Δύο ἐπικίνδυνα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ ἐν ἐξελίξει!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Ὁ προσεχής Ἰανουάριος καί γενικῶς τό ἐπί θύραις νέον ἔτος 2019 ἐκτιμᾶται ὅτι θά σημαδευθοῦν ὑπό γεγονότων καί ἐξελίξεων τά ὁποῖα θά καθορίσουν τήν περαιτέρω πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐντός καί ἐκτός τῶν κρατικῶν μας ὁρίων. Τοῦτο, θά συμβῆ, κυρίως, διότι συνέπεσε (τυχαίως;) κατ' αὐτή τήν περίοδο νά βρίσκονται ἐν ἐξελίξει δύο μεγάλης σημασίας ὑποθέσεις, μία ἐθνικοῦ καί μία ἐκκλησιαστικοῦ  ἐνδιαφέροντος καί περιεχομένου. Πρόκειται διά τό λεγόμενο "Μακεδονικόν", ἤ ὀρθότερον Σκοπιανό ζήτημα, ἀφ' ἑνός, καί τό λεγόμενο Οὐκρανικόν, ἀφ' ἑτέρου. Στό Σκοπιανό, ἀναμένεται ἐντός τοῦ προσεχοῦς Ἰανουαρίου νά ἔλθη πρός κύρωσιν στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο ἡ περιβόητη "Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν", τήν ὁποίαν ἐπεξεργάστηκαν καί ἀπό κοινοῦ διεμόρφωσαν, ἐν κρυπτῶ καί παραβύστῳ, ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως ὑπό τόν Πρωθυπουργό κ. Ἀλέξιο Τσίπρα, μέ πρωταγωνιστή τόν τέως Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν κ. Νικόλαο Κοτζιᾶ καί, ἀντιστοίχως, ἐκπρόσωποι τῆς Σκοπιανῆς Κυβερνήσεως ὑπό τόν ἐμφανιζόμενον ὡς μετριοπαθή Πρωθυπουργό κ. Ζόραν Ζάεφ, μέ πρωταγωνιστή αὐτῆς τῆς πλευρᾶς τόν Σκοπιανό Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν κ. Νίκολα Ντιμιτρώφ, τόν ὁποῖον ἐσχάτως ἔγκυρα δημοσιεύματα φέρουν ὡς στενό συνεργάτη καί πληροφοριοδότη τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῶν Η.Π.Α. Ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις, παρά τίς ἐπικρίσεις τῶν ὑπολοίπων κομμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου καί τήν ἀρνητική ἀποτίμηση τῆς "Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν" ὡς ἐθνικά ἐπιζήμιας καί πάντως προβληματικῆς, παρά τίς μετά τήν ὑπογραφή της ἀποκαλυπτικές τῶν προθέσεων καί θέσεων τῆς Σκοπιανῆς πλευρᾶς ἀπαράδεκτες δηλώσεις καί διακηρύξεις των πολιτικῶν ἡγετῶν της, ἀλυτρωτικοῦ καί διαστρεβλωτικοῦ τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας χαρακτῆρος καί περιεχομένου, παρά τίς πρωτοφανεῖς σέ ὄγκο καί πατριωτικό παλμό μεγαλειώδεις παλλαϊκές κινητοποιήσεις τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἐλληνίδων στή συμπρωτεύουσα ἀλλά καί τήν πρωτεύουσα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐναντίον τῆς ἐν λόγῳ Συμφωνίας, ἐμφανίζεται ἀνυποχώρητα ἀποφασισμένη νά προχωρήση ἐνάντια στή θέληση καί τήν ἄποψιν τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί νά ὁλοκληρώση τήν ἐπικύρωση αὐτῆς τῆς Συμφωνίας. Μέ δεδομένη δέ τήν εὐκαίρως ἀκαίρως ἐκπεφρασμένη ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη γνώμη καί τοῦ κυβερνητικοῦ ἑταίρου της (παρά τήν ἀναξιοπιστία καί ἀμετροέπειά του ὡς πρός τούς σχετικούς χειρισμούς) ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐπικύρωση αὐτή, ἡ Ἑλληνική Κυβέρνησις προτιθεμένη νά ἐπιβάλλη τήν Συμφωνία αὐτήν, κατ' οὐσίαν ἐνεργεῖ ἕνα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ εἰς βάρος τῆς Δημοκρατίας καί τῆς βουλήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ἀναφερόμενοι δέ σέ πραξικόπημα κυριολεκτοῦμε, λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν δύο τινά: Πρῶτον, ὅτι, βάσει τοῦ ἰσχύοντος Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ἡ ἐξουσία τῶν ἑκάστοτε κυβερνώντων προέρχεται καί ἀσκεῖται ἐν ὀνόματι τοῦ (κυριάρχου) Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί ἑπομένως, κατά λογική συνέπεια, δέν εἶναι δυνατόν νά καταφρονεῖται καί παραβιάζεται ἡ βούλησίς του, καί, δεύτερον, ἡ νομιμοποίησις τῆς ἐξουσίας τῶν κυβερνώντων, λόγῳ τῆς δημοκρατικῆς ἐκλογῆς των διά νά ἀποφασίζουν ἐπί τῶν διαφόρων θεμάτων, δέν εἶναι ἀπεριόριστος. Διότι, ἐπιβάλλεται, ἀφ' ἑνός μέν, νά κινεῖται ἐντός τοῦ πλαισίου τοῦ προεκλογικοῦ προγράμματος καί τῶν ἐξαγγελιῶν τοῦ ἑκάστοτε κυβερνῶντος κόμματος ἤ τοῦ κυβερνητικοῦ σχηματισμοῦ, διά τήν ἐφαρμογήν τῶν ὁποίων ἐψηφίσθησαν ὑπό τοῦ λαοῦ, ἀφ' ἑτέρου δέ, νά μήν ὑπερβαίνη κάποια ὅρια, πέραν τῶν ὁποίων ἀπαιτεῖται εἰδική νομιμοποίησις. Προφανέστατα δέ ὑπερβαίνουν τά συνήθη ὅρια οἱ περιπτώσεις τῶν Ἐθνικῶν θεμάτων (ὅπως εἶναι τό "Σκοπιανό"), περί τῶν ὁποίων ἡ λῆψις ὑπευθύνων καί καθοριστικῶν ἀποφάσεων εἶναι σκόπιμο νά ἔχη αὐτήν τήν εἰδικήν νομιμοποίησιν, εἴτε διά τῆς ἐνισχυμένης διακομματικῆς καί Κοινοβουλευτικῆς στηρίξεως, εἴτε διά τῆς διενεργείας εἰδικῶν δημοψηφισμάτων, εἴτε διά τῆς προσφυγῆς εἰς τήν λαϊκήν ἐτυμηγορίαν. Ἐπειδή δέ, ἐν προκειμένῳ, πρόκειται περί ἑνός μεγάλου καί σημαντικοῦ Ἐθνικοῦ ζητήματος, οἱ προεκτάσεις τοῦ ὁποίου εἶναι δυνατόν νά ναρκοθετήσουν τήν περαιτέρω πορεία τῆς Πατρίδος μας διά τῆς ἀπειλῆς εἰς βάρος τῆς ἀκεραιότητος τῆς Ἑλλάδος (ὑπό τήν διαβρωτικήν ἐπίδρασιν τοῦ ἐνισχυομένου, βάσει τῶν δεσμεύσεων τῆς ἐπαισχύντου "Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν", ἀλυτρωτισμοῦ τῶν πλαστογράφων τῆς Ἱστορίας βορείων γειτόνων μας), ἡ ὁλοκλήρωσις αὐτοῦ τοῦ πραξικοπήματος συνιστᾶ ἐθνική μειοδοσία καί ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Στό ἄλλο θέμα, τό Οὐκρανικό, οἱ ἐξελίξεις εἶναι ἐπίσης ραγδαῖες, πρόκειται δέ νά ὁλοκληρωθοῦν, ὅσον ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση τῆς Ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γιά νά δοθῆ Αὐτοκεφαλία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερον καί τουλάχιστον κατά τούς τρεῖς τελευταίους αἰῶνες εἶχε τήν ἀναφορά καί ἐξάρτησίν της ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας (Ρωσίας), τήν 6ην Ἰανουαρίου κατά τόν ἑορτασμό τῶν Θεοφανείων εἰς τό Φανάρι. Ἐκεῖ ἔχει κληθεῖ διά νά συλλειτουργήση μετά τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ὁ προσφάτως ἐκλεγείς (ὑπό "ἑνωτικῆς Συνόδου" συγκροτουμένης ὑπό σχισματικῶν στήν συντριπτική των πλειοψηφία, ἀλλά καί ὁρισμένων παντελῶς ἀνιέρων καί διαβεβλημένων, ρασοφόρων) ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς νέας Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ὑπό τόν τίτλο "Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας", κ. Ἐπιφάνιος, στόν ὁποῖον καί θά παραδοθῆ ἐπισήμως ὑπό τοῦ πρώτου ὁ Τόμος τῆς Αὐτοκεφαλίας. Ὡς γνωστόν, λόγῳ τῆς συγκεκριμένης προθέσεως καί τελικῶς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, περί τῆς ἀνακηρύξεως ὡς Αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἔχει διακόψει τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία του μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ὅσους ἀμέσως ὑπάγονται εἰς αὐτήν, μέ ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία ἐν τοῖς πράγμασιν ἑνός νέου σχίσματος στούς κόλπους τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅπως ὀρθῶς ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὡς κίνητρα τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γιά τήν ἐν λόγῳ πρωτοβουλία καί ἀπόφασίν του, φανερῶς μέν καί δημοσίως, φέρονται ἡ τακτοποίησις τῆς ἐκκρεμότητος ἀποκτήσεως τῆς αὐτονομίας καί ἀνεξαρτησίας μιᾶς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐντός τῆς νέας πραγματικότητος ἑνός ἀνεξάρτητου Οὐκρανικοῦ Κράτους καί συγχρόνως ἡ δι' αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως θεραπεία τῶν ὑφισταμένων ἐν Οὐκρανίᾳ σχισμάτων καί τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τοῦ ἐκεῖ ὀρθοδόξου λαοῦ. Ὡστόσο, εἶναι πλέον ἤ σαφές, ἀλλά καί βάσιμον, ὅτι εἰς τήν ἀπόφασιν τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχον ἰδιαίτερο ρόλο καί βαρύτητα ὁρισμένα γεγονότα καί "τρίτοι" παράγοντες, ὅπως: ἡ ἀσυγχώρητος καί ἀδικαιολόγητος, κατά τόν κ. Βαρθολομαῖο, ἀποχή καί ἄρνησις συμμετοχῆς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στή διαβόητη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης, τό 2016, ἡ ὁποία εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τό καίριο πλήγμα καί τήν ἀναίρεση τοῦ πανορθοδόξου χαρακτῆρος ἐκείνης τῆς "Συνόδου", πλήττοντας ἔτσι τήν ἀκεραιότητα ἑνός "ὁράματος" καί μιᾶς διοργανώσεως, ἡ ὁποία προετοιμάζετο ἐπί πολλές δεκαετίες, ἀλλά καί ἑνός προσωπικοῦ στόχου καί φιλοδοξίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἡ ὁποία, ὅμως, ἔτσι ἐπλήγη καιρίως. Ἐπίσης, εἶναι κοινό μυστικόν ὅτι ἐξωγενεῖς τῆς Ἐκκλησίας παράγοντες, ὅπως ἡ Οὐκρανική Κυβέρνησις καί ὁ οὐνίτης Πρόεδρός της κ. Ποροσένκο, καθώς καί ὁ παρασκηνιακῶς ἐνεργῶν Ἀμερικανικός παράγοντας, ἐνήργησαν, διά σχετικῶν, καίτοι ἀναρμόδιοι, αἰτημάτων, πιέσεων καί συνδρομῶν, πρός τήν κατεύθυνσιν τῆς βεβιασμένης ἀνακηρύξεως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐρήμην τοῦ Πατριαρχείου Ρωσίας καί παρά τήν ἐκπεφρασμένη ἐπιφύλαξιν καί ἀντίρρησίν του. Ἐκεῖνο, ὅμως, τό ὁποῖον ἐξώθησε τήν συγκεκριμένη πρωτοβουλία στήν πεισματική, ἀλλά καί βίαιη, προώθηση καί ὑλοποίησή της, ὁδηγώντας σέ πλήρη ἐκτροχιασμό ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ, ἐκκλησιολογικοῦ καί κανονικοῦ πλαισίου, τό ὁποῖο σχετικῶς προβλέπει ἡ Τάξις, ἡ παράδοσις, ἀλλά καί τό καλῶς νοούμενο συμφέρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι τό γεγονός τῆς αὐθαιρέτου καί ἀντικανονικῆς ἀναγνωρίσεως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς συνεργασίας του μετά τῶν ἐν Οὐκρανίᾳ Σχισματικῶν ρασοφόρων, καθώς ἐπίσης καί τό γεγονός τῆς προκλητικῆς παραθεωρήσεως τῶν θέσεων τῆς διαφωνούσης κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καί τῆς ἐν τέλει καταφρονήσεώς της. Ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν ἀνωτέρω ὑπῆρξε ἡ ἀντικανονική καί ἀντορθόδοξος ἵδρυσις, κατ' οὐσίαν, μιᾶς νέας Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ, συσταθείσης ὑπό τῆς συνενώσεως σχισματικῶν ὁμάδων, ἐρήμην τῶν ἁρμοδίων κανονικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, ἤ, μᾶλλον, ἡ διαμόρφωσις τελικῶς μιᾶς τραγελαφικῆς καταστάσεως μέ τήν ὕπαρξιν καί παρουσία δύο "Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν" εἰς τόν αὐτόν τόπον, ὅπερ ἄτοπον καί βλάσφημον! Αὐτό ἀκριβῶς καθιστᾶ τήν ἐνέργεια καί πρωτοβουλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν βιαία καί ἄνευ τῆς αἰτήσεως (!) καί συγκαταθέσεως τῆς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ ἀνακηρύξεως τῆς Αὐτοκεφαλίας Της ὡς ἕνα ἐπικίνδυνο ἐκκλησιαστικό ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ εἰς τούς κόλπους τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰδικῶς αὐτή τήν περίοδον τῶν ἐντάσεων καί ἀνακατατάξεων (πολιτικῶν, γεωστρατηγικῶν καί ἄλλων) ἀλλά καί κρίσεων παγκοσμίως, καθώς καί τῆς μᾶλλον περαιτέρω διαρραγείσης πανορθοδόξου συνεννοήσεως καί ἑνότητος, μετά τήν πραγματοποίησιν πρό διετίας τῆς λίαν προβληματικῆς (ἀπό κανονικῆς καί ὀρθοδόξου ἀπόψεως) οἰκουμενιστικῆς "Συνόδου" στήν Κρήτη, τό ὡς ἄνω ἀναφερόμενο ἐκκλησιαστικό πραξικόπημα ἀποτελεῖ βραδυφλεγή βόμβα εἰς τά θεμέλια τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί κάτι ἀκόμη πιό ἀνησυχιτικόν: Ἡ διαφαινομένη ἀνεκτική ἀντιμετώπισις τῆς ἐν λόγῳ ἀντικανονικῆς πρωτοβουλίας τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἐκ μέρους τῶν ὑπολοίπων Πατριαρχείων καί Αὐτοκεφάλων Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία, μέχρι στιγμῆς τουλάχιστον, φαίνεται ὅτι "ὑπαγορεύει" ἡ ἰσχύς τοῦ πρώτου καί ὁ φόβος τῶν ὑπολοίπων ἔναντι αὐτοῦ, θά δημιουργήση κάκιστον προηγούμενον αὐθαιρεσιῶν καί περαιτέρω κρουσμάτων παποκαισαρισμοῦ ἐκ μέρους τοῦ πρώτου (ἐνεργοῦντος ὡς ἄλλου "Πάπα τῆς Ἀνατολῆς"), ἀλλά καί ἐνθαρρύνσεως αἰτημάτων καί ἐπιλογῶν, οἱ ὁποῖες ἐν ὀνόματι ἑνός ἐκκλησιαστικοῦ "δικαιωματισμοῦ" (περί ἀνεξαρτησίας καί αὐτονομίας) θά ἐνισχύουν τελικῶς τήν ἀλλοίωσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχικῆς Τάξεως ἀπό τήν καταστροφικήν ἐπίδρασιν τοῦ νοσηροῦ ἐθνικισμοῦ! Ἤδη ὁ Πρόεδρος τοῦ Μαυροβουνίου κ. Μίλο Τζουκάνοβιτς ζητεῖ τήν Αὐτοκεφαλία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας (ἐπανερχόμενος σέ παλαιότερον διακηρυχθεῖσα θέσιν του) καί τήν αὐτονόμησίν της ἀπό τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας! Ἔλαβε, βεβαίως, τήν πρέπουσα ἀποστομωτικήν ἀπάντησιν ἀπό τόν θαρραλέο Σέρβο Μητροπολίτη Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλόχιο. Ἔτσι, ὅμως, ἀνοίγουν οἱ "ἀσκοί τοῦ Αἰόλου" γιά τήν εὐστάθεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀφοῦ, ὄχι μόνον δέν περιστέλλεται τό κακόν τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ, περί τοῦ ὁποίου ἐμφανίζεται ὡς κοπτόμενος ὁ κ. Βαρθολομαῖος, καί τό ὁποῖον ὡδήγησε, δυστυχῶς, τούς τελευταίους αἰῶνες στήν δημιουργία Πατριαρχείων μέ ἐθνολογικά κριτήρια, ἀλλά, διευρύνεται τό κακόν, ἐφ' ὅσον θά ἄγεται καί θά φέρεται ἤ μᾶλλον θά χειραγωγεῖται ἡ ἐκκλησιαστική διοίκησις ὑπό τῶν κοσμικῶν δυνάμεων καί τῆς ἐν γένει πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων καί σκοπιμοτήτων αὐτῶν. Καί, δυστυχῶς, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ἰδιαιτέρως ὁ σημερινός Προκαθήμενός του, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, λόγω τῆς οἰκουμενιστικῆς διαβρώσεώς των, ἀλλά καί τῆς ἐμπλοκῆς των σέ παίγνια καί σχεδιασμούς ξένων παραγόντων, δέν διστάζουν νά ὑπονομεύουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί νά ναρκοθετοῦν τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας, πρός χαράν τῶν προαιωνίων ἐχθρῶν Της καί δή τοῦ καιροφυλακτοῦντος ἀντιχρίστου Παπισμοῦ. Ἰδού, διατί τό ἐπί θύραις νέον ἔτος, ἤδη μάλιστα ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ ἐπικειμένου πρώτου μηνός αὐτοῦ, φέρει τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό πρό λίαν δυσαρέστων καί κρισίμων ἐξελίξεων, οἱ ὁποῖες, βεβαίως, δέν ἐπιτρέπουν κανενός εἴδους καί οὐδεμιᾶς δικαιολογίας ἐφησυχασμόν, ἀδράνεια ἤ οὐδετερότητα. Ὅταν παραβλάπτεται ἡ σώζουσα ἀλήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική ἑνότης ἀλλά καί τό μέλλον τῆς Πατρίδος μας, τότε ἡ ἀδιαφορία, ἡ ἀνοχή καί ἡ σιωπή συνιστοῦν συνευθύνη καί συνενοχή γιά τίς ἐπερχόμενες συνέπειες καί συμφορές. Οἱ ἁρμόδιοι καί εἰς τά δύο πεδία, τό πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό, ὀφείλουν νά ἐνεργήσουν ἀμελητί τά δέοντα καί ὀφειλόμενα, διά νά μήν εἶναι ὑπόλογοι καί ἀναπολόγητοι δι' ὅσα περαιτέρω ἐπισυμβοῦν. Ἄς μή δυσανασχετοῦμε καί ἐπικρίνουμε ὑποκριτικῶς τούς ἐπιλέγοντας τό κακόν συνανθρώπους μας, γιά τή σύγχρονη κατάντια τῶν κοινωνιῶν καί ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ κακή πορεία δέν ἐξαρτᾶται μόνον ἀπό τό ἐνεργούμενο κακό ἐκ μέρους τῶν ἄλλων, ἀλλά, κυρίως, ἀπό τό μή ἐνεργούμενο ἀγαθό ἐκ μέρους μας! Ἄλλωστε θεολογικῶς θεωρεῖται ὅτι τό κακόν δέν ὑφίσταται, παρά μόνον ὡς ἔλλειψις τοῦ ἀγαθοῦ! Οὔτε ἡ ἱστορία μας, ὡς Ἑλλήνων, οὔτε ἡ Παράδοσίς μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, μᾶς θέλουν οὐδετέρους, ἀδιαφόρους ἤ δειλούς, ἀλλά ἀγωνιστάς. Διότι, τελικῶς, τό ζητούμενον εἶναι ἐάν καί κατά πόσον ἀγωνιζόμεθα πραγματικῶς καί μάλιστα ἡρωϊκῶς ἤ μαρτυρικῶς, δηλαδή εἰλικρινῶς καί μέ αὐταπάρνησιν, ὑπέρ τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας, τά ὁποῖα διατεινόμεθα ὅτι ἀγαποῦμε. Διότι, τελικῶς, αὐτό τό ὁποῖον χαρακτηρίζει τήν ἐποχήν μας καί ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου προέκυψε καί συντηρεῖται ἡ ἐθνική καί πνευματική μας "παρακμή" εἶναι ἡ ἔλλειψις ἡρωϊκοῦ καί μαρτυρικοῦ φρονήματος! Μέ αὐτά μόνον εἶναι δυνατόν νά ἀντιμετωπισθοῦν ἐπ' ἀγαθῶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας τά προαναφερθέντα ἐπικίνδυνα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ, τά ὁποῖα ὀφείλομε ἅπαντες ὡς συνυπεύθυνοι πρωτίστως διά τό κοινόν κτῆμα τῆς ὑγιαινούσης Πίστεώς μας καί τήν ἐν τῆ Ἀληθεία ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί τήν κοινή μας Πατρίδα, ἐξεγειρόμενοι πνευματικῶς καί εἰρηνικῶς, νά ἀντιμετωπίσωμε καί ἐμποδίσωμε, Θεοῦ θέλοντος, μέ ἐπιτυχίαν!

(Ἐφημ. "Ὀρθόδοξος Τύπος", ἀρ. φύλλου 2241, 4/1/2019)