυτής, άντε και το Παγκράτι. Το υπόλοιπο κομμάτι της ζει στη ζώνη του λυκόφωτος.
Η πόλη τεμαχίζεται και η αστική της κουλτούρα αντικαθίσταται από την κουλτούρα των σπηλαίων. Αντί λοιπόν να ακούσουμε κάτι για το πώς θα αντιμετωπιστεί ο εποικισμός και θα ξαναγίνουμε πόλη, ακούμε για το πώς θα συνεχίσουμε να είμαστε φαβέλα. Και ζητάνε και την ψήφο μας. Δεν θα ξεχάσουμε.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Λίγο καιρό πριν από τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και οι συζητήσεις για την πόλη δεν αγγίζουν την ουσία του προβλήματος. Οι τέσσερις αγαπημένοι υποψήφιοι των ΜΜΕ αναμασούν τα ίδια και τα ίδια κλισέ, χωρίς να αναφέρονται στο νούμερο ένα πρόβλημα της Αθήνας, που είναι ο εποικισμός της. Ως εποικισμό ορίζουμε την τακτική εκείνη κατά την οποία μεγάλοι όγκοι πληθυσμών μετακινούνται εσκεμμένα προς έναν τόπο, όπου διευκολύνεται η εγκατάστασή τους. Η τακτική αυτή, η οποία χρησιμοποιήθηκε πολλάκις μέσα στην Ιστορία, έχει ως σκοπό την πληθυσμιακή αλλοίωση ενός τόπου, την εξαφάνιση των γηγενών κατοίκων του και την αντικατάστασή τους από άλλους.
Στα εννέα χρόνια της προηγούμενης δημοτικής Αρχής το σχέδιο αυτό εφαρμόστηκε στη λεπτομέρειά του, καθώς στήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός εντός και εκτός του δήμου που θα στήριζε αυτό το εγχείρημα. Και είχε τεράστια επιτυχία. Ο ίδιος ο Καμίνης παραδέχτηκε ότι η Αθήνα δεν είναι η πόλη που παρέλαβε - είναι μια άλλη πόλη. Οντως. Η Αθήνα είναι μια νεκρή πόλη, η οποία κάθε ημέρα που περνά γίνεται ολοένα χειρότερη.
Και είναι νεκρή, γιατί η μόνη δραστηριότητα που αναπτύσσεται πλέον στο μεγαλύτερο κομμάτι του κέντρου της έχει να κάνει με μια ανεξέλεγκτη παρανομία. Και με μια επίσης ανεξέλεγκτη μιζέρια, που την τροφοδοτούν τα κύματα των περιθωριακών και αντικοινωνικών στοιχείων που την έχουν καταλάβει. Οταν περπατάς στους δρόμους της, αυτό που αντικρίζεις είναι είτε κακοντυμένους, ατσούμπαλους και κακομοίρηδες να περιφέρονται είτε κάθε είδους διεθνή αλητεία, επίσης κακοντυμένη και αγενέστατη, να αλητεύει.
Συνοικίες, που μέχρι πρόσφατα ήταν comme il faut και έσφυζαν από ζωή, έχουν μετατραπεί σε φαβέλες, σε εμπόλεμες ζώνες, σε τσαντίρια ή σε «νεκροταφεία». Ακόμη και γύρω από την πλατεία Κολωνακίου η θλίψη κυριαρχεί. Γκράφιτι, κατεβασμένα ρολά, κλειστά μαγαζιά, βρομιά, εγκατάλειψη. Πρέπει να έχεις πρόβλημα για να σου αρέσει να κάνεις βόλτα σε μια τέτοια πόλη. Ουσιαστικά, η πόλη έχει νησίδες πλέον, αποκομμένες μεταξύ τους, όπου μόνο εκεί σου επιτρέπεται να κυκλοφορήσεις άνετα και να νομίζεις ότι ζεις σε πρωτεύουσα και όχι σε hot spot.
Η Αθήνα έχει περιοριστεί στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Ερμού, στην πλατεία Κολωνακίου - και εννοώ μόνο την πλατεία, όχι πέριξ αυτής, άντε και το Παγκράτι. Το υπόλοιπο κομμάτι της ζει στη ζώνη του λυκόφωτος.
Η πόλη τεμαχίζεται και η αστική της κουλτούρα αντικαθίσταται από την κουλτούρα των σπηλαίων. Αντί λοιπόν να ακούσουμε κάτι για το πώς θα αντιμετωπιστεί ο εποικισμός και θα ξαναγίνουμε πόλη, ακούμε για το πώς θα συνεχίσουμε να είμαστε φαβέλα. Και ζητάνε και την ψήφο μας. Δεν θα ξεχάσουμε.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου